Chwała Tobie Słowo Boże.

16. 10. 24 r. Warszawa.

• Miałem wizję. Widziałem ciebie z góry. Widziałem, że idziesz po ciemnych ulicach w ciemnym mieście i widzę, że za tobą idą dwaj faceci na czarno i chcą zrobić ci krzywdę. Zmaterializowałem się i zszedłem na dół, podjechałem do nich autem z piskiem. Światłami rozświetliłem ulicę i kazałem ci wejść natychmiast do auta.
• No taaaak – wiem od razu, o co chodzi, ale się nie przyznaję.
• Gdzie ty tam łazisz w internecie ? Znowu w ciemną uliczkę łazisz ?!!!

Śmieję się pod nosem, bo właśnie tak jest. Za dużo oglądam bzdur, które podważają to, co wiem. Ciekawa i prosta wizja. Jego auto, to jego życie. A jego życie, to ścisły kontakt z Ojcem.  Czyli… ? Jeśli chcę podążać za Ojcem, muszę się trzymać Piotra. Proste … 

---

Wieczorem.

Dzięki naszej córce, kot nadal żyje. Powiedział to sam weterynarz, który ratował kota po raz wtóry. Znowu dostał zastrzyki, znowu kroplówkę. Nie zważając na swoją alergię, córka wzięła go do swojego mieszkania, by mieć nad nim stałą kontrolę. Jesteśmy temu przeciwni, ale nie chce nas słuchać. Martwimy się, ponieważ ostatnie badania jej płuc wykazały pewne zmiany. Od alergii dostała nacieki na płucach, jak określił to lekarz. Czy to jest jeszcze odwracalne, nie wiem. Spytałam Ojca …

• To najwyższe świadectwo …
• Narażając swoje życie, poświęciła się, by ratować drugie życie.
• Kot to narzędzie.

Dech mi zaparło … Kot to narzędzie ? Widocznie to poświęcenie było dla niej potrzebne, a może z jakiegoś powodu wymagane.  

I refleksja. Jeśli dane jest człowiekowi złożyć poświęcenie za kogoś, nie musi być to poświęcenie jedynie za człowieka, wynika z tego. Życie za życie, jak mówi Ojciec … 

• Wiem to od Ojca.
• To jest prawda, którejś byś nie zobaczyła.
• Ona ma w sobie wrażliwość, a potem poświęcenie.
• Mam ci powiedzieć …
• Wszystko, co ci powiedziano wcześniej i potem … Chwała Tobie Słowo Boże.
• Możesz powiedzieć też inaczej …
• Bogu niech będą dzięki.

Pomyślałam, że chyba nadszedł czas, aby stać się bardziej nabożnym. Dziękuję Ojcze brzmi już za prosto.

• … Rada podjęła decyzję, że już się nadajesz do wypełnienia misji – do Piotra.
• Rada ?
• Spodziewaj się zmian.

---

---

17. 10. 24 r. Warszawa.

Na kawie, oczywiście.

• Ojciec cię pyta …
• Jak się żyło kiedyś ? … Pokazują mi jak biegasz od biura do biura, zapracowana …
• Żyło Ojcze, żyło – potwierdzam.
• A teraz się nie żyje ? – Piotr.
• Teraz się czeka.

---

Dzisiaj przed wyjściem na kawę ułożyłam kapcie równiutko mówiąc sobie w duchu, że układam, abyście nie musieli porządek mi tu robić. Wracam, sięgam po klapki i zastygam … Nie tak je zostawiłam, gdy wychodziłam z domu. Znowu są ułożone po „Ich-nemu”. Ucieszyłam się.

---

---

18. 10. 24 r. Warszawa.

Byłam dzisiaj u dentysty. Tam wdałam się w krótką dyskusję. Dentystka spytała na koniec, czym się zawodowo zajmuję. Powiedziałam, że przez 20 lat byłam head hunterem. Po wizycie wsiadam do auta Piotra, a on do mnie na dzień dobry …

• Homiel mówi do ciebie …
• Jako head hunter, najlepsza twoja zdobycz to Piotr.

Roześmiałam się głośno. Head Hunter ? Piotr niewątpliwie słyszy ! I to słyszy dobrze !

---

Wieczorem.

Oglądamy film, nagle Piotr wstaje, ostentacyjnie wyłącza TV …

• Ojciec wzywa mnie do pokoju, mam się pomodlić.

Nie często się tak zdarza, więc zaciekawienie mam wielkie, co tam w pokoju się dzieje. Gdy Piotr wraca, nic nie mówi, tylko siada na sofie w milczeniu i film włącza ponownie. Gdy nic nie mówi przez następne 10 minut …

• No powiedz ! … – niecierpliwię się.
• To sprawa między nami.