07. 01. 18 r. Warszawa.
W drodze do Ikei pytam Homiela…
- Dziwisz się, że Piotr chce odłożyć ?
- Dziwię.
Koło nas przejeżdżał najnowszy mercedes.
- Ale jak widzisz ludzie mają pieniądze…
- Nie muszą się zapierać samego siebie.
- …….. – dech mi zaprało, bo dzisiaj o tym mam pisać.
- Ojciec przed chwilą powiedział do mnie… - To co ci daję, masz przyjąć. Pozwolę ci wrócić. Zaprzesz się samego siebie. Piotr zaprze się samego siebie? Co może to znaczyć? Próbuję zrozumieć i jedyne co mi przychodzi do głowy to odrzucenie swoich nawyków, swoich słabości, tego, co lubi najbardziej, swojego ego. Czy ma zapomnieć jak bardzo jest człowiekiem? Zajrzałam do Biblii, bo często właśnie tam znajduję odpowiedzi. Ew. Łukasza; Potem mówił do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/01/07/tylko-wstrzas-moze-byc-skuteczny/
Jednym słowem; albo pieniądze, albo Niebo.
Pijąc kawę Piotrowi się zaprorokowało, że w 2019 roku odejdzie, co mnie oczywiście nieźle zdenerwowało.
- Homiel, odejdę wtedy?
- ……..
- No powiedz coś.
- Tylko Bóg zna daty.
- Ale czuję to mocno.
- Nie strasz jej.
- Moim zdaniem odejdę – gada jak muł, uparty do końca.
- Dokąd ?
- Odejdę stąd.
- Mów tak dalej, a gacek już się cieszy.
- Te tabuny już czekają, żeby ruszyć.
- Cały czas odciągają cię od modlitwy, podsyłają myśli, obyś tylko się nie modlił.
- To może jednak zainwestuję pieniądze…?
- Nie zaczynaj tematów, których nie możesz skończyć.
- Pilnuj wagi i modlitwy.
- Chyba kolejność niewłaściwa – zwracam uwagę.
- Kiedy jest gruby, to nie ma na nią siły.
- ……. – wybuchłam śmiechem, bo to czysta prawda.
- Ciągle z dołu słyszę tego na L… Podczas egzorcyzmów wymawiam jego imię i wysyłam do piekła, a on ciągle wraca !
- To jest jeden z tych, których nie da się zniszczyć – mówię trzeźwo.
- Upadły anioł, los takiego jest tylko w rękach Ojca. A skąd wiesz, że to akurat on ? – zaciekawiło mnie.
- Czuję przez skórę.
Wracając do domu mocno się pokłóciliśmy. Nie odzywaliśmy się do siebie kilka godzin. Piotr poszedł się pomodlić, a ja udawałam, że tego nie zauważyłam. Gdy skończył…
- Kazali mi ci to pokazać – wziął mój zeszyt i narysował. Nie oponowałam, ponieważ w takich sytuacjach wszystkie niesnaski przestają mieć znaczenie.
- Ojciec siedział na fotelu, a wokół niego stało 6 wielkich archaniołów. Ojciec przesuwał się wzdłuż nich, jakby Jego fotel był na szynach. Każdemu wydawał polecenia. Stałem na końcu i ciągle się kłaniałem w pas jak pajacyk. Byłem takim lizusem ! Taka mała gnida…
- Nie mów tak o sobie.
- Niewielu by powiedziało, co ty powiedziałeś.
- Niewielu by się na to odważyło.
- A co powiedziałeś? – pytam.
- Eeee… nic takiego.
- No powiedz.
- Wywalałem ich po imieniu. W imieniu Jezusa Chrystusa nakazuję Belzebubie… Lucyferze… Wracajcie do piekła… Ogromna energia się wytworzyła… Ty byś nie dała rady – machnął ręką.
- ……. – i ma rację. Nawet bym nie próbowała.
- Ciągle się kłaniałem w pas – Piotr nie mógł sobie tego darować, że się tak zachował, choć to „tylko” wizja.
- Ci aniołowie byli twardzi jak stal, niezawodni, niesamowici, stali wyprostowani, potężni. Bóg Ojciec przesuwał się na tym fotelu, a oni czekali na decyzję Ojca. Czułem się przy nich jak pomyłka. Tamci stali twardo, a ja się ciągle kłaniałem jak jakaś ciota.
- A co Ojciec na to?
- Wziął mnie do ręki, trzymał na dłoni, bo byłem najmniejszy i zbliżył do twarzy. Przyglądał mi się uważnie.
- ……. – zamyślił się.
- Gdybym cię nie znał, to uważałbym cię za depresanta.
- Depresujesz sam siebie.
- Już taka łachudra to nie jesteś.
- Pamiętaj, że Stańczyk też był klaunem, a był najmądrzejszy z nich wszystkich.
- Więc dalej jesteś klaunem ?
- Więc nie mów, bo Ojciec wie kim jesteś.
- Przepraszam.
Wieczorem.
Oglądaliśmy kolejny, tysięczny już raz „Gwiezdne Wojny”. Przypomniało mi to, że kiedyś dwukrotnie miałam wizję, w której obserwowałam gwiezdną bitwę. Stałam na balkonie jakiegoś domu i oglądałam cudowne pod względem wizualnym gwiezdne widowisko.
- Ciekawe… Czy gdzieś są takie gwiezdne wojny…?
- …….. – Piotr spojrzał na mnie jak na UFO i puka się w czoło dając do zrozumienia, że postradałam zmysły.
- No co… – wzruszam ramionami.
- Ludzkość jest na etapie żłobka, ale gdzie indziej? Kto wie… Co ty na to Homiel?
- Są.
- Naprawdę ?!!!!
- Homiel, możesz powiedzieć cokolwiek i tak nie jesteśmy w stanie tego sprawdzić – ledwo to powiedziałam, a już pożałowałam.
- Ale nie mogę kłamać.
- To nie Moja domena.
- Nie możesz kłamać… – powiedziałam wolno.
- Właśnie to sobie pomyślałam przed chwilą…! – zdziwiłam się.
- Czytasz mi w myślach ! – odkryłam.
- Nie czytam, ale ustawiam.
- Ustawiasz moje myśli ?!… Jeszcze lepiej ! – byłam prawie oburzona.
- Czasami. Żebyś uwierzyła.
- ???!!!!
- Czyli manipulujesz ?
- Uwiarygadniam.
- To tak się teraz to nazywa ? – zaczynam się śmiać niepewnie, kiedy doszła do mnie ta prawda nad wszystkie prawdy. Poczułam się nieswojo.
Już od dłuższego czasu zaczęłam coś podejrzewać. Odrzucałam tę myśl uznając, że to przesada, ale teraz jestem już pewna. Niektóre pytania, które przychodzą mi do głowy zaskakują mnie samą. Jestem zdziwiona, że przyszły mi do głowy, bo znając siebie wiem, że normalnie do głowy by mi nie przyszły. Jakby mi je ktoś podsunął albo wcisnął na siłę. A wszystko po to, aby padły odpowiednie odpowiedzi. Wszystko dla tego dziennika. Tak naprawdę to Niebo pisze ten dziennik, a ja tu tylko robię za narzędzie ! Oni nie tylko ustawiają mi w głowie pytania, ale często kreują sytuacje, rozmowy, wszystko !!!!! To odkrycie mnie zaskoczyło. Nam się ciągle wydaje, że na nasze życie mamy jakiś wpływ, a tu jest totalnie odwrotnie.
Siedziałam cicho rozmyślając czy to w porządku…
- I co ?
- …. Homiel ci daje teraz koło ratunkowe.
- Masz wybór.
- ……. – dalej intensywnie myślę.
- Hmm…. Niech będzie tak jak robicie.
- Zaskakuję twoją świadomość ?
- Tak i to jest… cudowne. Poddaję się Wam. Jesteście mądrzejsi.
Oglądamy dalej „Gwiezdne wojny”.
- To ciekawe co powiedział Homiel – tym razem Piotr wydawał się zaintrygowany.
- Jeśli gdzieś istnieje taka zaawansowana technologia, to mogłaby nas załatwić w trzy sekundy.
- Masz rację, lecz ludzkość ma swojego protektora i opiekuna.
- Wiesz kogo ?
- Ojca, największego przyjaciela ludzi.
- Tak ich ukochał, że sam Siebie pozwolił ukrzyżować.
I czy to nie z Ojcem teraz rozmawiamy ?
Dopisane 24. 09. 2018 r.
- Masz rację, lecz ludzkość ma swojego protektora i opiekuna – nie po raz pierwszy Niebo mówi, że inne cywilizacje istnieją rzeczywiście i rzeczywiście ma to sens. W tak przepastnym wszechświecie byłoby to bezsensowne marnotrawstwo miejsca i energii. Co prawda Watykanowi kwestia istnienia innych cywilizacji nie spędza snu z oczu, ale i nie wyklucza, że takowe nie istnieją.
Dyrektor Watykańskiego Obserwatorium Astronomicznego, jezuita, Guy Consolmagno powiedział w wywiadzie: „Myślę, że możemy założyć, że jeśli będą pochodzić z Alpha Centauri lub galaktyki obok, są dziełem Boga. To wszystko to dzieło Boga! Jeśli kiedyś odnajdziemy inteligentne formy życia, powinniśmy sobie uciąć z nimi pogawędkę o inkarnacji”. Ojciec Jose Gabriel Funes również zabrał głos w tej sprawie: „Nie jest to w sprzeczności z naszą wiarą, ponieważ nie możemy określić granic Bożej wolności tworzenia. (…) Jeżeli nazywamy ziemskie istoty „bratem” lub „siostrą”, dlaczego nie zwracać się do nich „bracie kosmito”? On także jest dziełem stworzenia”.
Papież Franciszek skomentował sprawę w 2014 roku, twierdząc, że należy ochrzcić przybysza z kosmosu, jeśli wyraziłby taką chęć: „gdyby jutro przybyła, na przykład, ekspedycja Marsjan, a niektórzy z nich przyszliby do nas, zieloni, z długim nosem i wielkimi uszami, jak opisują ich dzieci i jeden z nich powiedział: «Chcę zostać ochrzczony!». Co by się stało?”. „Nie możemy obawiać się kosmitów, bo jeżeli istnieją, to są dziełem Boga, a jeśli Pan za tym stoi, naszym obowiązkiem jest to zaakceptować” – czytamy na Aletei. https://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,32461,katolicy-a-wiara-w-cywilizacje-pozaziemska-jaki-powinien-byc-stosunek-kosciola-do-obcych.html
Pełen wywiad bezpośrednio na stronach Watykanu; http://www.vatican.va/news_services/or/or_quo/interviste/2008/112q08a1.html
