Miesiąc: marzec 2019

24. 06. 18 r. Warszawa.

Nie da rady rozmawiać będąc w Szczecinie. Dochodzi do tego, że czekam kiedy wyjedziemy. A ponieważ właśnie wracamy, wyjęłam swój kajet, długopisy i czekam. Przypomniałam sobie niedawnego maila z UK, który zrobił na nas wrażenie.

• Mam nadzieję, że z tym człowiekiem jest coraz lepiej… – odzywa się Piotr. 
• Pytałeś Mnie czego od ciebie oczekuję naprawdę.
• Bywać właśnie w takich sytuacjach.
• Hmm… Zobaczyłem jak wyciągam tonącego z wody.

• Jesteś z tego zadowolony ?
• Noo…
• Nie powiedziałbym, że jestem z tego zadowolony, lecz tego od ciebie oczekuję.
• Problem z tobą jest taki, że szybko ci pióra rosną.
• To praaawda… – pomyślałam natychmiast. Jego samozadowolenie rośnie do sufitu.
• Kontaktują się z wami te osoby, które powinny się kontaktować.
• Przychodzą ci, co są zagubieni.
• Rozmawiają ze Mną przez was.
• ……. – uśmiecham się. Tak właśnie się dzieje.
• Wołali cię pokazać kolor, to idź.
• ……. – … wstyd mi się zrobiło. Krysia wołała mnie, abym spojrzała na nowy kolor ścian w jej odmalowanym pokoju. Nie miałam na to ochoty, ale pofatygowałam się w końcu na drugie piętro tylko dlatego, bo poczułam myśli Ojca.
• Masz być wśród ludzi, masz siebie dawać.
• Jestem słaba, przyznaję… – … czułam się potwornie głupio. Przed przyjazdem do Szczecina dostałam naukę, a teraz reprymendę.
• Nie wiedziałem, że … słyszę piiiiiii, jak to jest w filmach wykreślone jakieś słowo.
• Nie wiedziałem, że … piiiiii … jest taka skąpa.
• ……… – spojrzeliśmy na siebie. Ojciec ewidentnie nawiązuje do słów Maryi.

Potem nachyliła się nade mną i spojrzała prosto w moje oczy. Zwróciłem uwagę, że miała niesamowite oczy, niebieskie, lazurowe wręcz, okrągłe i wielkie. 
- Nie wiedziałam, że jesteś tak skąpy. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/09/19/mowisz-wszechobecny-wszechpotezny-wszechmadry-to-staram-sie 

• Ojciec nie chce powiedzieć twojego imienia.
• Ojcze, nie chcesz powiedzieć?
• I tu piórka się pojawią.
• …….. – czyli i ja bym urosła zbyt mocno.
• Masz być z nimi.
• Ok.
• Sypnij groszem na ten dom… Ojciec mi teraz mówi.
• To co mam jeszcze zrobić ?
• Będziesz wiedzieć.

W połowie drogi zadzwoniła Krysia. Jej znajoma poinformowała o śmierci swojego męża. Ten pan zanim umarł schudł do 30 kg i przebywał przez jakiś czas w agonii. Nie znaliśmy go, ale dzięki tej informacji wywiązała się ciekawa dyskusja.

• Boże ! Teraz to widzę. Jakie to szczęście, że Edziu odszedł we śnie i bez bólu – Krysi jakby kamień spadł z serca.
• Tak, to wielka łaska, że Edziu odszedł w ten sposób. Oszczędzono to tacie – Piotr przyznaje po czasie.
• Nie tacie, a wam.
• Hmm… To prawda… Jego choroba pogrążyła by całą rodzinę w rozpaczy – … dopiero teraz spojrzałam na to z innej strony.
• Czy jest możliwe….
• Wszystko – przerwał mi Ojciec.
• Pytania, które zadajesz ze względu na to, że piszesz muszą być mądre.
• ……. – no i zatkałam się w sobie uświadamiając sobie, że coraz trudniej mi z mądrymi pytaniami. Mam wrażenie, że wszystkie takież pozadawałam już wcześniej.
• To mam pytanie, które zadała mi córka.
• Czy jest możliwe, żeby człowiekowi odrosła ucięta noga, jeśli się będzie bardzo modlił ?
• …….. – Piotr spojrzał na mnie wzrokiem zdziwienia i politowania. Potem zrobił zeza dając mi zrozumienia, że zgłupiałam do reszty.
• No… To przecież byłby prawdziwy cud – tłumaczę się. 
• Bardziej, że znajdzie się człowiek, który tę nogę przeszczepi.
• Co to by było, gdyby odrosła ?
• Wszystko musi się toczyć w pewnych granicach.
• Czyli nie można.
• Tym sposobem przy możliwościach Piotra miałabyś męża kudłatego.
• ……. – wybuchnęliśmy śmiechem.
• A mógłbyś mi dać włosy ?
• I co ? Chcesz chodzić do fryzjera ?
• W sumie… To dlaczego nie mogą odrosnąć ? Przecież wszystko jest możliwe ? – pytam.
• To matematyka na to nie pozwoli, cyfry nie pozwolą na to odejście.
• Odejście ?
• Wyjście poza ustalony margines.
• Czyli poza matrycę jakby ?
• Jeśli są jakieś błędy, to są korygowane i to są te cuda.
• A ta dziura w ścianie to błąd ?
• To cud, prosiłaś i dostałaś.

Jasny gwint !!!!  Z durnego na pozór pytania taka wiedza ?! Ze słów Ojca wynika, że nasz świat zbudowany jest cyfrowo, jest zbudowany na zasadzie jakiegoś zamkniętego cyfrowego kodu. Im dłużej nad tym myślę, tym bardziej jest pewna. Kiedy znika mi część ściany i pojawia się czarna otchłań, z której wylatuje ptak…. Kiedy zza przesłony, dosłownie z powietrza wypada nakrętka od pióra… To musi coś znaczyć więcej… Gdzie wcześniej był ten ptak, zanim wyleciał ? Gdzie wcześniej była ta nakrętka, zanim wypadła ? Kiedy Piotr, czasami ja, czasami córka, syn i mnóstwo innych ludzi słyszy głos… To gdzie jest ten Ktoś, do którego głos należy ?  

• Może powinienem brać pieniądze za dawanie porad ? – Piotr zażartował.
• … Kiedyś dostanę od Ojca batem po dupie za takie gadanie… – zaraz mruczy pod nosem.
• …….. – nie wytrzymałam. Wybuchłam śmiechem obawiając się jednocześnie, że to mu nie przejdzie płazem.
• Nie przejmuj się, już się przyzwyczailiśmy. Zapisaliśmy złotymi zgłoskami.
• Więc nie dziwi to, że Pan Bóg schudł ostatnio. Nic nie je ze śmiechu.
• Ha, ha, ha... – powiedział wolno, zbyt wolno jak na szczery śmiech. Było w tym wiele sarkazmu.
• Kolejne złote myśli Małego…
• Dobrze, że potrafisz kpić sam z siebie – powiedziałam szybko.

Zamyśliłam się.

• Piotr, czy z tą wiedzą jaką masz… Pozwoliłbyś Jezusowi iść na krzyż ? – pytam śmiertelnie poważnie licząc na mądrą odpowiedź.
• Wpierdoliłbym Judaszowi ! – odpowiada bez zastanowienia.
• ???!!!!! – ryknęłam śmiechem, bo mówił naprawdę szczerze. Dosadnie i bardzo szczerze. No i ten język !!!
• Ale to nie Judasz, to nie jego wina, to tylko narzędzie – tłumaczę. 
• Wiem, wiem… – wzdycha.
• Rozumiem Ojca, pozwoliłbym i płakałbym – … powiedział po chwili.
• ……..
• Sorry Ojcze, już taki jestem, durnowaty.
• Szczery.
• Dobrze zaczął się poranek w Niebie. Wesoło.

Zamilkliśmy na dłuższą chwilę.

• Jeśli Ojciec chce, abyś sypnął groszem na dom, to znaczy, że tam się przeprowadzimy ? Czy nie będzie cię stać na wynajmowanie mieszkania dalej ? – przerywam milczenie.
• Co jest silniejsze w tobie. Wiara, czy ciekawość ?
• ……. – nie wiedziałam co powiedzieć.
• Jest też trzecia rzecz. Zaufanie.
• Chciałabyś, żeby była wiara, zaufanie, a na końcu ciekawość ?
• …….. – już miałam coś tam wydukać po dłuższym namyśle…
• Wiem, że powiesz ciekawość, bo przecież piszesz dla ludzi.
• Taaaaaa – to właśnie chciałam powiedzieć.
• Wiedza ci jest przekazywana stopniowo, bo się pogubisz dziecko.
• Jeśli poukładasz kolejność właściwie, to będziesz wielka.
• Na razie kieruje tobą curiosity … A może lepiej I wonder …
• ……. – trochę mi skrzydła opadły, bo zawsze powinnam wybierać wiarę i zaufanie, a ciekawość na końcu.
• Czy poczułaś się jak świeca, która została zgaszona ?
• … Taaak … – przyznałam ze śmiechem.
• Pocieszę cię, że ta świeca jest bardzo wysoka.
• Gdyby przekazano ci wiedzę od razu, nie zrozumiałabyś.
• Stopniowaną przekażesz zrozumiale.
• …….. – spoważniałam. Rzeczywiście, aby pisać logicznie sama muszę wiele rzeczy zrozumieć.
• Więc wiesz to co my chcemy, żebyś wiedziała.
• Więc zostaw tego biedaka co zeza dostaje.
• …….. – roześmiałam się.
• To jest wiedza na laaaaaaaaaata.
• Mam nadzieję, że ci wyjaśniłem.

Jedziemy dalej, nagle Piotr chwyta się za głowę.

• Zapomniałem swojego krzyża !!!! – byliśmy pod Poznaniem i już chciał wracać.
• Wiesz dlaczego zostawiłeś krzyż ? Żebyś poczuł co dla ciebie znaczy.
• Jakbym część siebie zostawił… – strasznie rozżalony był.
• Nie trwóż się, niedługo się z nim połączysz.

Przypomniały mi się słowa o krzyżu, który Niebo nam sprezentowało. Wtedy wydawały nam się tak abstrakcyjne, że aż nienormalne. Z czasem wszystko się sprawdziło.

-Wczoraj ta modlitwa była fajna. 
-Ona nie może być fajna, ma być skuteczna. Z tym krzyżem stanowicie jedność, skuteczną jedność. 
-On ma taką moc? A wygląda tak zwyczajnie... 
-Ty z nim masz taką moc. 
-Jak myślisz? Kiedyś zniknął, a teraz jest. Prosto z Nieba. 
-Powiedz coś jeszcze o nim. 
-Broń. 
-Piotr był kiedyś egzorcysta? Naprawdę? - ciągle wierzyć mi się nie chce. 
-Egzorcysta? To mało powiedziane. Ty nie wypędzasz diabła, ty ich zabijasz.
-Czlowieeeeku!!! – Piotr nie wytrzymał. Ja tego w życiu nie zrobię, ja się do tego nie nadaję! -A skąd wiesz do czego się nadajesz? 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/02/20/kto-zabil-jezusa/

Dopisane 07. 03. 2019 r.

• Kontaktują się z wami te osoby, które powinny się kontaktować – pisałam o tym wielokrotnie. Nasze grono się powiększa stopniowo i chyba o to chodzi.

• To matematyka na to nie pozwoli, cyfry nie pozwolą na to odejście – naukowcy ciągle coś odkrywają. Życie całe poświęcają, aby odkryć zasady budowy kosmosu, wszechświata, fizyki, życia… Im się wydaje, że odkrywają nowe prawa, a oni odkrywają jedynie prawa, które ustanowił Ojciec. Mało tego, odkrywają tyle, na ile pozwala im Ojciec. 

Na początku rozmów Ojciec często nam powtarzał patrz i obserwuj. Mówiąc krótko nie wiedzieliśmy o co tak naprawdę chodzi. Mamy patrzeć na niebo? Przed siebie? Na co mamy patrzeć i co obserwować? Kiedy jednak z czasem zaczęły się dziać sytuacje dające nam do myślenia zrozumieliśmy, że to właśnie o obserwację takich zjawisk chodzi. Patrz i obserwuj i analizuj…

Bardzo ważne jest, aby zrozumieć, że faktycznie żyjemy w animacji. Wówczas łatwo będzie nam też zrozumieć, że taki „cud na skokach narciarskich” to nie przypadek. Wówczas łatwo będzie nam dostrzec, że wszędzie jest Bóg.