Nie ma czasu …

08. 08. 21 r. Warszawa.

Miałam dzisiaj wizję. Była krótka, wyraźna i treściwa. Jestem w mieszkaniu moich rodziców. W tym samym pokoju, gdzie widziałam kiedyś dwa duchy.

Znowu jestem w swoim rodzinnym mieszkaniu. Jest przy mnie ktoś bardzo duży, biały. Myślę, że to mój Grubasek, bo zachowuje się jak ochroniarz i przewodnik w jednym. Nic nie mówiąc wskazuje mi krzesło przy stole i rozumiem, że mam usiąść. Za chwilę siada koło mnie również i mam wrażenie, że na coś czekamy. Po chwili zaczyna się... spektakl. W rogu pokoju pojawia się wir powietrza, z którego wychodzi … mężczyzna.
  http://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/09/19/nie-beda-w-stanie-cie-dotknac/ 

Stoję razem z Edziem. Edziu wygląda dokładnie tak, jak widziałam go ostatnim razem. Starszy pan, uśmiechnięty, w swetrze granatowym, który kupiłam mu lata temu. Stoimy obok siebie. Słyszę głos Piotra, widzę jakąś postać niewyraźnie …

  • Ojciec mi powiedział, że nie będzie to gdzieś tam za godzinę !!! – i ostentacyjnie machnął ręką charakterystycznie pokazując lekceważenie co do tej „godziny”.
  • Taaaak ? – Edziu zrobił minę zaciekawioną.
  • Ale w minut piętnaście !
  • ……. – i głos zniknął.

Spojrzeliśmy się na siebie w milczeniu. Żal nas ogarnął. Przytuliłam go do siebie tak mocno, że poczułam jego kości. Bardzo był chudy. Poczułam to dosłownie, namacalnie. Wtedy przytuliłam go jeszcze mocniej. Oboje płakaliśmy. 

  • Zaraz ! Przecież ty nie żyjesz ?! – mówię odpychając go lekko. Spojrzałam na niego zdziwiona i … się obudziłam.

Siadłam na łóżku. Płakałam we śnie i płakałam na żywo. Ta wizja była dla mnie ważna z dwóch powodów. Nie miałam sposobności przed śmiercią pożegnania się z Edziem, a miałam z nim niedokończone sprawy. Niestety …

- Widzę tę zadrę, którą masz w sobie. 
- Ale się staram. 
- Jak jesteś ze Mnie całkowicie, to musisz robić całkowicie wszystko. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/11/22/ja-w-tobie-ty-we-mnie-na-zawsze/ 
- Nie rób tego samego błędu co zrobiłaś z Edwardem. 
- Masz jeszcze czas. 
- Trudno ci uwierzyć, ale bardzo cię ceni. … 
- Nie zasługuję – koszmarnie głupio mi się zrobiło. Mam w sobie zadrę od czasu nagłej naszej przeprowadzki. Może nie jest już tak głęboka jak kiedyś, ale rana do końca się nie zagoiła. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/12/17/prawda-jest-jedna-i-prawdy-sie-nie-boje-bo-z-prawdy-jestem/ 

Często o tym myślałam z żalem i czułam się winna … Z taką wiedzą powinnam mieć więcej rozumu, a tu klamka zapadła i straciłam okazję. I tak siedząc na łóżku zdałam sobie sprawę, że Ojciec dał mi szansę pożegnania i zamknięcia tych drzwi na zawsze. Bardzo intymna była to chwila. Bardzo długo się tuliliśmy, dwoje smutnych ludzi, którzy wiedzą o co chodzi.

A ponieważ Ojciec lubi załatwić kilka spraw naraz, dał mi też odpowiedź. Wczoraj rozmawialiśmy o datach, zgadywaliśmy kiedy wszystko może się zacząć. Snuliśmy wiele teorii, aż w końcu zirytowana palnęłam …

  • Ty mówisz może jutro, a może za godzinę. Wiesz jak to u Nich jest …. Za godzinę, czyli za 100 lat !!!

Siedzimy nad kawą, opowiadam Piotrowi …

  • Ciekawe, że to działo się w tym samym pokoju, w którym widziałam duchy. Ważna to była informacja. Nie gdzieś tam za godzinę, ale 15 minut, czyli dużo wcześniej niż myślimy. Oboje wiedzieliśmy o co chodzi i byliśmy z tym pogodzeni, ale smutni. To takie pojednanie między nami było.
  • Ale ty masz te wizje ostatnio ! – Piotr wzruszony.
  • Zasłużyła.
  • Było mi to potrzebne. Oboje wiedzieliśmy o co chodzi i ten podany czas spowodował żal, ale nie lęk … Ten brak pożegnania leżał mi na żołądku.
  • Jak niestrawność …
  • …….. – uśmiecham się szeroko. Od kilku dni nie mogę sobie poradzić, coś stanęło mi na żołądku i koniec.
  • Ciekawe od czego to mam …
  • Ojciec mi pokazuje jak skubiesz jakieś rzeczy, a to jedno ugryziesz, a to drugie … Jakiś serek ugryzłaś przeterminowany …
  • Przyczepił się …
  • …….. – łapię się za głowę ze śmiechem. Faktycznie ! Żal mi było wyrzucać, to mam teraz problem.
  • Ale z tym Edziem wyszło … – wracam do wizji.
  • Zapadłbym się pod ziemię, gdybym ci jakąkolwiek zostawił krzywdę.

Zapatrzyłam się na Piotra po tych słowach. Rzeczywiście źle się z tym czułam. Rozeszliśmy się bez jakichkolwiek słów pożegnania, zrozumienia, kompletnie nic.

  • Ciekawe, że to w tym pokoju widziałam duchy. Ja dopiero na końcu się zorientowałam, że Edziu to duch chyba, choć normalnie czułam jego żebra, kości, gdy go tuliłam … I ty powiedziałeś te słowa … Czyli to nie gdzieś tam daleko, ale szybko.
  • Nie ma czasu
  • ……. – łzy mi się leją.
  • Nie becz.
  • Piotr podał to dosyć lajtowo.
  • ……. – uśmiecham się, rzeczywiście tak było. Machnął ręką w taki sposób jakby obniżał wartość znaczenia tej informacji. Ot rzucił tą informacją jakby przy okazji.
  • Nie płakałam tak bardzo, jak przy ostatniej wizji z helikopterem. Wtedy przeżyłam prawdziwy wstrząs.
  • Też byłem zaskoczony, trochę przesadził.
  • Powiem temu kto szykował tą wizję.
  • ……… – roześmiałam się serdecznie, no bo kto szykował, no kto ?!!!
  • Ale ciekawe co to znaczy, te 15 minut.
  • Ten Piotr to niby Piotr, ale to Ja byłem.
  • ???!!! – … i tak podejrzewałam.
  • Dosyć tego szlochania, przecież jedzie po wskazówki i wraca, więc o co ci chodzi ?
  • A muszę go tak zabrać, bo kto wtedy uwierzy ?
  • No tak … Nie ma wyjścia – myślę sobie.
  • Posłuchaj … Ojciec wziął Henocha w domu i potem zwrócił, a potem drugi raz na oczach ludzi.
  • To może te twoje ręce to za drugim razem ? – Piotr się zamyślił.
  • Ojcze, to co widziałam to było za pierwszym razem, czy drugim razem ?
  • Sam się pogubiłem.
  • Kiedy widzę twoje rozważania, już sam nie wiem, gdzie jestem.
  • …….. – wybuchnęliśmy śmiechem, to było cudowne …
  • Przypomnieli mi teraz scenę z sądu … Sędzina obróciła się do mnie i powiedziała; musi pan trochę jeszcze poczekać na wyrok.
  • No tak ! Nie godzina i nie 5 minut. Ale 15 minut ! Czyli trochę jeszcze.
  • Not today.

Zamyśliliśmy się głęboko. Coraz więcej mam zwiastunów, że to tuż, tuż …

CDN …

6 przemyśleń nt. „Nie ma czasu …”

  1. Dziś w związku z pierwszą sobotą słuchałam medytacji:
    https://www.sekretariatfatimski.pl/index.php?option=com_content&view=category&id=40&Itemid=339
    Taki fragment był:
    Żłób z Łk2.7 w, który Maryja położyła małego Jezusa to dosłownie rodzaj podwójnej torby, którą zakładało się na grzbiet osła lub wielbłąda, gdzie do jednej strony torby wkładano narzędzia, a do drugiej chleb. Z kolei Betlejem (hebr. ‏בית לחם‎, Bêṯ Leḥem, dosłownie „dom chleba”
    Jezus rodzi się jak chleb przygotowany do spożycia. Przychodzi jak manna z nieba podarowana na utrzymanie ubogiego, jak ten który się dzieli, wydaje, by swą ofiarą przynieść zbawienie.

    Tak mi się skojarzyło z manną, Bożym Narodzeniem i Jegomościem..

        1. Nie pomyślałam o tym, ale być może. Zobaczymy … Jeśli by tak było, to znaczy, że każde nieoczekiwane tu słowo, ma swoje jednak znaczenie. I wtedy trzeba by ten blog przeczytać znowu od początku 🙂

Możliwość komentowania jest wyłączona.