Wróg u bram, do boju !

12. 12. 21 r. Warszawa.

• W łazience usłyszałem …
• Wróg u bram, do boju !
• Hmm … To tak jakby wróg dopiero miał się pojawić, a przecież tyle zła już jest na świecie.
• Nie wiem. Może najgorsze przed nami jeszcze ?
• Ojcze, co się stało między „przychodzi pół godziny” a „już minęło pół godziny” ?
• A ty znowu swoje – Piotr zmęczony.
• Co chcesz od Pankracego ?
• Bajka, a czyż nie fajne życie mieliście ? Jak bajka ?
• …….. – myślę i myślę …
• No nie wiem … To jest to ? Nasze życie ? … To nie ma sensu – przyznaję szczerze.

Mam wrażenie, że Ojciec unika odpowiedzi. To nie może być nasze życie. Wiszę nad kawą w zamyśleniu próbując to rozwiązać …

• Tamte przygotowałaś ładne święta, teraz przygotuj jeszcze ładniej.
• …….. – podnoszę głowę.
• Tam się ćwiczyłaś, teraz zaś jeszcze ładniej postaraj się.
• Nie muszę ci tłumaczyć dlaczego.
• Postaraj się, żeby były to wasze prawdziwe święta.
• Pozamykaj do końca roku wszystko … – … wszystkie sprawy.
• Hmm … Do końca roku … Hmm … Czyli będziesz na święta ! – odkrywam radośnie, że w tym roku nie zniknie.
• Lubię posiedzieć z wami czasami.
• Nie widać Mnie, ale siedzę.
• Czy mogę Ojca o coś spytać ? Czy Chrystus żył tak jak my, normalnie ?
• Tak. Adekwatnie do czasów.

---

---

13. 12. 21 r. Warszawa.

Rano zostałam obudzona myślą, że mam iść do kościoła. Nie zdziwiłam się, sama o to wczoraj prosiłam. Poczułam szczęśliwość ogromną, że tak jesteśmy ze sobą „zgrani”. W kościele pewna sytuacja. Podczas mszy przechodził koło nas przygarbiony mężczyzna o lasce. Nie był staruszkiem, ale raczej po wypadku. W każdym razie przechodził i wyszedł w stronę zakrystii.

• Nawet się nie ukłonił, osioł jeden … – Piotr szeptem oburzony.

Nie komentuję, ale jest w tym kościele (św. Krzyża) pewien niepisany zwyczaj. Każdy wchodzący lub wychodzący z kościoła od strony zakrystii (tylne wejście) kłania się lub klęka przed wielkim obrazem Chrystusa. Oczekiwaliśmy, że ten pan choć zatrzyma się na chwilę, ale przeszedł powoli jak duch  …

• A ty jesteś taki doskonały ?

Kilka minutach później ten sam pan powoli wraca o lasce w jednej ręce, a w drugiej trzyma palącą się świecę. Piotrowi się głupio zrobiło straszliwie, w pokorze schylił przed nim głowę.

• Kurcze, znowu źle oceniłem – zaczął się kajać.
• Ola, to jest dopiero matoł. Same osły, a on matoł !
• Zero tolerancji, radykalista !
• ……. – musiałam zacisnąć zęby, żeby się nie śmiać, ciągle trwała msza.

Pół godziny później oczywiście o tym rozmawialiśmy.

• Powiedz lepiej co zrobiłeś w kościele.
• …….. – podnoszę brwi z ciekawości, tego nie mówił.
• Aaaa…. Wrzuciłem palącą się włócznię w stronę gacka, do piekła. On się zaczął śmiać, że mu to nic nie zrobi, ale ta włócznia była specjalna. Rozgrzewała go od środka tak, że sam zaczął się spalać w popiół i wciągać w siebie inne gacki. Na zasadzie implozji, jak bomba implozyjna. I wtedy zamknąłem piekło. Nie wiem jak to się stało, ale w sekundę się tam przeniosłem i rzuciłem włócznią. Leciała po przekątnej …

• Ciekawe, czy to co robisz, takie rzeczy, czy to ma znaczenie ? Czy to się tam urealnia ?
• ……. – nie ma odpowiedzi.
• Musi mieć jakieś znaczenie, jeśli Ojciec zwrócił uwagę.
• Widziałem Szczecin i pełno na ulicach trupów. Poczułem łatwość wydawania sądów.
• …. Czyżby to Piotr tak ludzi załatwił ? – pomyślałam.
• Jedno nie ma związku z drugim – odpowiedział Ojciec najwyraźniej słysząc moje myśli.

Miałam odczucie, że „pełno na ulicach trupów” to nie wojna, czy kataklizm, a niedawne słowa Ojca; Co drugi będzie zabrany. Szczecin to bardzo lewackie miasto.

---

Wieczorem.

Piotr przychodzi z wiadomością, że podwykonawca znowu nawalił. Zadzwonił dzisiaj, że nie da rady na czas wykonać zlecenia. Piotr podłamany, cały w nerwach, gada tylko o tym.

• A prosiłeś Ojca o pomoc ?
• Ojcze, proszę …
• Nie mówi się z pełną buzią.
• ……. – roześmialiśmy się mimo nerwowości. Rozmawiamy w trakcie obiadu.
• To w stylu Ojca – Piotr lekko się wyluzował.
• Teraz wiesz, że to Ja ?
• Wiesz, że dobrze słyszysz.
• … Wszystko zrobisz – uspakaja Piotra. 
• Zobaczyłem jak upycham wszystko do auta, kolanem upycham, więc chyba domknę wszystkie sprawy jednak … – i poczuł ulgę.

Śmieję się … Te wizje … One są tak ludzkie i komiczne czasami … Brak mi słów …

• Idziemy jutro do kościoła – mówię zdecydowanie.
• Jutro tym razem nie licz na pobudkę Ojca, licz na męża.
• Niech on cię budzi.
• Ale to takie fajne, Ojcze.
• Co ci się w tym podobało ?
• Że to Ty Ojcze.
• Tak myślałem.
• A możemy teraz trochę porozmawiać ?
• Chcesz rozmawiać przez człowieka, który myśli prozą życia ?
• Ma dużo problemów, a jeszcze jest atakowany.
• No tak …. – … i dałam sobie spokój.