Tag: real Chrystus

Bądź mniejszy z najmniejszych. Tylko najmniejsi są duzi.

14. 01. 18 r. Warszawa.

Jedziemy do katedry i znowu trafiliśmy na końcówkę mszy. Po komunii skierowaliśmy się prosto pod „nasz krzyż”. Mijają 3 minuty i Piotr mnie szturcha w łokieć dając znak, że mamy już wyjść. Do samochodu prawie biegnie, ale ma przy tym taką minę jakby miał się zaraz rozpłakać. Siadam do auta i czekam na wyjaśnienia…

  • Gdy uklęknąłem to przed oczami zobaczyłem moje 50 zł, które miałem w portfelu. Czułem, że Jezus chce, abym je dał tej kobiecie.
  • I dlatego zwiałeś ? – nie mogę zachować powagi i zaczynam się śmiać. Tyle nauki na nic ? 
  • No to co mam robić ? – pyta bezradnie.
  • Wracaj, ty nie zbiedniejesz – i wypycham Piotra z auta.

Obserwuję go idącego jak zmaltretowany pies, a po pięciu minutach wraca jak zwycięzca.

  • Gdy dałem, wtedy usłyszałem…
  • Nie dajesz jej. Dajesz Mi.
  • Ona aż krzyknęła… Boże!… Taka była zaskoczona.
  • ……..
  • Nakarmiłeś ją tak, jak Ja nakarmiam ciebie – powiedział teraz Jezus.
  • Hmm… – zadumaliśmy się nad tymi słowami. 

Niebo nie tylko karmi nas dosłownie, ale karmi nas swoją energią; Ewangelia Mateusza 4, 4.Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Kiedy jakiś czas później zamówiliśmy kawę i deser, Piotr spojrzał na te frykasy zamyślony…

  • Jezus oddał nam to w tych ciastkach, że nas stać na to…
  • Teraz to zrozumiałeś.

16. 01. 18 r. Warszawa.

Siedzieliśmy sobie na kawie, rozmawialiśmy o życiu ciesząc się i kawą i wolnością.

  • Co by było, gdybyś się nie wycofał z zakładu z Ojcem ? – przyszło mi do głowy pytanie.
  • ……. – Piotr wzruszył ramionami.
  • Jaką trzeba mieć arogancję, żeby się z Bogiem zakładać. Ty się mienisz wierzącym ?!
  • ……. – Piotr zaniemówił zaskoczony.
  • Jestem głupcem – wydukał w końcu.
  • Myślisz, że dla głupców jest miejsce w Niebie ?
  • Pozwoliłem sobie…
  • Głupi sobie nie pozwala. Głupi po prostu jest głupi.
  • A te twoje buty w szafie to szczyt fanaberii – … a ma ich kilkanaście par.
  • Co to jest fanaberia ? – pyta mnie szeptem…
  • Mówiłem, że głupi do końca.
  • I gdzieś się podział ten anioł wielki !?
  • Poległ w dobie materializmu i chciejstwa.
  • Obudź się chłopie, bo to ostatni czas dla ciebie.
  • Złotych talerzy wam się zachciało ? A miedzianych nie łaska ?!
  • A czym sobie zasłużyłeś na te talerze ?

… I tu mi się słabo zrobiło. Zobaczyliśmy w sklepie na przecenie naprawdę piękne, w kolorze złotym talerze. Byliśmy blisko, żeby je kupić, ale nawet na przecenie wydały nam się zbyt drogie.

  • Dobra Homiel, wystarczy ! – Piotr cały czerwony.
  • To chyba nie Homiel ! – stopuję Piotra, bo jeszcze trochę, a powiedziałby znowu coś… 
  • Do tego miodu przyda się trochę dziegciu.

I w tym momencie nagle Piotr z grymasem bólu złapał się za rękę. Podciągnął koszulę, a tam czerwone ugryzienie.

  • Mało ci było na Ujazdowskich ? Chcesz dużo ? – przypomniał nam naszą gehennę gackową w mieszkaniu, które mieści się przy al. Ujazdowskich. 
  • Czym sobie na to zasłużyłem ?
  • Za ładnie wyglądasz.
  • Dobrze ci się żyje za Nasze?
  • Dobrze. Ale ja tylko administruję.
  • Taaak… Gdyby nie Ja, to byś myślał i myślał.

Naprawdę nie wiem, czy płakać, czy się śmiać. Wszystko co mamy, na co nas stać… to jest od Ojca. Przekonałam się już wielokrotnie, że tak jak możemy zarobić szybko jakieś pieniądze, tak szybko możemy je stracić. Wystarczy, że ktoś nie zapłaci, nie zamówi, ktoś oszuka, ktoś umrze… bo i tak się zdarzyło. Nie dane nam jest zarobić tak, aby odłożyć. Nie dane nam jest żyć ponad stan. Kiedy wydaje nam się, że nabieramy bezpieczeństwa finansowego od razu piętrzą się problemy i konto staje się puste. To jest wręcz niewiarygodne… Reguła, która sprawdza się jak w zegarku. Mamy tyle, aby żyć. Nic ponadto. 

  • No to złote talerze mamy z głowy… i dobrze – a ciągle się wahałam czy kupić, czy nie.
  • Chwileczkę… Ty możesz, on nie.
  • Ale ja będę też korzystał.
  • Jakoś to przełknę przez jakiś czas. A potem w drogę.
  • ……. – spojrzeliśmy na siebie wiedząc już, że i tak nie kupimy. Odechciało nam się.

Wieczorem.

Piotr chodził naburmuszony pamiętając o porannej rozmowie. Może czuł się jak skarcone dziecko…? 

  • Jest mi już obojętne czy mam, czy nie mam pieniądze.
  • ……. – spoglądam na niego podejrzliwie, czy mówi serio.
  • A mogę kupić Opla? Nie rzuca się w oczy – pyta pięć minut później.
  • Co Opel ?
  • No kupić…
  • Co mam sądzić o tym, co jest dla ciebie obojętne ?
  • ……. – wybuchłam śmiechem, gdyż rzeczywiście jeszcze przed chwilą twierdził, że mu jest obojętne.
  • Przyjdzie czas, że sam się nie poznasz, o ile się poznasz.
  • Aż tak ?
  • Z człowieka zostanie wygląd.
  • To jaki będę ?
  • Oddadzą co twoje. Będziesz miał pas, tylko go nie będzie widać. 
Kilka miesięcy temu zobaczył siebie wiszącego w powietrzu z rozpostartymi ramiona, jakby gdzieś w kosmosie, przestrzeni kosmicznej. Miał na sobie jasną szatę i szeroki pas. Biały pas z wytłoczonymi białymi napisami. Po środku widniało napisane wyraźnie jedno imię, na prawo od niego inne, na lewo jeszcze inne. Cały pas miał wytłoczone różne imiona. To centralne było najbardziej wyraźne i sprawiało wrażenie, że było najbardziej ważne. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/03/08/4216/
  • Na razie bądź taki śmieszny jak jesteś. Ola musi notować.

Aaaaa teraz rozumiem… Te wszystkie rozmowy, często zabawne sytuacje spod „naszego krzyża” są po to, aby na błędach Piotra uczyli się wszyscy. To jest najlepsza nauka.

  • Na tobie uczą się inni.
  • A co później ? – pyta.
  • Wielu będzie chciało ją (p. s. książkę ) przeczytać, a później wszyscy.
  • …….
  • Idę się pomodlić… – Piotr wzdycha.
  • Idź, idź … To jest ważne.
  • Najważniejsze – poprawia.
  • Jeszcze cię fala nie wzięła, a już mądrze mówisz.
  • ……..
  • Czy to możliwe, żeby tacy ludzie jak Eliasz byli na ziemi ?
  • A Jezus nie był człowiekiem ?
  • Więc bądź mniejszy z najmniejszych.
  • Tylko najmniejsi są duzi.
  • Słyszałeś co twoja żona tłumaczyła. Więc stosuj się do tego, co czytałeś.

Ojciec miał na myśli prelekcję Jima Caviezela, którą można obejrzeć w internecie…

  • Ale nie martw się. Pomogę ci w tym, abyś wywiązał się ze swojej roli.
  • A uda mi się ?
  • Z nawiązką.
  • A co potem ?
  • A potem pójdziesz się wyspać w swoim łóżku, w swoim Domu. Więc możesz iść po piżamę powoli.
  • Pamiętasz Maryję ?
Leżałem na boku. Godzina 22.50. Byłem zmęczony. Spojrzałem gwałtownie w bok, bo kątem oka zauważyłem, że coś się dzieje. Zobaczyłem przesłonę, która dzieli nasze światy, była tak cienka i przezroczysta jak folia. Zza tej folii wysunęła się dłoń, długie, wąskie palce, całkowicie świetliste. Ta dłoń była królewska, biała, szlachetna... 
- Wszystko o czym myślisz minie.... - i ktoś pstryknął palcami, a myślałem wtedy o śmierci, jak to będzie. Usłyszałem to pstryknięcie przy uchu. Poczułem wielką lekkość w głowie... Poczułem, żebym się nie martwił, bo to wszystko przejdzie jak... pstryknięcie palcami. Raz, ciach i po wszystkim. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/10/07/wypelnia-sie-proroctwo-to-co-zostalo-zapisane-sie-wypelni/
  • Tak to przeleci.
  • Zgubisz to życie zyskując nowe.
  • Coś się na pewno ze mną stanie, z tobą też.
  • Ze mną ? – zdziwiona pytam, bo niby dlaczego ?
  • Z Olą nie.

Dopisane 02. 10. 2018 r.

  • Więc bądź mniejszy z najmniejszych. Tylko najmniejsi są duzi.

Jestem na etapie analizy Ewangelii i zaskakuje mnie jak często słowa, które padają w tym dzienniku padają również (w innym stylu i formie) właśnie w Ewangeliach. Czasami żartem mawiam do Piotra, że ten dziennik jest jakby uwspółcześnioną wersją Ewangelii. Czy to już nadużycie? Niekoniecznie. Jeśli słowa tu przekazywane są Prawdą, to muszą być zbieżne ze słowami Jezusa zapisanymi 2 tysiące lat temu. Bo Prawda jest jedna i niezmienna.

Ew. Łukasza 9:48, (48) i rzekł do nich: Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki.

Już Mnie nigdy nie zostawisz ?

13. 01. 18 r. Warszawa.

  • Miałem niesamowitą wizję – zaczyna Piotr rano zanim zdążyłam się w ogóle odezwać.
  • Mieszkaliśmy na ulicy koło jakiegoś budynku. Ktoś wystawił telewizor i mogliśmy oglądać Familiadę. Gdy zaczęły się reklamy dołączyło do nas małe dziecko, niby nasz syn, ale uderzyło mnie, że dziwnie wygląda jak na naszego syna. Był chudy, miał loki, wiercił się, biegał, miał z dwa lata. Machnąłem ręką, że mi się wydaje, że to nie może być mój syn i poszliśmy przed siebie. Ten kadr się skończył, a zaczął inny.
  • Znalazłem się w domu u jakichś obcych ludzi i wyczułem, że tam jest moje prawdziwe dziecko. Gdy tylko to pomyślałem on wybiegł i wtulił się we mnie, dosłownie przywarł do mnie całym ciałem. Złapał mnie za szyję.

  • Już się nie pomylisz ?… powiedział. Bardzo się wzruszyłem. Wziąłem go za rękę i wyszliśmy.
  • Już Mnie nigdy nie zostawisz ?
  • Już zawsze będę cię pilnował.
  • Na pewno już Mnie nigdy nie zostawisz ?
  • Na pewno.
  • ……..
  • Wziąłem Go na rękę, ale On zrobił tak, że to On wziął mnie za rękę i zaczął ciągnąć. Doprowadził mnie do przesłony przezroczystej jak szkło. Gdy ją przekroczyliśmy ten chłopczyk zamienił się w Boga, a ja w wielkiego faceta. Miałem z 12 metrów, cały byłem na fioletowo, miałem fioletowe ciuchy, świeciłem na fioletowo, miałem skrzydła…
  • …… – Piotr rozpłakał się i wcale się nie dziwię.
  • Co powiedziałeś tym ludziom ?
  • Że to jest moje dziecko.
  • Hmm…. Piękna wizja. Dobrze, że się dziecko znalazło.
  • Odnalazłem to, co zgubiłem.
  • Nie. Odnaleźliśmy, co zgubiliśmy.
  • Dlaczego w liczbie mnogiej ?
  • Bo cię straciłem.
  • ……. – to były tak piękne słowa, że teraz to ja się rozpłakałam.
  • Pomyliłem się, bo zmylił mnie ten telewizor – Piotr przeżywał. 
  • Chłopczyk zamienił się w Boga po przejściu przez przesłonę, ale ciągle trzymał mnie za rękę.
  • Bóg cię do Domu prowadzi osobiście – tłumaczę …
  • Po przejściu zerknąłem co z tobą, z wami… Zobaczyłem, że jesteście na ciężarowce ze śmieciami, cali szczęśliwi.
Szliśmy razem z małym chłopcem, blondynkiem, po ubitej drodze, ja trzymałem go za rękę z jednej strony, a ty z drugiej strony. W prawym ręku trzymam wiaderko, a w nim cały swój dobytek i dokumenty. Przed nami widzę stojącą wywrotkę, pełną śmieci, wielka góra śmieci na wozie była po tysiąc więcej warta niż to, co mam w wiaderku. Podeszliśmy do auta, które było włączone, przerzuciłem z wiaderka wszystko na pakę, wrzuciłem też tam ciebie, potem chciałem rzucić też chłopca, ale nie mogłem. Nie mogłem oderwać go od ziemi, a ponieważ do auta wsiadał właśnie kierowca (w niebieskiej koszuli)… to go zostawiłem. Wskoczyłem na pakę i usiadłem koło ciebie, nie chciałem zwracać uwagę na tego chłopca, patrzyłem wszędzie, byle nie na tego chłopca. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/05/29/bardzo-konkretna-boza-odpowiedz/
  • Jak się nazywa ten kierowca z twojej wizji ze śmieciami ? – pytam.
  • Nie ważne jak, ważne gdzie cię zawiezie.
  • To gdzie mnie zawiezie ? – bo tego w wizji nie ma.
  • Do Domu.
  • Ale Piotr też do Domu.
  • Ale inną drogą.
  • Czy to znaczy rozstanie ? – pytam przestraszona.
  • …….
  • Ciekawe… Dlaczego miałeś tą wizję z telewizorem ?
  • To chronologia zdarzeń, wracam do Domu.
  • Rozumiesz teraz jakie życie mają ludzie ?
  • Rozumiem, ciągła walka.
  • Diabeł chciał ciebie mieć dla siebie.

Zastanowiły mnie te słowa. Wizja była przepiękna, a wielką wagę przywiązujemy do naszych wizji. Są pełne symboliki, które oznaczają bogactwo konkretnych informacji. Pozostaje tylko kwestia prawidłowej interpretacji, ponieważ te informacje realizują się często później w rzeczywistości. Jest to dla nas niezmiernie ważne.

Telewizor, a zwłaszcza reklamy to symbol współczesnych czasów, symbol komercjalizmu i materializmu, duchowej pustki. Chodzi o to, że życie doczesne tak odwracało Piotra od duchowości, że wybiera, a raczej wybierał „fałszywych Bogów”. Zawsze było coś ważniejszego niż Bóg. Na szczęście zorientował się w porę, że prawdziwy Bóg jest gdzie indziej.

  • A tobie w tej wizji było obojętne, czy jest synem, czy nie – miał do mnie pretensje.
  • Hmm… Zapewne nie było, ale chodzi o to, że to ty miałeś odnaleźć Ojca, nie ja.

Pojechaliśmy do „naszego kościoła”. Klęcząc pod krzyżem szukaliśmy drobnych dla cyganki, która siedziała pod drzwiami. Dałam Piotrowi 2 zł, sobie zostawiłam 10.

  • Daj mi jednak te 10 zł – Piotr zmienił zdanie po chwili.
  • ……
  • Jezus powiedział…
  • Spójrz na dół.

Schyliliśmy głowę, a tam tabliczka „Dziękuję”.

Na kawie pół godziny później rozmawialiśmy o wydarzeniach, które  mają niby nadejść.

  • Homiel mówi, że moja mama i siostra mają żyć jak Debbie Fischer.
  • Że Kto ? – zbaraniałam w pierwszej chwili – Chyba Carrie Fischer – poprawiam Piotra.
  • Słyszę wyraźnie Debbie.
  • Coś nie tak … – biorę swój telefon i sprawdzam w internecie. A tutaj niespodzianka !

Niedawno oglądaliśmy fantastyczny dokument o Carrie Fischer i jej relacji z matką Debbi Reynolds. Homiel do niego nawiązał i był to świetny pomysł. Nie trzeba słów, wystarczy zobaczyć film, aby zrozumieć, że ta relacja jest niespotykanie silna i przecudowna. Debbie zmarła dzień po śmierci swej córki i została pochowana wraz z córką. To się właściwie nie zdarza… https://www.youtube.com/watch?v=K97Rthh-qmk

  • Homiel chce powiedzieć, że będą razem mieszkać na stałe ? – jestem zdziwiona, choć zaraz przypomniałam sobie, że one mieszkały osobno, ale bardzo blisko siebie, dom w dom i ogrodzenie, które te domy dzieliło.  
  • Niewykluczone.
  • Jakieś zdarzenia muszą być, żeby tak się stało – Piotr myśli logicznie.
  • I zdarzy się.
  • Nie musisz odkładać pieniążków, które chowasz po cichu.
  • Ale jesteś Homiel ! – Piotr się zawstydził.
  • A co? – podpytuję. 
  • Kupiłem trochę euro, żeby mieć na później, nawet ci tego nie mówiłem.
  • Dokończysz swój zeszycik w komfortowych warunkach.
  • Będziesz miała czas na wszystko.
  • ……. – widzę, że się wzrusza i ociera łzy.
  • Zobaczyłem jak gaśniesz. Zasypiasz, a z ciebie wychodzi światło i jak iskra leci ku górze. Ty naprawdę jesteś z ogrodu Ojca… – dziwi się.
  • Ale co to znaczy ? – pytam przytomnie – Co to znaczy kwiat z ogrodu Ojca ?
  • Hmm… Widziałem, że gdy zasnęłaś to światło jak iskra przyleciała do ogrodu.
  • Myślałeś, że Ola Domu nie ma ?
  • Homiel, a ty jesteś z innego wymiaru ?
  • Tak za darmo chcesz wiedzieć ?
  • To ile chcesz ? – pytam ze śmiechem.
  • Podwójną modlitwę.
  • Modlitwę ? – Piotr zaskoczony. 
  • A co? Myślałeś, że pieniądze ?
  • To światło szło do góry, czy z góry na mnie? – pytam.
  • Do góry.
  • Z ogrodu Ojca powiadasz… To jak mam tam na imię?
  • Zaczął się koncert życzeń. Nie możesz na tym poprzestać ?
  • …….
  • Odnalazłem Ojca… – Piotr się wzruszył znowu.
  • Te magnesy są tak silne, że się przyciągają.

Wieczorem.

Franciszek dał medal http://malydziennik.pl/ta-kobieta-przekazuje-setki-milionow-dolarow-na-zabijanie-dzieci-i-promuje-homoseksualizm-papiez-franciszek-odznaczyl-ja-orderem-za-zaslugi-dla-kosciola,9575.html

  • Jestem rozczarowany Franciszkiem.
  • A Ja nie. Wszystko idzie zgodnie z planem.
  • Jestem czasami takim głupkiem… Mam nadzieję, że się Bóg za to nie gniewa na mnie.
  • Mam się gniewać, że Mi dajesz radość?
  • Takich odpowiedzi nikt Mi nie powiedział …
  • …….
  • Wiesz co mi teraz Ojciec przypomniał ? – Piotr złapał się za głowę w odruchu wstydu.
  • Powiedziałem, że ma za dużo pomysłów ! 
- W nocy byliśmy w trójkę w olbrzymim pokoju, ja, ty i starszy mężczyzna z siwymi włosami i brodą. Siedziałaś na kanapie z 6 metrów dalej i czekałaś. Podchodzę do okna, pod którym w fotelu siedział mężczyzna. Stanąłem przed nim, kciukami trzymałem połacie marynarki i byłem taki pewny siebie. Obserwując to mężczyzna zaczął się serdecznie śmiać. Wtedy powiedziałem do niego;
- Fajny jesteś i sympatyczny, ale masz za dużo pomysłów w głowie, nie zostawię Oli z tobą – i wyszedłem zabierając cię ze sobą. http://osaczenie.pl/wp/2016/05/10/szatan/

Eliasz jest jeden.

10. 01. 18 r. Warszawa.

Piszę na blogu z sześciomiesięcznym opóźnieniem. Słowa, które mam zapisane, ale często zapomniane, teraz odkrywam na nowo. Rodzą się kolejne pytania…

  • Czym jest druga fala ? – pytam.
  • To jest środek do celu.
  • Dzisiaj ksiądz mówił, że jak Bóg kogoś wezwie do zadania to ma iść. Wiedziałem, że te słowa są do mnie.
  • Ale sądu nadal nie ma…
  • Homiel mówi teraz… A może w marcu będzie rozprawa ?
  • Tak ci powiedział ? – jestem naprawdę zdziwiona, bo niedawno na mnie furkał, że bawię się datami.
  • Ale to niemożliwe Homiel, bo zanim przyjdzie opinia, zanim wyślą, zanim się odwołają, to minie kilka dobrych miesięcy. Za rok tak, a nie w marcu za dwa miesiące.
  • Dlaczego nie w marcu ?
  • W marcu serduszko ci naprawiliśmy i jak myślisz? W marcu zakończymy ?
  • To się nie uda. Powtarzam Ci … Listy, decyzje, odwołania… Myślę, że do maja może się uda.
  • To też na M.
  • Zobaczymy kiedy.
  • Ok. Dobra.
  • ……
  • Zrozum, że tu nie ma czasu na rozwodzenie się.
  • Czas dobiega do końca, nawet czas rozliczania się kończy.
  • Odliczanie się kończy.
  • …….
  • Zobaczyłem teraz nie sekundnik, a coś szybszego niż sekundnik, czas przyspiesza.
  • Ooook, ale odliczanie do czego? – pytam przytomnie.
  • Tyle piszesz i nie wiesz co piszesz ?
  • Ja wiem, ale chcę usłyszeć to od Ciebie.
  • O Małego nam chodzi – słysząc „Mały” zaczęłam podejrzewać, że to z Ojcem rozmawiamy. Zgroza mnie ogarnęła, że ja tak wprost… 
  • Czyli chodzi o falę….
  • Według twojej wizji na tej fali znalazłeś się nagle, nawet tego nie zauważyłeś. A czy ja zauważę, że Piotr jest na fali ?
  • On tego nie zauważy, a ty masz zauważyć ?
  • To jak się dowiem?
  • On ci powie.
  • …… – na podstawie naszych rozmów fala to jakieś wydarzenie lub ciąg wydarzeń.
  • A mógłbyś coś z Nieba przynieść jak już tam zawitasz na kawę ? – zażartowałam.
  • Pokoje będą puste, bo byś i kanapę wyniósł, byle by żonka miała na czym usiąść.
  • Fajnie byłoby mieć jakiś dowód… Dla ludzi ! – śmieję się.
  • Masz zdjęcia.

Pisałam na blogu o…

Zanotowałam sobie w zeszycie, że mam spytać, czy Eliasz to rzeczywiście Jan Chrzciciel i czekałam na Piotra.

Gdy wchodzi jeszcze na progu mówi…

  • Wiesz kogo poznałem dzisiaj ?
  • …….. – wzruszam ramionami, bo skąd mam wiedzieć.
  • Zachariasza.
  • Kogo ?
  • Faceta, który się nazywał Zachariasz. A wiesz kto to ? Tata Jana Chrzciciela.

Mrugam oczami i wolno siadam na krześle. Po chwili pokazuję Piotrowi moje zapisane pytanie.

  • Czy to nie dziwne, że miałam cię akurat o niego spytać ?
  • … – Piotr podniósł brwi i tylko mruknął „coś tam” pod nosem.
  • To powiedz Homiel, czy Eliasz był Janem Chrzcicielem ?
  • … Uśmiecha się, ale nic nie mówi.

Powtarzam to samo pytanie godzinę później, gdy Piotr leżał już na kanapie.

  • No Homiel, powiedz wprost. To jest za poważna sprawa na nie-wprost.
  • Nie ma przypadkowości.

Mt 11; 11 Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. 12 A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je.13 Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. 14 A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść.

12. 01. 18 r. Warszawa.

Wczoraj Piotr nie czuł się najlepiej i zdecydował pomodlić się wcześniej, aby wcześniej pójść spać. Ale niepotrzebnie głowę przyłożył do poduszki sądząc, że na chwilę i po prostu zasnął. 3 godziny później, tuż przed 24.00 został wybudzony głośnym, jednorazowym uderzeniem w nocną szafkę.

  • Obudzili mnie jak uderzeniem z procy, natychmiast wstałem na równe nogi. Ale nie miałem siły, żeby się pomodlić, zrobiłem tylko repertuar obowiązkowy. Po chwili słyszę…
  • Jestem rozczarowany. Możesz siedzieć.
  • … Pomodliłem się więc na siedząco.
  • A teraz możesz iść spać.
  • ……. – opowiada mi przy kawie kręcąc głową.

A ja sobie przypomniałam pewne pytanie, które mi zadano jakiś czas temu. Czy to grzech modlić się na siedząco ? Wychodzi na to, że nieważne w jaki sposób się modlisz. Ważne, że się modlisz. 

  • Pan Bóg jest niesamowicie precyzyjny.
  • A ty niesamowicie niecierpliwy.

Wieczorem.

Oglądamy program o nieruchomościach w Hollywood. Sprzedaż prowadzili dwaj młodzi mężczyźni, którzy ubrani byli nadzwyczaj elegancko.

  • Oni są gejami ? – Piotr nie wytrzymał wyraźnie zdegustowany i zrobił taką skrzywioną minę, że mnie rozśmieszył. 
  • A jak wygląda gej ?
  • Nooo… jak Freddie Mercury.
  • Można się pomylić, nie oceniaj patrząc.
  • ……. – okazali się nie gejami, co nas zdziwiło.
  • Kurcze… Jeszcze jedna lekcja pokory – pomyślałam.

Piotr dalej oglądał ich z miną jakby zjadł żabę na surowo, a ja nurkowałam w internecie w poszukiwaniu dalszych informacji na temat Eliasza i Henocha. Rzucił mi się w oczy…

… Billy Meier https://en.wikipedia.org/wiki/Billy_Meier Wymienił wszystkie wcielenia i ogłosił się Jezusem. 

  • Słuchaj, jest taki facet, który uważa się za Eliasza. Ma kontakty z UFO i w ogóle… dziwny jest. Czy to prawda?
  • Z wszystkich Billi wolę Billy Idola.
  • Jeden bierze narkotyki, a drugi zachowuje się tak, jakby brał narkotyki.
  • Nie denerwuje Was, że ten facet uważa się za wcielenie Jezusa ?
  • Jest ich kilka milionów.
  • Nie ma dwóch Eliaszów, czy pięć.
  • Jest jeden.

Bóg ma wiele profesji, jest chirurgiem, jest i prawnikiem.

03. 01. 18 r. Warszawa. 

Oczywiście myślę o Jadwidze. I czy naprawdę rozmawiała z Jezusem.

  • Homiel powiedz, rozmawiała, czy nie rozmawiała ?
  • Na pewno nie z sobą.
  • No powiedz – nie chciało mi się teraz żartować.
  • Tak.
  • A jednak …. – zamyśliłam się. Chciałam spytać o czym rozmawiali …
  • Dyzio najeżony ledwo, a ty go już ssiesz.

A Dyzio, czyli Piotr, faktycznie siedział z brzuchem wywalonym do góry i ledwo zipał. Widząc go w takim stanie dałam mu już spokój.

  • Czytałem dzisiaj, że wzrosła ilość spraw trwających ponad 3 lata. Może gdzieś moja tak utknęła sprawa i została odrzucona ?
  • Jest tam, gdzie Ja wrzuciłem. W statystyki się nie baw.
  • Ale tak czytałem … – Piotr nie zauważył, że z Ojcem rozmawia. Szkoda, że i ja zorientowałam się tak późno. 
  • Toś w tej sprawie powinieneś czytać cicho.
  • A opiekun twojej córki wcale nie jest Wypłoszem. To poważny anioł.

Zaczęłam się śmiać głośno i nie mogłam przestać. 

-Dlaczego nazwałeś anioła naszej córki „Wypłoszem”? - spytałam tuż przed Warszawą.  
-Tak się czesze jakby miał ciągle wiatr we włosach. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/02/14/lubie-jak-mnie-prosicie-i-lubie-jak-robie-dla-was-dzialania/

Kiedy po raz pierwszy Piotr zobaczył przybocznego anioła naszej córki z miejsca nazwał go Wypłoszem, bo według niego miał włosy nastroszone na wszystkie strony świata, a ponieważ do tego były dość długie, więc musiał być to dość niezwykły widok. Wszyscy się z tego śmieliśmy, a teraz  cieszyłam się nie dlatego, że Wypłosz, ale dlatego, że i to Ojciec widzi. Czy ja się kiedykolwiek do tego przyzwyczaję ?

Nie chciałam męczyć Piotra, więc sama szperałam w internecie w poszukiwaniu informacji o Jadwidze.

http://www.kuria.pijarzy.pl/rozwazania/skarby_wawelu_na_wielki_post,_cz._i:_czarny_krucyfiks_krolowej_jadwigi_d8461_pol.html

We wschodnim ramieniu ambitu Katedry Wawelskiej, tuż przy zakrystii, znajduje się barokowy ołtarz wykonany w latach 1743-5 z czarnego marmuru, według projektu Franciszka Placidiego, włoskiego architekta i rzeźbiarza. Ołtarz ten stanowi artystyczną ramę dla znajdującej się w jego centrum niezwykłej relikwii – krucyfiksu, pochodzącego z końca XIV w., zwanego Krzyżem św. królowej Jadwigi Andegaweńskiej. W predelli tego ołtarza widnieje łaciński napis, który pierwszy raz pojawił się tam w 1500 r.:” ten zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa ukrzyżowany wizerunek przemówił do świętej Jadwigi Królowej Polski”.

Krucyfiks znajduje się tu najprawdopodobniej od samego początku, to znaczy od chwili, kiedy przywieziono go do Krakowa. Pierwsza wzmianka, która potwierdza jego obecność w katedrze, pochodzi z 1403 roku i wiemy, że już wtedy znajdował się tam, gdzie można go oglądać dzisiaj. Zapewne pojawił się na Wawelu w roku 1384 i przyjechał jako jeden z przedmiotów królowej. Jeśli wierzyć źródłom, zawieszono go od razu właśnie w tym zakątku ambitu. Nie wiadomo, jak i o co modliła się Jadwiga pod tym krucyfiksem. Wiemy, że jej życie nie należało do prostych. Jadwiga spędzała długie godziny na modlitwie u stóp wawelskiego krzyża.

04. 01. 18 r. Warszawa. 

Na kawie rozmawialiśmy znowu o NIP.

  • Dlaczego to tyle trwa ?
  • Nie zapominaj o jednej rzeczy.
  • Bóg ma wiele profesji, jest chirurgiem, jest i prawnikiem.
  • Na prawie się zna nie gorzej niż na chirurgii.
  • A może chce teraz iść na ryby ? A może sprawa musi dojrzeć ?
  • No i co ty na to powiesz ? Ty czupurniasty ?
  • Noooo, ale przewlekłość już mamy – Piotr z uporem maniaka.
  • Zna się na prawie niezgorzej jak na medycynie.
  • Mało tego, jest też zegarmistrzem, ustawia czas.
  • Więc co ty chcesz ?
  • A na informatyce też się zna ? – pytam ze śmiechem.
  • Perfect.
  • … Co sobie Bóg myśli o tym wszystkim ? – Piotr.
  • A musi myśleć ?
  • Patrzy i obserwuje, co Jego uczeń robi na tym świecie.
  • Pan Bóg pozwolił diabłom na działanie.
  • To wszystko jest zamierzone.
  • Czego byś się nauczył otoczony komfortem ?
  • Powiem ci czego. Nietzschego.
  • Nietzschego czy niczego ? – pytam Piotra, bo nie jestem pewna, czy dobrze usłyszał, a chcę zapisać.
  • Sam nie wiem … Nietzsche to był filozof.
  • Był takim samym idiotą jak ty.
  • …. ????!!!! ….  – wybałuszyłam oczy i wybuchłam śmiechem. 
  • Przepraszam, pomyliłem się. Był większym idiotą.
  • Muszę sprawdzić – cieszyłam się, że będę szukać. Uwielbiam szukać.
  • Wpisz hasło Nietzsche – idiota.
  • ……. – chciałam zrobić to od razu, ale zdecydowałam się poczekać.
  • Jak to jest… Jakiś tam Nietzsche coś pisze, coś wymyśla, ale to przecież Wy robicie te swoje „koronki”… – zaczęłam się zastanawiać.
  • Przecież nie wymyśli niczego, na co nie pozwolicie …  
  • A o diable nie myślisz ?
  • Hmm ….

Co zrobiłam w domu zaraz po przyjściu ? Oczywiście sprawdziłam, wpisałam hasło Nietzsche – idiota. Już na etapie wyszukiwarki zauważyłam, że Nietzsche i idiota ma swoje mocne konotacje. Zaczęłam sprawdzać dlaczego.

Nietzsche (notabene homoseksualista) pisał w swoim „Antychryście”…

Pisze; Jezus jest dokładnie przeciwieństwem bohatera: jest idiotą. Można wyczuć jego niezdolność zrozumienia rzeczywistości… Prawdziwy męski instynkt nigdy w nim nie dojrzał; jest opóźniony w rozwoju i pozostał dziecinny w wieku dojrzałości płciowej: są to objawy pewnych nerwic epileptycznych… Nikt mu nie objawił istnienia natury. Zna jedynie efekty moralne: znak najniższej i absurdalnej natury. Należy mieć na uwadze: jest on idiotą wśród roztropnego narodu. Tyle, że jego uczniowie nie byli jak on. Paweł żadną miarą nie był idiotą! Od tego uzależniona jest historia chrześcijaństwa”.

Już czytając pierwsze słowa czuję mdłości. Teraz rozumiem dlaczego Nietzsche to największy idiota wszechczasów. Tym większy, że to syn pastora. 

Wieczorem. Opowiadam Piotrowi o Nietzsche.

  • Jak Homiel możesz to wszystko wiedzieć ? – spytał zdziwiony.
  • Żebyś ty wiedział ile i co Ja wiem !
  • To powiedz coś jeszcze, posprawdzam, uwielbiam sprawdzać – mówię.
  • Na dzisiaj wystarczy, bo wpadniesz w narkomanię.
  • To uwiarygadnia nasze rozmowy.
  • A ty przestań datować ! – … do mnie.
  • Ostatnio marzec jest w modzie ?!
- Kiedy wróci, to ja już będę po zmianach? 
- Będą mocno zaawansowane. 
- Czyli będą w trakcie… A marzec to będzie gwoźdź programu tego roku? – pytam. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/10/07/przywrocisz-mi-chwale-ktora-mi-sie-nalezy/
  • …… – głupio mi się zrobiło, bo faktycznie mam zapisane w notatkach, że w marcu „będzie pozamiatane”. 
  • A może to marzec za 5 lat ?
  • Dobra, masz rację.
  • Ale nazwałeś mnie idiotą ! – Piotr z żalem.
  • Przepraszam cię za idiotę.
  • Musiałem to powiedzieć przez skojarzenie.
  • Jesteś moim idolem.
  • Wiesz co mi pokazał ? Zeza !
  • …….. – Homiel ma dzisiaj szampański humor.

Oglądamy TV. W USA wielka, mroźna zima.  http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114881,22857435,stany-zjednoczone-pod-sniegiem-obawy-przed-bombogeneza.html

  • Ich stać na taką zimę, Polskę nie.
  • … ??? … Hmm… To prawda…

Podano informację o wizycie premiera Morawieckiego na Węgrzech. Wielka przyjaźń od wieków, a jeszcze chwilę temu na innym kanale słyszałam, że władcy węgierscy spiskowali przeciwko władcom polskim, o czym nie miałam pojęcia.

  • Wiedziałeś o tym?
  • A wiesz, że Chrobry nakazał wypalić oczy czeskiemu księciu i wtrącił go do lochu ?
  • Really ? Nie wiedziałam.
  • Chrobry to był prawdziwy niedźwiedź.
  • Taki tępy ? – przyszło mi do głowy, nawet nie wiem dlaczego.
  • Taran.
  • O ! Następny temat do sprawdzenia… – pomyślałam.

Dopisane 20. 09. 2018 r.

  • Chrobry to był prawdziwy niedźwiedź. Taran.

Taran to rodzaj machiny oblężniczej której używano do niszczenia murów, blokad i przeszkód. Czyli tu chodzi o osobowość Chrobrego, który uparcie, metodycznie dąży do celu. Iść jak taran… Czy faktycznie tak było?

Nakładem wydawnictwa HBC ukazało się książkowe wydanie „Historii bez cenzury” Wojtka Drewnika. Zapraszamy do poznania sylwetki Bolesława Chrobrego, pokazanego w nieszablonowy sposób. Poniżej fragmenty rozdziału zatytułowanego: „Władca z jajami – Bolesław Chrobry”. https://fakty.interia.pl/raporty/raport-1050-rocznica-chrztu-polski/historia/news-historia-bez-cenzury-wladca-z-jajami-boleslaw-chrobry,nId,2185483

  • Wpisz hasło Nietzsche – idiota.

Pisał o „śmierci Boga”, ale sam często przybierał pozę proroka. W swoich książkach nie unikał biblijnych aluzji. Radykalizm jego idei przypomina proroków Starego Testamentu i św. Pawła. Rzucał wierzącym wyzwanie i kazał im się zastanawiać, czy ich wiara ma jeszcze jakiś sens. W ten sposób stawiał problem, który także dziś próbujemy rozwiązać: czy w nowoczesnym społeczeństwie jest miejsce dla religii? Nietzsche na to pytanie odpowiadał przecząco. Jego zdaniem chrześcijaństwo umarło, bo uśmierciła je nowoczesna cywilizacja „ostatnich ludzi” – zrezygnowali oni z wszelkich wyższych aspiracji na rzecz materialnych wygód. Religia była dla nich tylko wygodną fasadą. Ta radykalna diagnoza Nietzschego okazała się koniec końców błędna, ale wciąż musi niepokoić. Jej echa słychać u tych współczesnych myślicieli, którzy – zarówno z prawicowych, jak i lewicowych pozycji – piszą o płytkości współczesnego życia i nie mogą pogodzić się z „prywatyzacją” czy marginalizacją wyższych uczuć. Dla nich Nietzsche pozostaje niewyczerpanym źródłem inspiracji. http://www.newsweek.pl/europa/czy-nietzsche-byl-religijny,44609,1,1.html

Miej nadzieję. Nadzieja umiera ostatnia.

29. 12. 17 r. Szczecin.

Piotr wyjechał na jeden dzień do Warszawy i wrócił samolotem dnia następnego. Odebrałam go z lotniska w Goleniowie i wpadliśmy na pomysł, aby pojechać nie do Szczecina, a prosto do Międzyzdrojów. Taki krótki, nieoczekiwany wypad po świeże powietrze. Przyda się, ponieważ po kilka minutach w zamkniętym samochodzie czuję nosem, że Piotr jest mocno spocony.

  • Spociłeś się ?
  • Tak trzęsło w samolocie, że się spociłem… Z nerwów. Żałowałem, że nie mam skrzydeł.
  • Dałbym ci swoje.
  • ….. – uśmiechnęłam się, że się odezwał.
  • Homiel pomógł mi w sprawach finansowych. Miałem zagwozdkę jak załatwić księgowo kilka spraw i pokazał mi obraz co mam zrobić.
  • A widzisz ! Jednak zna się na ekonomii ! – ucieszyłam się.
  • Ekonomista i zna się na cudach !
  • Tak wiele Ci zawdzięczam Homiel !
  • Wszystko.
  • Jak jesteś taki rozmowny to mam pytanie… – zaczęłam.
  • Wskrzeszenie Łazarza. To wydarzenie opisuje tylko Jan. Dlaczego nie opisują go inni apostołowie? Przecież to jest tak ważne wydarzenie, że to niemożliwe, aby o tym zapomnieli. Przecież to wydarzenie świadczy o boskości Jezusa ! – nie daje mi to spokoju od kilku dni.
  • Co do Łazarza… Dam ci odpowiedź później. Muszę to przemyśleć.
  • Przemyśleć ???!!! – i dało mi to do myślenia. Przecież odpowiedź powinna być prosta; tak albo nie.
  • Ale powiesz ?
  • Miej nadzieję. Nadzieja umiera ostatnia.
  • …….
  • W samolocie była stewardessa – zaczął Piotr po jakimś czasie.
  • Miała z 50 lat. Była bardzo miła, ciągle się na mnie patrzyła i uśmiechała. Czułem do niej jakąś sympatię. Wytłumacz mi to !
  • Ty się mnie nie pytaj, niech ci Homiel wytłumaczy.
  • Podróże dusz.
  • Ale pięknie ci to powiedział… Musiałeś ją już znać z… kiedyś.
  • To było coś ważnego?
  • Nie, ale życzliwego i to dwa razy.

Dojechaliśmy do Międzyzdrojów, a tam pusto prawie i bardzo zimno. Zeszliśmy na plażę i postaliśmy chwilę nad morzem.

  • Pojedziemy w przyszłym roku na plażę ?
  • Na jaką plażę ?!
  • Jak to ? Nie pojedziemy ?
  • Nie.
  • A ja pojadę ! – Piotr na przekór.
  • To ty jedź, a Ja zostanę.
  • A w góry w takim razie ? – pytam.
  • Nie.
  • To co będziemy robić ? W kościele spać ?
  • Kościół to wy.
  • Uważam, że nie masz racji. Mam rację?
  • Niestety tak. Niestety, bo nie lubię się z tobą kłócić.

Wieczorem.

Skończyłam definitywnie czytać „Świadectwo” A. Lenczewskiej. Trwało to kilka miesięcy, ale czytałam powoli kilka kartek co kilka dni. To lektura na powolne trawienie i to w pełnym spokoju. Na koniec zaskoczyło mnie kilka rzeczy…

  • Lenczewskiej Jezus powiedział jak będzie nazywać się jej książka. Ja też dostałam już takie wytyczne…
  • Ta książka to będzie twoje trzecie dziecko.
  • Hmm.. A nie jestem za głupia na to ? Jej książka jest bardzo… akuratna. Taka, jaka powinna być… Poważna.
  • Zadajesz irracjonalne pytanie.

Długo się zastanawiałam, czy zapytać. Miałam pewne podejrzenia, ale obawiałam się odpowiedzi. 

  • Jezus powiedział, że Lenczewska utorowała komuś drogę – pytam powoli, bo ogarnęło mnie przedziwne uczucie czytając te słowa. Wszystkie włoski na skórze stanęły mi dęba.
  • Czy ci ta książka pomogła ?
  • Bardzo.
  • Przejęłaś po niej pałeczkę. To ty dobiegniesz do mety.
  • ??? !!! Jesus Christ…   – nie wiedziałam co powiedzieć… To było tak… dziwne…
  • A medal dostanie? – pyta Piotr żartem.
  • Złoty ?
  • Jak złoty to może sobie Audi kupi ?
  • ……. – żartowali, a ja ciągle byłam skołowana.
  • Jezus powiedział, że wybrał Lenczewską przed wiekami…
  • Wielu ją czytało, ale to ty zbierasz żniwa.
  • …….
  • Pokazał jak ugniatasz ciasto, wkładasz do pieca i rośnie chleb…
  • To może być prawda – przyznaję po chwili.

Od pierwszej kartki wiedziałam, że to dla mnie bezcenne źródło. Rozkładałam jej dzienniki na czynniki pierwsze, każde niemal słowo i chyba nikt nie porównał jej tekstów do przesłania z Fatimy… Bardzo mi Alicja Lenczewska pomogła. Właściwie wszystko czego się uczymy, jest potwierdzone także u niej, ale w inny sposób… Kiedy ja miałam wątpliwości w słowa, które słyszę, odpowiedzi odnajdowałam u Alicji. Dlatego tak wiele w moich tekstach jest fragmentów z jej rozmów. Mamy też coś wspólnego… Urodziła się w Warszawie, mieszkała w Szczecinie… 

Dziwne… Po prostu wierzyć mi się nie chce…  Mam jednak jeszcze jedną zagwozdkę…

  • Jezus powiedział, że Moją małżonką będziesz...  Jak to rozumieć?
  • Czy mąż karmi żonę ?
  • Tak.
  • Tak karmił ją wiedzą.

Te kilka słów wyjaśniły mi wszystkie moje wątpliwości co znaczy dla Chrystusa słowo „żona”. I co znaczy teraz ta rozmowa; 

Pisałam na blogu Marii Magdalenie, zgłębiłam temat, tak jak kazał wcześniej mi Homiel. Miałam jednak ciągle wielkie wątpliwości. 
-Była żoną Jezusa, czy nie?  
-Była tą, z którą żył.  
-Ale czy była żoną? 
-Poślubiona, ale nie w takim sensie jak rozumiesz. 
-Dlaczego? 
-Był synem człowieczym.  
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/05/12/jam-jest-ten-ktory-jestem/

Maria Magdalena nie miała ślubu, nie miała papierka potwierdzającego zaślubiny, ale  na pewno była bardzo blisko z Jezusem i bliska Jemu sercu i pobierała od Niego nauki. 

Dopisane 14. 09. 2018 r.

  • Niestety tak. Niestety, bo nie lubię się z tobą kłócić – rzeczywiście nie udało nam się wyjechać nad morze w tym roku, ale właśnie wróciliśmy z gór (Ustroń), gdzie byliśmy aż … 3 dni, a tylko dlatego, że się uparłam jak nigdy.
  • Podróże dusz – myślę, że każdy z nas przynajmniej raz w życiu doznało takiego uczucia, że zna kogoś od wieków, choć widzi go po raz pierwszy. To uczucie, które trudno wytłumaczyć, a które jest bardzo realne. Dlaczego tutaj spotkali się na chwilę? Kto wie, może po to, aby o tym napisać.  
  • Przejęłaś po niej pałeczkę. To ty dobiegniesz do mety – wydaje się to mega-nieprawdopodobne, ale to nie koniec podobnych niespodzianek. Jeszcze dwukrotnie będziemy bardzo zaskoczeni. 

Wczoraj w TV oglądaliśmy informacje o rozprzestrzeniającej się niebezpiecznej bakterii (głównie w szpitalach) i pytam oczywiście Homiela, czy nakaz mycia rąk  (które ogłaszał kilka miesięcy temu) nadal jest aktualne.

  • Wtedy mówiłem, dzisiaj krzyczę.

A więc bardzo aktualne.

Liczę na ciebie.

26. 12. 17 r. Szczecin.

Przed wyjściem na kolejne świąteczne spotkanie, siedzieliśmy w swoich fotelach w całkowitym milczeniu i zamyśleniu. Potrzebowaliśmy takiej chwili dla wytchnienia i spokoju.

  • Fajnie sobie siedzicie.
  • Siedźcie dalej. To chwile, które będziecie pamiętać.
  • Zacznie się coś?
  • A czas, żeby i Ola zaczęła więcej zdjęć robić.
  • O ! – ucieszyłam się.
  • Otwórz rękę.
  • …….. – Piotr wyciągnął  przed siebie dłoń. 
  • Co widzisz ?
  • Nic nie widzę.
  • A Ja ci mówię, że tam jest kula.
  • Ale ja nic nie widzę.
  • A Ja ci mówię, że jest.
  • A jak pokażesz ją innym ?
  • I tak nie uwierzą.
  • Zobacz na niego – przypomniał o naszym „w nic nie wierzącym”, którego płacz był całkowitą niespodzianką i czymś w naszym myśleniu niemożliwym, a stało się możliwe.
  • Więc kula będzie wielka, aż wszyscy zobaczą.
  • ……. – zaczęłam myśleć, czy dosłownie, czy symbolicznie ?
  • W sumie jesteś gotowy do wszystkiego, już rozumiesz i się nie boisz.
  • Hmm… Mam wrażenie od trzech dni, że do mojego pokoju ktoś wchodzi i mnie dotyka. Wchodzi z Ich świata, zza przesłony.
  • A który jest twój ?
  • Tam, gdzie spałem.
  • „Pokój, w którym spałeś”, a nie „twój pokój” – poprawia go Homiel, bo jeśli Piotr nie ma swojego domu, to nie ma i swojego pokoju.
  • …. Wczoraj porozmawiałem sobie z Ojcem. Powiedział …
  • Jeżeli Pan Bóg jest zegarmistrzem, to ty nie jesteś trybem, ty jesteś smarem.
  • Ale w zegarku nie ma smaru …, mówię…
  • Ale jest sprężyna.
  • Ty jesteś sprężyną, która prowadzi zegar.

27. 12. 17 r. Szczecin.

Nareszcie po świętach. Odpoczywamy zadowoleni, że nie musimy nigdzie już iść.

  • Jak byś nazwał ten rok ? – pytam Piotra.
  • Trudny.
  • To był rok nadziei.
  • Nadziei ?!
  • Przywołałeś swoje imię na prochach swojego taty.
  • To pierwsze, prawdziwe.
  • Przywrócono ci zdrowie.
  • Hmm …. Zgadza się – pomyślałam.
  • A jakbyś nazwał rok przyszły ?
  • Po roku nadziei jest rok zmian.
  • Jakbyś nazwał te zmiany ?
  • Gruntowne.
  • Wiatr zmian już wieje. Jeszcze go nie czujesz, ale już wieje.
  • Ale sądu nadal nie ma ! – Piotr lekko zniecierpliwiony, bo jak zwykle nic konkretnego dowiedzieć się nie może.
  • Przyniesie i sąd.
  • Ziemia pęka już Piotr. 
- ….Zobaczyłem teraz przed sobą ziemię jak zaczęła pękać. Z ziemi zaczął wydobywać się niebieski, nadmuchany balon i się uniósł nad ziemię, unosi się do góry... - Piotr zrobił wielkie oczy i patrzy na mnie nie rozumiejąc. Ja też patrzę na niego i nie mogę zrozumieć...
 http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/08/03/bog-co-zamierzal-raz-nigdy-nie-zmienia/
  • Nie ma sensu pytać o daty – przypominam Piotrowi.
  • W październiku Homiel musiał się śmiać z nas.
  • Ale to śmiech radości.
  • Mam nadzieję, że teraz będziecie się śmiać z nas nieco rzadziej – mówię z przekąsem, bo staramy się dat nie wyznaczać. 
  • A Ja chciałbym coraz częściej, to Mnie cieszy.
  • …. Od małego rozmawiałem z Homieliem … Co to za imię … Homiel … ?
  • Dla Mnie najpiękniejsze na tym świecie.
  • Tutaj też zaczynają Mnie tak nazywać.
  • … Szkoda Homiel, że nie możesz sobie pojeść naszego sernika, jest przepyszny.
  • Szkoda, że nie możesz sobie zobaczyć tego, co Ja.
  • !!! … To Ci się udało … Wygrałeś Homiel.
  • …. Liczę na ciebie – Piotr odwraca się do mnie i mówi patrząc prosto mi w oczy.
  • Nie rozumiem.
  • Ojciec mówi do ciebie …
  • Liczę na ciebie. Ta książka powinna być przepasła.
  • …….. – wstrzymałam oddech. Nigdy, przenigdy nie chciałabym zawieść Ojca.
  • Czy ci się podobała ta oprawka ? – … zaniemówiłam. 

Dzisiaj w „Home and You” wzięłam do ręki złote pudełko imitujące okładkę do książki. Trzymałam je w ręku i pomyślałam, że taką właśnie wydam książkę. 

  • Bardzo.
  • Mi też. Kółka brakowało – … w kółku ma być napisane „Bóg”.
  • Nic tam już poza tym nie będzie.
  • Ta książka będzie szokowa, ale pieniądze będą potrzebne.
  • Mówiłam to dzisiaj … – wyrwało mi się. Byłam zdumiona, choć przecież nie powinnam.
  • Słyszałem.
  • Nie martw się. Główny księgowy Nieba pracuje już nad tym.
  • … ???!!!  ….  – ucieszyłam się i ucieszyło mnie to określenie.
  • A spadnie coś dla mnie ? – wtrącił się oczywiście Piotr.
  • Chyba źle słyszę.
  • Oli kupiłbym dom z trawą …
  • A co w garażu ?
  • Nooo nic.
  • Nawet to nic na „A” ? – czyli Audi.
  • …….. – Piotr nie wiedział jak wybrnąć. 
  • Ale byłaby to książka ! – kiwam w zadumie głową widząc ją w wyobraźni.
  • Ale to będzie książka !

Nawet gdybyś była pod mostem, to będziesz z Nami.

20. 12. 17 r. Szczecin.

Jedziemy na święta do Szczecina. Piotr chciał jechać już wczoraj w nocy, ale…

  • Mały, przypominam ci, że jesteś po zawale.
  • Uważaj, to nie Homiel – uprzedzam po cichu Piotra, bo już chciał wtrącić swoje „trzy grosze”…
  • Ojciec ?
  • Ojciec nie robi sobie takich żartów.
  • … Nie sądzę ... – Piotr się wyprostował.
  • Lubię żartować tak jak i wy. No, może nie tak ja ty.
  • Więc… Czasami jestem… Szkoda mówić… ?
  • Muszę cię przyjąć wedle zasady. Jakim cię stworzył, takim cię biorę.
  • …… – śmiać mi się chce, ale się powstrzymuję.
  • Nie wiem Ojcze jak zakończyć Fatimę – właśnie pisałam ostatni tekst.
  • Wiesz, tylko jeszcze nie napisałaś.
  • To fakt, miałam pomysł, ale nie byłam pewna.
  • Czy ktoś zainteresuje się Fatimą na poważnie?
  • Ty rób swoje.
  • …….
  • Sąd może być szybciej niż myślisz, na pewno nie w październiku – analizuję już zapominając o wielkiej nauczce, żeby nie datować.
  • Co ty na to Homiel?
  • Słucham – powtórzył Piotr po Homielu.
  • Powiedz wszystko.
  • … powiedział… i podziwiam. Słucham i podziwiam… ale nie chciałem ci powiedzieć.
  • Kiedyś nie wytrzymam i mu wleję… – pomyślałam.
  • Czyli według ciebie fala będzie w następnym roku ?
  • Chyba tak – kiwnęłam głową.
  • Nie mylisz się.
  • Będziesz ze mną ?
  • My wszyscy.
  • Jak będzie?
  • Nie jestem w stanie ci opisać słowami.
  • Będzie strasznie ?
  • Nie pękaj.
  • Nie pękaj ? To nie może mówić anioł, napiszę donos !
  • Piszesz donos, który trafi do Mnie ?
  • ? ! – a więc cały czas z Ojcem rozmawiamy i cały czas sobie z nami żartuje.

Piotr się zamyślił.

  • Dużo się działo w w tym roku, zawał, operacja, Edziu…
  • Edziu jest w lepszym świecie.
  • Ale go nie ma …
  • Ale już wie …
  • Ten rok był ciężki.
  • W tym roku ci się upiekło, bo dużo ludzi modliło się o to.
  • Pan Bóg lubi twoich ludzi.
  • Tak ?
  • Bardzo.
  • Ja też się za nich modlę. Jestem narzędziem w tej sprawie ?
  • Chcesz powiedzieć, że awansowałeś na dłuto ?
  • No tak.
  • Czyli młotkiem już nie jesteś ?
  • …… – roześmiałam się.

Niby rozmawiamy na luzie, ale za każdym niemal słowem „czai” się nauka. Niewątpliwie Piotr jest bardzo bystry i błyskotliwy. Czasami jednak natrafia na kogoś, kto nie nadąża za jego tokiem rozumowania. Wtedy traci cierpliwość i potrafi bez pardonu nazwać go „głupim młotkiem”. Widać nie podoba się to Ojcu, ponieważ  Piotra powiedzenie teraz obróciło się przeciwko niemu. Stare, dobre przykazanie; nie rób tego, co tobie niemiłe.

  • Oj, Mały… Będziemy mieli dużo do pogadania.
  • Hmm… Zdaje się, że pójdziesz do Ojca „na dywanik” – … i szkoda mi się go zrobiło.

Godzinę później.

  • Poszedłem wczoraj do salonu Audi, bo mają nowe Audi A8. Usiadłem w środku, mają świetne wygodne fotele i usłyszałem…
  • Wyegzaltowałeś się ?
  • Czy czegoś ci brakuje Piotr ?
  • … od razu wysiadłem.
  • A wczoraj nie miałem siły się modlić i wtedy usłyszałem…
  • Jak się położysz Chrystus zrobi to za ciebie.
  • … i wyskoczyłem z łóżka jak z procy.

21. 12. 17 r. Szczecin.

Pan Mirek ciągle kończy remont, ponieważ ciągle  do zrobienia odkrywamy coś nowego. Ten dom wydaje się studnią bez dna.

  • Homiel mi mówi, że nikt więcej nie zrobi remontu w tym domu.
  • Nikt? Nawet nowy ewentualny właściciel?
  • Mówimy o twojej rodzinie.
  • Aaaa to prawda.
  • Zrób, co masz zrobić.
  • Robiąc to dla swojej mamy, robisz to dla siebie.
  • Nie chce mi się tam przeprowadzać z powrotem – przyznaję szczerze.
  • Nawet gdybyś była pod mostem, to będziesz z Nami.
  • Nawet gdybyś mieszkała w pałacu, to z kim będzie ci lepiej ?
  • To gdzie będę mieszkać ?
  • Nazwę to po imieniu. Gloria idzie do ciebie.
  • A mi skapnie coś z tego? – Piotr się wtrąca.
  • Nie myśl o domach.
  • Nie jesteś po to, by korzystać z ziemskich luksusów. Twój Dom nie tutaj.
  • …….
  • Bądź szczęśliwa, ucz się podawać rękę, święta idą – zwraca się do mnie.
  • Od nowego roku…
  • … pokazał skrzynię biegów i przesunięcie biegu na 6 bieg.

  • To znaczy chyba, że wszystko przyspieszy.
  • To powinniśmy się cieszyć ?
  • Bądźcie sobą.
  • A potem?
  • A potem skończy się dla was ta bajka.
  • A potem?
  • Nie chce mi się powtarzać to setny raz.

Wieczorem.

Siedzieliśmy przed TV i komentowaliśmy między sobą najnowsze wydarzenia. Oglądając wywiad z nowym szefem Nowoczesnej Piotr nie wytrzymał…

  • Czy ta partia ma szansę ?
  • Nie oczekuj od żaby siły słonia.
  • Walczymy o nasze wartości… – powiedziała w pewnej chwili pani Lubnauer.
  • Jedyną wartością jaką mają nie jest Polska, a władza – tym razem nie wytrzymał Homiel.
  • Hmm… Ciekawe… Co pcha ludzi do władzy ?
  • Piotr, takich jak ty we władzy nie ma.
  • Dlaczego ?
  • Tacy jak ty są we służbach, oni sterują tymi co u władzy.
  • ……..
  • Może gdzieś wyjedziemy w świat na stałe ? – pyta mnie Piotr.
  • A gdzie chcesz jechać ?
  • Żyjesz w peweksie, więc nie narzekaj.

Homiel szybko uprzytomnił nam coś, z czego na co dzień nie zdajemy sobie sprawy. Żyjemy w miejscu, gdzie nie ma wojny, gdzie ludzie mogą mówić co chcą, gdzie mogą rozmawiać o Bogu i nie są z tego powodu prześladowani, gdzie mają co jeść, gdzie pracować, gdzie mieszkać, gdzie mogą swobodnie wieczorem wyjść na ulicę, gdzie mamy poczucie bezpieczeństwa… Prawdziwy „pewex”.

Wszystko co masz, to Ja ci daję.

16. 12. 17 r. Warszawa.

  • Miałem dziwne widzenie dzisiaj. Przemawiałem do ludzi, którzy nie wierzyli. Mówiłem…
  • Nie musisz wierzyć, ale kiedy jesteś czystego serca to już wierzysz, bo twoja dusza wierzy, a twoja świadomość jeszcze nie wie.
  • …….. – zrobiłam oczy, bo to coś niezwykłego jak na Piotra.
  • Wśród tych ludzi byli homoseksualiści. Pokazałem im cały tort, który był pyszny, ale jeden kawałek zabrał im diabeł.

  • Oddałeś ciało diabłu, ale dusza należy do Ojca. Jeszcze wiele razy się narodzisz, byś odebrał to co twoje, odebrał swoje ciało od diabła.
  • …….. – znowu spojrzałam na Piotra, bo to kompletnie jak nie on.
  • Prawdę mówiłeś. To jest odnajdywanie drogi.

Opowiadał mi o tym jadąc autem, a jechaliśmy do kina na seans o 10 rano. Piotr zmienił wyjątkowo harmonogram dnia i zamiast do „naszego krzyża” zadecydował pojechać najpierw do kina. Przyznam, że fatalnie się z tym czułam. Miałam wyrzuty sumienia, że nam się priorytety pomieszały… Jadąc co rusz hamowaliśmy, ponieważ zatrzymywały nas czerwone światła i to dało mi do myślenia.

  • Jedziemy do kościoła – na kolejnym czerwonym świetle powiedziałam twardo.
  • A kino?
  • Później ! – Piotr nawet nie próbował dyskutować, bo już mnie zna na tyle, że wie jak działa to coś, co decyduje za mnie.

Skręciliśmy i 15 minut później byliśmy już w kościele. Ledwo doszliśmy do „naszego krzyża” …

  • Wczoraj nie odmówiłeś modlitwy – …. powiedział Jezus i zrozumiałam, że już na nas czekał.
  • No nie… – Piotrowi się głupio zrobiło.
  • Nie martw się.
  • Ja odmówiłem za ciebie.
  • …… – Piotr spojrzał na mnie prawie rozpaczliwie i poczuł się jeszcze gorzej. 
  • Kiedy ty nie dasz rady, Ja zawsze będę odmawiał za ciebie.
  • Nie zostawiaj ludzi samych… – … bez modlitwy.
  • Kiedy ty nie możesz, zastąpię cię i zrobię za ciebie, żeby było co ma być.
  • ……. – Piotr odwrócił głowę mocno się wzruszając. Musiał coś zobaczyć, ale nie chciał powiedzieć.

Notowałam wszystko na bieżąco, by nie pomylić żadnego słowa, a on ciężko tylko wzdychał czując się winny. Podszedł do metalowej półki ze świeczkami, aby jedną zapalić, a gdy zapalił zaczął szukać z kolei pieniędzy, aby wrzucić monetę do kościelnej skrzynki. Macał się po każdej kieszeni w poszukiwaniu…

  • Nie musisz płacić. Jesteś u siebie, w domu.
  • Będziesz Nas bronił, bo ty jesteś Nami, a My tobą.
  • Bronisz siebie, bronisz Nas.
  • …… – znowu się wzruszył i to tak bardzo, że tylko łzy mu ciekły po policzkach.
  • Zobaczyłem obraz – powiedział po chwili.
  • Jezus wziął mnie pod ramię i szliśmy blisko jak bracia, z każdym krokiem ten obraz się zlewał i staliśmy się jedną osobą.

Słowa Chrystusa i moje pisanie przerwały trzy kobiety, które weszły do kościoła. Pokręciły się pod krzyżem i poszły dalej.

  • One tylko przejdą i wyjdą, a wy jesteście.
  • Wczoraj odmówiłem za ciebie modlitwę.
  • Kiedy ty nie dasz rady, Ja to zrobię za ciebie.
  • Zawsze to robisz?
  • Zawsze.
  • W drogę pójdziesz.

Niezmiernie rzadko zdarza się, aby Jezus mówił tyle naraz i to była tak niezwykła sytuacja, że nie chciałam wychodzić z kościoła. Pojawiła się jednak większa grupka osób, więc uznaliśmy, że to koniec lekcji i wyszliśmy, a wychodząc zaczęłam robić Piotrowi wyrzuty…

  • Nie modliłeś się wczoraj ?!
  • Nie miałem siły. Przyłożyłem głowę do poduszki i zrobiłem na leżąco, ale zasnąłem…
  • … Może modliłem się z 5 minut… Chrystus jest niesamowity… Pomodlił się za mnie…
  • Uwaga! Będę zgryźliwy – zaczął Homiel.
  • Ty zawsze masz jakieś problemy.
  • …….. – i mimo całej powagi śmiać się mi się chciało, bo to prawda. Piotr wiele się modli, ale też wiele robi, by się nie modlić.

Pojechaliśmy do kina na późniejszy seans, na 12. A ponieważ mieliśmy sporo czasu, poszliśmy oczywiście na kawę. Rozmowa w kościele bardzo emocjonalnie na Piotra wpłynęła, nie odzywał się przez dłuższy czas. Nie zmuszałam go do zwierzeń, bo sama nad tym wszystkim co się stało głęboko rozmyślałam. Ciągle mam wrażenie, że nie spełniamy oczekiwań Nieba … Że jesteśmy za słabi, za ułomni i w ogóle … To jakaś pomyłka…

  • To będą pierwsze święta bez Edzia – Piotr w zadumie.
  • Tak myślisz?
  • Będzie?
  • Tam gdzie Krysia, tam i on.
  • Edziu jeszcze posiedzi, a nawet postraszy.

Zaczęłam się śmiać, bo faktycznie straszy. Ostatnio złapał Krysię w pół, gdy wychodziła spod prysznica. Oczywiście prawie zaczęła krzyczeć wniebogłosy, ale widocznie było za ślisko i ją pilnował. I druga dobra wiadomość w tym krótkim zdaniu… Jeśli Edziu jeszcze posiedzi  to i Krysia jeszcze trochę pożyje, ponieważ odejść mają razem.

  • Przestań ciągle pisać ! – Piotr się wkurzył, że bezustannie notuję.
  • Ma rację.
  • Niektóre słowa znikną w pożodze czasu.
  • Ja też mam zeszyt i notuję.
  • A co notujesz ? – pytam i ciekawość mnie zżera.
  • Dla Nas to też nauka.
  • Hmm….
  • Co chcesz na prezent na święta? – pytam.
  • Pióro mi się kończy.
  • To ci kupię – i cieszę się, że prezent będę miała z głowy.
  • Ale nie wiesz jakie, takie dobre to kosztuje z 2 tysiące złotych.
  • ?!!! A długopis nie łaska! – wkurzył mnie.
  • Ma Piotr kupić sobie pióro Homiel ? Ciężko pracował i zasłużył sobie ?
  • Robił to, po co przyszedł.
  • Nie przyszedł tu po delikatesy.
  • Delikatesy ma na Górze.
  • Nie przyszedł tutaj zabawiać się w pisanie piórowego.
  • Kupię sobie po cichu…  – Piotr już kombinuje. 
  • Po cichu też nie dasz rady, będę widział.
  • Czy wiesz czym jest twoje pióro?
  • Tym samym czym pchełka na śniegu przed 300 lat w ułamku sekundy.
  • Tak nieistotne dla was? – śmieję się. 
  • Dla ciebie. Musisz być odporny i musisz wszystko widzieć.
  • ….. – Piotr kiwa ze zrozumieniem głową, ale nie jestem pewna, czy się z tym zgadza.
  • Co zobaczyłeś pod krzyżem?
  • Hmm… zakonnicę, która przytulała się do stóp Chrystusa, na szaro była ubrana.
  • Tym krzyżem opiekują się właśnie takie zakonnice, może dlatego… ?
  • ……
  • Wiesz, że jak wołam w modlitwie Michała to przychodzi? – zmienia temat.
  • Każdorazowo.
  • Nie jest wkurzony za to? – Piotr dalej.
  • Nie. Czeka.
  • ? ! 
  • Oooook. Jeśli ty jesteś z Góry, to kim jest dla ciebie Michał? – pytam.
  • Przyjaciel.
  • A Gabriel?
  • Nie dziel ich na imiona, bo wszyscy pochodzą od Ojca.
  • Nie dziel. Są tak jak rodzaj ludzki od Adama i Ewy.
  • Aha… Wszyscy są równi…

Podczas seansu… Piotr w pewnej chwili stuka mnie w łokieć …

  • Wiesz co mi powiedział Ojciec ?
  • Ty nic nie musisz mieć, tylko być.
  • Wszystko co masz, to Ja ci daję.
  • Nie szukaj, żeby mieć.

To jest modlitwa Mojego Syna do Mnie.

14. 12. 17 r. Warszawa.

Przed wyjściem na kawę zobaczyłam w TV wywiad z M. Bodasińskim dotyczący akcji; Różaniec bez granic.

Różaniec na plażach Kalifornii; Był tam plan, by modlić się w każdym stanie. Bynajmniej jedna osoba na każdy stan miała rozmawiać z Bogiem. Jak widać, Kalifornia sprostała wyzwaniu. Byłem świadkiem poruszającego obrazu w Nowym Jorku. Przechodziła wówczas półmilionowa procesja gejów i lesbijek. Z nią zderzyły się dwie procesje chrześcijańskie po 40 osób. Ta konfrontacja zrobiła na mnie ogromne wrażenie. To był obraz tego, o co toczy się bitwa w Stanach Zjednoczonych – podsumował Maciej Bodasiński, inicjator akcji „Różaniec do granic”.  

To rzeczywiście zaskakujące, że akcję udało się przeprowadzić także w Kalifornii. Opowiadam o tym Piotrowi na kawie, a on od razu dostał ciekawą wizję…

  • Widzę Polskę jak rośnie do góry. Zrobiła się jak bania i rozlała się nad światem, iskry z niej leciały na świat… Homiel mówi, że to część jakiejś przepowiedni…
  • Hmm… Pochwycą mnie ci, którzy są przeciwko mnie – Piotr jest jak w letargu…
  • Bo nie rozumieją co dla nich robisz.
  • Mojego Syna też nie rozumieli, a tyle dla nich zrobił.
  • ……
  • Zobaczyłem jak zbudowany jest świat… – narysował na serwetce niewyraźnie. Musiałam przerobić to na komputerze.

  • Każdy odcinek to jeden wszechświat, są obok siebie, a Bóg w centralnym punkcie. Nie wiem ile ich było i nie widziałem co jest dalej poza nimi…

Dzisiaj o 3 w nocy miałam pobudkę. Usłyszałam głośny sygnał przychodzącego SMS i to postawiło mnie na nogi. Sprawdziłam oczywiście telefon, ale nie było żadnego SMS. Rozmawialiśmy o tym przez chwilę, ale naszą rozmowę przerwało ciekawe pytanie.

  • Audi weźmiesz?
  • Nie.
  • Ja wezmę – zażartowałam.
  • Ola weźmie ! – Piotr to podchwycił.
  • Nie Olę kusimy, a ciebie.
  • ?! Anioł kusi ?
  • Wszystko może.
  • To taki jesteś anioł ! – Piotr z wyrzutem.
  • Nie podskakuj, bo ci i to zabiorę – … czyli nasze kawy.
  • …… – zorientowałam się, że z Ojcem rozmawiamy, a nie Homielem. Tylko Bóg Ojciec może zabrać i dać. Chciałam więc… co dużo mówić… skorzystać z okazji i spytać o Fatimę, bo nie dawało mi coś spokoju… 
- Dzisiaj w kościele usłyszałem od Ojca, byś mniej pisała o katastrofach. 
- W Fatimie nie widzisz zagłady, widzisz ostrzeżenie… teraz słyszę. 
- Dawaj światło. 
- Dawaj im nadzieję do końca. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/12/14/iii-tajemnica-fatimska-nowe-dokumenty/
  • Ciężko to pisać, ale chyba to przesądzone… Ojciec już podjął decyzję… ?
  • Gdy słyszę twoją wiarę „wierz we Mnie”…
  • A ilu to czyta ?
  • A ilu się z tym zgodzi ?
  • Wszyscy cię atakowali, a prawdę pisałaś.
  • ……. – przypomniał mi moje pisanie na forum FN.
  • Usłyszałem coś dziwnego…
  • Co ?
  • Pora do Domu.
  • Pomnóż to, co robisz.
  • Jak mam to zrobić?
  • Troską o ludzi.
  • ……. – spojrzeliśmy na siebie niepewnie i w myślach szukaliśmy odpowiedzi.
  • Chyba masz częściej się modlić – robię zdziwioną minę.
  • Widzę siebie leżącego na śniegu, dłoń Boga podnosi mnie…
  • Po tej pracy dam ci nowy świat, tam odpoczniesz.
  • … i przenosi mnie na trawę.

Dopisane 02. 09. 2018 r.

Czy jednorazowa akcja wystarczy?

Efekt „Różańca do granic” przeszedł najśmielsze oczekiwania; „Różaniec do granic” stał się „różańcem bez granic”, ponieważ katolicy z różnych krajów, nie tylko w Europie, wzięli przykład z Polski i zorganizowali własną wersję tego wydarzenia – powiedział jeden z organizatorów modlitwy Maciej Bodasiński z Fundacji Solo Dios Basta. http://niezalezna.pl/211408-efekt-rozanca-do-granic-przeszedl-najsmielsze-oczekiwania

        

  • Nie Olę kusimy, a ciebie.
  • ?! Anioł kusi ?
  • Wszystko może.

Pamiętam doskonale tą rozmowę, bo pamiętam doskonale moje zaskoczenie. Nasuwa się jedno pytanie… Ale zanim padnie odpowiedź… 

  1. W lipcu 2016 roku rozmawialiśmy o niezrozumiałej dla mnie wymowie tych słów; nie wódź nas na pokuszenie. Pisałam o tym pół roku później w kwietniu; http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/04/08/przyjacielu-swiatlem-tego-swiata-jest-maryja-matka-boza/
- Dlaczego tego Watykan nie zmieni? 
- Nie zapominaj o grupach, które tam działają – Homiel na to. 
- Nawet Franciszek będzie zdziwiony… walczymy. 
- Papież, nie papież… człowiek nie może planować przyszłości.

2. Mija kolejne pół roku i w grudniu 2017 roku papież Franciszek zaskakuje …

Papież Franciszek chce zmiany jednego zwrotu najważniejszej w chrześcijaństwie modlitwy „Ojcze Nasz”. Jego zdaniem został on źle przetłumaczony i jest nieprawdziwy. Papież chciałby, by zmianie uległy słowa „I nie wódź nas na pokuszenie”, bo jego zdaniem zostały źle przetłumaczone. Wyjaśnił, że to nie Bóg prowadzi człowieka do grzechu. Zdaniem Franciszka, wers ten powinien zostać zastąpiony przez „i nie pozwól, byśmy ulegli pokusie„. „To ja jej ulegam, a nie Bóg” Papież wyjaśnił, że właśnie takich słów używa się od niedawna we francuskim kościele jako alternatywy. On chce jednak, by zmiana dotyczyła całego Kościoła katolickiego. – Nie pozwól mi ulec pokusie, ponieważ to ja jej ulegam, a nie Bóg, który wodzi mnie na pokuszenie, a potem patrzy, jak upadam – powiedział we włoskiej telewizji religijnej TV2000 papież Franciszek. – Bóg tego nie chce, Bóg pomaga nam natychmiast wstać. „Ojcze nasz” to najważniejsza modlitwa chrześcijan. Jako jedyna została zapisana w Nowym Testamencie.

3. Nie zapominaj o grupach, które tam działają.

Biskupi włoscy poparli inicjatywę Franciszka, ale grupa biskupów niemieckich temu się sprzeciwiła.

Z kolei bp Moguncji Peter Kohlgraf napisał, że w teologii były już próby przetłumaczenia oryginalnej greckiej wersji modlitwy „Ojcze nasz” na język aramejski, ale nie były one zadowalające. Greka jest więc obowiązującym tekstem oryginalnym. Jego zdaniem, moment kuszenia jest wyrazem sytuacji egzystencjalnej próby, w której może znaleźć się człowiek. Biblia pełna jest takich momentów, a Bóg może do nich dopuszczać, czego doświadczył sam Jezus na krzyżu. Jak stwierdził bp Kohlgraf, „nie jest rozsądne, wypłukiwać obraz Boga z wszystkiego, czego nie rozumiem”. http://www.pch24.pl/niemieccy-biskupi-przeciwni-zmianom-w-modlitwie-ojcze-nasz,56748,i.html#ixzz5Ps12EVeb

Gdyby jednak poszukać nieco dalej… okazuje się, że powody mogą być całkiem inne.

Niemieccy biskupi ogłosili, że zachowają swoje tłumaczenie tak, jak jest, aby zachować jedność z wyznaniami protestanckimi i z innymi krajami. http://www.catholicherald.co.uk/news/2018/01/25/german-bishops-decide-against-changing-the-our-father/

4. Kupiłam kilka dni temu Nowy Testament wydany w 2015 roku, a więc jeszcze przed dyskusją nad zmianą modlitwy.

Zaskoczenie ? Pełne. No i pytanie…

  • Ojcze, jak powinno być ? Czy „nie wódź” jest prawidłowe? – pytam dzisiaj. 
  • Ta wersja jest uwspółcześniona jak wiele w Kościele.
  • ?!

Kiedy diabeł rozpoczyna swoje kuszenie, jego celem jest sprowadzenie człowieka do grzechu. Na pytanie jak rozumieć Anioł może wszystko... odpowiedź miałam znaleźć u Faustyny. 

Często Bóg w podobny sposób przygotowuje duszę do przyszłych zamiarów i dzieł wielkich. I chce ją doświadczyć, jako czyste złoto, ale to jeszcze nie koniec próby. Jest jeszcze próba nad próbami — to jest zupełne odrzucenie od Boga.

  • Kto kusił Chrystusa na pustyni?
  • Diabeł.
  • Więc diabeł kusił sam z siebie.
  • Ojcze, brakuje mi kropki nad „i”, aby zakończyć tą kwestię.
  • ……..
  • To jest modlitwa Mojego Syna do Mnie.
  • Mój Syn  ją wam dał.
  • Więc kto będzie się modlił do Mnie i postępował uczciwie, ten ma życie wieczne. 

Pamiętaj, że nadzieja umiera ostatnia.

13. 12. 17 r. Warszawa.

Na kawie.

  • Wczoraj wieczorem odprawiłem egzorcyzmy i zostały mi trzy ostatnie krótkie modlitwy. Pomyślałem, że ich nie powiem, bo i tak nikt nie słyszy… – Piotr wziął głęboki oddech.
  • … i wtedy w lewe ramię ktoś puknął mnie trzy razy.
  • No mów!
  • …….. – zaczęłam się śmiać.
  • Uważaj co mówisz teraz, bo też stoję.
  • A Ola?
  • A Ola też musi uważać, bo Gruby opiera się brzuchem o głowę.
  • ……. – śmieję się ze łzami w oczach.
  • Ciągle jestem słuchany – wzdycha z rezygnacją.
  • Eureka!
  • Sam tłumaczysz baranie, że się się patrzy sercem a nie głową.
  • Baranie? – Piotr zaskoczony.
  • Tak jak ty mówisz, tak Ja mówię.
  • …….. – nie mogę przestać się śmiać.

Piotr dość często niestety, potrafi w rozmowie nazwać kogoś baranem i w końcu sam teraz widzi, jak gorzko może  to smakować. Obrażony nie odzywał się przez kolejne pięć minut.

  • Ta fala będzie w przyszłym roku.
  • Chyba tak… – przyznaję mu rację, choć wolałabym w daty się już nie bawić.
  • Po fali gwarantuję ci, że nie będziesz zainteresowany audi.
  • W ogóle?
  • W ogóle. Nic doczesnego nie będzie cię interesować.
  • ……. – w ogóle? Jak to może być możliwe?
  • Ciągle się modlę do Ojca. Wiem, że mnie słucha…
  • ……. – patrzę na niego odkrywczo, bo jeszcze przed chwilą myślał, że nie słucha.
  • Nie mylisz się.
  • Homiel, dobrze ci z tym, że jesteś aniołem ? – pytam.
  • Da się przyzwyczaić…
  • … spojrzał za ramię na swoje skrzydła – Piotr opisuje co widzi.
  • …….. – nachylam się do Piotra….
  • Tak po cichu, między nami… Gdyby Ojciec nie odwołał zakładu, to by przegrał? Postawiłby ci auto pod dom? – szepczę.
  • A co ty o tym sądzisz?
  • …….. – Piotr zawahał się.
  • Nie chcę tego zakładu, chcę żebyś zawsze wygrywał.
  • A jeżeli, gdyby chciał ci dać, to chciałbyś?
  • To wezmę.
  • A gdybym chciał, żebyś wziął i sprzedał, zrobisz to?
  • Oczywiście…. jeśli chciałbyś.
  • ……..  – ręce opadają… warszawski cwaniak do końca. 

Siedzimy zamyśleni, dopijamy nasze kawy, Piotr bezwiednie poprawia swój garnitur…

  • Lubię jak jesteś dobrze ubrany.
  • Dlaczego?
  • Mam ułatwione zadanie.
  • Nie muszę tyle harować, żeby cię słuchali.
  • Skoro są takie zasady, grajmy w nie.

Kręcę głową z niedowierzaniem… On jest nie tylko mądry, ale i życiowy. Zasada Jak cię widzą, tak cię piszą … wciąż obowiązuje.

Wieczorem

Dostałam maila od osoby proszącej o pomoc w załatwieniu sprawy prywatnej. Czytam go na głos, a Piotr się wkurzył, bo prosi nie pierwszy raz.

  • Homiel, poradź tej osobie – proszę.
  • To wy jesteście dla nich, a Ja dla was.
  • Nie rozumieją, że Ja jestem dla was, a wy dla nich.
  • Ona myśli, że jak pomogę w jej sprawach to uwierzy.
  • Uzależniają się od wróżek. Jak nie ty, to pójdzie do innej.
  • Ty jej dajesz światło i drogę, niech ona wybierze co dalej.

Zaskoczyło mnie Jego zdecydowanie, ależ czy nie miał racji?

Oglądamy film „DARK” https://www.filmweb.pl/serial/Dark-2017-771383 , gdzie pojawia się zjawisko tuneli czasoprzestrzennych.

  • Czy istnieją takie tunele czasoprzestrzenne? – oczywiście pytam.
  • Opieraj swoją wiedzę na Bogu Ojcu, a nie na tunelach.
  • Te bzdury zostaw naukowcom.
  • ?! … – Homiel dzisiaj baaaardzo konkretny.
  • Zobacz ile w domu zrobiłem remontu! – Piotr dumny z siebie.
  • A jakiś ty wspaniały! Za nasze pieniądze.
  • Jest ci to darowane i liczone.
  • …….. – Piotr zamilkł urażony, a przecież Homiel ma rację. Wszystko co mamy, mamy od Ojca.
  • Edziu nie odstępuje Krysi ani na krok – zmienia dalej temat. 
  • Płaci za przeszłość. Równowaga.
  • Hmm… znowu ta równowaga – myślę… 
  • … Nie myślałem, że moja druga część życia będzie tak wyglądać. Zawał, ząb, Edziu, Bóg Ojciec…
  • Nie myślałeś?
  • To ci powiem, że będziesz zdziwiony trzecią częścią twojego życia.
  • Kiedyś te zapiski będą bardzo poszukiwane, jak Święty Graal.
  • Dlaczego?
  • W nich nadzieja będzie.
  • Pamiętaj, że nadzieja umiera ostatnia.
  • Po to żyjecie, żeby dać to, co piszecie.
  • Skończy się ta przygoda niedługo, ale ślad zostanie.
  • Ślad nie w śniegu, a w skale.
  • Hmm… W skale, czyli trwały… Jak pięknie to ujął – pomyślałam.
Odciski przypominające ślady człowieka, mające prawie 6 milionów lat – to odkrycie, jakiego dokonał na greckiej Krecie polski naukowiec, dr Gerard Gierliński. Paleontolodzy mówią o prawdziwej sensacji. http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114883,22329124,sensacyjne-odkrycie-polaka-trafil-na-praludzkie-slady-zupelnie.html
  • A co z nami?
  • Wrócicie do swoich obowiązków. Mision will be complete.
  • ……. – Piotr się zapatrzył.
  • Wydasz tę książkę… Cała złota, ze złotym kółkiem w środku, Bóg… Widzę to…
  • Masz zapisane 3/4, zostało ci 1/4 do pisania…
  • …….. – zmartwiłam się. Chciałoby się, żeby trwało to wiecznie, ale nic na tej ziemi nie trwa wiecznie.
  • Trzy czwarte od mojego życia? – pytam. Jeśli w tej chwili to jest 3/4, to łatwo teraz obliczyć ile będę żyła.
  • Nie.
  • Od kiedy zaczęłaś pisać.
  • Aha… – to też łatwo obliczyć, ale raptem odeszła mi na to ochota. Lepiej nie wiedzieć.
  • Fala zrobi swoje i przejdzie, jak wszystko.