Tag: Biblia

01. 11. 22 r. Warszawa.

Na kawie.

• Ktoś mi powiedział wczoraj, żebym nie jadł na noc.
• Ktoś ?! Ktoś ?! Ładne Mi Ktoś …

-Ktoś mi powiedział, żebym nie jadł lodów. 
-Jak to ktoś ?!!!……… – roześmiałam się. 
Piotr bardzo często mówi „ktoś mi powiedział”, jakby bał się powiedzieć Ojciec. Między „Ktoś” a „Ojciec” różnica jest taka, że przy „Ktoś” nie jest tak spięty. A „Ojciec” od razu stawia na baczność.
 https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/11/17/eliaszu

Piotr nawet w wizji powiedział; Ktoś mi powiedział … Ma to już w DNA …

• Ojcze, dlaczego mi powiedziałeś o „216” ? Zazwyczaj bierzesz sprawy znienacka …
• Nie lepiej się przygotować ?

Czyli jednak mam się przygotować …? Jak ta mała dziewczynka przed dentystą …? A może to wielka zmyłka jednak … Jestem skołowana.

Boję się trzymać kurczowo „216” ze względu na dokładną datę. Tak mnie Ojciec „przećwiczył”, że teraz się boję uwierzyć. Może być też tak, że Ojciec chce mnie do „216” przygotować psychicznie i mentalnie. Przypominam sobie bowiem pewną sytuację, gdy miałam 6 lat. Mój tata bez uprzedzenia zaciągnął mnie do dentysty. Widząc co się święci w przychodni wybuchłam płaczem. Powiedziałam, że się boję i potrzebuję czasu, aby się na to przygotować. Tata spojrzał na mnie uważnie, zrozumiał i wyszliśmy, za co byłam i jestem mu wdzięczna. Następnego dnia poszłam w pełnej bojowej gotowości na wszystko. Miałam 6 lat i pamiętam to do dzisiaj. Niewykluczone, że Ojciec wiedząc o tej mojej przypadłości powiedział datę, abym się przygotowała. I zrobił to z miłości. https://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/03/10/daj-mu-szanse/ 

• Święta niedługo.
• Jak myślisz … Jakie będą święta ?
• Hmm …. – wolałam milczeć.
• Cudowne.

---

Piotr znowu zaczął wspominać wizytę Gości z wąsami …

- Obudziłem się nad ranem i zobaczyłem ciekawą rzecz. Z oddali zobaczyłem najpierw kilka kółek. To wyglądało jak kółko patrząc przez lunetę … I to nagle się do mnie zbliżyło. To nie były koła, jak myślałem na początku, a wielkie postacie. Im bardziej się zbliżały, tym bardziej się zmniejszały, jakby chciały się do mnie dopasować.     
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/11/01/wkrotce-uwolnimy-tajemnice-z-tego-ciala/

• Ojcze, dlaczego jest ich teraz aż tyle tutaj ? Po co przylatują ?
• Wiesz, że nie odpowiem.
• Pamiętasz film „Moja żona jest kosmitką” ?
• Taaaak – roześmiałam się.
• Tu jest odwrotnie; mój mąż jest „kosmitą”.
• Ale takim ze skrzydłami.

---

Wieczorem.

Siedzimy sobie w mieszkaniu odpoczywając. Piotr w pewnej chwili …

• Widzę pełno diabłów w oddali … Stoją w takiej pozycji, jakby tylko czekały na sygnał do ataku. Stoją w pogotowiu. Gapią się na mnie, a Ojciec to wszystko widzi, siedzi na Swoim tronie wysoko w Górze … i obserwuje.
• To rozwal ich, przecież możesz.
• Uciekają przede mną w popłochu jak surykatka do dziury w ziemi.
• Więc widzisz, jak możesz ?
• Mogę. Trudne to zadanie walczyć z nimi.
• Ba ! Tylko jeden jeleń chciał iść – Ojciec zażartował.

---

---

02. 11. 22 r. Warszawa.

• Wczoraj przed snem Ojciec powiedział, że to twoje zaglądanie przez firankę (Jegomość) to się dzieje od dawna. Nie podajesz naszych prawdziwych danych, oddzielasz ludzi ode mnie …
• To prawda …
• To co robisz, to się dzieje …
• Dbasz o to, by się o mnie nikt nie dowiedział …
• A jednak wylądował tuż przed oknem – stękam, że to  nic nie dało.

Usłyszałam lekki hałas na zewnątrz, zostawiam go więc na chwilę i podchodzę do okna. Żeby nie zwracać na siebie uwagi, delikatnie tylko przesuwam firankę, aby sprawdzić co się tam dzieje. Okno wychodzi na zaplecze budynku, widzę tam nieduże podwórze i 10 metrów dalej mur. Zauważam, że z nieba delikatnie zaczyna spadać śnieg, białe duże płatki opadają powoli, majestatycznie, ... piękna sceneria. Patrzę wyżej i widzę, że niewielki helikopter na dwie osoby opuszcza się na ziemię. Opada powoli tak jak te płatki śniegu i ląduje naprzeciwko mojego okna. Oczy otwieram ze zdziwienia, ponieważ fantastyczny był to widok. Jestem zdziwiona też, że się na tym podwórku w ogóle zmieścił. Pilot musiał być w swoim fachu prawdziwym mistrzem. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2021/10/16/wiedzieliscie-ze-tak-bedzie/ 

• Dzisiaj miałem nad ranem ciekawą i wyraźną wizję. Jadę starym autem, taki automobil stary. Jest kierowca, a ja siedzę pośrodku.

• On jedzie i jedzie i dojechał do jakiegoś celu. Mówi …
• Teraz trzeba wrócić.
• Matko Boska, będziesz musiał zawrócić ! …., krzyknąłem, bo auto duże, droga wąska. On mówi …
• Nie ma na to czasu. Pojedziemy na skróty.
• I rusza, ale jedzie tyłem ! Jedzie jak szalony, jak pirat drogowy, z 200 na godzinę, strasznie mu się spieszy.
• Ciekawe dlaczego tyłem.
• Nie miał czasu, żeby zawracać. Chyba naprawdę coś się szykuje ze mną …
• …….. – wzdycham ciężko, nie mam siły tego słuchać, tego ciągłego „chybania”.
• Pilnowałaś mnie, żebym był schowany.
• Jesteś w tym dobra, ale My lepsi. Widzimy więcej.
• Ten kierowca jechał jak szalony.
• Czyli nie jesteś najlepszym kierowcą.
• Na pocieszenie powiem, że miał lotki.
• ……… – Piotr się roześmiał.
• Jak wyglądał kierowca ?
• Miał niebieski kombinezon.
• Czyli był podobny do tego z auta ze śmieciami ?
• … Ja pierdzielę … To Ojciec ! – Piotr kręci głową, że już zapomniał.

---

Wieczorem. 

• Ojcze, to jest ciekawe pytanie, bardzo ciekawe …
• Niewątpliwie.
• ……… – roześmiałam się.

Na dłuuugo zapadła cisza. Myślałam już, że się nie dowiem.

• Święci są dla ludzi, aby docenili żywot tych, co poświęcili się Ojcu.
• Jako wzór do naśladowania.
• I choćby był wielkim grzesznikiem jak święty Piotr, to jest Święty.
• Bo Niebo raduje się z jednego grzesznika nawróconego niż ….

łk; 15;7 Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

• Jednak jest wyraźnie napisane, że nie ma pośrednika poza Jezusem …
• Chrystus też mówił, że nieważne, czy ręce są brudne, czy czyste …

Po co Kościołowi Święci ? Pierwszym oficjalnie kanonizowanym świętym był św. Ulryk, biskup Augsburga, stało się to w 993 roku, a więc niemal 1000 lat po zmartwychwstaniu Chrystusa. Długo trzeba było czekać. Kiedy rodziło się chrześcijaństwo, nikt wtedy zapewne nie myślał, nie przewidział, że w przyszłości Kościół będzie powoływał swoich świętych. Nikt nie wiedział, jak wielką rolę odegra sama Maryja jako pośredniczka, a przecież poza wzmianką w Dziejach Apostolskich https://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=378&slowa=maryj , jakby o Niej zapomniano, jakby nie miała znaczenia. A dzisiaj ? Kościół Katolicki bez Maryi nie istnieje.

Myślę, że Kościół potrzebował i potrzebuje Świętych. Potrzebuje takich ludzi, na których inni mogą się wzorować. Bo czyż nie jest tak, że wzorując się na tych zwykłych-niezwykłych sprawiamy, że Kościół ciągłe jednak trwa ?

 

24. 10. 22 r. Warszawa.

• Wiesz co mi się przydarzyło dzisiaj o 5 rano? To mnie obudziło. Ktoś siadł na moim łóżku, przy mnie, łóżko się zgięło bardzo wyraźnie. Nie widzę, ale wiem, że na pewno ktoś siedzi. Pytam kto ty ?
• Przyjaciel.
• Przyjaciel ? … To może ten z tą głową ? Nieee …, nie ośmieliłby się – przypomniałam sobie z kolei tych z wąsikiem.
• Usiadł delikatnie, ale mocno …
• Delikatnie znaczy, że nie gacek, chociaż tyle …
• Dobrą miał energię.
• Hmm … Ciekawe kto to …
• Eee tam, przyłażą nie wiadomo kto i po co … I odchodzą – Piotr machnął ręką.
• …….. – roześmiałam się. Jego podejście do sprawy jest bardzo osobliwe.

---

Pokazałam córce nasze odkrycie. Zaczęła się śmiać, nazwała go Przybyszem. Fajnie nawet, właśnie się zastanawiałam jak go nazwać.

• Co chciałaś, to dostałaś – podsumował Ojciec.
• Bardzo dużo dzieje się wokół was … Wokół Ziemi.
• ??? A dlaczego ?
• Bo się tajemnica wydała.
• ???

- Wkrótce uwolnimy tajemnice z tego ciała. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/11/01/wkrotce-uwolnimy-tajemnice-z-tego-ciala/ 

---

---

28. 10. 22 r. Szczecin.

Jechaliśmy do Szczecina pociągiem. Miałam cichą nadzieję oczywiście, że podczas jazdy porozmawiamy. Niestety, nie rozmawialiśmy z Ojcem, ale rozmawialiśmy z pewnym dziennikarzem, który zajmuje się panem Grodzkim. Nie mogłam tej okazji stracić i zapytałam wprost, jak wygląda dalej sprawa. Okazało się, że właśnie wracał z rozprawy sądowej, którą Grodzki wytoczył mu za zniesławienie. Dziennikarz miał w sobie wielkie wahania, wcale nie był pewny, czy wygra, a dodatkowo adwokaci namawiają go na polubowne porozumienie. Gdy Piotr to usłyszał, zaczął opowiadać o swojej walce z NIP, o roli Boga w tej walce … Nagadaliśmy mu, żeby się nie poddawał i dalej walczył o prawdę. Pokiwał tylko głową w zamyśleniu.

Do rozmowy po chwili dołączyła kobietka, która nie sprawiała wrażenia wcześniej, by ją ten temat w ogóle interesował. Powiedziała jednak zdanie, które spowodowało, że od razu zrozumiałam, iż ta jazda nie jest dla dziennikarza ważna, a dla niej.

• Tak się przysłuchuję panu … Miałam złożyć pozew do sądu o mobbing, ale się bałam. W mojej pracy ludzie się boją, mnie namawiają, żebym do sądu poszła … Dał mi pan wiele do myślenia …

Nasze ostatnie jazdy PKP naprawdę nie są przypadkowe. Zawsze coś się dzieje ciekawego. Kiedy tylko skończyła zdanie, wiedziałam … Wysłuchała Piotra i już wie co ma robić.

---

Wieczorem.

Piotr miał ciekawą wizję. Był w Paryżu. W Centrum Kultury Polskiej, tak to określił. Budynek z polską flagą, w którym były; mała kawiarnia, jakiś sklep, wystawa. 

• Kręciłem się zmęczony po tym centrum „małej Polski”. Wszystko było takie kiepskie, szare i nawet usiąść nie było gdzie. Chciałem kupić coś słodkiego, nie było gdzie. Czas do domu, pomyślałem. Nic tu dla mnie nie ma, pomyślałem i poszedłem na lotnisko.

Francja ? Edziu pochodził z Francji. Czy to jeszcze jeden znak, że czas wracać do Domu ?

---

---

30. 10. 22 r. Szczecin.

Na cmentarz idziemy w niedzielę, choć pierwszy listopad to wtorek. Chcemy we wtorek być już w Warszawie. Idziemy w czwórkę; my, córka i Krysia. Po przekroczeniu głównej bramy Piotr zaczyna łapać się za serce. Po jego twarzy widzę, że to nie przelewki. Jakaś para stanęła przy nas sugerując, że trzeba zawołać karetkę pogotowia. Normalnie bym to zrobiła, ale wiem, że trzeba po prostu czekać.

Sytuacja robi się jednak poważna. Piotr pada na kolana, na uliczce, przy grobach, łzy mu zaczęły na ziemię kapać. Krystyna odeszła na dwa metry nie chcąc na to patrzeć, z nerwów też zaczęła płakać. Zaczynam się wahać, czy jednak nie zdzwonić. Piotr mnie powstrzymuje, 15 minut później atak się uspakaja.

Wieczorem w wolnej chwili rozmawiamy …

• Przestraszyłem się, że to zawał.
• Ja nie.
• ……… – uśmiecham się, bo właśnie dlatego na pogotowie nie dzwoniłam. Wierzyłam Ojcu.
• Ja też wierzyłam, że nic ci nie będzie.
• Przecież ci powiedziałem „216”.
• Będziemy go trzymać choćby na rzęsach.

17. 10. 22 r. Warszawa.

Córka miała przepiękną wizję. Zadzwoniła z rana i opowiada chlipiąc ze wzruszenia.

• Byłam w jakimś mieście. Ludzie chodzą po ulicy i nikt nie zwraca uwagi na torbę, która leży na środku ulicy. Taka zwyczajna torba sportowa, identyczna do mojej. Podchodzę do niej, otwieram, a tam ….
• ……… – chlip chlip, córka beczy.
• A w torbie szczeniak, śliczny biały labrador, taki biały, że aż błyszczał od bieli.
• Przyjaciel z Nieba – mówię od razu.
• Pomyślałam, że trzeba go odrobaczyć. Wsadziłam go sobie pod bluzę i poszłam do sklepu. Chodzę między półkami i widzę tam wielkiego nietoperza. Tak mi się wydawało na początku. On się do mnie zbliżył i to nie był nietoperz, a wielki motyl …
• ……… – znowu chlip, chlip …
• Znak od Ojca – mówię znowu.
• Był taki wielki jak moja głowa. Cały niebieski, prześliczny, cały świecił. Też go wzięłam. Wyszłam na ulicę i wszyscy ludzie patrzyli na mnie zaskoczeni, że mam przy sobie takie rzeczy …

Hmm …. Piękna wizja, nareszcie. Do tej pory jej wizje były pełne gacków i raptem takie przełamanie. I raptem prawdziwe światło.

---

Rozmawiamy o jej wizji na kawie.

• Hmm …. Może to za to, co wczoraj powiedziałem Ojcu.
• Tak ?
• No tak … Chodziłem w wizji goły, ale powiedziałem do Ojca … Nic nie mam, ale we mnie jest 70 imion Boga, nic się z tym nie równa. I zobaczyłem ten pierścień na palcu, który się wtopił w mój palec. Znowu to zobaczyłem. To przymierze z Bogiem. Wołałem „Przywróć mi imię moje”, to mi je przywrócono.
• Hmm …. Piękną wizję dałeś Ojcze naszej córce.
• Wiem.
• ……… – roześmiałam się. Krótko i zwięźle. 
• Mały zazdrośniku.
• ……… – znowu się roześmiałam.
• Każdy byłby zazdrosny. Pamiętam jak chowałem Ojca pod kołdrą, aby się nikt nie dowiedział, że Go mam.
• A jak twoje spotkanie z Chrystusem wypadło ?
• … Fajnie …, i głupio … – pomyślałam. No kto przy zdrowych zmysłach proponowałby w takiej chwili kawę ?!!!
• Zadziwiająco ? I nie chodzi o kawę.
• Taaa … Nigdy takiego odczucia jak wtedy nie miałam, nie przeżyłam wcześniej – spoważniałam.
• ……. – cisza.
• No to co, dzisiaj 198 ? – Piotr liczy.
• Co tam „216” ! „Trwaj do sądu i płyń” !
• Ciekawe, czy się rozminiemy.
• …….. – kurcze, przed chwilą o tym pomyślałam.
• No ciekawe ….
• Zakładamy się ? A o co ?
• …….. – spłoszyłam się, nie chcę się zakładać.
• Nie wiem.
• No bądź kreatywna, wymyśl coś.
• O kolejne modlitwy ? … To już nie jest kreatywne – mówię ostrożnie.
• Nie musisz teraz.
• Może cię duch mądrości nawiedzi …

---

---

18. 10. 22 r. Warszawa.

Poranna, bardzo wyraźna wizja.

Jestem w USA jako gość, w jakimś mieszkaniu. Goszczą mnie dwie Amerykanki, jedna lat około 40, druga znacznie starsza, jej matka. Mam świadomość, że przyjechałam do USA na zaproszenie, aby pozwiedzać. To moje pierwsze chwile po przybyciu, jestem skołowana, rozmawiam łamaną angielszczyzną. Wiem, że powinnam powiadomić Piotra, że bezpiecznie dojechałam, ale wcale się tam bezpiecznie nie czułam. Biorę do ręki telefon, próbuję sobie przypomnieć numer kierunkowy do Polski i za nic sobie nie mogę tego przypomnieć. Poczucie braku bezpieczeństwa się potęguje, bo nie mogę połączyć się z Piotrem. Dodatkowo same kobiety nie starają się też, bym czuła się komfortowo, one też się czegoś boją. Starsza bardziej niż młodsza. Kiedy tak stoję z telefonem w ręku, starsza łapie mnie za łokieć i pyta po polsku chyba, a może po angielsku … Nieistotne, doskonale rozumiem co mówi …

• Kiedy to się wszystko skończy ?!!! – pyta błagalnym tonem.

Zaskoczyła mnie dogłębnie. Zaskoczyło mnie najbardziej zmęczenie, strach, które widziałam w jej oczach. W lot sekundy zrozumiałam, że ona mówi o apokalipsie, że ona wie! o apokalipsie. Pytała mnie jakby myślała, że ja wiem kiedy, a przecież nie wiem.

Nie wiedziałam co jej powiedzieć, więc odwróciłam głowę w stronę okna. Za oknem zobaczyłam dziwny widok. Przed chwilą było jasno, a teraz było ciemno.

Budzę się.

Nie byłam pewna co to oznacza. Nie wybieram się do USA, a USA na razie kojarzy mi się jedynie z wizją o wulkanie. Ale dzisiaj publikując tekst zrozumiałam, że być może to coś więcej.

31. 05. 22 r. Warszawa. 
Budzę się w nocy o 1.00 i widzę w pokoju Piotra światło. Nie spał. 
- Obudził mnie krzyk, wydawało mi się, że z ulicy ktoś krzyknął 
- … Obudźcie go, już czas !!! 
- Ooo … ! – otrzeźwił mnie natychmiast. 
- W tym krzyku był taki … strach, zmęczenie … Gwałtownie się podniosłem, aż mnie serce zabolało … 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/10/18/wszystko-jest-zaplanowane-kiedy/

W pytaniu tej kobiety były dokładnie te same emocje. Może ona też pyta o Piotra, po prostu … Zachowywała się dość dziwnie. Rozczochrane siwe włosy, jej wewnętrzny niepokój sprawiał, że chodziła w tą i wewte, nie mogła sobie miejsca znaleźć. Jakby miała świadomość, co się dzieje.

12. 10. 22 r. Warszawa.

Poranna msza w kościele. Piotr się nachyla …

• Ojciec powiedział …
• Znoś wszystko, wszelki znój w cierpliwości i ciszy.
• Wystarczy, że ty wiesz i Ja wiem.

Uśmiecham się, bo narzekać to Piotr po prostu chyba polubił.

---

Siedzimy na kawie i rozmawiamy o Ukrainie.

• Gdzieś czytałam, że Putin zamierza drugą ofensywę zacząć w lutym, a w marcu ma być uderzenie … Może to o tą naturę chodzi, która powstrzyma Putina … ? 
• … Widzę jak piasek zamienia się w szkliwo, tak mocno uderzy coś w ziemię. Rozniesie się fala uderzeniowa na tereny Rosji, w stronę Białorusi, Azji. Mam takie wrażenie …, myślę, że wielki meteoryt rozdzieli się na dwa. I jeden uderzy w Syberię, Azję, a drugi w Pacyfik i tam się też wytworzy wielka fala uderzeniowa, która pozamiata nawet Wielką Brytanię … Tak to widzę. Ciągle to widzę …

Coraz częściej zastanawiam się, czy to nie jednak metafora. Trudno mi sobie wyobrazić, aby ziemia pod wpływem uderzenia zachowywała się jak fala.

• A jak się to ma z „216” i „Jegomościem” ? ….
• ……… – wzrusza ramionami.
• Musi się jakoś spinać – też wzruszam ramionami.
• Szarady rozwiązujecie ?
• Niesamowite te szarady, Ojcze.
• … Ojcu się podoba, że wysyłasz w świat, co zapisujesz.
• Z upodobaniem czytam te teksty, przecież wiesz.
• Jak nie wiesz, to czujesz.

Uśmiecham się. Przedwczoraj była niedziela, cały dzień spędziliśmy w domu. Ojciec potraktował niedzielę dosłownie, musiał chyba odpoczywać, bo nie rozmawialiśmy.  Robiłam nowy filmik i pisałam o papieżu.

Pisząc pomyślałam, iż szkoda, że nie rozmawiamy. Ale w pewnej chwili Piotr odwraca się do mnie i mówi …

• Szkoda naszego papieża. Za życia zapowiadał, że będzie obwoływany od czci i wiary, byle nie było autorytetu.

Buzię rozdziawiłam szeroko ciesząc się, że mimo niedzieli Ojciec dał mi jednak znak. Kiedy więc Piotr mi mówi teraz, że Ojciec wie co piszę, to naprawdę wie.

• Podwójna msza dzisiaj była.
• ??? – rano oglądaliśmy mszę także w TV.
• Czy w takim razie ta z TV też się liczy ? Wielu krzyczy, że się nie liczy – pytam do razu.
• A co czułaś ?

Że się liczy. Mimo braku przyjmowania opłatka, się liczy. Wielu ludzi nawet w kościele nie przyjmuje opłatka, nie przyjmuje z różnych względów, choć opłatek to jak kropka nad „i”. Pamiętam, że  podczas oglądania mszy w telewizji Piotr też miał przepiękne wizje. Tak więc … liczy się.

---

Wieczorem.

W TV o Szwajcarii. Piękne widoki …

• A wiesz, że Szwajcaria dużo zawdzięcza Polakom ? Można powiedzieć, że się wzbogacili na Polakach. Patek … – i się zaciął. Nie mógł znaleźć więcej. Piotr oczywiście żartował. 
• To zróbmy skok na Szwajcarię – też żartuję.
• Ja będę na czatach, a Ola jako kierowca.
• … Zrobimy skok na świat, ale po Mojemu.
• Zapiszesz to ?
• ………. – zapisuję. Przez dowcip do powagi.

---

Wiadomości o Ukrainie.

Rosja potępiona. „Rekordowe poparcie”Decyzję Zgromadzenia Ogólnego ONZ pochwalił już stały przedstawiciel RP przy ONZ Krzysztof Szczerski. „Rekordowe poparcie – wyższe nawet niż przy rezolucjach w marcu; przegrana Rosja, bez prawa weta, w głębokiej izolacji na świecie! Polska była współautorem tekstu” – napisał Szczerski na Twitterze. Niemal cały świat potępił Putina. Cztery kraje stanęły po jego stronie (msn.com)

Przypomina mi się …

- Putin zrobi wielką rzecz. Zjednoczy przeciwników w obliczu wojny, inne rzeczy zejdą na inny plan. 
- Zjednoczy swoich przeciwników. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/08/09/pokoj-z-toba-pokoj-wam/

---

---

14. 10. 22 r. Warszawa.

• Ale by było, gdybym wtedy umarł … – Piotr wspomina o swoim zawale.
• Maniana zamieniłaby się w dramat.
• I nie chodzi o pieniądze, a o energię, którą dajesz.
• Zrobiłaby się wielka wyrwa, więc musimy zrobić Swoją sztuczkę.

Swoją sztuczkę … Jak zabrać komuś kogoś, aby nie bolało ? To musi być prawdziwa sztuczka …

• Be happy, jutro ważny dzień.
• … Why ? – pytam też po angielsku.
• Kawę mamy !
• …….. – roześmiałam się. A już myślałam, że to coś … A to „tylko” sobota. Kawa, a więc i rozmowa.
• Ile zostało dni ? – Piotr nagle.
• Chyba z 200.  Nie wiem, nie liczę.
• Do świąt nie ma co liczyć.
• Tylko nie wiem których.
• ……. – śmiejemy się. „Stary numer”, można rzec śmiało. 
• A czy ty wiesz, gdzie jest twój Dom ?
• … Teraz już wiem.
• Twój Dom jest u Ojca.
• Pamiętaj, słucham was nieustająco.
• Słyszę twoje niedorzeczności i Oli dorzeczności.

---

Wieczorem.

Dostałam maila z pytaniem dotyczącym przyszłości; kiedy, co i jak. Chciałam już coś napisać, ale …

• A ty na wszystko znasz odpowiedzi ?
• A ty się tak nie spiesz.
• Milczenie też jest odpowiedzią, pamiętaj.
• Jeśli Ojciec nie odpowiada, to może chce nie odpowiedzieć.
• Świat napięty jak struna.
• Czas na kogoś, kto zrobi porządek.
• A mogą się bać wszyscy ludzie, co będzie bez wątpliwości najmniejszej.
• … Może założę na ciebie fundusz ? Będę odkładać po 200 zł miesięcznie – Piotr się przestraszył.
• Za późno.
• ??? …. W takich sprawach nigdy nie jest za późno – Piotr niepewnie.
• W tej sprawie akurat jest.

07. 10. 22 r. Warszawa.

Z powodu pewnego księdza obiecaliśmy sobie, że do Kościoła „Trzech Krzyży” już nie przyjdziemy. Tak się jakoś złożyło jednak, że dzisiaj poszliśmy. 

• Jak będzie ten ksiądz, to ja wychodzę – Piotr się zarzeka.

Wchodzimy, siadamy, czekamy … Pojawia się właśnie ten ksiądz … Widzę, że Piotr cały się zjeżył, pyta mnie oczami „i co teraz” ?

• Hmm … – przypominam sobie o Mariuszu i krzyżu.

Otóż … Mariusz był wierzący, w swoim sklepiku miał powieszony krzyż, co w tak lewackim mieście jak Szczecin jest naprawdę rzadkie. Jednakże, kiedy na ulicach pojawiły się „błyskawice”, przewiesił krzyż na tył sklepu, aby nikt go nie widział. Nie chciał zepsuć swojego biznesu, ponieważ większość jego klientów to osoby właśnie wierzące w błyskawice. Jednym słowem…, postawił swój biznes ponad Boga. Nowy właściciel to dawny jego pracownik. Bardzo wierzący i bardzo aktywnie udziela się w kościele. Pozostawił Mariuszowy krzyż na zapleczu, ale wewnątrz sklepu powiesił swój własny krzyż twierdząc krótko, że jeśli się komuś nie podoba, może kupować gdzie indziej. Jednym słowem…, postawił Boga ponad swój biznes. Taka oto różnica nastała. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/10/06/czy-dlugo-tak-wytrzymasz/

• Bóg na pierwszym miejscu.

Zostaliśmy i…. nie pożałowaliśmy. Ksiądz prowadził mszę tak, jakby był natchniony, jakby prowadził swoją pierwszą mszę w życiu.

• Wiesz co widziałem podczas mszy ? – Piotr na kawie.
• Ten ołtarz wyglądał jak brama i zobaczyłem tam bramę do Nieba. Nad ołtarzem zobaczyłem Ducha Świętego, z którego niebieski sypał się pył, jak deszcz …
• Hmm … To stąd to natchnienie – pomyślałam.
• Wtedy mentalnie włożyłem swoją głowę w bramę i przeniosłem się do Ich świata. Jak ten facet z „Gwiezdnych Wrót”.

• Przeszedłem przez przesłonę. Pokazali mi tego księdza jako dziecko, on był lekko … autystyczny … Jak go zobaczyłem, to już chciałem wychodzić, ale wtedy mi Ojciec powiedział …
• Daj mu szansę …
• Kilka razy powtarzał. A do ciebie mówi …
• Słuszna decyzja.
• Czyli go nie przekreślicie ?
• Nie. Już go lubimy.
• ……… – uśmiecham się. Ciągle człowiek się uczy.
• Chciałabyś, by 216 było prawdą ? – Ojciec nagle.

To tak zwane pytanie „rozwalające”. Bo po pierwsze, jeśli bym chciała, to Piotr musi odejść. Jeśli bym nie chciała, to jestem przeciwko Ojcu. Co tu powiedzieć, kiedy Piotr patrzy ci prosto w oczy wyczekując co powiem ?

• Wiesz dlaczego bym chciała ? Szczerze ? To wszystko chodzi o Ojca tylko, żeby się sprawdziło, co mówi …
• Zobaczyłem John 3;15 …
• ??? To Ewangelia, czy Apokalipsa ? – nie jestem pewna.
• Nie wiem. Zobaczyłem jeszcze wielki stempel, który ktoś stawia…

Sprawdzam i raczej nie Apokalipsa, a Ewangelia; 14 A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, 15 aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

• Czyli potwierdzenie ?
• A jak ty myślisz ?
• Ty byłaś świadkiem słów Mych. Co myślisz ?
• … Że to prawda. To było mocne, jednoznaczne.
• To dlaczego wątpisz ?
• Jak ci było powiedziane, tak się stanie.
• …….. – cisza.
• Czyli mówisz, że z namaszczeniem odprawiał ?
• Tak.
• Czyli nie można się ustawiać do końca ?
• Nie.
• Chyba, że do Urbana.
• … Widzę go jako robala, czyli z dołu jest.
• … Dziękuję Ojcze za odpowiedź, zastanawiałam się nad tym panem już wcześniej.

Boję się trzymać kurczowo „216” ze względu na dokładną datę. Tak mnie Ojciec „przećwiczył”, że teraz się boję uwierzyć. Może być też tak, że Ojciec chce mnie do „216” przygotować psychicznie i mentalnie. Przypominam sobie bowiem pewną sytuację, gdy miałam 6 lat. Mój tata bez uprzedzenia zaciągnął mnie do dentysty. Widząc co się święci w przychodni wybuchłam płaczem. Powiedziałam, że się boję i potrzebuję czasu, aby się na to przygotować. Tata spojrzał na mnie uważnie, zrozumiał i wyszliśmy, za co byłam i jestem mu wdzięczna. Następnego dnia poszłam w pełnej bojowej gotowości na wszystko. Miałam 6 lat i pamiętam to do dzisiaj. Niewykluczone, że Ojciec wiedząc o tej mojej przypadłości powiedział datę, abym się przygotowała. I zrobił to z miłości.

---

Wieczorem. W TV oglądamy program rozrywkowy. 

• Show to był w kościele. Byłaś zaskoczona, Ola ?
• O tak.
• Ja też.
• A ty się nie denerwuj, wszystko jest pod kontrolą.

---

Sytuacja na froncie rozwija się w niebezpiecznym kierunku …

• Może Ojcze jednak wyjechać do Szczecina ?
• Już się pakujesz ? Jedź, twój mąż cię zawiezie.
• Jedź, on zostanie, a Ja z nim.
• …. To po co Ja mówię ?
• ……… – tego mi było trzeba. Otrzeźwienia. 
• Ale msza była dzisiaj świetna – Piotr przypomina.
• A ty chcesz jechać do Szczecina …
• ….. Czy my przez te „216” dni mamy coś zrobić ? Jakoś się przygotować ?
• Skosić trawę ?
• … Czyli nie znikniesz – mówię po krótkim przemyśleniu. Gdyby miał zniknąć, Ojciec by powiedział co mamy pozamykać, co przekazać, itd. Tak mi się wydaje.