30. 11. 18 r. Warszawa.
Siedzimy na sofie opatuleni kocami gapiąc się w zamyśleniu przed siebie …
- Ty ! A może jednak mi się to wszystko przewidziało ?! – wyczuwam nutkę nadziei w głosie Piotra.
- Już nic tego nie zatrzyma, co się dzieje, aby się wypełniło.
- A co ma się wypełnić ? – pytam od razu.
- Wola Moja.
- … To się dużo dowiedziałaś. To tak, jakbyś się dowiedziała, że na nowy rok będzie pierwszy styczeń.
Piotr nie mógł powstrzymać się od ironii, co mnie oczywiście zmroziło natychmiast, bo nie chciałabym widzieć miny Ojca w tej chwili. Jednak Piotr był tak głęboko zamyślony, że chyba nawet nie wiedział, co powiedział.
- Zobaczyłem tego kolosa przed sobą, zobaczyłem jak zaczął poruszać prawą ręką, rozprostowywał palce. Stał nieruchomo tysiące lat i teraz się budzi – ciągle patrzył się przed siebie.
- Nie mylisz się.
- Ojcze, czy to dzieje się naprawdę ?
- Dzieje się.
- Moje spotkanie jest nieuniknione … – Piotr w zadumie.
- Spotkasz się sam ze sobą.
- A ja ? – pytam smętnie.
- Ola, energii ci trochę da swojej.
- Co się stanie, gdy się spotkacie ?
- Ola, wszystko.
- Wyobraź sobie, jak będzie miał wiedzę z miliardów lat i powie ci w języku, którego nie zrozumiesz.
- Pokładam w tobie wielką nadzieję.
- ……. – spojrzeliśmy na siebie ciężkim wzrokiem.
Mam w głowie burzę mózgu. Co znaczy, że się spotkają, złączą ? Czy to znaczy, że wyjedzie, że się zamknie w sobie, w zakonie ? To co z firmą, z rodziną, z wszystkim ? Ja sobie tego po prostu nie wyobrażam …
- Ojciec powiedział, że mi cię zabierze, a potem zwróci … Czyli co ? Dosłownie, czy, że się zmienisz na jakiś czas, a potem będziesz taki jaki byłeś ? – nie mogłam ukryć swojego zdenerwowania.
- Oddam ci go na chwilę, Mała. Czy wolisz Chmurka ?
- Chmurka brzmi super … – uśmiecham się.
- Powiedz Chmurce, że lubię jej błyskawice.
- ……. – no płakać mi się chce … Nic nie wiem, nic nie rozumiem.
- Ciągle widzę tego kolosa … Ta jego ręka była moją ręką. Czuję to … Kiedy on ją prostował, ja też ją prostowałem podświadomie … Jakbyśmy byli połączeni … Zobaczyłem, że on się budzi, ale jednocześnie czułem, że to ja się budzę … Nie potrafię ci tego wytłumaczyć …
- Nie troskaj się, bo musi się stać, co zostało zapisane.
- Hmm ….
- Ta chwila tak szybko się zbliża.
- Będziemy znowu razem, Mały.
- Ten cykl przeistaczania się zaczął.
- Przeistaczania ?
- Przywróć mi imię moje, pamiętasz ?
- Pamiętam, ale co to znaczy ?
- ……. – brak odpowiedzi.
- Po co mi te pieczęcie z Beatą ?! I jeszcze ten ślub z nią ?! Przecież mam żonę ! – Piotr w końcu z siebie wyrzucił, co męczyło go od dawna.
- A widziałeś ją ?
- … Noooo nie … – powiedział Piotr zaskoczony.
- To z kim mnie ożeniono tak naprawdę ?
- …….. – znowu spojrzeliśmy na siebie, tym razem zdziwieni.
Też myślałam, że to Beata, bo to wizja jedna po drugiej była, więc… A jednak to nie ona, więc kto ? Ojciec nie odpowiedział.
Zmęczyła mnie ta rozmowa bardzo i zasnęłam prawie natychmiast. Obudziłam się godzinę później tuż przed 24.00. W ciągu tej godziny dostałam niesamowicie wyrazistą wizję. Była tak rzeczywista, jakbym tam była, jakby się rozegrała w naszym realu.
Jestem w sali katechetycznej. Stoję oparta o ścianę i salę mam całą przed sobą. Widzę ławki jak w kościele, trzech siedzących w pierwszej ławce ludzi, zwykłą tablicę, drzwi po lewej stronie. Nie była to duża sala, zaledwie na kilkanaście osób, ale wiedziałam, że jest w niezwykłym miejscu, bo w samym Watykanie.
Stoję oparta o ścianę na końcu sali, ręce mam założone na piersiach i czekam. Otwierają się drzwi. Do sali wchodzi papież Jan Paweł II. Ubrany jak to papież ma w zwyczaju, czyli cały na biało. Nie jestem zdziwiona, bo właśnie na to wszyscy czekali. Lekko odrywam się od ściany zaciekawiona, co się dzieje. Jestem zaskoczona, bo JP II jest w sile wieku. Ma tyle lat, ile miał, gdy został wybrany. JP II podchodzi do tych trzech ludzi, nachyla się do nich i coś im mówi krótko, ale jestem zbyt daleko, aby usłyszeć co. Po czym wolnym, dostojnym krokiem kieruje się prosto w moim kierunku. Stanął tuż przede mną mając schyloną głowę, jakby trwał w głębokim zamyśleniu. Ja z kolei patrzyłam na niego w oszołomieniu i nie mogłam uwierzyć, że rozmawiam z papieżem ! Pomyślałam, że nie miałam okazji widzieć go za życia osobiście, na żadnym jego pobycie w Polsce mnie nie było, a teraz stoi tuż przede mną tak bardzo prawdziwy. Papież ujął moją prawą dłoń, spojrzał na nią uważnie, jakby ją czytał i nie patrząc mi w oczy bardzo spokojnie, bardzo poważnie powiedział …
Długo poświęcona człowiekowi.
Teraz poświęcona kapturowi.
I mówiąc kapturowi zobaczyłam obraz brązowego kaptura ze szpicem. Nie miałam żadnej wątpliwości, że jest to kaptur zakonnika. I nie miałam żadnej wątpliwości, że chodzi o Piotra. Jeszcze w tej wizji zrozumiałam, że to ważne przesłanie. Papież przekazał, co miał przekazać, odwrócił się i wyszedł bocznymi drzwiami. Gdy je otworzył, zobaczyłam korytarze, kolumny Watykanu. Jego przekaz tak mnie zaskoczył, że chciałam pobiec za JP II, aby dopytać więcej, ale ktoś mnie powstrzymał. W wizji na koniec myślałam o jednym, muszę to zapisać, muszę to zapisać !
Obudziłam się z wypiekami na twarzy. Moje pierwsze odczucie było cudowne, rozmawiałam z papieżem ! Cieszyłam się jak dziecko. Byłam dumna, że dostałam taką wizję, że zostałam wyróżniona. Obudziłam Piotra, aby mu wszystko natychmiast opowiedzieć.
- Wiesz, co to znaczy ? Długo poświęcona człowiekowi, bo długo byłam przy tobie jako normalnym człowieku.
- Teraz poświęcona kapturowi, bo teraz będę przy tobie, ale ty już nie będziesz normalnym człowiekiem. Będziesz prorokiem. I to odpowiedź na nasze pytania „co dalej”.
- Skrzydła cię szukają. Ojciec je wypuszcza z pojemnika. - Czy możesz coś więcej powiedzieć ? - Wesoło będzie. - ………. - Musisz jakoś zabezpieczyć ludzi, bo będą płakać. - Za tobą wszyscy, nawet ci, którzy cię nie lubią. - Ale przecież będę żył. - Ale inaczej. - Lecz spokojnie, jeszcze chwila. - Kończysz jedno życie, pogrzebiesz je i zaczniesz nowe. - Będziesz duchowym prorokiem. - Ale będzie dalej się śmiać ? – chcę się dowiedzieć jak bardzo się zmieni. - Ten świat się skończy, nad czym będziesz ubolewać. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/06/24/jestes-przyjacielem-ojca/
