13. 07. 16 r. Warszawa.
Obudziła mnie nocna burza i grzmoty. Do rana już tylko drzemałam. Piotr w międzyczasie poszedł do pracy, a ja nie miałam siły zwlec się z łóżka, ubrać się i wyjść na 9.00 na naszą „randkową” kawę. Chciałam zadzwonić do niego, że nie dam rady i wtedy usłyszałam w swojej głowie moją ulubioną piosenkę Cock Robina; https://www.youtube.com/watch?v=dRnNpLOhn1Q Piosenka tak mi grała w głowie, że nie było sensu dalej leżeć. Wstałam, ubrałam się i poszłam.
Wchodząc do Złotych Tarasów, ledwo przekraczając główne drzwi, usłyszałam przez megafony … Cock Robina ! Dokładnie piosenkę, która męczyła mnie od godziny. Stanęłam jak wryta. Pomyślałam wtedy
- Szkoda, że Piotr tego nie słyszy.
Jadę schodami na górę i z daleka widzę, że siedzi w fotelu i czeka. Widząc mnie krzyknął ...
- Słyszysz ?… Twoja piosenka ! Jak ją usłyszałam, wiedziałem, że idziesz.
Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Opowiedziałam mu o moim porannym doświadczeniu, a wtedy i on z niedowierzaniem pokręcił głową.
- Ciekawe, po co to wszystko ?
- Wkrótce wasze możliwości wzrosną.
Na pytanie jak długo będzie trwało to wkrótce, Homiel już nie odpowiedział.
Wieczorem jak zwykle rozsiedliśmy się wygodnie na kanapie. Oglądaliśmy wiadomości i jakąś wypowiedź Pawła Szałamachy. Piotra patrzy i patrzy na niego …
- Gdzie on zgubił te włosy ?
- Tam gdzie ty.
Homiel dowcipnie zawsze niezawodny, oboje zaczęliśmy się śmiać. Piotr sam mógłby założyć klub dla tych, którzy „zgubili włosy”, ale ciągle o tym zapomina. Homiel świetnie i szybko mu to przypomina; nie oceniaj, bo sam będziesz oceniany.
- Jestem taki dziwny … Tyle się dzieje wokół mnie … Do czego jestem przeznaczony ? – spytał zamyślony.
- Do wojny – wzruszyłam ramionami, bo było to dla mnie raczej oczywiste.
- Dam radę ?
- Dasz.
- Dużo ich będzie ?
- Bardzo. Co zostało w tobie zablokowane, zostanie odblokowane.
- Bój będzie śmiertelny, lecz nie ty będziesz leżał.
- Z wieloma będę walczył ?
- Z wszystkimi.
Słysząc te słowa przypomniała mi się jedna z wizji sprzed wielu miesięcy.
Siedziałem w pokoju i zobaczyłem przed sobą jak nagle zmienia się powietrze. Pokazał mi się wielki czarny demon w kształcie człowieka, miał z 30 m, miał ogromne czarne jak smoła skrzydła, ostre zęby, kręcone krótkie włosy i zakręcone rogi jak baran, a w lewej dłoni trzymał czarny, ciężki, masywny miecz. Zdjął zębami dach domu i powiedział; - Jestem twoim przeciwnikiem i będę na ciebie czekać na polanie, stoczymy pojedynek. - To będzie miało bardzo ważne znaczenie dla układu.
- Jak sobie dam radę ?
- Mówisz tak, bo siebie nie znasz.
- Dlaczego ?
- W tobie nie ma przyjaźni, w tobie jest służba.
- Ja jestem tępy.
- Nie tępy, ale oddany.
- To pycha.
- Uwierz w siebie.
- Wierzę w Boga, nie w siebie.
14. 07. 16 r. Warszawa.
Piotr niemal codziennie chodzi na poranne msze do kościoła św. Krzyża i ostatnio niemal codziennie ma ciekawe doznania.
- Wiesz co dzisiaj usłyszałem ?
- Jesteśmy połączeni ze sobą.
- Nie pójdziesz przede Mną, nie pójdziesz za Mną, pójdziesz obok Mnie.
- Jak mam to zrobić ?
- Wsłuchaj się we Mnie.
- … Nie wiem dlaczego tak mi powiedział.
Ja też nie wiedziałam, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że to kolejna odpowiedź na to, co akurat pisałam na blogu. (wpis z 06. 07. 2016 r.) Przygotowywałam bowiem rysunek, który miał zobrazować treść. Patrząc na niego pomyślałam, że wygląda to tak, jakby Piotr szedł za Jezusem, chodź według wizji szli obok siebie. Pomyślałam wtedy; no trudno, tego nie poprawię, bo rysować nie umiem.
Kurcze, znowu to samo. Znowu byliśmy na tej ławeczce, ale tym razem wstał, pociągnął mnie za rękę i poszliśmy przed siebie. Tylko, że nie schodziliśmy po wzgórzu, ale poszliśmy prosto, unosiliśmy się w powietrzu, a ja cały czas tylko myślałam, żeby nie spaść, żeby nie spoglądać w dół. - Jam jest światłością, kto idzie ze Mną, idzie w światłości. - Będziemy kroczyć razem.
- To chyba przypadek z tym rysunkiem, może to nie ma znaczenia ? – spytałam.
- To co jest małe, może być wielkie.
- To co jest wielkie, może być małe.
Musiałam się chwilę zastanowić nad sensem tych słów. Zbagatelizowałam szczegóły na tym rysunku, a one mają swoją ogromną wagę. Co innego iść za kimś, a co innego iść obok. Symbolika jest bardzo istotna i ciągle muszę się tego uczyć.
- A może to przypadek jednak ?
- Nie ma przypadków.
- A co jest wielkie ?
- Skrzyżowanie dróg – przecięcie się ludzkich losów, które tak dokładnie są przez Nich tkane.
- … Służebnica pańska … Mówi o tobie – Piotr wyjątkowo zamyślony.
- ?… Że co ? – zaskoczył mnie.
- Prowadzisz i jesteś prowadzona.
- Ja tylko zapisuję i publikuję – wzruszyłam ramionami.
Są takie chwile, kiedy słowa Homiela przytłaczają nas jak tony cementu. Ciężar odpowiedzialności jest tak odczuwalny, że podświadomie się garbimy. Piotr szczególnie to przeżywa, ponieważ od razu słabnie. Staram się wtedy zmieniać kierunek naszej rozmowy na bardziej ulotny, by jakoś dojść do siebie. Zaczęliśmy więc rozmawiać o bzdurach wesołych i mniej wesołych, ale nie wiem, czy to się spodobało Homielowi, bo znowu ściągnął nas do głównego tematu dzisiejszej rozmowy.
- Czy ty wiesz, że wędrujesz z Synem Bożym ?! – zaakcentował słowa bardzo mocno mówiąc jednocześnie bardzo wolno.
- Nooooo – Piotr tylko tyle mógł wykrztusić, chyba nie do końca zdając z tego sobie sprawy.
Nie wiedział co właściwie ma odpowiedzieć. I ja go rozumiem. Problem tkwi w tym, że jemu ciągle trudno jest uwierzyć co się wokół niego dzieje. Często mawia, że jego życie jest zbyt irracjonalne. Podpisuje umowy, przelewy, a jednocześnie słyszy anioła, widzi Jezusa… słyszy Ojca. Przecież to się nie powinno wydarzyć w tym na skroś materialnym świecie!
- Ten twój folklor czasem jest zabawny, ale jedna osoba się nie śmieje – pomyślałam szybko, że pewnie chodzi o Jezusa, może o Maryję.
- Czy faktycznie się nie śmieją ?
- Są weseli poważnie.
To ciekawe, ponieważ Piotr wielokrotnie wspominał, że są radośni umiarkowanie, z rezerwą. Uśmiechają się, ale nie śmieją.
Zrobiło się bardzo poważnie, więc spróbowałam zmienić temat rozmowy po raz drugi.
- Mam puste konto – mówię do Piotra.
- Nie dlatego, że tak wydaję, ale dlatego, że nikt nie płaci.
- Masz tyle, ile Ten, kto kroczy koło ciebie.
Mam tyle, ile miał sam Jezus, czyli nic. Od razu zrobiło mi się jakoś lżej na duszy.
Dopisane 12. 04. 2017 r.
W różnych artykułach często spotykam się ze stanowczym stwierdzeniem, że Maryja była dosłownie wieczną dziewicą, jakby bycie normalną kobietą deprecjonowało jej wartość. Może warto oddać głos Chrystusowi.
