ROZMOWY Z NIEBEM

05. 03. 23 r. Warszawa. Część 2.

• Dzisiaj rano Ojciec mi powiedział …
• Eliaszu, przybliż się do Mnie.
• … ??? … Pięknie …. Ale jak masz się przybliżyć ? – wzruszyłam się.
• ………. – Piotr rozpostarł ręce, sam nie wie.
• Tu masz pamiętać ! – …. modlenie się za siebie. 
• Poświęć ludziom 2 części, 1 część za siebie !
• Pamiętaj o tym zawsze !
• To samo powiedz swojej córce, bo ona się modli.
• Twój syn przyjdzie kiedyś po nauki, ale oczywiście ze swoimi przemyśleniami.
• Chyba nie pomyślałaś, że będzie łatwo … – śmiech. On zawsze ma swoje przemyślenia. 

Rozmawiamy o egzorcyzmach.

• Ziemia cała jest w błocie, to błoto aż się nawarstwiło. Więc mentalnie otwieram piekło i wrzucam to błoto w piekło, które otwiera się jak paszcza krokodyla. I wtedy, gdy błoto jest w jego paszczy, ono całe płonie. Robiąc egzorcyzmy słyszę; dopóki on jest, to nie przejdziemy.
• Hmm … To powiedz w takim razie, co będzie, gdy ciebie nie będzie ? 
• Była zaraza jak nie zaraza.
• Jest wojna jak nie wojna – …. bo nie na cały świat.
• Jest głód jak nie głód.
• …….. – spojrzałam na kawę, to fakt.
• Nie patrz, czy to 216, czy to 212, ta chwila się zbliża.
• Ojcze, czy to uderzenie w Azję wpłynie na cały świat ?
• Zaboli.

Cały świat od Azji jest uzależniony, głównie gospodarczo. Widzę jak te nitki są ściśle powiązane i choćby dlatego faktycznie może zaboleć.

• Dobrze, że robisz różaniec codziennie …
• W twoich ustach różaniec jest mieczem, tak jak ucięłaś dłoń swojej córce.

15. 06. 05 r. Wizja. Jestem na jakieś przestrzeni, za mną stoi kilka nieznanych mi osób. Pośród nich jest moja córka. W pewnej chwili do tych ludzi docierają czarne długie robale, wyglądają jak glizdy, jest ich tysiące. Nie mam pojęcia skąd się wzięły. Jest ich tak dużo, że oblepiają ich szczelnie. Ci ludzie padają na ziemię jeden po drugim i wiem, że umierają. Widzę, jak te robaki atakują moją córkę, oblepiają jej rękę, a ona stoi jak wryta. Decyduję się działać. Raptem w mojej prawej dłoni pojawia się miecz. Unoszę go do góry i widzę, jak wali w niego z góry strumień światła. Przez moją głowę przemyka myśl, że miecz jest wyjątkowo piękny i krystalicznie czysty. Kojarzy mi się z obrazem, gdzie archanioł Michał trzyma taki sam miecz w swojej dłoni. Kiedy miecz zostaje naświetlony nie zastanawiając się odcinam po prostu rękę, która jest już czarna i oblepiona przez robale. Robię to szybko i zdecydowanie. To ją ratuje. https://osaczenie.pl/wp/2016/03/11/2005-rok/ 

• To jest miód na serce Ojca.
• Ratując jedną, dwie osoby, cieszy się Ojciec.

Ratując ? Czy moje modlitwy mogą kogokolwiek ratować ? Wątpię.

• Tą kratę wczorajszą chciałem rozwalić mentalnie, ale Ojciec teraz mi mówi …
• Przepołów na pół.
• Wiesz z czym się to kojarzy ?
• … Zobaczyłem końcówkę w „Pasji”, jak tron Kajfasza się przepołowił.

Kawa nam ostygła, tak dobrze się rozmawia. Nie chce mi się ruszać.

Ciężką noc miałam. Zjadłam popcorn z karmelem, który ewidentnie mi zaszkodził. Wątroba nie dawała mi spać, ale w końcu zasnęłam i śnił mi się … Jim Caviezel.

Wizja była dość długa, mniej więcej koło 6 rano. Stoję na drodze na skraju miasteczka lub miasta. Nie tylko ja stoję, mam świadomość, że obok też są inni ludzie. Stoimy i patrzymy na drogę, a dokładnie na domek wiejski na zakręcie drogi. Zwracam uwagę, że zakręt zasłania połowę wiejskiego domku, który stoi przy drodze.

Domek ma z przodu mały ogródek, a w ogrodzie krząta się właśnie Caviezel. Wygląda jak dzisiaj, czyli już dojrzały mężczyzna. Przez sekundę dostrzegam obok niego kobietę ubraną „po dawnemu”. Ma jasną długą suknię do ziemi, a na niej opasany długi fartuch. Nie widzę całej postaci, tylko ten szczególny fartuch na sukni i wiem, że to gospodyni tego domu. 

 I jak to gospodyni … Słyszałam z daleka jej głos. Wskazywała mu spokojne, acz stanowczo, gdzie ma w tym ogródku kopać. Caviezel więc pielił, kopał, pracował i robił to posłusznie. Nie zwracał na nikogo uwagi i nie wiem, czy wiedział, że wszyscy się z daleka na niego  gapimy. I wszyscy jesteśmy zdziwieni co robi Caviezel w Polsce … Poruszenie było wielkie wśród ludzi, że on tutaj. W Polsce ? W Polsce ? …, szeptali między sobą. Przysłuchuję się tym rozmowom, udziela mi się ich nastrój zdziwienia.

Odwracam od nich na chwilę głowę i widzę zupełnie nowy obraz. Widzę Caviezela z koroną na głowie jak jedzie na tronie. Wjeżdża w koronie do miasta. Uzmysławiam sobie, że już gdzieś to widziałam. Ten widok jest mi znany z USA. https://www.kreweofbacchus.org/kings/jim-caviezel/ Jestem kompletnie zdziwiona.

• Ojcze, dziękuję za ten sen, fajny …
• Cud, który nie szkodzi – … to a propo karmelu.

I więcej nad nim nie myślałam.

Kilka godzin później podczas modlenia w mojej głowie natarczywie pojawiała się wizja z Caviezelem. Modląc się ciągle o niej myślałam i analizowałam.

• Może niepotrzebnie ją zbagatelizowałam … ? – mówię do Piotra …
• Oczywiście, że wizja jest ważna, ale trzeba wyciągnąć z niej wnioski, a ty przecież rozumiesz.

-To w takim razie co się ze mną działo po śmierci ? 
-…. Ojciec pokazał mi kwiat, który wsadza do swojego ogrodu, a potem wyciągał. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/03/13/jestes-gotowy/ 

04. 03. 23 r. Warszawa.

Wchodzimy do kościoła i nas dosłownie zamurowało.

• Co za świnie ! – wyrwało mi się widząc, że Chrystus jest za kratami.
• Oni Go …. aresztowali ! – wyrwało mi się drugi raz.

Smutek nas ogarnął i pomyślałam, że już bym w tych warunkach zdjęcia zrobić nie mogła. Zauważyłam także, że wraz z kratami zniknęły też nasze kwiaty. 

Na kawie.

• Zrobię ci dzisiaj ciasto z bananami – Piotr nagle.
• ……. – otwieram oczy ze zdziwienia. 
• Piotr czasami jest fajny.
• A kiedy jestem ?
• Kiedy nie wiesz, że jesteś fajny.
• Ty wiesz, że on mógłby te kraty wyrwać ? – Ojciec nawiązuje do kościoła.
• Byłem naprawdę wściekły, gdy to zobaczyłem.
• Przy Moim Synu się powstrzymał.
• W poczuciu bezpieczeństwa tego krzyża, odcięli Go od ludzi i dali ławkę, aby się nie modlili.

Krzyż był atakowany dwukrotnie, więc dla ochrony dali kratę. Równocześnie usunęli klęcznik, który od wielu lat był częścią tego miejsca. Były tam przez ludzi wygrawerowane tabliczki z podziękowaniami za uratowanie życia, za cudy różne, które dała modlitwa pod tym szczególnym krzyżem. Próbowaliśmy uklęknąć, nie dało rady. Nowy klęcznik zrobiono pod takim idiotycznym kątem, że kolana zsuwały się na posadzkę same. Szlag mnie trafił, wszystko nie tak … Postaliśmy chwilę przed kratą i odeszliśmy zniesmaczeni.

27. 02. 23 r. Warszawa.

W domu Krysi gacek się rozsiadł na całego. Nie uciekł, jak sądziliśmy. Pierwsze z nim spotkanie – Wigilia. Zobaczyłam ciemną postać (Cień) zbiegającą po schodach, normalny, młody mężczyzna. Jakiś czas później Krysia zobaczyła tego samego mężczyznę w kuchni, pomyślała oczywiście, że Edziu. Krótko potem przyznała, że znowu go widziała. Tym razem zobaczyła tylko czarną nogę tej samej postaci, która wchodziła znowu do kuchni. Pomyślała oczywiście, że to Edziu. Ale gdy powiedziała o znikającej czarnej nodze, od razu sobie coś przypomniałam.

03. 12. 10 Szczecin. To była pierwsza noc w nowym mieszkaniu. Śniło mi się, że ktoś naciska na klamkę w moim pokoju i próbuje otworzyć drzwi. Ktoś chciał wejść. Tylko tyle i aż tyle, bo budzę się natychmiast. To wyglądało jak w horrorze i poczułam się niepewnie, choć jeszcze niedawno wydawało mi się, że znalazłam tutaj azyl. Dają mi znak, że nie jestem sama. 
Rano poszłam do garażu po samochód. Garaż ogólny znajduje się pod budynkiem składa się z kilkunastu boksów. W korytarzu nie było absolutnie nikogo. Cisza, spokój. Zamykając klapę swojego boksu spojrzałam gwałtownie w prawo i zauważyłam nienaturalnie długą, czarną nogę i część tułowia wysokiego mężczyzny znikającego za rogiem korytarza. Był ubrany całkowicie na czarno. Od razu zrozumiałam, kto naciskał na klamkę w moim pokoju.

Niedawno Krysia została po plecach przeciągnięta pazurem i nadal myślała, że to Edziu. Dzisiaj śpiąc poczuła na plecach ostrze noża, ktoś po plecach znowu ją pociągnął. Zdenerwowała się i pożaliła przez telefon, że Edziu  po tej drugiej stronie musiał chyba zwariować. Zaczęliśmy się śmiać na te słowa, ale kiedy nasze oczy się spotkały, mówiły jedno; to nie Edziu, a modlitwy nie pomagają. Cień ciągle tam jest.

• Wczoraj na egzorcyzmach Ojciec powiedział, żebym poszedł jutro na mszę, mam się czyścić.
• To idźmy na 8 rano.
• …….. – Piotr się roześmiał.
• No właśnie powiedział, że będziesz chciała mnie odciągnąć i iść na 8.00 , a nie na 7.00 …
• Odciągnąć ?! – …. nie miałam takiego zamiaru.
• Znajdźcie kompromis.
• Jest takie piękne przysłowie.
• Kto rano wstaje, ten mu Bóg daje.

Poszliśmy na 8.00.

• Dobrze ci się dzień zaczął.
• Przyjęłaś OPŁATEK, dostałaś kawę …
• I rozmawiamy ! – to cieszy najbardziej, mnie oczywiście.
• Martwię się sobą coraz bardziej. Potrafię się zapatrzyć w jeden punkt na godzinę i czuję, że mnie w tym ciele nie ma.
• Chcesz powiedzieć, że 28 kwietnia też się zapatrzysz, potem obudzisz i powiesz, że jesteś już Kapturem ?
• ……… – roześmiał się.

Po południu Piotr wyrywał zęba, którego wskazała mu „Ciotka”. I znowu niespodzianka. Nie było widać na zdjęciu, ale dopiero po usunięciu okazało się, że pod zębem utworzyła się torbiel. I teraz rozumiem dlaczego było ciepło, a nie gorąco. Miał jeszcze czas na pozbycie się problemu. Cały ciąg wydarzeń. Gdyby nie Ciotka, to by zdjęcia nie zrobił. Gdyby ząb nie pękł, to by go nie usuwał. Gdyby nie usuwał, to o torbieli by nie wiedział. To by się naprawdę mogło źle skończyć, gdyby nie … Ciotka.

03. 03. 23 r. Warszawa.

Piotr jak na wczorajsze wyrywanie zęba jest naprawdę w bardzo dobrej formie.

• Dziękuję Ojcze – patrzę na Piotra w zamyśleniu.
• Za co ?
• Za uratowanie go od problemów.
• Za ciebie ?
• …….. – roześmiałam się. Jego problemy są także moimi wielkimi problemami, bo żyć by mi nie dał.
• Torbiel była duża, mogła pęknąć w każdej chwili.
• Ty to masz …. – …. szczęście chciałam powiedzieć, ale przecież szczęście to Ojciec …
• Ciekawa ta „Ciotka” … – zastanawiam się, kto to jest.
• Ciocia Mirra, od mirry …
• Aaaa … – dziwnie się wzruszyłam, bo to słowo biblijne,
• Ola jest zakochana w każdym słowie, które jest od Góry …
• ……. – wzruszyłam się jeszcze bardziej.
• Kim jest „Ciotka” ?
• Przyjaciel.
• Jak wyglądała ? – pytam Piotra.
• Przeciętna babka, przyłożyła dłoń do policzka, po czym palcem wskazała i powiedziała; czuję ciepło. Uratowała mi trochę dupę …
• Trochę ? Umniejszasz Naszą rolę.
• Ale to anioł ? – dopytuję uparcie.
• Absolutnie nie …
• …. Dobrze wczoraj napisałam ? – zmieniam temat, bo widzę, że się nie dowiem.

I wtedy zrozumiałam, że byliśmy poddani próbie. Prostej próbie wiary. Od tamtej pory nie trzymam się kurczowo usłyszanych dat. Zawsze biorę pod uwagę możliwość, że jestem właśnie poddawana próbie. Tak więc jak pisze Didymus … Wizje mogą być mylne, mogą być przenośnią i mogą być też próbą …Jest jeszcze jedna możliwość, którą „odkryłam” wczoraj na mszy. Jest zapisana w Biblii … https://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/03/02/216-dni/ 

• Wiesz, że nie lubię o datach.
• Widzę wielki budzik i wskazówki na 12.00 ustawione. Zostało 15 -20 sekund do 12.00, nie wiem dlaczego.
• Ale jednak coś się dzieje.

• Chrystus cię kocha bardzo …
• …….. – podnoszę oczy kompletnie zaskoczona.
• Fajnie tak usłyszeć ni z gruchy, ni z pietruchy ?
• ……. – roześmiałam się.
• … To na pewno Ojciec mówi ? – nie byłam pewna, bo takie słowa w ustach Boga ?
• A dlaczego nie ?
• Czemu chcesz Ojca ograniczyć ?
• Byłaś w Niebie, widziałaś Nas, widziałaś produkcję chleba.
• …….. – spoważniałam, bo takie rzeczy mówi Ojciec nie bez powodu.
• Wszyscy pracujemy.
• Chleby w kształcie tablic, które wykonał Mojżesz, aby wszyscy je jedli zgodnie z „przywróć ustalony porządek”.

To też nie bez powodu. Pisałam o uderzeniu asteroidy, więc zapewne to odniesienie do tego wydarzenia, które jest elementem przywracania porządku.

Podana konkretna data, a jednak się nie wydarzyło. Tak więc, czy jestem pewna daty „216” ? Wcale nie, choć precyzja i pewne w międzyczasie zdarzenie powoduje, że moje wątpliwości topnieją. Czy jestem pewna daty uderzenia asteroidy ? Oczywiście też, że nie. https://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/03/02/216-dni/

• Za pracę, jaką wykonujesz dla Ojca, zasługujesz na odrębny czas.

Pan Vitek uświadomił mnie, że „216” kończy się 2 maja, a nie 28 kwietnia. To aż niemożliwe, bo liczyliśmy kilkukrotnie. Mamy trójdzielny kalendarz na ścianie, tam sterczeliśmy przez dobre kilka minut licząc kilka razy z rzędu. Po tym mailu sprawdziłam jeszcze raz i znowu mi wyszło 28 kwietnia. Wzięłam kalendarz z telefonu, wyszło 2 maja. Jakim cudem mogliśmy się tak pomylić !!!? Ale, czy to coś zmienia ? Owszem, bo kiedy wyszło 28 kwietnia, sprawdziłam oczywiście, czy w pobliżu są jakieś święta maryjne i nie było. Zdziwiło mnie to nawet. 2 maja czyni już wielką różnicę.  3 maja bowiem jest pierwsze majowe święto maryjne. Chciałam od razu spytać o te daty, ale Ktoś mi właśnie przypomniał …

• Wiesz, że nie lubię mówić o datach …