Tag: Iskra

15. 11. 18 r. Warszawa. II.

Wieczorem.

• Wracając do domu całą drogę pytałem Ojca, czy te pieczęcie to prawda.
• Prawda.
• Daj słowo Ojcze !
• …….. – zbaraniałam. Piotr już nie ma żadnych oporów.
• Jak siebie kocham.
• Jak to ?
• Bo ty byś powiedział jak Boga kocham.
• ……. – śmieję się. Ojciec ma wspaniałe poczucie humoru.
• To jest sposób na cwaniaka.
• … Ojcze, przyjmuję wszystko – Piotr wzdycha.
• To się zgadzamy.
• A gdzie wolna wola ?!
• Ty jej nie masz.
• A myślałem, że mam.
• Naiwny.

Piotr pomału się uspakaja, emocje gasną i zaczyna rozumieć powagę całej sytuacji. Tak mi się wydaje…

• Jesteś jej to winien. Wszystko jesteś jej winien. Spójrz na nią…
• ……… – Piotr spojrzał gdzieś w przestrzeń.
• Leży krzyżem…
• Ona to wzięła na siebie, abyś ty mógł tą kawę pić.
• Twoja siostra to wzięła. A ty płaczesz ?!
• …….
• A teraz jakie masz pytania ? – spytał mnie Ojciec. 
• A… Ponieważ wspomnieliśmy o Judaszu… Tylko Mateusz pisze, że Jezus wyraźnie wskazał Judasza jako zdrajcę, ale inni tak nie piszą. Nikt z nich nie wiedział kto zdradzi. Gdyby wcześniej wiedzieli kto, czy by mu na to pozwolili ?

 MK 14; 17 Z nastaniem wieczoru przyszedł tam razem z Dwunastoma. 18 A gdy zajęli miejsca i jedli, Jezus rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi, ten, który je ze Mną». 19 Zaczęli się smucić i pytać jeden po drugim: «Czyżbym ja?» 20 On im rzekł: «Jeden z Dwunastu, ten, który ze Mną rękę zanurza w misie. 21 Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził».

• Wybrał, ale oni tego nie zobaczyli.
• Prawdę dowiesz się na samym końcu, bo prawda nie jest taka oczywista.

Siedzimy i milczymy. Zadzwoniła Beata. Nie odebrał telefonu, tylko spojrzał na mnie co ja na to. A ja na to, że wolę tego nie widzieć i nie słyszeć. Sytuacja mnie przerasta. Kto by się spodziewał, że tak to się rozwinie.

• Beata nie miała szans przy twoim mężusiu.
• Nastąpi czas oddalania się, dlatego ma pieczęć.
• No widzisz, chciałeś od niej zwiać to masz teraz pieczęć – zrzucam winę na Piotra i coś sobie przypominam.

Analizując NT natrafiłam na zdanie;

 II list do Koryntian; 21 Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg. 22 On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych. 

Siedzimy zamyśleni, skołowani całą sytuacją… Trudno ogarnąć rozumem co się dzieje. Beata ewidentnie doskonale słyszy Ojca, ale ewidentnie jest osaczona też przez diabła. Czasami nie wiadomo kto w danej chwili przemawia. 

• Przejąłeś się ?
• Przejąłem się i to bardzo. 
• Skoro już wiesz, już Mnie o nic nie pytaj. Rób co ci przekażę.
• Jest z rodziny.
• Więc ją przyjmuję Ojcze. …. Ale dlaczego ja ?! – wybuchł nagle.
• Jesteś Moim przyjacielem ? Przyjaciele sobie pomagają.
• Dobrze Ojcze, biorę jak chcesz.
• Powiedz to z radością.
• Jak chcesz tak będzie – powiedział szczerząc zęby.
• I wyszedł kabaret.
• …….. – i mimo całej powagi oczywiście się roześmiałam.
• Ojcu musi bardzo zależeć na Beacie – Piotr do mnie.
• Zależy ci na Oli ?
• Tak.
• Tak zależy Mi na Beacie.
• Cofnę twoje długi wobec ludzi.
• Ale jak to zrobisz ?
• Dam ci co lubisz, abyś zabezpieczył twoje damy.
• Taaak ?
• Tak. Pomagaj jej, bo ma ciężko.
• Dobrze.
• A o Olę się nie martw, Ja jej wytłumaczę.
• Mały, pilnuj jej, ona jest taka słaba.

Wysłałam Piotra do pokoju obok, aby oddzwonił. Rozmawiali z pół godziny.

• Beata powiedziała, że nie wie dlaczego, ale obudziła się o 5 rano i pół godziny stała przed oknem, bo jej tchu brakowało.
• …… – spojrzeliśmy na siebie bez słów i w naszych oczach było wszystko. W tym dokładnie czasie odbywała się wizja z pieczęciami.
• Mało tego… Powiedziała, że Ojciec pokazał jej coś podobnego do rulonu i miało na końcu pieczątkę… Powiedział jej, że to jakiś podpisany kontrakt.
• Kurna … ?! – pomyślałam. Zaraz mi oddechu zabraknie…
• Ona wie wszystko. Powiedziała przez telefon; dokąd uciekniesz, kula jest okrągła.
• Hmm…
• Ojciec kazał jej mówić do mnie po imieniu.
• Zgadza się. Potwierdzam. Z czasem zacznie ci mówić, nie martw się.
• Wolałbym, żeby została jakaś forma protekcjonalizmu trochę.
• Twoja wola Mnie nie interesuje.
• Nie masz nic do gadania.
• No, jak zacznie się między wami po imieniu, to ta wasza bariera się skruszy – ja na to. 
• A które z was się bardziej boi, ty czy ty ?
• ……. – dobre pytanie, ja tego nie chciałabym, ani Piotr nie chciałby, ale które nie chciałoby bardziej ?
• Znowu gacki do niej przychodzą, muszę iść się pomodlić. Nie jest to takie łatwe Ojcze.
• Przypominam ci, co jej powiedziałem.
• Sam się pchałeś, wspieram cię co chwilę, daję ci energię podczas modlitwy.
• Musisz się z tym pogodzić, że z czasem może mówić do mnie po imieniu. Zaniepokojona jesteś ?
• Co ja mogę, ja już nic nie mówię – jestem zrezygnowana.

Piotr mam ogromny problem z akceptacją nowego stanu rzeczy, ale i ja przyznam mam ten sam problem.

• To są wszystkie przygotowania pod falę.
• Przyjdzie moment, że nie będziesz należał do Oli.
• Będziesz należał do Mnie.
• Dwumetrowa fala poruszyła twoją rodzinę.
• A tamta fala poruszy świat.
• Więc jak mam to zrobić ? – pytam. 
• Pytam się ciebie kogo bardziej kochasz.
• Jego czy Mnie ?
• …….. – słabo mi się zrobiło.

Po raz pierwszy miałam żal do Ojca, że o to pyta mnie tak otwarcie. Więc w myślach proszę, bo przecież słyszy myśli, że kocham Go bardziej, ale wolę tego głośno nie powiedzieć.

• Chcę wiedzieć – powtarza.
• Pamiętasz przypowieść o młodzieńcu…
• Nooo…. Tak.
• Co oznacza Tak ?
• Noooo, poszłabym za Tobą.
• Widzisz Mały jak ciężko jej dać jednoznaczną odpowiedź ? Wymijające odpowiedzi.
• O Jezu Ojcze ! To nie o to chodzi…. – wyrwało mi się.
• … Ojciec patrzy na ciebie wielkimi oczami…
• Ty wiesz lepiej ?! To prowadź tych ludzi.
• Nieee… – chciałam się w tym momencie gdzieś schować. Płakać mi się chciało.
• Wiem, kochasz Małego.
• Nie chcę go zranić, to o to chodzi.
• Boisz się czy jego zranisz, czy Mnie zadowolisz…
• ……. – nie wiedziałam co powiedzieć, myśli kotłowały mi się w głowie. W duchu tłumaczyłam, że kocham Ojca znacznie głębiej, ale trudno to głośno przed Piotrem przyznać, bo nie wiem jak zareaguje.
• Nie odpowiadaj już.
• Dałaś Mi już odpowiedź.
• Widzisz jakie to jest trudne ?
• Tak.
• A Ja cię proszę, żebyś go pożyczała trochę.
• Cooo ?
• Jest twój, ale będziesz pożyczała go trochę ?
• Wiesz, gdzie chcę go pożyczyć ?
• Do Góry ?
• Do Góry to nie będę prosił cię o pozwolenie.
• Aaaa… do Beaty….
• Tak, chcę go pożyczać do niej.
• Powiem ci, nie wiesz ile razy odciągałem ją od samobójstwa. Rwała się i rwała.
• Nie martw się o Beatę.
• Ona musi być wyprowadzona, ona nie da rady sama.
• ……… – uspakajam się, choć jak dotąd to moja najtrudniejsza rozmowa.
• Możemy wiedzieć więcej na temat tej fali, żeby zrozumieć lepiej ?
• Będzie przeogromna. Czy chcesz wiedzieć jaka wysoka ?
• Największa z możliwych.
• Mały, chcesz żyć ciągle w iluzji, że nic się nie dzieje ?

To był tak ciężki dzień, że nie chcieliśmy już więcej na temat Beaty rozmawiać. Znowu w TV oglądaliśmy „Noe – wybrany przez Boga„ i moment jak szybko rośnie świat…  

• Najbardziej lubię ten fragment.
• Bo lubisz jak tworzę.
• Lubię.
• … Pokazał mi Ojciec kontrakt z pieczęciami znowu.
• Pomagaj jej tak, jak Mnie kochasz.
• Ojcze, Ty tak stawiasz te zdania, że nie wiadomo jak odpowiedzieć.
• Przyzwyczajaj się.
• Wkrótce zadziwimy świat, Mały.
• Wszystkich.
• I będzie pięknie.