Wali się ten świat zbudowany przeze Mnie.

04. 11. 21 r. Warszawa.

Trzeba to sobie powiedzieć uczciwie. Im więcej mamy problemów, tym częściej myślimy o Jegomościu. Boję się, że to błąd.

• Tak naprawdę to ja nie wiem co On miał w tym neseserku. Był w sumie nieduży – przypominam sobie.
• Wystarczy, że miał komputerek do przelewów.
• ……. – buchnęłam śmiechem. Tego się u Ojca nie spodziewałam.
• Idźmy z duchem czasów.
• Zastanów się lepiej dokąd jedziesz ze swoją żonką – zwraca się do Piotra.
• Leżysz tam od dawna na tym chodniku …
• A rozważ, że może Olę gdzieś odwozisz … 
• ???!!! Oooo …. A tego nie braliśmy pod uwagę – spojrzeliśmy się na siebie.

Wieczorem.

„Powaliła” nas dzisiaj pewna wiadomość. Po zawale Piotra dużo większą uwagę zaczęliśmy przywiązywać do jakości jedzenia. Mamy zaufanych dostawców, na których możemy liczyć. Z niektórymi się „zakumplowaliśmy”. I właśnie otrzymaliśmy bardzo smutną i szokującą informację. Nasz znajomy nagle, absolutnie nagle … odszedł. Po prostu osunął się na ziemię i „odszedł”.

• Gdy się modliłem o 15.00, mówię do Ojca; przyjmij go do Nieba Ojcze. I wiesz co powiedział ? Nie mogłem się przestać śmiać.
• Już się starał. Próbował przekupić świętego Piotra polędwiczkami.
• ……. – roześmiałam się. Kupowaliśmy u niego głównie wieprzowe polędwiczki.
• Wiesz, że Ojciec sobie jaja robi – Piotr szeptem.
• Oczywiście – bo to rozmowa na w pół żartem i pół serio.
• Ojciec mówi teraz …
• Święty Piotr nie dał się przekupić.
• (Mariusz) Zobaczył wtedy twoje zdjęcie na galerii zesłanych i powiedział …
• „Znam go. Karmiłem go.”
• Wkupił się w ten sposób, że ciebie karmił.

Niby śmierć jest śmiertelnie poważnym tematem, to jednak nie mogłam przestać się śmiać. Przyjmować śmierć na wesoło ? Nawet wierząc w Niebo jest to trudne.

• Nie wiem, czy cię to zadowala …
• Tak, Ojcze – Piotr ze śmiechem. 
• Bardzo się cieszę.
• Czyli ciebie też kupił teraz przez polędwiczki ?
• Bo go nie znasz w sumie.
• Cieszysz się, że jest, bo ci polędwiczki załatwiał ?
• No właśnie …

Niby żart, a jaka mądrość. Faktycznie, lubiliśmy go. Ale nasza znajomość ograniczała się wyłącznie do zakupów, w rzeczywistości nic o nim nie wiedzieliśmy poza tym, że miał świetne mięso. Czy to wystarczy, aby sądzić, że jest dobrym człowiekiem ? To chce nam powiedzieć teraz Ojciec ?

• Ooooj … Płytka to ocena – powiedział wolno Ojciec.
• Ale niech już będzie.
• Przed zakładem mamy tych, których się pozbyliśmy – czyli takich jak Piotr, którzy się po ziemi wałęsają.
• A wewnątrz jest aleja zasłużonych.
• Hmm …
• Ciekawe jak duża jest ta galeria przed bramą – pytam.
• Oj, dłuuuga. Brakuje tylko jeszcze ciebie. Dłuuuga.
• A aleja zasłużonych ?
• Wiesz … To są ci znani, do których się modlisz.
• ???!!!
• Jest tam Mojżesz … A na zewnątrz są ci, którzy są passe.

• A nie w podróży ?
• No niech będzie w podróży służbowej … Nieudanej.
• No jak to ? – śmieję się dalej.
• A czego się spodziewałaś ?
• No jak to ?! Metatron passe ?
• A co to ! Imię zmienia jego wyczyny ?
• Oceniamy nie za imię, tylko za to co uczynił.
• Nooo, przecież wielkim prorokiem był w międzyczasie.
• Spójrz na niego. A co teraz ?
• Zapytaj go kiedy robił egzorcyzmy.
• Hmm … – już nie chcę Ojcu przypominać, że jego niemoc jest przecież zaplanowana.
• Teraz rozumiesz ?
• Ale przekonał nas ten mięsożerny dostawca, że możemy przyjąć, wyjątkowo.
• Mimo, że Piotr leży w galerii nielubianych.
• Hmm…. A jednak Ojcze czekasz na niego.
• I nie tylko Ja.
• Widziałaś tamten bat ?

W tym momencie, z polecenia Świętego, niech będzie błogosławiony, przybył ANAFIEL JHWH Książę Chwały obdarzony zaszczytami, ozdobiony, cudowny, przerażający, wywołujący trwogę i – uderzył mnie sześćdziesięcioma biczami ognia, i spowodował, że zerwałem się [z Wielkiego Tronu] na nogi. (III Księga Henocha)

• Ale Ojcze, przecież Twoje imię jest w nim.
• Już zapomniałem.
• Ten handlarz mięsem zawrócił Mi w głowie.
• … To jak może być przed bramą ? – śmieję się lekko.
• Jest, popadł w niełaskę.
• Powiedziałem; imię nie czyni.
• Czyni to, co ty robisz.
• Zobacz, ty piszesz codziennie nieutrudzenie.
• Ale wątpliwości też mam – spoważniałam.

Spoważniałam, bo już nie byłam pewna. Piotr jest w wielkiej zażyłości z Ojcem, a jednak oceniany jest bardzo surowo.

• Miło porozmawiać, kiedy rozmowa się nie klei. Miło, mimo wszystko.
• Lubię te rozmowy.
• Ja też uwielbiam.
• Z tobą, Olu. Oluś ! To już wiesz.
• Wiem …
• Wali się ten świat zbudowany przeze Mnie.
• No wali …
• Widzisz co się dzieje ? Z tymi dziećmi Moimi ?
• Szaleją, robią sobie krzywdę nawzajem.
• I uważają, że to jest piękne.
• Cieszą się swoją pseudowolnością.
• A nie wiedzą, że głęboko brną w smołę.
• I nie ma wyjścia, rozumiesz ?
• Jest Mi smutno z tego powodu.
• ……… – rozumiem.
• No Ojcze, ciśnienie jest ogromne.
• I narasta.
• Płakać się chce, płakać się chce …
• Nie martw się.