03. 05. 21 r. Warszawa.
- W najbliższych dniach spodziewaj się istotnej zmiany w swoim życiu.
W Szczecinie byliśmy kilka dni i nic się nie wydarzyło. Rozglądałam się wszędzie uważnie, żeby czegoś nie daj boże nie przeoczyć … i nic. W końcu postanowiłam o słowach Ojca po prostu nie myśleć. Tak bardzo nie chciałam być rozczarowana, że pilnowałam swojej głowy, aby w ogóle o „istotnej zmianie w swoim życiu” nie pamiętać. Skupiłam się na tym, że rano mieliśmy wracać do Warszawy, a więc pakowanie, sprzątanie, wszystko … oby nie myśleć. W nocy przewracałam się w łóżku z boku na bok do 4.30 i wtedy nastąpiła … wizja. Wizja, która mną potrząsnęła do szpiku kości.
Razem z Piotrem wchodzimy do białego, otynkowanego budynku. Nie idziemy obok siebie, Piotr idzie kilka metrów przede mną. Nie dlatego, że nie chce iść ze mną, lecz po prostu idę za wolno, a on się spieszy. Budynek z zewnątrz przypomina dużą halę i nie wiem czym jest. Obserwując Piotra jak idzie pewnie prosto w kierunku drzwi, odnoszę wrażenie, że akurat on wie doskonale czym jest. Wchodząc do środka orientuję się, że to chyba kościół. Nowoczesny kościół przypominający bardziej modlitewną wielką salę, może aulę, ale dość wysoką aulę. Od razu zauważam, że wewnątrz było bardzo dużo ludzi. Zaskoczona ich ilością zatrzymałam się w drzwiach, przez które weszłam. Miałam doskonały widok na całość, więc mogłam swobodnie rozejrzeć się i sprawdzić dokładnie co to za miejsce. Zauważam ołtarz, krzyże, nawet witraże w niektórych oknach, wszystko co trzeba … Taaak. To zdecydowanie był kościół, choć może zbyt nowoczesny jak dla mnie.
Zauważam też Piotra w tłumie stojącym przed ołtarzem. Nie było sensu się do niego przeciskać, spokojnie stałam w swoim miejscu. I kiedy tak wodziłam oczami po całym wnętrzu, mój wzrok zatrzymał się na figurce Maryi stojącej na cokole po prawej stronie tuż przy mnie. Nie wiem dlaczego wcześniej jej nie zauważyłam, skoro stała tuż obok. To była typowa dla kościoła figura Maryi, w białej sukni i niebieskiej długiej chuście. Piękna była w swojej prostocie. Moją uwagę przykuła Jej głowa, a właściwie miejsce nad Jej głową, ponieważ zaczęły się tam dziać dziwne naprawdę rzeczy. Nad głową figurki pojawiły się bardzo wyraźne iskry, przypomniały mi eksperymenty z prądem, które kiedyś widziałam w TV w dokumencie o Tesli. Po prostu iskrzyło i pomyślałam …
- Dziiiiwne, coś dziwnego dzieje się z powietrzem …
Zagapiłam się na ten widok i dopiero gwałtowny krzyk ludzi dobiegający sprzed ołtarza spowodował, że odwróciłam od Niej głowę. Zaczęłam obserwować tłum szukając przyczyny tych histerycznych wrzasków. Skąd te raptowne krzyki przerażenia ?! … I co widzę ?!!!
Po prawej stronie auli, tam gdzie powinien być sufit, całkiem wysoko pojawiły się najprawdziwsze chmury. Kłębowisko chmur biało-szaro-czarnych. Kotłowały się w sobie jak przed burzą … Buzię rozdziawiłam szeroko, bo zjawisko było niesamowite ! Przecież to się działo w kościele ! W budynku ! I nagle … Z tych chmur wyłaniają się dwie ręce. Wielkie, przepiękne ręce, przezroczyste ! Wyglądały jak szklane, albo kryształowe, ale kiedy zrobiły lekki ruch zobaczyłam, że to była jednak skóra ! Były tak przepiękne, olbrzymie, że dech mi zaparło. Było w nich coś cudownego, nieziemskiego … Ludzie ciągle krzyczeli dalej przerażeni, a ja zaniemówiłam w zachwycie. Fantastyczny widok …
I co robią te ręce ? Wysuwają się z chmur powoli, majestatycznie, spokojnie. Sięgają w tłum ludzi i wyciągają jakiegoś faceta. Palcami delikatnie trzymają go za ręce i unoszą do góry. Też powoli, majestatycznie, delikatnie, bo swoją wielkością mogłyby z łatwością zrobić mu krzywdę … Widzę, że ten mężczyzna w panice majta nogami jak ktoś, kto nagle traci grunt pod nogami. Być może próbuje się uwolnić, ale absolutnie nic nie jest w stanie zrobić. Palce „kryształowych” dłoni delikatnie, ale pewnie trzymają go za ręce i unoszą ku chmurom. Stałam jak oniemiała i chyba wszyscy wokoło, choć ciągle słyszałam ludzi krzyki. Próbuję dostrzec co to za facet … Dopiero po chwili rozpoznaję ubranie i zdaję sobie sprawę, że to przecież Piotr !!!
Zaczynam krzyczeć na cały głos … Piotr, Piotr ! Ale ręce unoszą go jeszcze wyżej, aż znikają z nim w chmurach. Ciągle krzyczę Piotr ! Piotr ! Drę się na cały głos, aby przekrzyczeć tłum i aby mógł mnie usłyszeć. W moim krzyku jest wszystko. Szok, wzruszenie, zaskoczenie, zachwyt, euforia, szczęście … Wszystko …
- Piotr, dzieje się !!! – drę się na cały głos, aż płuca mnie bolą, ale nie wiem, czy mnie usłyszał, bo już go nie ma …
Krzyczałam tak mocno, że w końcu zwróciłam uwagę na siebie wszystkich ludzi. Kiedy zobaczyłam, że patrzą na mnie równie zszokowani co zaciekawieni, szybko wyszłam z kościoła … I się obudziłam.
Siadłam na łóżku będąc nadal w szoku. Czy tak to będzie wyglądać ? I te ręce ! Boże, te ręce ! Coś przecudownego …
CDN …
