25. 11. 21 r. Warszawa.
- Mam ciągle szumy w uszach.
- To już ponad pół roku, kiedy ci to przejdzie ?
- Przejdzie mu jak odejdzie.
- Wooow … To masakra – pomyślałam.
- Ojcze, dlaczego ma te szumy ?
- Ola, żeby bolało.
- Wooow …. – strasznie mi się go szkoda zrobiło.
- A dlaczego tak musi być ?
- Patrz na Syna Mego, dlaczego tak musiało być ?
- Czym są to chwile dręczenia Piotra ?
- Niczym.
Idąc dzisiaj na kawę miałam bardzo dziwne doznanie. Zakręciło mi się przed oczami raptem i do tego stopnia, że aby nie upaść, musiałam „przytulić się” do najbliższej latarni. Trzymałam się latarni próbując ogarnąć swoją głowę, bo moja głowa znalazła się jakby w innym świecie. Najpierw zobaczyłam kłębiące się chmury, które się rozstąpiły na chwilę, a potem kobietę w długiej ciemnej sukni na kamiennych schodach, przy kamiennej ścianie jakiegoś zamku. I wiedziałam, że to ja. Widziałam postać kobiety, ale jej twarzy nie dostrzegłam, ponieważ była jakby za mgłą. Tkwiłam w tym stanie 2-3 minuty i powoli zaczęłam wracać do rzeczywistości. Na kawie pytam …
- Co to było … ?
- To co widziałaś, to widziałaś.
- Co sądzisz o kobiecie w sukni ?
- ???!!! – pytanie zbiło mnie z tropu.
- A co powiesz takiego, że będziesz więcej widziała ?
- … Otworzyło ci się małe okienko, widzę jak otwierają ci mało okienko, będziesz widziała przeszłość – Piotr się śmieje.
Przez kilka godzin po tym zdarzeniu nie mogłam dojść do siebie. Miałam dziury w pamięci tak wielkie, że będąc już w domu nie wiedziałam jakie kanały w telewizorze oglądam najczęściej. Koszmar. Zaczynam rozumieć, że „zabranie głowy” jest absolutnie możliwe.
- Przyjdzie lepszy model, zapomnisz o Piotrze. - Zaczarowana dorożka, zaczarowany dorożkarz, zaczarowany świat. - Powiadam ci, że nie zauważysz. Zabiorę ci głowę. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2021/11/27/wstawaj-i-chwyc-za-bron/
Wieczorem.
- Chcę zapytać Homiela, bo Ojca się nie odważę …
- Bo to duża różnica !
- ……… – uśmiecham się.
- Czy to, co widziałam (kobietę w sukni) … To faktycznie widziałam ?
- Nooo …. Im bliżej końca, tym dziwniej, nie uważasz ?
- …….. – roześmiałam się, bo nie wiedziałam co powiedzieć. To naprawdę jest dziwne.
- Przeczytaj Henocha ze zrozumieniem.
- To Jego dzieło, a ty kochasz Ojca.
- Nie powiedziałem jako Piotr, lecz „Oto Jestem”.
- …….. – zbaraniałam. Z kim ja teraz rozmawiam ?
26. 11. 21 r. Warszawa.
Jesteśmy spóźnieni na mszę, ale Piotr się trochę gramoli …
- Ojcze, zobacz, on się do Ciebie w ogóle nie spieszy – żartuję sobie.
- Mam dosyć tej adwokatury fałszywej – powiedział całkiem spokojnie.
- ……… – głupio mi się zrobiło.
Podczas mszy, w pewnym momencie Piotr odwraca oczy, chowa wzrok ze wzruszenia. Nie pytam, bo chwila nieodpowiednia. Na kawie rozmawiamy, gdy nagle Ojciec ……
- Nie zdążysz umrzeć, Ja to sprawię.
- Nie jesteś z tego świata i nie odejdziesz jak oni.
- Na sam koniec obłok cię zabierze.
- I już nigdy nie wrócisz do tego świata.
- ????!!!!
Zamilkliśmy …
- Eee … to taka przenośnia jedynie – Piotr machnął ręką, że to niemożliwe.
- No nie wiem …. – przecież widziałam chodzącego na obłoku, czyli niemożliwe ?
- Na oczach ludzi ? – pytam.
- To nie będzie miało znaczenia, odejdziesz po wszystkim.
- ……..
- Dzisiaj o piątej rano miałem dziwną sytuację, obudził mnie twój wyraźny głos …
- Taaak ? – bo nie sobie nie przypominam, abym wołała.
- Tylko Piotr, tylko Piotr … mówiłaś. Podniosłem głowę i wołam cię o co ci chodzi.
- Nic nie słyszałam.
- Kiedy podniosłem głowę, gapię się na ścianę naprzeciwko łóżka i widzę czerwony kolor. Nie wiem, czy mi się to wydawało, więc podniosłem głowę jeszcze wyżej i zobaczyłem, że czerwone to słońce, które wschodziło. Za horyzontem wschodziło. Nie byłem pewny, czy mi się nie przewidziało, ale nie. Poczułem ciepło nawet na ręku. To był wschód słońca. Zwróciło moją uwagę najpierw kolor czerwony, a potem nie było ściany tylko to wschodzące na horyzoncie słońce.
- Szybko się unosiło ?
- Bardzo.
- Hmm … Wcale mnie to nie dziwi. Piękne to musiało być widzenie.
Wieczorem.
Nasze dzieciaki dalej chore, syn znosi to całkiem spokojnie, ale synowa … Z nią robi się poważnie.
- Byście chorowali.
- On to poczuł, ale zaczęło się namnażanie.
- Ciekawe … – Piotr przełyka ślinę.
- Parę dni faktycznie zaczęło mnie łamać w kościach, ale szybko przeszło. Czyli przeciwciała zaczęły działać …
- Gdyby nie wiosna, bylibyście chorzy – gdyby covid na wiosnę.
- Zwalczyć tamten wirus, a ten byłaby różnica.
- Tamten był pierwotny, a wszystkie nowe bazują na pierwotnym.
Niesamowite … Zarazili się będąc w Warszawie i prawdopodobnie na pochodzie 11. listopada. Pierwsze symptomy mieli tydzień później, dokładnie wtedy, gdy przyjechaliśmy do Szczecina. Spotkaliśmy się, witaliśmy, byliśmy ze sobą … Bez dwóch zdań, bylibyśmy chorzy.
- Jak się nic nie wydarzy, to znowu będę musiała tłumaczyć ludziom.
- To już szykuj tekst – Piotr ze śmiechem.
- Tak jak po covidzie ?
- Docenili twoją szczerość. Z dzisiejszej perspektywy jak to oceniasz ?
- Jestem wdzięczna.
- Czyli znowu patrzyłaś krótkowzrocznie, a Ja dalekowzrocznie.
- Te zęby były naprawdę duże.
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/03/11/3-dni-ciemnosci/