Nie bój się.

20. 01. 25 r. Warszawa.

Po wczorajszym Piotr się w ogóle nie odzywa. „Rzucił” tylko krótko …

• Byłem w Szczecinie. To znaczy przyjechałem do Szczecina i mały chłopczyk mnie witał. Podniosłem go, aby się przywitać. Blondynek, miał przerzedzone blond włosy. Pytam …
• Dlaczego masz takie przerzedzone włosy ? ….
• Widzisz, jacy jesteśmy podobni do siebie ?

---

---

22. 01. 25 r. W drodze do Szczecina.

Jedziemy w dość kiepskich warunkach pogodowych. Rzadko się zdarza, aby cała nasza droga do Szczecina spowita była we mgle. Piotr jechał więc ostrożnie i rzadko się odzywał. W pewnej chwili zauważyliśmy klucz żurawi …

• Zima już nie przyjdzie ? – Piotr zdziwiony, że tak szybko. Nadal mamy styczeń.
• Zima przyszła ta, która ją ściągnąłeś …
• … I Ojciec przyłożył pieczątkę do tych słów … Myślałem, że zdążę na święta … Nie udało mi się – przyznaje z powagą. 
• Ale ściągnąłeś.
• Jeśli będziesz … Zaznaczam jeśli (!), to zacznij na początku grudnia.
• … Oooojcze, no wiadomo, że będzie – odzywam się od razu.
• By cię ta pewność nie zwiodła ! Byłaś zaskoczona sobotą ?
• … ??? … Aaaa kawa ! Bardzo !– przyznaję wspominając pana, który siadł tak blisko.
• Widziałaś, że nie wiedział, co zrobić ?
• No właśnie, takie robił wrażenie.
• Wierzysz w to ?
• … Że nie wiedział ? Nie wierzę – zaśmiałam się cicho.
• Czyli to było zaplanowane ?
• Ooo tak.
• A po co ?
• Hmm … Żeby zwrócić moją uwagę ? – niepewnie. 
• A po co ?

Jeszcze nie wiem. Wszystko działo się za Piotra plecami, dlatego nie widział, co ja widziałam. Pan stał obok Piotra, ale trochę za jego plecami. Stał i kręcił się w miejscu sprawiając wrażenie, że nie wie, co ma ze sobą zrobić. Zamiast usiąść, to stał często zerkając na Piotra, jakby myślał, czy siąść, czy nie siąść, czy zagadać, a może nie zagadać. Był bardzo poczciwy, no i szpakowaty …

• Hmm …., po co ? Żeby była ta myśl we mnie, czy może to Ojciec ? – znowu niepewnie.
• Czy tak się zachowuje człowiek, który wie, gdzie ma usiąść ?
• Masz w jego zachowaniu kilka odpowiedzi.
• Hmm … Po prostu wydawało mi się to bardzo dziwne wszystko, a kropką nad „i” było, gdy spojrzałam na włosy tego pana. Szpakowate, bardzo podobne do tego aktora, no i wtedy pomyślałam; a może to Ojciec ?
• Gburek było odwrócony, nie spojrzał.
• Przyszedł jakiś mężczyzna i już od razu przeciwnik !

Czysta prawda, potraktował go po prostu jako natręta. Piotr ponownie żalił się na głos i przepraszał, ale mówiąc uczciwie … Nie mam pojęcia, co powinniśmy zrobić, gdyby Ojciec powiedział To Ja … Wiemy tylko, że tak blisko Ojca na tej planecie, to jeszcze nie byliśmy. 

---

Aby jakoś poprawić humor Piotrowi, czytam na głos coś, co pisałam właśnie na blogu …

-Ojcze, już mi łeb paruje od tych zagadek. 
-Głowa !, głowa!, łeb to ma koń. 
-No to mózg mi paruje. 
-Nie mózg, głowa ! Mózg trzeba najpierw znaleźć. 
-……… – roześmiałam się bezsilnie. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2025/01/22/twoja-miara-jest-ludzka/

• Rewelacyjne są te chwile – podsumowałam. 
• Bo w życiu najważniejsze są tylko chwile …
• … Wiesz, co zobaczyłem ? Naszego kota w domu ! Wrócił !
• Prawdziwe schronisko.
• … Są cztery zwierzaki w domu.
• Jak to cztery ? – jestem zdziwiona.
• Widzę dwa psy, kot i słyszę Karol ?
• Karol ?!!! Nasza papuga ?!!! – moje zdziwienie wzrosło jeszcze bardziej.
• Jest ze względu na ciebie, został dla ciebie.

Karol był u nas „wieki temu”. Ciekawy łączył mnie z nim związek. Puszczaliśmy go w domu wolno, więc mógł sobie latać, gdzie chciał. Wybrał jednak, żeby latać tylko za mną. Nawet zasypiał razem ze mną w ten sposób, że chował swój łepek w moich włosach tuż przy moim uchu.

• A oni tak wszyscy … dogadują się razem ? – pytam ze śmiechem.
• Widzę kanarka na głowie drugiego Napara, a kot się tuli do psa …
• Ciekawe … A jak to jest z gadami ?
• To też są zwierzęta. A kto był wciągany do arki ?
• Też węże. A kto by polował na myszy ? Też są potrzebne.
• Wszystko jest poukładane.
• ……… – kiwam tylko głową. 

• Czy uważasz, że w Arkadii była gra aktorska ? – Ojciec powraca do spotkania.
• Faktycznie … To było w Arkadii … Arkadia ! – zwracam uwagę Piotrowi, że miejsce też nie jest przypadkowe.
• A co byś zrobił, gdybyś wiedział ? – pytam Piotra.
• Nie wiem, to bardzo trudne.
• …. Ojcze, a co takiego czytałeś w swojej gazecie ? – lekko żartuję.
• Na pewno nie nekrologi.
• …….. – wybuchłam śmiechem.
• Nie powiesz nikomu ? Plotki, ploteczki, tak zwane rumors.
• …. Ojciec pokazał mi swoją teraz laskę.
• Jestem wiecznym pielgrzymem, uczę się na innych światach.
• Taaaak ? To jednak Tatuś się uczy? A mam zapisane, że raczej się nie uczy …
• Tak powiedziałem ? Przejęzyczyłem się, muszę się douczyć.
• …….. – śmiech.
• Zobacz, cztery godziny jechał w milczeniu, a teraz (dopiero) notujesz.
• … A tak poważnie, Ojcze … Ojcze, uczysz się, czy … – … nie dokończyłam.
• A jak myślisz ? Moje zagubienie było zamierzone, czy nie zamierzone ?
• Gazeta stara, czy nie stara ?
• Hmm …. Zamierzone, a ta gazeta rzeczywiście wyglądała staro …
• Rozważ tą chwilę całą, rozłóż na części całe zdarzenie od początku, od zawieszenia płaszcza.

Cofnęłam się w czasie jeszcze raz i zaczęłam analizować od początku.

Siedzimy przy stoliku, rozmawiamy swobodnie, gdy nagle powoli, spokojnie zbliża się mężczyzna. Spojrzałam na niego zaskoczona, że wybrał akurat to miejsce. Obserwowałam, jak się zawahał. Spojrzał na dalsze stoliki, spojrzał na nas i wybrał. Położył płaszcz tuż za Piotrem, co mnie znowu niemile zaskoczyło. Nikt by tego nie zrobił, gdy wokoło tyle innych, wolnych stolików. Spojrzał na mnie wiedząc, że jestem wyraźnie rozczarowana, a potem to już stał i stał nad Piotrem zerkając to na mnie, to na niego. Wcale się nie wstydził tak zerkać, aż to ja musiałam odwrócić wzrok gdzieś w bok, bo poczułam się po prostu głupio.

• Ale zmarnowaliśmy okazję. Ojcze, wybacz – Piotr z żalem.
• Ale przyszedłem do ciebie następnego dnia.
• … ??? … – pytam Piotra oczami, bo nie wiem.
• No ta wizja, że byłem w Szczecinie … Wybacz Ojcze …
• Też bym się tak zawahał, gdybym był ze swoją żoną …
• Hmm … Żona – pomyślałam.
• Żona. Wasz związek jest poświęcony na zawsze, na zawsze ty.
• I pamiętaj słowa przy maśle … 
• Nie bój się.

Jak co sobotę wczoraj robiliśmy zakupy w Careffourze. Między stoiskami z jogurtami było dość tłoczno i zimno i spieszyłam się, aby wziąć, co mam wziąć i stamtąd szybko czmychnąć. Nagle ktoś zagrodził nam wózkiem drogę. Mężczyzna lat 55-60, niewysoki, bardzo skromny, biedny można by nawet rzec. Ale w swoich ruchach wykazywał dużą stanowczość. Zagrodził nam drogę  chcąc niby przejść. W takich sytuacjach Piotr zazwyczaj nie odpuszcza i dochodzi do konfrontacji, ale tym razem się cofnął i chciał mężczyznę przepuścić. Ten naparł na Piotra jeszcze mocniej i powiedział …  
- Nie bój się …  
Stoję dwa metry od Piotra, bo nie mogę się do niego dostać. Przeszkadza mi w tym ten mężczyzna. Wrzucam więc masło do swojego koszyka z dwóch metrów, ale nie trafiam, poleciało na podłogę. Nie mam wyjścia, muszę ominąć tego pana i podnieść z podłogi masło. Przechodząc obok niego spojrzeliśmy sobie uważnie w oczy, uśmiechnął się ciekawie. Podniosłam masło, włożyłam do koszyka, a on tylko 
-… Nie tak szybko … 
Nie tak szybko, nie zwróciłam na to wtedy większej uwagi, ale moja głowa w tamtej chwili myślała już tylko o serze, więc pobiegłam dalej.5 minut później Piotr mówi do mnie 
-…Ty ! … To był Ojciec ! … – zrobił gały wielkie jak talerze. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2025/01/10/nie-zasypujcie-kazdego-chocby-juz-lezal/