04. 08. 18 r. Warszawa.
Wracamy do Warszawy. Cieszę się. Im dłużej w Szczecinie, tym dalej od Nieba. Wczoraj córka Homielowi zadała ciekawe pytanie.
- Czy byłeś też kiedyś dzieckiem ?
- Zawsze byłem duży.
- Rosłem w twojej głowie.
Czyli każdy anioł „rośnie” wraz ze swoim podopiecznym. Dostosowuje się do jego wieku, świadomości, wiedzy … i słusznie.
Jadąc natrafiamy na spory ruch, więc obawiam się, że nie pogadamy. Stęskniona za rozmowami głowie się jak tu zacząć rozmowę …
- Minął równy rok od „przywróć mi imię moje” i jakoś nic – pytam zaczepnie.
- Lubię te twoje czasówki.
- Chcesz za wszelką cenę nawiązać kontakt ?
- ……. – śmieję się na głos.
- No chcę, brakowało mi Was przez ten tydzień – … i raczej nie ma sensu tego ukrywać.
- Co też Pan Bóg wymyślił … – Piotr zaczął mi wtórować.
- Z natury nie zdradzam Swoich myśli.
- Dlaczego ? – pytam ze śmiechem.
Moglibyśmy rozmawiać o byle czym, a i tak odczuwałam wielką radość, że w ogóle Ojciec się odezwał.
- Jak to ? Mam przyszłość zdradzić ? – wyczuwam żart.
- No … Co niektórym …? – powiedziałam też żartem, ale po dłuższym przemyśleniu.
- Ludzie chcą się nią podzielić, zawsze.
- Ty jesteś najlepszym przykładem, córko.
- ……. – głupio mi się zrobiło.
- Co to za gra, kiedy wszystkie karty są odkryte ? A gra to nauka.
- Wygrywać zawsze można, ale przecież człowiek uczy się na błędach.
- Nawet, gdybym komuś opowiedziała o przyszłości, ludzie i tak by nie uwierzyli.
- Ale ty uwierzysz.
- Wszystko, co ci powiem, uwierzysz.
Dlaczego każda rozmowa z Ojcem musi doprowadzać mnie do łez ? Dlaczego nie umiem się opanować i być … niewzruszona ? Nie da się.
- Ale jak to jest, że niektórzy jednak doskonale odgadują przyszłość ?
- Sama kiedyś powiedziałaś, że to błędy w oprogramowaniu.
- Zajrzy i cóż z tego ? A ktoś mu uwierzy ?
- Hmm …. A Nostradamus ?
- Wciąż się sprzeczają o jego centurie.
- …. ???!!! …
Zamyśliłam się. Z punktu widzenia nauki to coś naprawdę niezwykłego, że ktoś potrafi odgadnąć przyszłość. Jeśli według sceptyków tylko sam człowiek kształtuje przyszłość i to każdego dnia, w takim razie to nie powinno mieć miejsca. Jeśli nikt nie wie, co będzie za 5 minut, to tym bardziej nie wie, co będzie za rok, za 10 lat, a 1000. Nikt nie powinien wiedzieć, co będzie w przyszłości. A jednak są tacy, którym czasami udaje się ją zobaczyć, więc jak to jest z tą przyszłością ? Jest zapisana, czy nie ?
Kiedy tak o tym dumałam, przypomniałam sobie sytuację z herbatą.
Dosłownie otworzyłam ze zdumienia oczy. Homiel nawiązał do wydarzeń sprzed wielu lat. Piotr decydując się na sprowadzanie herbaty z Chin działał jak w transie, wszystko wskazywało na to, że jego działania doprowadzą do upadku firmy i prawie się tak stało. Magda, nasza dawna wspólniczka widząc co się dzieje i chcąc ratować swoją skórę zdecydowała się sprzedać udziały w firmie i definitywnie odejść. Kilka miesięcy później Piotr powoli zaczął wychodzić na prostą. Dzięki jego „amokowi”, jak to teraz określa, pozbyliśmy się w ten sposób prawdziwego gacka w skórze człowieka.http://osaczenie.pl/wp/2016/04/02/wizja-o-hangarze/ http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/12/02/bog-jest-istota-zycia-kto-nie-rozumie-jest-ale-nie-zyje/
Piotr się uparł, że będzie ją importować, ale ja miałam kolosalne wątpliwości. Moja intuicja krzyczała, że to nie wyjdzie. Wpadłam na pomysł, że dla pewności odwiedzę trzy znane osoby mające dar widzenia, aby się upewnić, kto tu ma rację. Wszystkie trzy mówiły to samo; wyjdzie. A nie wyszło !!! Z punktu widzenia ekonomicznego sprowadzanie herbaty z Azji było wielką biznesową klapą. Z drugiej strony, gdyby jednak nie ta klapa, Piotr nie pozbyłby się swojej niebezpiecznej wspólniczki. To był ten zysk, które zobaczyły te osoby. Nie rozumiałam wtedy, jak wszyscy mogli się tak pomylić, ale dzisiaj z perspektywy czasu stwierdzam, że widzieli po prostu to, co mieli widzieć !!!! i to było dla mnie wielkie odkrycie.
- To Wasza sprawka, że raptem nikt nie zobaczył prawdy ? Co by było, gdyby powiedziały, że się biznes jednak nie uda ?
- Koronkę trzeba byłoby szyć od nowa.
- Tu chodziło o inny zysk.
Sprawa z herbatą jest idealnym przykładem tego, że Niebo nad wszystkim trzyma kontrolę. Zwłaszcza nad tymi, którym się wydaje, że widzą. I jestem skłonna powiedzieć otwarcie i zdecydowanie, że każdy jasnowidz widzi tylko tyle, na ile mu Niebo pozwala. I choćby nie wiem, jak wiele zrobił kursów i medytacji po drodze, czy czegoś tam jeszcze, taka osoba jest po prostu sterowana. Po tylu naszych doświadczeniach i przy tej wiedzy, jaką mamy nie wierzę, aby Niebo pozwoliło człowiekowi na swobodne widzenie przyszłości. Bo widzenie przyszłości to wielki dar, wielka władza i wynikająca z tego wielka odpowiedzialność. I słusznie Kościół twierdzi, że może być to niebezpieczne. Kiedy Niebo daje człowiekowi taką odpowiedzialność, pierwszy w kolejce staje sam diabeł. Znałam kiedyś człowieka, który mógł naprawdę wiele, tak wiele, że poczuł się jak Bóg. Marnie skończył.
Istnieją ludzie obdarzeni prawdziwym darem widzenia, są nawet wśród kapłanów i zakonników. Myślę dzisiaj, że człowiek sam z siebie nie powinien szukać rady u wróżbitów i jasnowidzów. Kiedy naprawdę zachodzi potrzeba Bóg sam czasami stawia nam na drodze kogoś, kto widzi i widzi za darmo. To znaczy on nie ma prawa od nas wziąć ani grosza, bo ten dar pochodzi od Ojca. I takie spotkania są bardzo szczególne i prawdziwe, a przede wszystkim niespodziewane.
Zapadła cisza.
- Edziu jest w Niebie i na ziemi, jak to jest możliwe ? – Piotr przerwał po chwili.
- Dużo robisz, ale jeszcze niewiele wiesz.
Gdy wspomniał Edzia, przypomniałam sobie mszę. Było nas tam w sumie piętnaście osób, ale tylko my podeszliśmy do komunii.
- Dlaczego twoja siostra nie mogła iść do komunii ? Powiedziała, że nie może – … zdziwiłam się.
- Bo nie ma ślubu kościelnego ? – Piotr wzruszył ramionami, bo sam nie wiedział.
- To przecież nie jej wina, że nie ma. Naprawdę to byłby grzech śmiertelny ? – trudno było mi zrozumieć.
- Żaden.
- …….. – ulżyło mi.
Opowiedziałam Piotrowi o wczorajszej sytuacji. Dostałam zwrot z podatku 350 zł i dokładnie tyle zapłaciłam u dentysty.
- Dziękuję za to Ojcze. Łatwo przyszło, łatwo poszło i nie czuję w ogóle żalu.
- Po to ta kartka upadła.
- Aaa …. Już wiem. „Jezu ufam Tobie”…
- A chciałem odłożyć dla ciebie trochę pieniędzy … Dobra, nie będę odkładać. Ojciec może wszystko, przy Ojcu nie zginiesz.
- ……. – śmieję się, bo oczywiście Piotr mówi to co tydzień i co tydzień odkłada dalej.
- Pamiętaj, że Ja na slogany reklamowe jestem uczulony.
Jedziemy jakiś czas w ciszy.
- Myślisz o tym filmie ?
- Tak.
Piotr nie ogląda „Gry o tron” w ogóle. Kiedy ja go oglądam, on wtedy zajmuje się swoim komputerem lub wychodzi z pokoju „na egzorcyzmy”. Wczoraj grając na komputerze zerknął w pewnej chwili na telewizor i … zamarł.
- Co byś zrobił ? – pyta teraz Ojciec.
- Dopieprzyłbym im – … Piotr niewiele myśląc.
- Powiem, że jak jesteś skoncentrowany, to codziennie im to robisz, że mają tego dosyć.
Piotr bardzo emocjonalnie podchodzi do scen filmowych, w których toczy się walka między dobrem a złem. Po tym wszystkim, co nas dotknęło i wciąż dotyka, on po prostu już nie potrafi być obojętny. Film, czy nie film dla niego wielkie Zło zawsze jest bardzo rzeczywiste.
Dopisane 08. 04. 2019 r.
- Po to ta kartka upadła – dostałam wczoraj maila.
Jeszcze jedno słowo o wróżbitach. Moja znajoma, która zajmowała się kiedyś tarotem i która pod wpływem naszej historii tarota odrzuciła (wiele lat temu) dzisiaj mocno choruje. Pytam się Ojca…
- Co mogę jej przekazać ?
- Takie jest wychodzenie ze złego nawyku.
- Czyli tak boli wychodzenie od gacka ?
- Wróżbiarstwo jest szkodliwe.
W myślach proszę Ojca… 
