Tag: Biblia

Zaufaj Mi do końca.

23. 08. 16 r. Warszawa.

Wczoraj w nocy leżałam już w łóżku i próbowałam zasnąć, gdy wpadł do pokoju Piotr. To znaczy nie wpadł, ale wkroczył powoli jak… mumia. Miał w ręku małą poduszkę, którą kupiłam 2 miesiące temu.

  • Modliłem się … Boli mnie kolano, więc podłożyłem sobie pod kolana tę  poduszkę. Usłyszałem  głos Jezusa …
  • Uczysz i chronisz ludzi Moich, a Ja uczę i chronię ciebie.
  • Dochodzisz do kresu tej  drogi i przyjmij to, co nadejdzie.
  • Zaufaj Mi do końca, bo innej drogi dla ciebie nie ma.
  • Spójrz  na dół.
  • Schyliłem głowę i pierwsze co widzę, to oczywiście poduszka. Nie wiedziałem czego mam szukać, po chwili zobaczyłem na niej dwa motyle, czerwonego i niebieskiego.
  • A teraz dokończ modlitwę.

Opowiadał mi o tym kurczowo trzymając poduszkę.

Musiałam mu ją prawie wyrwać, bo sama chciałam sprawdzić. Niezwykłe… rzeczywiście, nie zauważałam tych motyli wcześniej, a wybrałam poduszkę z kilkunastu leżących w sklepowym koszu, ponieważ była kolorowa i przeceniona.

  • Teraz wiesz, że rozmawiałeś.

Dzisiaj rano oczywiście do tego wróciliśmy.

  • Teraz wiesz, że rozmawiałeś ... Dopiero jak je zobaczyłem, to zrozumiałem, że to dzieje się naprawdę.
  • … Szykują cię na większe działanie – analizując dotychczasowe wydarzenia i rozmowy jestem tego na 100 procent pewna.
  • Zrobiłem gały, jak te motyle zobaczyłem … I to czerwony i niebieski ! Jeszcze rozumiem czerwony i zielony, ale niebieski ?
  • A ja ją wybrałam, bo była kolorowa, nie myślałam nad tym zbyt długo.
  • Ktoś inny pomyślał.
  • Nie wiem o co chodzi … Może książkę będziemy wydawać ? – pytam.
  • Nie mam pojęcia … Powiedział teraz Homiel …
  • Książki nie ma co wydawać, bo książka jest żywa, po śmierci ją wydasz.
  • Czyli książka to ty – zaczęłam się śmiać.
  • Ciągle coś się dzieje i końca nie ma.
  • Homiel … Mam się bać ?  Jestem z natury cykorem.
  • Ten, który mówi, że jest cykorem, jest z natury odważny.
  • … Długo to trwało ? – pytam. 
  • Rozmowa ? No chwilę dłuższą … Najpierw Jego oczy na obrazku ożyły … Zobaczyłem, że patrzą na mnie i od razu nabrałem energii do modlitwy. To bardzo dobra energia … Chrystus ma w sobie niesamowitą energię – Piotr nie potrafił wyrazić tego słowami. 
  • …. Ponoć to, co robisz … Jesteś sterowana … Pokazał mi ktoś teraz, że wszystko co robisz, nie dzieje się bez powodu.
  • Sterowana ? No właśnie ta poduszka to przykład.
  • Powiedział spójrz na dół... to spojrzałem i zamurowało mnie.
  • …… – kiwam głową zazdroszcząc.
  • Ale ty masz dobrze …
  • Mamy ! Przecież razem to mamy wszystko.
  • To musi być cudowne Go słyszeć.
  • Ma bardzo łagodny, miękki głos, ciepły.
  • Przyjmij to ...

Spisywałam każde słowo z tej rozmowy i próbowałam jednocześnie rozwiązać zagadkę. Dlaczego dwa kolory, czerwony i niebieski ?

Wieczorem znowu oczywiście rozmawialiśmy o wczorajszym zdarzeniu.

  • Ciągle główkuję co takiego ma się zdarzyć ? Szykują cię do czegoś i masz to przyjąć.
  • To zależy, co będzie.
  • ……… – złapałam się prawie za głowę nie wierząc, co słyszę. Piotr chce im stawiać warunki ?!!!
  • Przecież sam Jezus ci to mówi, że masz przyjąć !
  • … Nooo fakt – Piotr się zreflektował.
  • A ty znowu po swojemu … „Przyjmę, jak mi się spodoba” – zaczęłam go przedrzeźniać.
  • Z tego, co pamiętam rodzina się odwróci, nie zrozumie … To tak, jak u Jezusa, też nie rozumieli.
  • Stracą cię.
  • Nooo … Jeszcze lepiej. A teraz mnie mają ?
  • Całą gębą. Wszyscy cię mają. Dajesz wszystkim.
  • Faktycznie, dajesz wszystkim pieniądze, wspomagasz, jest ciebie wszędzie pełno, modlisz się za wszystkich – analizuję szybko.
  • Przestanę dawać ? 
  • Przestaniesz być.
  • Jak to możliwe, ja tego nie widzę.
  • Teraz nie widzisz, później zobaczysz.
  • A co ze mną będzie ? – spytałam ze strachem. 
  • Nauczysz się być roztropną.
  • Dawać nie tym co płaczą, a co potrzebują.
  • ……… – dobrze, że nie widzę Homiela, bo bym potrząsnęła Go za ramiona, by mówił jaśniej.
  • Modlisz się za marynarza ?
  • Tak, za syna. Ja wiem, że Bóg Ojciec ma nad nim swoją tubę … Ale dwie też mu się przydadzą.
  • Uważaj ! Ojciec umiłował ciebie, dał ci się pokazać, ale uważaj !
  • To, co na początku było żartem, teraz już nie jest.
  • Ciągle nie rozumiesz swojego szczęścia !
  • Wooow … – pomyślałam. To zabrzmiało jak ostrzeżenie …

Piotr nad każdym z rodziny mentalnie tworzy tubę ochronną, szklany klosz. Mówiąc przydadzą się dwie zrównuje swoją ochronę do ochrony samego Ojca ! Czy to jest już bluźnierstwo, czy totalna głupota ? Zapomina kim jest i gdzie jest jego miejsce. 

  • Czekają cię zmiany.
  • Duże ?
  • Nie rozpoznasz, gdzie jesteś.
  • Tak się skończyła ta druga fala z wizji, nie wiedziałem gdzie jestem. Ojciec każe, to zrobię.
  • Nie. Bóg Ojciec każe, a ty chcesz to zrobić.

Musieliśmy nieco ochłonąć, więc dla relaksu obejrzeliśmy wiadomości w TVP. Ostatnio sporo mówi się o pewnym mecenasie, który w nieprawy sposób przejmuje lub pomaga przejmować nieruchomości w Warszawie. Piotr sobie przypomniał, że ostatnie mieszkanie, które opuściliśmy zostało przejęte właśnie w ten sposób.

  • To przez niego straciliśmy to mieszkanie.
  • O jakiej stracie mówisz ?
  • To mieszkanie to nie strata, skąd wiesz dlaczego został zatrudniony ?
  • …….. – kręcę głową z niedowierzaniem. Zrobił nam przysługę pomagając się wyprowadzić z być może najbardziej nawiedzonego mieszkania w Warszawie.

Oglądaliśmy film „Wojnę światów”. http://www.filmweb.pl/Wojna.Swiatow

  • Czy taka wojna światów jest możliwa ? – pytam Homiela.
  • Wszystko jest możliwe – wtrąca się Piotr.
  • Nie po to Syna poświęcił, by pozwolił innej cywilizacji na zagładę ludzi.
  • ???!!! 

Oglądaliśmy dalej w ciszy, ale myśli krążyły mi w głowie.

  • Mam nadzieję, że pisząc blog nie mylę się w interpretacjach ?
  • Jesteś siewcą światła, nie możesz się mylić. Ufaj mężusiowi.
  • …… – uśmiechnęłam się, bo słowo „mężuś” to ulubione słowo Piotra. Ciągle mi powtarza żartem, jaka to jestem szczęśliwa dzięki mężusiowi. 
  • Bez ciebie – zwrócił się do Piotra …
  • … Ona tego nie napisze, ale bez niej, nikt tego nie napisze.
  • To prawda …

Dopisane 20. 05. 2017 r.

Kolor czerwony i niebieski, co znaczą te kolory? – Kiedy raz spowiednik kazał mi się zapytać Pana Jezusa, co oznaczają te dwa promienie, które są w tym obrazie — odpowiedziałam, że dobrze, zapytam się Pana. W czasie modlitwy usłyszałam te słowa wewnętrznie: Te dwa promienie oznaczają krew i wodę — blady promień oznacza wodę (przedstawiany także jako jasnoniebieski) , która usprawiedliwia dusze; czerwony promień oznacza krew, która jest życiem dusz… Te dwa promienie wyszły z wnętrzności miłosierdzia mojego wówczas, kiedy konające serce moje zostało włócznią otwarte na krzyżu. Te promienie osłaniają dusze przed zagniewaniem Ojca mojego. Szczęśliwy, kto w ich cieniu żyć będzie, bo nie dosięgnie go sprawiedliwa ręka Boga. Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia. (św. Faustyna)

Zestawienie kolorów czerwonego i niebieskiego w przypadku szat Jezusa wskazuje na Jego dwie natury: ludzką (czerwony) i boską (niebieski). http://www.rozmawiamy.jezuici.pl/forum/47/n/1612

W starożytnej Palestynie najbardziej ceniono kolor czerwony i niebieski. Kolor niebieski w Biblii miał szczególne znaczenie. Żydzi nazywają go kolorem wybranym przez Boga, ponieważ – zgodnie z nakazem Tory – każdego Izraelitę miał wyróżniać niebieski sznur u skraju szaty (Liczb 15:38, 39). Również płaszcz arcykapłana i tkanina przykrywająca Arkę Przymierza były koloru niebieskiego. https://archeologiabiblijna.wordpress.com/2014/01/10/zagadka-biblijnego-blekitu-rozwiazana/

  • Nie po to Syna poświęcił, by pozwolił innej cywilizacji na zagładę ludzi – ciekawe zdanie. Homiel nie zaprzeczył, że istnieją inne cywilizacje. 
  • Dawać nie tym co płaczą, a co potrzebują – oczom nie wierzyłam czytając dzisiaj te słowa, bo pasują idealnie do historii, która się wydarzyła kilka dni temu. W listopadzie idąc ulicą zauważyłam starszą kobietę opierającą się o laskę, stała bezradnie na chodniku rozglądając się dookoła  ewidentnie poszukując pomocy. Wszyscy przechodzili koło niej obojętnie, bo padał deszcz. Zatrzymałam się i spytałam, czy jej nie pomóc. Ucieszyła się i poprosiła o doprowadzenie do bloku, gdzie mieszkała. Po drodze opowiedziała, że jest sama, bez rodziny, bez pieniędzy, chora, biedna i cała w rozpaczy. Tak mi się jej szkoda zrobiło, że żegnając ją pod blokiem oddałam jej i swoją parasolkę i pieniądze.

Po licznych naukach u „naszego krzyża” zaczęłam się zastanawiać, czy celowo mi jej nie postawiono na drodze, bym się nią w jakiś sposób zaopiekowała. Po jakimś czasie sprawdziłam pod jakim numerem mieszkała i ją odwiedziłam. Ucieszyła się, chociaż mnie nie rozpoznała. Dałam jej trochę pieniędzy. Przychodziłam do niej co jakiś czas i wspierałam finansowo. Im częściej ją spotykałam, tym bardziej rozumiałam, że jest ona całkiem bystra, inteligentna, rezolutna, ale nadal mocno schorowana. Ciągle opierała się o lasce i schylała niemal do ziemi. Coś mi w niej nie pasowało i nawet przyszło mi pewnego razu do głowy, czy czasami nie jestem wykorzystywana. W poniedziałek odwiedziłam ją znowu i rozmawiając staruszka się w pewnym momencie wyprostowała jak struna, a po chwili znowu schyliła. To dało mi do myślenia, czy ona nie udaje. Poprosiła mnie o zakupy, zrobiłam i wróciłam do niej. Zaczęła tym razem narzekać, że nie ma prądu, a wtedy jak spod ziemi pojawiła się kobieta z administracji. Spytała kim jestem, więc wyjaśniłam jej szybko co robię, a ona spojrzała na mnie z politowaniem.

  • Ta pani ma rodzinę, ma synów i nie jest pani pierwsza, którą naciąga.

Jakbym dostała obuchem w głowę. To była bardzo dobra lekcja.

Rozegramy to po Mojemu, nie po twojemu.

21. 08. 16 r. Warszawa.

Piotr miał wizję. Prowadzi małą armatę strzelniczą z czterema działami i całość jedzie na drewnianych kołach. Prowadzi ją w stronę budynku, gdzie dużymi literami  jest  napisane NIP. Po lewej jego stronie stoi inny budynek z nazwą „zamówienia publiczne”. Najpierw zaczyna strzelać z działa w stronę głównego budynku wiedząc, że w środku są dwaj dyrektorzy. Gdy budynek niemal cały się rozpadł, zaczyna strzelać w stronę zamówień publicznych.                                          

Opowiadając Piotr rozsiadł się w fotelu i wydawał się bardzo zadowolony, a mnie coś zastanowiło … Po pierwsze Piotr nie powinien sam strzelać, tą sprawiedliwość wymierza tylko Niebo. Po drugie uderzyło mnie, że koło tej armaty, które prowadzi do zagłady, wyglądało jak drewniane drzwiczki do piekła, które kiedyś Piotr widział w naszym pokoju. Nie byłam pewna od kogo ta wizja pochodzi. 

  • Mam wątpliwości.
  • Homiel, wyjaśnij w takim razie – Piotr pyta, bo i sam zwątpił.
  • Jak ci wręczą broń, to ją wyrzuć, bo miecz już dostałeś.
  • … Wow, a jednak miałam rację.

Analizowanie wizji to jedna z najtrudniejszych rzeczy z jaką mam w swoim życiu do czynienia. Po tych kilku latach stałego ćwiczenia wiem, że nawet najdrobniejszy szczegół może naprowadzić interpretację na właściwy kierunek i wtedy okazuje się, że nasze pierwsze wrażenie może być całkowicie mylne. Analizowanie wizji wymaga przede wszystkim bezgranicznego zaufania, zrozumienia i wiary w Boga. Myślę, że to jest podstawa. Armata jako symbol niszczenia nie jest wiadomością z Nieba. Analizując wizje zawsze stawiam sobie najpierw pytanie, czy Oni, ci najmądrzejsi, ci przepełnieni miłością, miłosierdziem i wszechwiedzą posłużyliby się takim, a nie innym symbolem.

Byliśmy w kościele u „naszego krzyża”. Na posadzce siedziała ta sama, co zwykle kobieta. Weszliśmy i pomodliliśmy się. To nie jest już nawet śmieszne, ale Piotr chciał wyjść inną drogą, aby ją ominąć. Zauważył jednak, że podeszła do niej  starsza kobiecina. Pochyliła się  i spytała …

  • Ciężko masz ?

Dała jej parę groszy, choć pewnie sama niewiele miała. Piotrowi się głupio zrobiło i również wcisnął 5 zł, które miał schowane na wszelki wypadek w kieszeni. Nie był poruszony tym, że dała jej być może swój ostatni grosz, ale jej słowami. Jezus do tej pory cały czas milczał, a teraz powiedział … 

  • I co ? Dodała ci śmiałości ?
  • A to ty powinieneś dawać śmiałość.

Cierpliwie czekam, kiedy z Nieba na Piotra spadnie jakiś grom, bo nauki, jakie dostaje starczają mu ledwie na pięć minut. Jeśli uda Im się zmienić Piotra, to w Niebie zorganizują wielkie święto. … Tego jestem pewna. 

W Ikei przy śniadaniu rozmawialiśmy o przyszłości i o tym, co nam szykują.

  • Nauczymy cię latać.
  • Dosłownie ? – zażartowałam, a Piotr popukał się w czoło, że głupoty mówię.
  • Mam nadzieję, że nie będę przerażony.
  • Staniesz się tym, którego nie znasz.
  • Wbrew pozorom odnajdziesz spokój.
  • Hmm … – chcą chyba powiedzieć, że Piotr nie zna siebie do końca.

Poszliśmy do kina na nową wersję „Ben Hur” http://www.filmweb.pl/film/Ben-Hur-2016-679424 Czekając na seans, a byliśmy sami, nasza rozmowa zeszła na kwestię Żydów.

  • Żydzi nie wierzą w Chrystusa, lecz wielu z nich przechodzi na wiarę Chrystusa.

W filmie jedną z piękniejszych scen jest chwila, w której Ben Hur żegna się ze swoim zwycięskim koniem.

Ten biały koń skojarzył mi się z samym Niebem. W tej samej chwili Piotr miał ciekawą rozmowę.

  • Ojcze, ja jestem cały dla Ciebie …
  • Wiem, Mały.
  • Ale rozegramy to po Mojemu, nie po twojemu.
  • Niech tak będzie.

Słowo rozegramy ma swoje tutaj szczególne znaczenie. Pożegnanie z koniem to końcowa scena pościgu rydwanów, który został rozegrany według założonej wcześniej strategii (Ben Hur uczy się ścigania rydwanami i jego mentorem jest doświadczony Ilderim). Zwycięża zakład, bo działał zgodnie z przyjętym planem.

22. 08. 16 r. Warszawa.

Piotr chodzi ostatnio mocno zamyślony. Nawet na kawie prawie się nie odzywał.

  • Homiel mi mówi …
  • Wytrwaj, to już długo nie potrwa według czasu ziemskiego.
  • Co dalej ?
  • W drogę.
  • Co to znaczy ?
  • ……..
  • Ważyłem się na tej nowej wadze … – kupiliśmy nową wagę, bo dotychczasowa zaczęła szaleć.
  • Od nowej wagi, wagi ci nie ubędzie.
  • Widzę, że Homiel ma humor dzisiaj – zaczynam się śmiać.
  • Gdybym pił, też byłbym ciągle wesoły – Piotr lekko zgryźliwie.
  • Czyści duchem nie skalają się alkoholem.
  • Ciekawe … – pomyślałam, bo oboje jesteśmy abstynentami.
  • Za Chrystusa często pito alkohol, musieli chyba chodzić ciągle podpici ? – znowu pytam. 
  • Wtedy zamożni pili wino, biedni pili wodę.
  • Czytałam w jakimś opracowaniu napisanym przez księdza, że jako cieśla Jezus dobrze zarabiał.
  • Na których komiksach ten ksiądz szkolony ?
  • To biedaczek …
  • Sam mówił, że nie ma gdzie głowy przyłożyć, czy tak mówi zamożny człowiek ?
  • …… – i w tej chwili szczęka mi opadła. Homiel opowiadał o Jezusie tak, jakby to było zaledwie wczoraj. 

Piotr zaczął narzekać na swoich ludzi, że są bezwolni i nie potrafią samodzielnie podejmować decyzji.

  • Znając ciebie też na ich miejscu bałabym się podejmować decyzje. Ty wszystko musisz kontrolować … Ale nie mów ludziom, że wyjeżdżasz – za parę dni wracamy do Szczecina. 
  • Daj im odczuć, że bezpieczeństwo nie jest dane raz na zawsze – przypomniałam sobie słowa Homiela.
  • Hmm …. Czy kobieta powinna pracować ? – pytam.
  • Powinna coś robić, dzieci pozostawiać … – pokazał obraz chłopca narkomana. Chciał w ten sposób powiedzieć, że dzieci nie pilnowane mogą zejść na złą drogę.
  • To jest nierealne w dzisiejszych czasach, kiedy trzeba opłacać wszystkie rachunki – Piotr odpowiada rzeczowo i ma rację.
  • … Przywróć ustalony porządek – Homiel powtórzył słowa, które codziennie powtarzamy w modlitwie.
  • O to się modlisz codziennie.
  • Mąż pracuje, żona pracuje w domu.
  • Nie wiesz, powiadam ci, kto ciężej pracuje.
  • Święta racja! –  i już oczami wyobraźni widzę miny tych wszystkich feministek, które by to słyszały.

Na koniec naszej kawy opowiadam Piotrowi o rozmowie przeprowadzanej z kwiaciarką. Nie sama rozmowa była istotna, lecz wyjątkowa życzliwość tej kobiety, co w tym mieście jest dość unikalne.

  • W każdym mieście są życzliwi ludzie – mówi Piotr wzruszając ramionami.
  • Nie miasto, a świat jest twoim domem.

Wieczorem.

Piotr po ciężkim dniu w pracy rozłożył się wygodnie na kanapie i otępiałym wzrokiem oglądał TV. W pewnym momencie się ożywił.

  • W pracy o 15.00 poczułem obecność gacków. W głowie zbudowałem zbroję, którą się opasałem od stóp do głów. Poczułem wielką siłę piekła, a wtedy wypuściłem z siebie gigantyczną energię, bo chciałem rozwalić to towarzystwo. Ale najpierw spytałem Ojca …
  • Ojcze mogę ?
  • Na nic wszystkie nauki.
  • Dlatego Mój Syn powiedział ci, byś się uczył, nie walczył.
  • … No widzisz ? Nie uczysz się – przypomniałam sobie czego dotyczą te słowa.   
Ciągle załatwiam gacki, macham tym mieczem w tą i wewte, a On w kremowej szacie ciągle idzie spokojnie dalej! Kiedy demony w końcu dopadły do Niego, trzymając ciągle swoją księgę w prawej ręce, spokojnie uniósł lewą rękę do góry i ich zatrzymał, nawet na nich nie spojrzał, bo cały czas czytał tę księgę! Wszystkie demony odskoczyły na tysiące kilometrów, nie zabijał ich, ale odsunął od siebie. Miał przy tym w sobie tyle spokoju, tyle spokoju…. 
- Po co ja ci jestem potrzeby, wszystko zrobisz sam ? – spytałem ciągle zdenerwowany. 
- Nie jesteś tylko po to, żeby walczyć, ale żeby się uczyć.
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/06/26/okaleczasz-siebie-okaleczasz-mnie/

Piotr relacjonował dzisiejsze wydarzenie i jednocześnie pogłośnił ekran telewizora. Spojrzałam na niego zdziwiona.

  • Oglądasz TV i jednocześnie mówisz o Ojcu ? – wierzyć mi się nie chce …
  • …. Wiesz co teraz usłyszałem ? – Piotr się natychmiast wyprostował, a ja zrozumiałam, że to coś ważnego.
  • Mały … Ja nie mogę konkurować z telewizją, a ty nie jesteś aż taka gwiazda.
  • Ojcze wybacz mi.
  • Nie robię nic innego, jak tylko ci wybaczam.
  • Tęsknota większa niż grzechy.

Oboje się wzruszyliśmy. Baliśmy się odezwać i nastała cisza. Bojąc się odezwać, oglądaliśmy TV dalej. Pokazano wielką nowojorską bibliotekę.

  • Nie mógłbym pracować w bibliotece.
  • Tak mówi człowiek czynu, nie myślunku.
  • Myślunku ? Chyba pomyślunku ! – Piotr poprawia.
  • Pomyśleć, a myśleć to wielka różnica.
  • …… –  mistrzowska odpowiedź. Ja się nie odzywam na wszelki wypadek, bo nie jestem pewna z Kim rozmawia Piotr.
  • Płacicie sobie tam na Górze za różne uczynki ?
  • Każdy ma swoje zadania.
  • U Nas się nie płaci, u Nas się jest.

Siedzieliśmy tak sobie dyskutując już o bieżących sprawach biznesowych, kiedy Piotr się wyprostował znowu.

  • Ktoś przeszedł w długiej białej szacie, miał długie włosy … Usłyszałem … 
  • Czas zdjąć przesłonę.

Dopisane 18. 05. 2017 r. 

  • Sam mówił, że nie ma gdzie głowy przyłożyć – Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę [jeziora]. A przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: „Nauczycielu, pójdę za tobą, dokądkolwiek się udasz”. Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory, a ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć” (Mt 8,18–20).
  • Czas zdjąć przesłonę – kojarzy mi się głównie z jednym. Robiąc zdjęcie Zielonego byłam 3 lata temu pewna, że dał się złapać. Kilka miesięcy później Homiel wytłumaczył, że nie dał się złapać, ale, że przesłona została zdjęta. Czyli aparat fotograficzny telefonu uchwycił to, co zostało nam na chwile odsłonięte. Piotr myśli, że kupując mi nowocześniejszy telefon czy aparat fotograficzny zacznę robić zdjęcia wszystkiego, co ludzkie oko nie łapie. Otóż nie. Aparat fotograficzny uchwyci Ich świat wtedy, gdy Oni na to pozwolą.

Przesłona według Homiela to nie tylko granica między naszymi światami, ale także „granica” powstrzymująca jakieś wydarzenia. Kojarzy mi się to z otwieraną bramką w boksach startowych.

Pójdziesz drogą, jaką nikt nigdy nie szedł przed tobą.

17. 08. 16 r. Szczecin.

Zadzwonił Piotr i opowiedział o zabawnej scenie w Kościele św. Krzyża.

  • Usiadłem trochę z boku za filarem i zauważyłem, że nie widzę Boga Ojca, to znaczy figury Ojca nad głównym ołtarzem.

  • Gdy zacząłem się modlić, wychyliłem się, żeby spojrzeć na Niego i wtedy usłyszałem …
  • Przecież cię widzę.

I jak tu się nie uśmiechnąć ?  Jesteśmy widziani choćbyśmy zapadli się najgłębszych głębinach oceanów.

19. 08. 16 r. Warszawa.

Ledwo wysiadam z pociągu, kierujemy się prosto na kawę. Delektując się cappuccino doceniam wolność jaką się otaczam.

  • Czy moja maniana się skończy ?
  • A broń cię Panie Boże … – zażartował, a może i nie zażartował. 
  • A i źródełko nie wyschnie – i tym natychmiast poprawił mi humor. Moje „źródełko” siedzi obok i ciągle narzeka, że mało ma zleceń.
  • Gdybym miał forsę, to kupiłbym ci nowe audi, bo jest bezpieczne – … a Piotr znowu o samochodach.
  • Nie auto jest bezpieczne, lecz ten, kogo Bóg ochrania – Homiel szybko.

W swoim życiu Piotr spotkał wielu ludzi, którzy bardzo źle mu życzyli. Nauczyliśmy się ich ignorować, a niektórych samo Niebo usunęło nam sprzed oczu. Rozmawialiśmy o znajomym, który wiele szkody narobił Piotrowi przez plotki i pomówienia i któremu niedawno urodziło się dziecko.

  • Jak ma dziecko to i głowę będzie miał zajętą, da mi w końcu spokój.
  • Dziecko to też dla niego szansa, może się zmieni ? – przyszło mi do głowy.
  • A skąd wiesz jakie będzie dziecko ?
  • Czasami trzeba spojrzeć na dziecko, żeby zrozumieć siebie.
  • Gdybyś się topił, to oparłby się o ciebie.
  • Moje słowa są niezmienne.
  • Wow … Gdybyś się topił, to oparłby się o ciebie ? – pytam, bo aż trudno mi uwierzyć, że jest aż tak zły.
  • Homiel pojechał po nim bez litości …. – Piotr z uznaniem kręci głową.

A skąd wiesz jakie będzie dziecko ? Czasami trzeba spojrzeć na dziecko, żeby zrozumieć siebie – czasami się mówi, że w oczach dziecka widzisz swój obraz.

Po powrocie Piotra do domu jedząc obiad spytałam Homiela, czy Chrystus żył w celibacie, czy nie, bo akurat o tym pisałam na blogu. 

-Jak masz pociągnąć ciężar samochodem to jaki wybierasz ? 
- Ciężki, czy osobowy ? 


Zbaraniałam. Szybka kalkulacja, oczywiście wybieram osobowy, ciężarówką byłoby jeszcze ciężej. 

-Ale z twoich słów wynika, że Chrystus nie był sam. 
-Był człowiekiem, ale przede wszystkim Synem Ojca.
-Chciał być jeszcze bardziej ludzki, nie chciał się niczym wyróżniać od zwykłego człowieka, a z drugiej strony czynił cuda. 
-Chciał być jak wszyscy inni, ale chciał, by poszli za Nim. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/08/20/czy-chrystus-byl-celibatariuszem/

To jedne z najpiękniejszych słów Homiela opisujących Jezusa żyjącego 2 tys. lat temu. Bardzo mnie wzruszyły. Słysząc je cofnęłam się w czasie. Wyobraziłam sobie Jezusa jako zwykłego człowieka i jako Syna Boga. Pamiętam moment, kiedy mój syn wrócił z rejsu. Przez 3 miesiące nie obcinał brody i urosła mu niemal do ramion. Patrząc na jej długość nie wiem dlaczego wtedy pomyślałam o Jezusie. Pomyślałam, że przecież On także musiał podcinać swoją brodę, w przeciwnym razie sięgałaby Mu chyba do pasa. To proste odkrycie sprawiło, że Jezus stał się dla mnie wyjątkowo bliski. Ludzkie gesty i ludzkie zachowania. 

Z drugiej strony czynił cuda, by przekonać do swojej boskości innych ludzi. O ironio … Nawet uzdrawiając, chodząc po wodzie, powołując z martwych do życia … nadal w Niego nie uwierzono. Chciał być jak wszyscy inni, ale chciał, by poszli za Nim … zrozumiałam, jak w sumie bardzo samotnym był człowiekiem. Chciał coś udowodnić i chciał być z ludźmi. Rozmyślałam o tym ...

  • Jeszcze nastanie chwila, kiedy będziemy się widzieć.
  • Widzisz ? Znowu jesteś przy mężusiu i możesz pisać.
  • Dlaczego znowu ? Nieprzerwanie jest.
  • Jesteśmy wszyscy razem.
  • …. Miałem teraz wizję. Jechałem białym autem i usłyszałem głos z dołu …
  • I co ?! Załatwisz swojego kumpla Belzebuba ?
  • ……… – Piotr spojrzał na mnie zdziwiony … Im dłużej o tym myśleliśmy, tym bardziej byliśmy zszokowani. Gacek wtrącił się w naszą rozmowę, a dawno już tego nie doświadczyliśmy.
  • Żyj w Bogu, a żadne głosy ci nie grożą.
  • On żyje w tobie. Uwierz Ojcu całkowicie.
  • Wierzę.
  • Ty zdajesz test, nie Ola.
  • A Ja jestem jak ... – pokazał siebie  jako suflera.

Wieczorem oglądaliśmy w wiadomościach informacje o Grabarce. Dziesiątki ludzi snujących się na kolanach … Podziwiam, bo sama nie dałabym rady i tego nie czuję. Nie wiem o czym myślał w tej chwili Piotr, bo dość dziwnie się zachowywał. Rozpostarł ręce i zamknął oczy.

  • Rozłożyłem ręce, bo poczułem wielką energię – zaczął po chwili tłumaczyć. 
  • A wtedy usłyszałem Ojca …
  • Pójdziesz drogą, jaką nikt nigdy nie szedł przed tobą.

 

Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych i będą coraz trudniejsze, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku. http://osaczenie.pl/wp/2016/03/03/

Jam jest Ten, który Jestem.

14. 08. 16 r. Szczecin. 

Jechaliśmy samochodem do domu. Od rana nie rozmawialiśmy z Homielem, ale kiedy Piotr przyznał, że modlitwa zawierająca słowa; przywróć odwiecznie ustalony porządek ma swoją wymierną moc, odezwał się natychmiast.

  • Dlaczego kiedy ty mówisz, to modlitwa ma większą siłę, niż kiedy ja mówię ? – pytam.
  • Ty walczysz – mówi do Piotra .
  • A ty dajesz świadectwo tej walki.
  • Każda modlitwa oddala zło.
  • Widzisz ? Ledwo przyjechałeś, a zaczęłam pisać dziennik. Nie możemy się rozstawać.
  • My się nigdy nie rozstaniemy.
  • Tego bym nie powiedział.
  • Jak to ? – zatrwożyły mnie te słowa.
  • Rozdzielicie się, ale na sam koniec.
  • A czy to nasza będzie decyzja ?
  • Gdyby taka miała być wasza decyzja, to bylibyście razem.
  • ……….. – pomyślałam o śmierci. Człowiek nie ma na nią żadnego wpływu.
  • Pamiętasz jak mówił, że dzień bez modlitwy to dzień stracony ?
  • Dzień bez modlitwy to dzień stracony … 
  • A każdy dzień na wagę złota.

Zamilkliśmy zamyślając się głęboko… Spojrzałam na zegarek, była 15.00. Jechaliśmy akurat al. Wojska Polskiego na wysokości szczecińskiego pogotowia, gdy Piotr gwałtownie skręcił  w prawo i wjechał w ul. Królowej Korony Polskiej. Myślałam, że zmienił zdanie i zachciało mu się iść na spacer do pobliskiego parku.

  • Usłyszałem …
  • Wstąp do Mnie.
  • Homiel chce, byśmy poszli do kościoła ?
  • Żartujesz sobie … Nie Homiel, a Chrystus ci to powiedział – tego byłam pewna na 100%. Na ulicy Królowej Korony Polskiej znajduje się bowiem kościół, w którym braliśmy ślub! … i przypomniałam sobie o nim słysząc Wstąp do Mnie.  

Podjechaliśmy, weszliśmy i byliśmy absolutnie sami. I to było… magiczne. Wchodząc po prawej stronie stoi piękna statua Jezusa. Kiedy spojrzeliśmy na Jego twarz, oboje mieliśmy wrażenie, że Jego oczy żyły. To było zdumiewające. One przez chwilę naprawdę były prawdziwe ! Staliśmy i patrzyliśmy jak urzeczeni. Piotr powtórzył, co usłyszał … 

  • Nie zapomnij o Mnie nigdy, kiedy przyjdzie to, co przyjdzie.

Zasmuciły mnie te słowa. Nie rozumiem, jak moglibyśmy o Nim zapomnieć ?! To jak zapomnieć o swojej duszy … Cokolwiek miałoby się zdarzyć, a zdarzy się … I to też mnie zmartwiło … Nie jesteśmy w stanie zapomnieć. Piotr położył rękę na stopie Chrystusa.

  • Czy czujesz Moje nogi ?
  • Bo Ja czuję twoje ręce.
  • Pamiętaj o tej chwili długo, bo Ten, u którego byłeś, nigdy nie zapomni.

Choć słowa były niezwykle wzruszające, nie mogłam wyłączyć swojego analitycznego myślenia. Zwróciłam uwagę już po raz któryś, że Jezus nie wymienia swojego imienia … Powiedział; Ten, u którego byłeś. Mówiąc o Chrystusie podobnie przemawia także Homiel. Dlaczego ? 

Wieczorem siedząc wygodnie przed TV rozmawialiśmy o naszych sprawach, a Homiel non stop dopowiadał swoje komentarze. Opowiedziałam Piotrowi też o pewnym jasnowidzu, który uratował życie jakiemuś gangsterowi trafnie przepowiadając mu przyszłość. Takie opowieści zawsze robią na mnie spore wrażenie, ale zupełnie nie robią wrażenia na Homielu.

  • Śmieszą mnie te przyjaźnie.
  • Tego, co czyni zło i tego, któremu się wydaje, że widzi.
  • Czy dobrze mówisz ? – spytałam niepewnie, bo jasnowidz w rozwiązywaniu bieżących zagadek ma wiele sukcesów na koncie, ale w czytaniu przyszłości faktycznie często się myli. Widocznie według Homiela sprawdzalność jego prognozowania oszacowanego na 50:50 to zdecydowanie za mało.
  • Ja nazywam rzeczy po imieniu.
  • …….. – no taaaak, standardy niebiańskie są mocno wyśrubowane, nikt im nie dorówna. 

Nasz syn zastanawia się, czy wrócić z rejsu wcześniej, czy może przedłużyć kontrakt. Piotr namawia go na przyjazd.

  • Nie wtrącaj się. Jego tuba jest mocna – Piotr zobaczył syna i wielką ochronną przezroczystą tubę.

  • Szwankuje mi auto, ma już 8 lat. Obawiam się, że trzeba będzie kupić nowy, a tu nie ma pieniędzy. Ale ja nie chcę BMW… – Piotr.
  • A kto ci daje !? – odparował natychmiast Homiel.

Jego słowa i zaskoczona mina Piotra tak mnie rozśmieszyła, że o mało nie udławiłam się własną śliną. Tym samym od razu sobie uprzytomniłam jak kruche jest człowieka życie.

  • Czy anioły chorują ? – pytam.
  • Tu, czy tam ? – ciągle zapominam, że pytania mają być precyzyjne.
  • Obojętnie.
  • Tam nie, tu tak.
  • Jak to możliwe ?
  • Wystarczy, że założą ludzką skórę.

Zdębiałam ! Prostota tej odpowiedzi kompletnie mnie zaskoczyła. Faktycznie … Będąc człowiekiem przeżywa wszystko, co każdy człowiek.

Pisałam na blogu o Marii Magdalenie. Zgłębiłam temat tak, jak kazał wcześniej mi Homiel. Miałam jednak ciągle wielkie wątpliwości.

  • Była żoną Jezusa, czy nie ?
  • Była tą, z którą żył.
  • Ale, czy była żoną ?
  • Poślubiona, ale nie w takim sensie jak rozumiesz.
  • Dlaczego ?
  • Był synem człowieczym.

Rozmawiało nam się tak świetnie, tak swobodnie …

  • Dlaczego chwile miłe mijają tak szybko ?
  • Żeby mogły znowu nadejść.

W TV oglądaliśmy informacje dotyczące rocznicy śmierci Maksymiliana Kolbe http://wiadomosci.wp.pl/uroczystosci-75-rocznicy-smierci-sw-maksymiliana-kolbego-6027384474076289a Myśląc o nim zastanawialiśmy się, jak my byśmy postąpili w jego sytuacji.

  • Tacy ludzie na pewno idą prosto przez Wasze wąskie drzwi – mówi Piotr.
  • Nie wchodź w Nasz świat, kiedy w twoim jest tyle pracy.
  • Jest przy Ojcu.
  • Mogę coś więcej wiedzieć ?
  • Nie przekraczaj rubikonu.

Coś mnie w tym momencie tknęło. Zaczęłam się zastanawiać, czy to Homiel jeszcze mówi, czy to już nie On …

  • Kim jesteś naprawdę ? – pyta Piotr.
  • Jam jest Ten, który Jestem … Przy tobie i przy Oli.
  • Jak to jest możliwe ?
  • Homiel to Moje ulubione imię.
  • Zawsze byliśmy z tobą, choć ty nie byłeś z Nami, bo skąd mogłeś wiedzieć, że jesteśmy z tobą, a ty z Nami ?
  • …… – tę łamigłówkę słowną musieliśmy w ciszy przez chwilę przeanalizować.
  • Jeżeli kosmita powiedzmy żyje w innym świecie … To jesteś kosmitą ? – Piotr nie odpuszczał, choć zaczynałam mieć już podejrzenia z Kim teraz rozmawiamy.
  • Ale kosmita nie zbuduje wszechświata.
  • ……… – zaparło mi dech … 

Mrugam do Piotra porozumiewawczo, żeby uważał na słowa … Mrugam oczami mając nadzieję, że Bóg Ojciec tego nie zauważy. Prawdopodobnie w tym momencie musiałam Go bardzo rozbawić. 

Dopisane 12. 05. 2017 r.

  • Śmieszą Mnie te przyjaźnie. Tego, co czyni zło i tego, któremu się wydaje, że widzi – pewnie wielu to czytających będzie wiedziało o kogo chodzi. Ostrość wypowiedzi Homiela w tym przypadku trochę mnie zaskoczyła, ale dzisiaj rozumiem dlaczego tak się stało. Po pierwsze; żeby zrozumieć Niebo, trzeba patrzeć na ten świat z Ich perspektywy. Po drugie; kiedy jasnowidz ogłasza otwarcie, że „jutro” wybuchnie wojna, a to się w rzeczywistości nie realizuje, bierze na siebie wielką odpowiedzialność. Najlepszym przykładem jest syndrom roku 2012 r., kiedy to wybuchła ogólnoświatowa psychoza strachu doprowadzająca niektórych do podejmowania kuriozalnych decyzji, łącznie z targaniem się na własne życie. Niebo nigdy nie mówi konkretnych dat! Do tego tematu wrócę wkrótce w związku z III Tajemnicą Fatimską, która rzeczywiście, tak jak powiedział Homiel rok temu, nie została odkryta do końca. To będzie wiedza… ciężkiej wagi, jeśli mogę to tak określić. 
  • Poślubiona, ale nie w takim sensie jak rozumiesz – z uwagą śledzę wszystkie doniesienia dotyczące Marii Magdaleny i zauważam, że stosunek Kościoła zmienia się do niej diametralnie. Coraz śmielej badacze biblijni przyznają, że mogła być naprawdę bardzo blisko Jezusa. 
  • Jam jest ten, który jestem…- Mojżesz powiedział: „Przypuśćmy, że pójdę do Izraelitów i oznajmię im: Bóg waszych ojców posyła mnie do was. Jeśli jednak spytają mnie: «Jak On się nazywa?», co im odpowiem?”. 14 Bóg odrzekł: „Jestem tym, kim jestem. Tak masz powiedzieć Izraelitom: «Jestem» posyła mnie do was”. 15 Następnie Bóg powiedział: „To właśnie oświadczysz Izraelitom: PAN, Bóg waszych ojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka, Bóg Jakuba posyła mnie do was. To jest moje imię i takim ma pozostać w pamięci wszystkich pokoleń.

Bóg objawił swe Imię Mojżeszowi na górze Synaj, a więc w najświętszym dla Biblii miejscu (którego rolę przejmie później Świątynia jerozolimska). Imię to było dla Hebrajczyków tak święte i wyjątkowe, że szybko tradycja biblijna wprowadziła ograniczenie, a potem zakaz jego wymawiania. Dlaczego? Bo samo jego wypowiedzenie było stanięciem w obecności Tego, który je nosił. Wymówienie świętego Imienia było przywołaniem Boga, wejściem z Nim w dialog. Kiedy wymawiasz, to stajesz w obecności, rozmawiasz, doświadczasz…

Cztery święte litery Imienia Bożego – zapisywane w tradycji hebrajskiej יהוה – określono z języka greckiego jako tetragram (gr. tetragrammaton – cztery litery) i z czasem zaczęto przypisywać im przeróżne mistyczne właściwości.

Ponieważ zapis biblijny nie stosował samogłosek, a Imię nie było używane, po jakimś czasie zanikła znajomość wymowy tetragramu. Żydzi odczytywali je na kilka różnych sposobów, stosując określenia zamienne, tak, by uniknąć kontaktu z tą mistyczną rzeczywistością i nie narazić się na gniew Boży: Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy (Wj 20,7). Najpopularniejszym „zamiennikiem” dla JHWH było słowo Adonaj (hebr. Pan), ale w historii pojawiały się różne inne substytuty: Elohim (Bóg); szamajim (niebo); Elijon (najwyższy), Szaddaj (wszechmocny) itd. Dzisiejsi Żydzi, pielęgnując tradycję biblijną szczególnego szacunku wobec Imienia Bożego, zastępują je zwrotem HaSzem (dosł. To Imię…).

Imię יהוה JHWH jest hebrajskim neologizmem (nowo utworzonym wyrazem), w związku z czym nawet Hebrajczycy nie rozumieli jego znaczenia. Etymologia biblijna (Wj 3,14) oraz naukowa łączą je z rdzeniem czasownika היה „być”, ale nie jest to żadna ze znanych form tego słowa. Wydaje się, że יהוה jest jakąś przedziwną zbitką jego trzech podstawowych postaci:

• היה– był
• הוה– jest
• יהיה– będzie

Pięknie wyrażałoby to prawdę o Bogu, który Jest, i który Był i który Przychodzi (Ap 1,4). Rzeczywiście tetragram JHWH mieści w sobie rdzeń czasownika „być” i tworzy z nim grę słów, lecz nie przypomina jakiejkolwiek regularnej formy tworzenia odmian hebrajskich, nie jest więc możliwe jego przetłumaczenie. Czy nie jest to czasem świadomy zamysł Boży, aby odsłaniając, jednocześnie zakryć swe imię – podkreślając, że ostatecznie Bóg jest tajemnicą?

Jestem, który jestem

Pewną podpowiedź przynosi Księga Wyjścia w rozwinięciu tego imienia – Jestem, który jestem (hebr. ehje aszer ehje) – ale jest to wskazówka bardzo enigmatyczna. Znów niewiele wyjaśnia. Dlaczego? Otóż konstrukcja „Jestem, który jestem” zwana jest przez gramatyków idem per idem („to samo przez to samo”) i oznacza błędne koło definiowania, figurę polegającą na określaniu jakiegoś wyrażenia za pomocą tego samego wyrażenia, przysłowiowe „masło maślane”. Ehje aszer ehje można równie poprawnie przetłumaczyć: jestem, jaki jestem, jestem tym, kim jestem czy jestem, bo jestem.

I rzeczywiście, czytając stwierdzenie ehje aszer ehje w oryginale, bez obciążenia olbrzymią tradycją jego teologicznego objaśniania, wydaje się, że Bóg mówi: „Ja po prostu jestem, nie pytaj mnie o imię” lub „Jestem, kim jestem, co ci do tego” – tak, jak odpowiedział na to samo pytanie Jakubowi: Czemu pytasz mnie o imię? (Rdz 32,30) czy Manoachowi: Dlaczego pytasz się o moje imię: ono jest tajemnicze (Sdz 13,18).

Możliwe jest, że Bóg wcale nie objawia swego imienia. Albo mówiąc ściślej, nie objawia takiego imienia, jakiego spodziewał się Mojżesz – czyli imienia własnego typu Ra, Aszur, Baal, Asztarte, jakich dziesiątki w tamtej kulturze znano i przypisywano czczonym bóstwom. Owo „Jestem, który jestem” to odpowiedź wymijająca, konstrukcja stosowana na określenie czegoś, co z zasady jest nieokreślone i nie istnieje możliwość jego wyraźniejszego opisania. Przecież znać imię to w Biblii wniknąć w istotę rzeczy nazwanej, a nawet mieć nad nią jakąś władzę (Adam w raju nazywając zwierzęta, staje w pozycji króla stworzenia). Czy zatem można poznać imię Boga, przeniknąć Jego istotę? http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TB/wydawnictwom_imiona.html

"Jestem który jestem" w zwojach znad Morza Martwego.
„Jestem który jestem” w zwojach znad Morza Martwego.

Próbowałam się dowiedzieć bezpośrednio z Góry co znaczy „Jestem, który jestem”… Imię jest nieistotne, ważne że…

… Jestem.

Nie ma zmiłowania dla zła.

13. 08. 16 r. Szczecin.

Piotr przyjechał do Szczecina po tygodniowej nieobecności i nie miał ochoty na pogawędki.   Czekałam cierpliwie, bo nauczyłam się czekać, ale w myślach nogami przebierałam stęskniona za rozmowami. Piotr jest przyzwyczajony, a dla mnie każda rozmowa, każde słowo to jak dotknięcie samego Nieba. 

  • Rozmawiałem z Ojcem … Powiedział mi … 
  • Wrócisz do Mnie.
  • Wrócisz taki, jaki byłeś po to, żebyś był inny.
  • Gdy przyjdzie pora, wezwę cię.

Teraz rozumiem dlaczego nie chciał mi tego powiedzieć. To brzmi … Sama nie wiem … 

Niedawno zupełnie żartem poprosiliśmy, by w tym roku nie było zbyt gorąco. Zdążyłam już o tym zapomnieć, ale od niedawna zaskakują mnie pewne pogodowe wydarzenia i oboje zaczynamy się zastanawiać, czy to przypadek ? Czy może nasza prośba została wysłuchana ?  Rok temu  było 36 st. C, teraz 20. Tegoroczny sierpień zadziwia. http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pogoda/polska,28/rok-temu-bylo-36-st-c-teraz-20-tegoroczny-sierpien-zadziwia,209139,1,0.html

Właśnie oglądamy w TV  prognozę pogody i w milczeniu spoglądamy na siebie z tym pytaniem w oczach. Nie musimy rozmawiać, bo oboje zastanawiamy się dokładnie nad tym samym. Homiel czytając w naszych myślach zaskakuje pytaniem …

  • Dzieje się pogoda ?
  • No dzieje.
  • Widzisz ją ? – miał na myśli, czy widzimy powietrze …
  • No nie.
  • Tak samo jest z Nami.
  • Nie widać Nas, a jesteśmy.
  • ?! Homiel powiedz coś jeszcze.
  • Halo ! Tu rozgłośnia Homiel … 
  • …….. – tak mnie tym rozśmieszył, że nie mogłam się uspokoić.
  • Ty też jesteś rozgłośnią – i od razu się uspokoiłam, bo nie wiedziałam do końca, czy to komplement, czy wręcz odwrotnie.

Staram się pisać na blogu regularnie nie mówiąc Piotrowi, o czym dokładnie piszę. Podejrzewam, że byłby mocno przerażony, gdyby przeczytał choć jeden wpis … Przerażony moją szczerością. Ostatnio opisałam na blogu pewną zabawną historię. 

Zazwyczaj umawiamy się w Złotych Tarasach na 9.45 – 10.00. Dzisiaj postanowiłam zrobić mu numer. Postanowiłam nie uprzedzając go wyjść z domu wcześniej i byłam na miejscu już o 9.00. Wchodząc do CH zastanawiałam się głęboko, czy Piotr jest na tyle dobry, że wyczuje moje wcześniejsze przyjście. Lewo skończyłam swoje myśli zadzwonił telefon. Pytam pytam go gdzie jest?
-Czekam już na ciebie przy stoliku.
-Jasny gwint!!!!!!!! Jak on to robi !!!!!!
-Jak ty to do cholery wiedziałeś?!
-Zobaczyłem po prostu w głowie, że już wychodzisz, wsiadłem do auta i przyjechałem. 
Jestem pewna, że Homiel mu to pokazał. Cwaniaki dogadują się między sobą za moimi  plecami i niezłą mają z tego zabawę. Naprawdę nie wiem czy się śmiać, czy płakać... http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/08/12/wyobraz-sobie-ze-gdzie-sie-modlisz-otwierasz-okno/

Siedzimy dalej i rozmawiamy tym razem o naszych sprawach biznesowych. 

  • Jestem zmęczony … Rzucę firmę i wrócę do Szczecina … Ale jak to zrobić, żeby się Homiel nie dowiedział …? – zażartował Piotr.
  • Cwaniaka chcesz oszukać ?

Z początku nie wiedziałam o co chodzi, ale doszło do mnie po chwili, że wykorzystał słowo, którego ja użyłam w swoim tekście.

  • Homiel czyta, co piszę ! – odkrywczo prawie krzyknęłam, a przecież Piotra przy mnie nie było od tygodnia … O mało nie spadłam z wrażenia z fotela.
  • Piszesz wyraźnie, to czytam.

Zrobiło mi się tak potwornie wstyd … Nie wiedziałam, gdzie się schować. Pocieszające może być to, że mówiąc wyraźnie dał mi do zrozumienia, że piszę jasno i logicznie…, chyba.  

W tym samym blogowym tekście pisałam również o znaczeniu modlitwy. Pisząc zastanawiałam się jednocześnie, czy nie powinnam poświęcić temu zagadnieniu znacznie więcej czasu i uwagi.

  • Widziałem, że się zastanawiasz i zastanawiałem się, dlaczego się zastanawiasz.
  • Zgłębiaj temat dalej. Pisz więcej – skomentował teraz. 

Wzięłam głęboki wdech nie wierząc co się dzieje. Robiąc wczoraj korekty tekstów na blogu zauważyłam, że często używam słowa „zastanawiam”. Próbowałam znaleźć jakiś idealny zamiennik, ale do dzisiaj mi się to nie udało. A Homiel … Mój Wszystkowiedzący i widzący użył w swoim zdaniu „zastanawiam” trzykrotnie znowu dając mi do zrozumienia, że rzeczywiście dokładnie czyta co piszę ! To jakaś „masiakra”…!!!,  jak często mówi moja córka.

  • Pisz więcej … Już teraz ? – pytam.
  • Nie chodzi o to, żebyś teraz pisała.
  • Pisz, kiedy masz pisać. Maniana w rozkwicie.

Jeśli nie teraz, to jutro, zdecydowałam. Zaczęliśmy oglądać zawody olimpijskie. Piotr Małachowski rzucał dyskiem i był bardzo blisko złotego medalu. Piotr zauważył na jego ręku tatuaż diabła lub innego cudaka i od razu się skrzywił.

malachowski

  • Homiel … Wygra ?
  • Czy diabeł może wygrać ?

Szczęka nam opadła z wrażenia, bo złoto miał niemal gwarantowane. A potem stała się rzecz niewiarygodna;

Polak stracił złoto w ostatnim rzucie; Za chwilę znów pojawia się stres… i ulga. Uff! Jasiński rzuca 67,05. Jeśli Harting się nie poprawi, będzie złoto dla Polski. Niestety. To jest fenomenalny rzut – Niemiec wynikiem 68,37 poprawia rekord życiowy. A Małachowski rzuca 65,38. Przybity łapie się siatki. Za chwilę idzie do Hartinga i serdecznie mu gratuluje. Bije brawo. My zaś bijemy brawo Piotrowi. Walczył dzielnie Znów – jak osiem lat temu w Pekinie – został wicemistrzem olimpijskim. http://www.przegladsportowy.pl/igrzyska-olimpijskie/rio-2016,rzut-dyskiem-malachowski-zdobyl-srebrny-olimpijski-medal,artykul,710275,1,13452.html

  • Był pyszny ?
  • Był pewny.

Nie znam i nie znałam Piotra Małachowskiego, ale po słowach Homiela z uwagą wysłuchałam z nim wywiadu udzielonego w telewizji. Wydaje się być bardzo pozytywną osobą, dzielącą się z innymi swoim dorobkiem. Jednak nasuwa mi się automatycznie pytanie, dlaczego w takim razie nie wydziergał sobie Chrystusa ?

  • Dlaczego tak ostro go oceniasz za ten tatuaż ? – spytałam Homiela.
  • Nie ma litości dla tych wszystkich obrazów.
  • Nie ma zmiłowania dla zła.
  • A sam Małachowski ?
  • Z głupoty też trzeba leczyć.

Dopisane 10. 05. 2017 r.

Przyznam, że nie chciałam pisać o P. Małachowskim, ale jest okazja, by poruszyć dość drażliwy w kręgach katolickich temat tatuaży. Czytając o naszej wieloletniej walce z diabłem nikogo już nie powinno dziwić zdecydowanie, jakim się wykazał nasz Homiel. Powiedział; nie ma zmiłowania dla zła w każdej postaci… i absolutnie ma  rację. 

Czytając wypowiedzi niektórych egzorcystów ma się wrażenie, że tatuaż to istne zło. Jednakże kilka dni temu zdarzyła nam się ciekawa rozmowa z Homielem, która wiele wyjaśniła.

Oglądaliśmy film „I Bóg nie umarł II”. http://www.filmweb.pl/film/Bóg+nie+umarł+2-2016-750635  Fabuła dość przewidywalna, ale zakończenie ciekawe. W finale filmu dziewczyna grająca ławnika i wyglądająca już na „dzień dobry” jak wysłannik samego piekła okazała się mieć na szyi wytatuowany krzyż.

  • A fuj ! Ma tatuaż – Piotr skrzywił z niesmakiem.
  • Nie oceniaj po tatuażach, niebieskich włosach, ważne co ma w sercu.
  • Tatuaże są ok ? – pytam.
  • Nie oceniaj, pamiętaj o beczce soli.
  • Nie rozumiem – w pierwszej chwili nie skojarzyłam Jego słów z powiedzeniem; zanim kogoś się oceni, trzeba zjeść beczkę soli.
  • Musisz się wyzbyć stereotypów.
  • Jak przyjdzie głodny Murzyn z tatuażem, wyrzucisz go ?
  • Chleb mu dam – Piotr na to.
  • A skąd wiesz co będzie chlebem ?
  • Czyli wszyscy są równi …
  • Nie, wszystkich masz równo traktować.
  • Dobra, będę pamiętać.
  • Pamiętaj, będę cię słuchać.
  • Uważasz, że będzie mi to kiedyś potrzebne ?
  • I to bardzo.

Homiel był zdecydowanie przeciwny tatuażowi diabła, ale już łagodniej podszedł do tatuażu krzyża. Jednym słowem nie sam tatuaż jest prawdziwym problemem, ale co sobą prezentuje. To, co mamy na skórze to jak deklaracja do kogo się należy. Warto o tym pamiętać.

Co Biblia mówi o tatuaży? http://www.biblicalarchaeology.org/daily/biblical-topics/hebrew-bible/what-does-the-bible-say-about-tattoos/

Księga Kapłańska 19:28 ; „”Nie będziecie nacinać ciała na znak żałoby po zmarłym. Nie będziecie się tatuować. Ja jestem Pan!” Chociaż ten fragment wyraźnie zabrania tatuażu, nie daje wyraźnego powodu. To rodzi pytanie: dlaczego Biblia zabrania tatuażu?

W „Co mówi Biblia o tatuażach” Mark W. Chavalas, profesor historii na University of Wisconsin-La Crosse, bada tabu na temat tatuażu w Biblii. Nie tylko analizuje tradycyjne wyjaśnienia dotyczące tego zakazu, ale także sprawdza, co tatuaż oznaczał dla starożytnych narodów Bliskiego Wschodu, w tym starożytnych Izraelitów i co jest prawdziwą przyczyną, dla której tatuaże były tabu.

Księga Kapłańska 19 potępia bałwochwalstwo i kilka pogańskich żałobnych praktyk. Niektórzy sądzili, że ze względu na bliskość tabu na temat tatuaży wobec zakazu innych pogańskich żałobnych praktyk w Księstwie Lewitza, tatuaż musiał być pogańską praktyką związaną z żałobą. Jednak nie znajdziemy tego w starożytnych tekstach z Lewantu, Mezopotamii czy Egiptu. O ile nam wiadomo, tatuaż nie był starożytną praktyką żałobną w tych kulturach.

W starożytnym Bliskim Wschodzie tatuaże były używane do oznaczania niewolników. Często nazwa właściciela danego niewolnika została wytatuowana lub oznakowana na dłoni lub czole. Gdyby niewolnik uciekł, mógłby z łatwością zwrócić się do swego pana. Tak więc, tatuaż był postrzegany jako znak własności. Chavalas uważa, że to może to być przyczyną zakazu tatuowania w Biblii:

„Tatuaże, insygnia własności, być może zostały potępione w Księdze Kapłańskiej, ponieważ przypominały Izraelitom o ich przeszłości. Przecież ostatnie cztery stulecia spędzili w niewoli w Egipcie, gdzie tatuaż był również używany jako znak niewolnictwa. Izraelici już nie uważali się za niewolników, Izraelitom teraz zabroniono znakowania ich ciał tatuażami niewolnictwa. Chavalas zauważa również, że może być też pozytywne odniesienie do tatuażu w Biblii. Izajasza 44: 5;

5 Jeden powie: „Należę do Pana”, a drugi się nazwie imieniem Jakuba, inny zaś napisze na swej ręce: „Pan” i otrzyma imię Izrael.

Pisząc imię Boga na ręku, Izraelita chętnie zaproponował zostać sługą Bożym”. Przynajmniej w tym przypadku wydaje się, że tatuaż był akceptowalny, ponieważ człowiek zaznaczał się jako należący do Boga Izraela.

  • A skąd wiesz co będzie chlebem? – Mt 4,4 – Pismo uczy: „Nie tylko chlebem żywi się człowiek, ale również każdym słowem wypowiedzianym przez Boga” – odpowiedział Jezus.

Bóg wielokrotnie się zakładał.

02. 08. 16 r. Warszawa.

Rano wróciliśmy do wczorajszej rozmowy. Ciągle nie mogę pojąć w jakiż to sposób zmuszą Piotra do posługi, cokolwiek to znaczy. Obawiam się, że moja wyobraźnia jest zbyt krótka na Ich możliwości.

  • A jak cię Chrystus osobiście poprosi ? Usiądzie przy stole i spyta … Co zrobisz ? – przypomniałam sobie Faustynę, która w swoim „Dzienniczku” opisała takie wydarzenie.
  • No przestań ! Przecież nie przyjdzie naprawdę – Piotr się obruszył.
  • No nie wiem … Jego stopy już widziałeś …

Piotr zamyślił się …

  • Widziałem Ojca, nie wiem jak Go opisać …
  • Widziałeś wiedzę i mądrość, dlatego nie jesteś w stanie opisać.
  • Bóg Ojciec wie wszystko, wszystko widzi i słyszy … To jest coś niesamowitego … Aż się spociłem.
  • Nie dlatego się spociłeś.
  • … Bóg … Brak mi słów, żeby Go opisać … –  Piotr się zawiesił …
  • … No powiedz wreszcie ! – milczał za długo. 
  • Uważaj co mówisz, Ojciec to słucha z zaciekawieniem.
  • Ale ja oddaję tylko prawdę … Ta twarz zawiera wszystkich ludzi w sobie … Wiedzę, mądrość, dobro, powiem ci jedno … Przed tym wzrokiem nic się nie ukryje, choćbym schował najdrobniejszą tajemnicę w sercu, nic się nie ukryje … Powiem ci szczerze … Być koło Kogoś takiego to jest … Szczęście to mało powiedziane … Nic się nie równa … – Piotr próbował opisać, ale nie był w stanie zrobić tego precyzyjnie.
  • Jak sobie Go wyobrazić ? – pytam.
  • Nie da się … Wszystko w Nim jest … W Ojcu jest każdy obywatel tego świata … Każdy ! Nie ma lepszych, gorszych, każdy ! On ma dla każdego czas … Ja nie wiem, jak On to robi … On ma jednocześnie czas dla 40 miliardów ludzi, rozumiesz to ? Jak to jest możliwe ? – mówił ciągle w głębokim zamyśleniu.
  • Nasz świat to hologram, więc wszystko jest możliwe – wyjaśniam.
  • Ale po co jest ten hologram ? – pyta. 
  • Uczą się obserwowani i obserwujący. Obserwują zachowanie.
  • Po co Im ta nauka jest potrzebna ? – pytam przytomnie.
  • Po co anioł ma się jeszcze uczyć ?
  • Nie zrozumiesz.
  • A może My też jesteśmy obserwowani przez istoty jeszcze wyższe, aż do Nadistoty ?
  • ???!!! Nadistota nie uczy się ?
  • Nie wiesz, co mówisz.
  • Nadistota to Bóg ?
  • Tak. Obserwujący też jest obserwowany.
  • Ta zasada obowiązuje do samego szczytu.

Czyżbyśmy nieoczekiwanie doszli do jednej z najważniejszych rozmów jak dotąd ? Sens stworzenia świata ? Rok temu Homiel swój świat nazwał Nadświatem, a teraz Boga … Nadistotą. 

Wieczorem zaczęliśmy dalej kontynuować nasze rozważania. Poranna rozmowa była niesamowita w swoim znaczeniu i zmusiła mnie do intensywnego myślenia. Miałam wiele pytań, których bałam się zadać, za to Piotr nie miał żadnych oporów.

  • Zadałem Ojcu pytanie … Czy ja do Ciebie wrócę ?… Wiesz co usłyszałem ?
  • Już wróciłeś.
  • Rozmawiam z tobą więcej i częściej niż wiesz.

No taaak. Homiel uprzedzał, że pod tym imieniem nie tylko On przemawia … Ale, nie myślałam, że aż tak często …  Nie bylibyśmy tacy skorzy do żartów, gdybyśmy o tym wiedzieli wcześniej. 

Milczeliśmy przez dłuższą chwilę, by lekko oprzytomnieć. Kilkanaście minut później zaczęliśmy rozmawiać o córce i jej przyszłym chłopaku, który ma się niby pojawić w niedalekiej przyszłości.

  • Oby to nie był jakiś czarnuch – Piotr zażartował. 
  • A to nie człowiek ?
  • Jak będziesz tak nietolerancyjny do dostaniesz i Żyda i łysego i grubego i niskiego i biednego i biseksualistę w jednym – wyliczyłam wszystkie polskie fobie, które akurat przyszły mi do głowy.
  • Ta jabłonka zasługuje na lepszego ogrodnika.
  • A co ty sądzisz o Żydach Homiel ? – spytałam przy okazji. 
  • Pogubili się od nadmiaru.
  • A nasz syn ? Wszystko u niego będzie ok. ? 
  • Jemu to sam Ojciec pobłogosławił – mówi Piotr.
  • Pobłogosławił i tobie.
  • Masz radość w nim.

To prawda. Błogosławieństwo to nie tylko powodzenie, ale proste aspekty życia, których nie doceniamy. Radość z dzieci to wielkie błogosławieństwo. To, że są zdrowe, mądre, życzliwie, są dobrymi ludźmi, to prawdziwe błogosławieństwo. Nieważne są ich zaszczyty, ich stanowiska, ich kariery, ich pieniądze … Liczy się ich czystość serca.

  • Jak chcecie Piotra zmusić do posługi ? – pytam, choć ciągle nie jestem pewna z Kim teraz rozmawiamy.
  • Ten owoc dojrzewa, nie zrywaj za wcześnie.

Oglądaliśmy właśnie w TV informacje o wojnie w Syrii.

  • Co o tym sądzisz Ojcze ? O tym, że ludzie źle działają ? – Piotr zadał pytanie tak nieoczekiwanie i tak normalnie, że aż obróciłam się w jego stronę z lekkim przerażeniem w oczach…
  • Co on wyprawia! … – pomyślałam.
  • Czasy się zmieniają, ludzie nie.
  • …. W sekundę zobaczyłem rozwój technologiczny człowieka w ciągu tysiąca lat, jak technika się rozwijała … Pokazał mi rosnące wieżowce, samoloty … A my bez mian.
  • ……. – ja się nie odzywałam, zabrakło mi odwagi.

Włączyła się ramówka Polsatu. Dwaj mężczyźni siedzą na brzegu jeziora i łowią ryby.

polsat

Zaraz po tym pokazała się reklama samochodów, w której pokazano kilka wersji audi RS. Zaśmiałam się i spojrzałam na Piotra … 

  • Nie oglądaj ! Nie dla psa kiełbasa – powiedziałam żartem przypominając sobie słowa Homiela, że audi do nieba nie wjedziesz.

Piotr spojrzał na mnie lekko oszołomionym wzrokiem …

  • Oglądałem to i pomyślałem … Chciałbym tak trafić nad to jezioro …
  • Nie dla ciebie, a konfesjonał nie łaska ?… usłyszałem.
  • Mam iść do spowiedzi ?… Spytałem dalej w myślach. 
  • Ty będziesz spowiadał.
  • Coś ty ! Nie ma takiej możliwości… Mówię dalej do Homiela … Przecież księdzem nie jestem.
  • Założymy się ? O wszystkie twoje samochody, które mógłbyś mieć.
  • Zgoda !… powiedziałem. I jak tylko to powiedziałem, pokazała się ta reklama z 3 różnymi audi.

  • Jak Oni zrobili, że ta reklama się zaczęła ? – pyta mnie ciągle oszołomiony i lekko przestraszony.
  • … Pewnie wiedzieli, że będzie i wykorzystali sytuację – ciągle staram się myśleć logicznie, a mówiąc otwarcie, to nie mam pojęcia. 

Wyłączyliśmy telewizor, bo rzecz stała się niesłychana. Gapiliśmy się na siebie próbując zrozumieć, co się stało. W końcu obróciłam to wszystko w żart.

  • Właściwie to zakład jest na twoją korzyść. Jak nie będziesz spowiadał, a wydaje mi się, że nie o to chodzi dosłownie, … to chociaż nowe audi dostaniesz – zanosiłam się śmiechem.
  • Nie tylko kapłan spowiada – na to „Homiel”.
  • ……  – no i szybko przestałam się śmiać.
  • Mam nadzieję, że się nie założyłem z kimś z dołu – Piotr się przestraszył, a mi nie przyszło to nawet do głowy.
  • Bóg wielokrotnie się zakładał.

Zamilkliśmy jak rażeni piorunem. Właśnie się dowiedzieliśmy z Kim cały czas rozmawiał Piotr. Założył się z Bogiem. 

  • … Słyszę Jego śmiech … Taki głęboki ,szczery …
  • Ten Mi znowu humor poprawił, a Wy go chcecie przerobić ? 

Dopisane 06. 05 . 2017 r.

Szczerze mówiąc bardzo trudno mi napisać jakikolwiek komentarz podsumowujący tę rozmowę. Bardzo trudno mi w ogóle o tym pisać, a to dopiero początek wielu niezwykłych spotkań z Ojcem, w których będzie wszystko… łzy, pot i wielka radość. 

  • Obserwujący też jest obserwowany. Ta zasada obowiązuje do samego szczytu – tej wiedzy nie znajdziemy w źródłach chrześcijańskich, trzeba byłoby sięgnąć do głębokiego judaizmu, do starych hebrajskich ksiąg.
  • Bóg wielokrotnie się zakładał – najsłynniejszy zakład opisany w Biblii dotyczy Hioba. Bohater księgi Hioba powstałej ok. V wieku p.n.e. Życie Hioba stało się przedmiotem zakładu między Bogiem a Szatanem (aczkolwiek nie jest to szatan w dzisiejszym rozumieniu; jest on raczej wysłannikiem bożym, oskarżycielem). W wyniku tego zakładu Hiob został pozbawiony majątku i rodziny oraz dotknięty trądem, co miało wystawić jego wiarę na próbę. Mimo dotykających go nieszczęść i wątpliwości Hiob pozostał wierny Bogu, który nagrodził go za to przywróceniem zdrowia, oraz nowym mieniem i potomstwem.
Hiob, mój przyjaciel, reż. J. Stolarski, fot. Maciej Zakrzewski
Hiob, mój przyjaciel, reż. J. Stolarski, fot. Maciej Zakrzewski

Im jesteś mniejszy, tym jesteś większy.

31. 07. 16 r. Warszawa.

Homiel co jakiś czas używa określenia parzyć; diabła modlitwa „parzy”.

  • Co właściwie znaczy parzyć ?
  • Jak długo jesteś w stanie przebywać… ? – i pokazał zaparowaną saunę.
  • Wielu posłałeś tam, gdzie jest ich miejsce, ale nie możesz przestać w połowie.
  • Nie robisz tego dla chwały swojej, ale dla ludzi.

Rozmawialiśmy znowu o wizji z falą.

  • Fala oznacza, że nadchodzą jakieś wydarzenia, które mnie porwą, poniosą – Piotr rozmyśla głośno. 
  • Jak cię fala uniesie, tak jest.
  • …. I końca nie widać – mówi Piotr.
  • Ja koniec widzę.
  • Jaki on będzie dla nas ?
  • Dla was końca nie będzie.
  • Nie rozumiem.
  • Koniec dla was, że końca nie będzie.

Łamigłówki słowne Homiela zmuszają nas nieustannie do głębszego myślenia. Każdy człowiek ma swój koniec, ale śmierć tutaj jest jedynie początkiem nowego życia po drugiej stronie, życia bez końca, życia wiecznego.

Jechaliśmy akurat do katedry. W pewnej chwili Piotr zamilkł …

  • Wiesz co usłyszałem ? To od Jezusa …
  • Ufasz Mi ?
  • Więc nawet nie musisz się trzymać, by dopłynąć, jeśli ufasz Mi naprawdę.

Kurcze … Jak łatwo o tym zapomnieć, pomyślałam. Cokolwiek będzie się działo, a wynika z tego, że będzie, nie mogę o tym zapomnieć.

Pod „naszym krzyżem” znowu siedziała żebrząca kobieta. Piotr wszedł do kościoła udając, że jej nie widzi. Wzdycham, bo ja już nie mam siły do niego i zamiast się modlić zaczynam obserwować co się będzie działo. Piotr klęknął pod krzyżem, ale zaraz wstał. Wyciąga portfel i z wypiekami na twarzy daje kobiecie pieniądze. Dopiero w aucie wyjaśnia mi co usłyszał.

  • Nie odwracasz się ode Mnie, nie odwracaj się od niej … tak mi powiedział.
  • …….. – uśmiechnęłam się, bo to piękne słowa.
  • No widzisz ? Tak wierzę, a robię odwrotnie … Cienki bolek ze mnie – Piotr jest wyraźnie zmartwiony, ale tym razem nie mam zamiaru go pocieszać. Ciągle popełnia te same błędy.
  • Nie taki cienki … – Homiel się roześmiał.

Nie tylko przyznał, że jest  „bolek”, ale i gruby przy okazji. Myślałam, że Piotra też to rozbawi, ale on był bardzo poważny.

  • Kiedy się modliłem, usłyszałem od Maryi …
  • Rozpoczęły się przygotowania do twojego powrotu.
  • …….. – i mina mi natychmiast zrzedła, bo myśląc o powrocie myślę od razu o Niebie.
  • Pewnie chodzi o zamknięcie koronki, wszystko musi się dopiąć do końca – Piotr kombinuje niepotrzebnie chcąc w ten sposób mnie i siebie uspokoić.
  • Wrócę do Szczecina ?
  • Jest historią, nigdy tam nie wrócisz.
  • …   Pokazał miasto z góry i z każdej strony dłoń, nie dopuszczającej do wjazdu i wyjazdu.

depositphotos_102148682-stock-illustration-two-hands-with-open-palms

  • Dlaczego Bóg sam nie może wprowadzić porządku na świecie ? Potrzebuje modlitw takich ludzi jak ja ?
  • A jakaż by to była nauka ?
  • …  Wiesz co Homiel mi powiedział ?
  • Wszystko co się dzieje i będzie się działo, z każdą chwilą przybliża cię do Ojca.
  • Reszta niech się nie liczy dla ciebie.
  • Rób co masz robić.
  • Na razie dzielę i rządzę Homiel – powiedział mając na myśli swoją firmę.
  • Nie do końca dzielisz i rządzić.
  • Aż taki w swojej matematyce nie jesteś skrupulatny jak byłeś.

Przed erą Homiela Piotr rozliczał swoich pracowników co do grosza, naliczał im prowizje bardzo skrupulatnie. Od kiedy Homiel tu „rządzi”, wiele się zmieniło. Piotr nalicza więcej, niż im się należy i nawet tego nie wiedzą.

  • Widzisz to ?
  • Siedzę w twoje głowie, jak mam nie widzieć ?
  • Żal mi ich …
  • ………
  • Oooo samolot ! – krzyknęłam. Leciał nisko nad naszymi głowami, a byliśmy koło lotniska.
  • Czy będziemy latać jeszcze kiedyś Homiel ? – spytał Piotr. 
  • Trudno Mi odpowiedzieć na pytanie, skoro zapytałeś w liczbie mnogiej.
  • Bądź precyzyjny – poprawiłam Piotra.
  • Czy będę gdzieś latał samolotem ? Czy daleko ?
  • Niekoniecznie.
  • A co to znaczy ?
  • Niedaleko.
  • A na inny kontynent ?
  • Przeglądam strony … – … strony świata. Homiel się roześmiał.
  • To będzie zależało od was.
  • Przecież od nas nic nie zależy.
  • To będzie.
  • Czy do Chin będę jeździł ?
  • Nie ma takiej potrzeby.
  • A gdzie ?
  • Polecisz tam, gdzie się nie spodziewasz i to będzie twoja ziemia obiecana tu na ziemi.
  • A dlaczego ty masz lecieć do „ziemi obiecanej” sam ? A ja ? – spytałam z żalem, że tu się o mnie nie mówi.
  • On ci ją przywiezie.
  • Co to znaczy ?
  • ……
  • Ale będzie się działo … ! – Piotr kiwa głową, bo zaczyna rozumieć, że wizja z falami musi mieć bardzo duże znaczenie.
  • Homiel mówił trwaj do sądu, a potem płyń. Musimy się trzymać razem i pilnować.
  • A nie pilnujemy cię ?
  • Całe Niebo cię pilnuje …
  • Już się boisz ? Walcz ! 

Dzisiaj piękna pogoda, więc zostawiliśmy auto w garażu i udaliśmy się na spacer. Idąc Krakowskim Przedmieściem automatycznie skręciliśmy prosto do kościoła Serca Jezusowego. Msza dobiegała końca, przyjęliśmy komunię. Piotr udał się w swoje ulubione miejsce i tam klęknął. Po wyjściu opowiedział mi wizję, jaką miał podczas tej krótkiej chwili.

  • Klęczałem, poczułem na plecach skrzydła, mentalnie w myślach ręką sięgnąłem po nie do pleców i odłożyłem, skrzydła położyłem obok. Schyliłem głowę i zacząłem się modlić. Usłyszałem Ojca… 
  • Im jesteś mniejszy, tym jesteś większy.
  • Im jesteś silniejszy, tym jesteś słabszy.
  • Ojcze, jestem marnym człowiekiem.
  • To też ci się wydaje.

Dopisane 02. 05. 2017 r.

Gdyby oceniać ludzkie życie na tym świecie w całej perspektywie warto pamiętać, że

Im jesteś mniejszy, tym jesteś większy – pokora i skromność zwycięża.

Im jesteś silniejszy, tym jesteś słabszy – pycha prowadzi do zguby.

Słowo Pouczenia; pycha
Słowo Pouczenia; pycha

Jerycho. Nadchodzi. Sposobcie się.

26. 07. 16 r. Warszawa.

Piotr wieczorem zrelacjonował cały swój dzień.

  • W kościele rano, niedaleko ołtarza w powietrzu zrobiła się dziura w kształcie owalu i wyszedł jeden anioł z wielkimi skrzydłami, miał białą zbroję. Po chwili następny i następny, w sumie było ich siedmiu. Stali, po prostu stali.
  • To twoi bracia … usłyszałem – wzruszył ramionami Piotr.
  • Rozumiesz coś z tego ? – pyta mnie, jakbym znała odpowiedź …
  • A dzisiaj o 15,00 się modliłem i po raz pierwszy światło nie odbiło się od mojej dłoni, ale przebiło rękę, zawróciło, przebiło i przeleciało do drugiej.

1

Piotr był zły na siebie, że ochrzanił naszego podwykonawcę Ł. Zrobił to tak mocno, że tamten rozpłakał się przez telefon. Niestety przez Ł. nasza firma ma spore problemy. Chłopak jest dobry, ale mocno ostatnio roztargniony albo nadzwyczajniej w świecie przemęczony. Nie pilnuje wielu spraw. Ma dosłać wykonaną produkcję i dosyła w połowie myląc przy okazji kolory zamówionego sprzętu. Piotr od miesięcy uczy go jak prowadzić biznes, klaruje mu jasno i cierpliwie, ale on po paru dniach znowu robi te same błędy. Piotr ręce załamuje, bo przez niego ma spore kłopoty i klienci bezpardonowo naliczają odsetki. Zysk w ten sposób topnieje w oczach.

  • Nauczyciel to nie tylko głaskanie.

Podałam kolację i Piotr jak zwykle zjadł wszystko, a zjada wszystko niezależnie, czy jest dobre, czy złe.

  • Wszystko od ciebie zjem, masz mnie jak na widelcu.
  • Chcesz powiedzieć, że jak podam truciznę, to też zjesz ? – ze śmiechem spytałam.
  • A po co miałabyś to robić ?
  • Tak sobie mówię …
  • To nie mów.
  • Rany … – poczułam się jak skarcony uczeń.

No i siedzieliśmy w ciszy, ale tylko przez chwilę …

  • Ciągle słyszę Jerycho, Jerycho … O co chodzi ? – Piotr pyta mnie zdziwiony.
  • Jedyne co mi się kojarzy to trąby jerychońskie. Trzeba to sprawdzić. A może Homiel coś wie ?
  • Nadchodzi. Sposobcie sie.
  • ???!!!

27. 07. 16 r. Warszawa.

Wieczorem.

  • Homiel daje mi chyba znać, że mój biznes się kończy. Ciągle mówi mi o znakach. Dostałem fakturę z Gdańska, a to jak zamykanie cyklu. Co dalej ?
  • Posługa bracie.
  • Ciekawe co znaczy posługa u ciebie, będziesz ludzi uczył ? – próbowałam sobie to wyobrazić. Czy Piotr będzie jeździł i prelekcje robił ? … To niemożliwe…
  • Cuda będziesz robił, a wtedy pójdą za tobą.
  • A kiedy pójdą za tobą, wtedy pójdą za Nami.
  • …… – spojrzałam na mojego Piotrusia. On i cuda ? To jakiś żart … 
  • Czy cuda są takie ważne ? Nie da się bez nich ?
  • Słowa to dużo, ale dla ludzi za mało.
  • Może ty leczyć będziesz …? – zaczęłam już analizować na poważnie przypominając sobie moje migreny.
  • Nic nie dzieje się bez powodu.
  • A co jest powodem ?
  • Życie wieczne.
  • A co z naszymi pracownikami ? – pyta Piotr. 
  • Nie martw się i tak zostaną rozlosowani.

Homiel to pięknie ujął. Rozlosowani w sensie od losu, roz-losowani, czyli rozdzielone zostaną im dalsze losy, miejsca, zadania.

  • Przeżyją beze mnie ? – Piotr. 
  • Jakoś przeżyją.
  • … Dzisiaj podczas modlitwy gacki mnie atakowały, gryzły mnie w nogi – powiedział zupełnie bez emocji.
  • Masz szczęście, że mnie poznałaś. Patrz ile masz wrażeń ! – żartem do mnie.
  • Nie masz szczęścia, wszystko idzie zgodnie z planem – Homiel natychmiast prostuje.
  • Ten atak anafilaktyczny przez zęba też był zaplanowany ? Przecież mogłeś tego nie przeżyć !

Pytam z ciekawości, bo kwestia przeznaczenia, niebiańskiego planowania, a przypadku jest niezwykle ciekawa. Wtedy, według lekarza zostało Piotrowi tylko 10 minut życia.

  • Tak naprawdę nie mogło być inaczej.
  • Naprawdę ? … Wrażenia pierwsza klasa ! – Piotr nie mógł się powstrzymać od uszczypliwości.
  • … Coś się znowu zacznie dziać koło nas ? – pyta znowu.
  • A czegoż ta rodzina może się obawiać ?
  • ?

Oglądaliśmy relacje z wizyty papieża Franciszka na ŚDM w Krakowie. Ogromna masa ludzi…

2

  • Wykarm tyle i daj spać … Wyobrażasz sobie ? Tyyyle ludzi …
  • To nieważne.
  • A co ważne ?
  • Bycie.
  • …… – Piotr zaczął macać się po brzuchu sprawdzając jego stan objętości.
  • Spójrz na swój brzuch.
  • Jem mało przecież.
  • Wiem, a jednak ciągle go masz – roześmiałam się na cały głos widząc minę Piotra.
  • ……
  • No i co z tym Jerycho ? – pyta mnie Piotr. 
  • Muszę dokładnie sprawdzić, a nie mam czasu – i faktycznie tak jest.
  • Nikt nie uwierzy prawdzie, a prawda jest na wyciągnięcie ręki.

Dopisane 28. 04. 2017 r.

Ta „piekielna” okolica uosabia te wszystkie trudne przeżycia, które zamykają człowieka na Boga.

Jerycho, przeciwieństwo Jerozolimy, uosabiającej przebywanie w bliskości Boga, jest symbolem wyemancypowania człowieka i trwania na antypodach doświadczenia Boga: „Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce” (Rz 1,21). Jerycho to najniżej położone miejsce na świecie. Leży dziesięć kilometrów na północny zachód od północnego krańca Morza Martwego. Ta bliskość też ma swoją symboliczną wymowę, zwłaszcza jeśli uświadomimy sobie, że po drugiej stronie miasta znajduje się góra kuszenia. Z jednej strony Szeol, w którym może się „pomieścić” to wszystko, co w człowieku obumarłe, pozbawione Boga. A z drugiej strony miejsce, w którym Bóg został w Chrystusie poddany kuszeniu (por. Mt 4,1–10), by zrezygnować z wędrówki i zstąpienia do otchłani w celu wyprowadzenia stamtąd praojca Adama. Ta „piekielna”, dosłownie i w przenośni, okolica uosabia te wszystkie trudne przeżycia, które zamykają człowieka na Boga, wiążą go i są przyczyną zdezorientowania, w którym nie znajduje on odpowiedzi na trudne pytania do Boga i drugiego człowieka. Jerycho wyznacza na mapie wszelkie ludzkie wyobcowanie wobec Boga, ale także wobec samego siebie. http://biblia.wiara.pl/doc/2064979.Jerycho

Czytając te słowa, a zwłaszcza fakt, że to „najniżej położone miejsce na świecie” widziałam oczami wyobraźni wieżowiec z wizji Piotra http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/12/31/on-chce-byc-niezauwazony-a-trzeba-mowic-o-nim-glosno/  , w którym wszystkie światła na piętrach są wygaszone, a rozświetlone było najniższe piętro. Homiel pokazał w ten sposób jak nisko upadła nasza wiara.

Ale Jerycho ma też swoją drugą twarz. W Jerycho przebywał często Eliasz, gdzie miał szkołę „synów proroczych”. W Jerycho przebywał też Jezus, gdzie m.in dokonał uzdrowienia niewidomego i spotkał celnika Zacheusza. Jerycho to także według Listu do Hebrajczyków historia wiary Izraelitów w moc Boga, która doprowadziła do upadku murów starożytnego Jerycha [Hbr 11.30].

Co Homiel chce przekazać ? Z jednej strony mamy upadek, a z drugiej uzdrowienie. A może trzeba sięgnąć dna, aby zostać uzdrowionym ?

3

Gdy Piotr przyszedł wieczorem do domu, zaczęłam czytać mu o Jerycho pytając, czy prawidłowo interpretuję Homiela słowa.

  • Sama nie pisałaś. Mylić słowo twe nie może.
  • Ale mówi ! … Jakoś tak … – Piotr był zdziwiony formą tego zdania. 
  • Biblijnie. 
  • Gdybyś Piotrze czytał, to byś wiedział. Nie pytałbyś.
  • Ale pytam.
  • Nie ufasz sobie.

Nie możesz się mylić jak ze Mną rozmawiasz.

25. 07. 16 r.  II część.  Warszawa.

Poszliśmy na spacer. Byliśmy pod wrażeniem dzisiejszego dnia i wczorajszego i każdego poprzedniego … Szliśmy w milczeniu …

  • Prosiłem w duchu … Boże Ojcze … spraw, aby ci, co nie widzą, zobaczyli. Ci, co nie słyszą usłyszeli. Ci, co nie czują, dotknęli jak wielką miłością obdarzyłeś ten świat … Wiesz co odpowiedział ?
  • Powiadam ci, że to już nie człowiek mówi, ale mędrzec.
  • ……. – i trudno się z tym nie zgodzić. Piotr potrafi czasami tak powiedzieć, jakby to kosmos przez niego przemawiał.
  • A i mi się coś udaje czasami – Piotr się zaśmiał.
  • …….
  • Cieszę się, że nasze rozmowy są takie normalne, nie są takie majestatyczne jak u innych ludzi – stwierdziłam będąc ciągle pod wrażeniem, że właśnie tak się dzieje.
  • Byłyby, gdybyście nie byli stąd.

Szliśmy dalej, mijaliśmy akurat lodziarnię. No i oczywiście bach !… I już mamy lody na talerzu. Usiedliśmy na przy-kawiarnianych, wygodnych krzesłach. Siedząc i delektując się lodami przysłuchiwaliśmy się kobiecie, która siedziała z koleżanką obok i delektowała się również gadając przy tym jak kołowrotek. Opowiadała o swoich planowanych podróżach. Cały czas mówiła, że wybiera się na Karaiby statkiem, na Morze Śródziemne statkiem i gdzieś jeszcze statkiem. Fajnie jej się nawet słuchało, bo wraz z jej opowieściami i ja  w wyobraźni podróżowałam. Pomyślałam sobie, że niektórzy ludzie mają naprawdę ciekawie w życiu … Nachyla się do mnie Piotr …

  • Homiel mówi …
  • To jest jej świat i jej granice, a ty nie masz granic.
  • Ma statki, a ty masz wszystko.
  • Jest za daleko, by poczuć twój świat.

Dech mi zaparło … Zgadza się, ona żyła w kompletnie innym świecie i z taką osobą rozmowa o Bogu wydaje się jedynie stratą czasu.

Gdy wróciliśmy do domu, byliśmy już lekko zmęczeni. Ja zaczęłam spisywać nasze dzisiejsze doświadczenia do komputera, a Piotr rozłożył się na sofie, czyli zapowiadał się wieczór jak zwykle.

  • To, co było dla ciebie bliskie, jest już dalekie.
  • To, co dalekie, jest już bliskie … To słowa Ojca – powiedział raptem Piotr.
  • A co było dla ciebie bliskie ? – pytam. 
  • Chodzi o gacki.
  • Na pewno ? – miałam wielkie wątpliwości. 
  • Bo brzmi to raczej inaczej. Jakbyś pociąg do materializmu miał już za sobą, w przeciwieństwie do duchowości, która jest coraz bliżej.
  • Nie, chodzi o gacki, bo były blisko zawsze, a teraz mniej.
  • Nie możesz się mylić jak ze Mną rozmawiasz.
  • ……. – no już wiedziałam, że Piotr się myli.
  • …….
  • Widzę jak kurtyna opada. Taka kurtyna sceniczna …
  • Jak ?
  • Jak woda wodospadu, nagle opadła … I teraz widzimy się wszyscy.
  • Teraz ? W tej chwili ?
  • Nie, jak przyjdzie czas.
  • I co zobaczyłeś ?
  • Ludzi, 7 – 10 osób i na przedzie mężczyznę.
  • To Oni nas obserwują ? – …. zgroza …

Piotr coraz więcej widzi, właściwie widzi cały czas, ale nie wiem jak to ująć … Widzi coraz lepiej.

Po jakimś czasie Piotr chciał  pograć i zażyczył sobie komputera, na którym pisałam. Poprosiłam go, by wyjął jeszcze jeden laptop, który miał schowany, a nie jest używany ze względu na brak programu antywirusowego.

  • No daj ten komputer. 
  • Nie dam, nie przekonacie mnie we dwójkę – miał na myśli jeszcze Homiela.
  • A w trójkę ? – a Homiel miał na myśli jeszcze mojego Grubaska. Piotr się roześmiał i poczuł się przekonany. 

Pograł chwilę i znowu rozłożył się na sofie zmęczony. Zaczęliśmy oglądać w TVP wiadomości o ostatnich zamachach.

  • ISIS to jak żmija, istny diabeł.
  • Nieee, to jak smok raczej – jakoś mi się tak skojarzyło. Jedno ciało i wiele głów działających w wielu krajach.
  • To nie żmija, bo żmija ma jeden łeb, a każda z głów chce gryźć – Homiel sprostował przyznając mi rację.

La_Bête_de_la_Mer

Fragment z „Apokalipsy z Angers” – wielkiego zespołu tapiserii wykonanych na zlecenie Ludwika I Anjou księcia andegaweńskiego, wykonany w latach 1377 – 1382. Tematem wszystkich tapiserii jest Objawianie św. Jana, na dziełach ukazano 90 wybranych scen. „Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów – a na głowach jego siedem diademów. I ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba: i rzucił je na ziemię. I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożreć jej dziecię.”

  • W sumie to dobrze, że PIS teraz rządzi, to dobra sytuacja dla Polski. 
  • Wyborna. Ten naród już się nawycierpiał. Ziemia nasączona krwią.
  • A dlaczego musiał cierpieć ?
  • A dlaczego Chrystus cierpiał ?
  • ……. – na takie pytania zawsze trudno znaleźć właściwą odpowiedź.
  • Czytam o świętych … W porównaniu do nich to ja głupi jestem – Piotr kiwa głową.
  • Zaprawdę nie oceniaj się tak pochopnie.
  • Homiel, dzisiaj przeżyłam piękną chwilę … Odkryłam pieczęć Jezusa – pisałam o tym na blogu. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/07/25/pieczec-chrystusa/
  • My też. Nowe znaczenie przypadek.

Przez „przypadek” weszłam na Wikipedię, by sprawdzić co oznacza litera tau / tav / taw.

Dopisane 26. 04. 2017 r.

  • Powiadam ci, że to już nie człowiek mówi, ale mędrzec – największe wrażenie w rozmowach z Ojcem sprawia fakt, że są tak normalne. Pisałam już o tym wcześniej, a dzisiaj znowu jestem w lekkim szoku Niedawno kupiłam książkę „Świadectwo” Alicji Lenczewskiej i wczoraj zaczęłam ją czytać. Jestem zdumiona, że również rozmawiała z Ojcem i zdumiona pewnym fragmentem. Już wiem, że będę często do tej książki na tym blogu powracać.

Bóg Ojciec

  • Nowe znaczenie przypadek – bardzo ciekawy tekst znalazłam też wczoraj. 

Znak TAW w języku staro hebrajskim jest ostatnią 22-gą literą tego alfabetu. Przez starożytnych skrybów litera TAW była pisana w formie krzyża, zamiennie najpierw jako krzyż równoramienny. Obecną i starożytną pisownię tej litery pokazuje wyraźnie twórca współczesnego języka hebrajskiego Elezier Ben Yehuda w jego słowniku hebrajsko-angielskim: Historię pisowni znaku TAW w różnych językach semickich, aż do dzisiejszej formy łacińskiej litery T, przejrzyście pokazano w serwisie Anctient Hebrew Research Center: Jak widać, ludy semickie posługiwały się kiedyś znakiem krzyża takim samym, jaki dzisiaj jest symbolem chrześcijaństwa (krzyż łaciński). Znak krzyża TAW był ostatnią 22-gą literą alfabetu w wielu językach semickich: fenickim, staro hebrajskim, klasycznym arabskim, aramejskim, ponieważ wywodzą się one ze wspólnego rdzenia i wszystkie bazowały na tym samym 22-znakowym alfabecie. Język staro hebrajski (paleo hebrajski) wyszedł z użycia w II wieku n.e.. Pisownia TAW we współczesnym języku hebrajskim opracowanym przez Ben Yehuda została zapożyczona z języka aramejskiego w zmienionym już kształcie i mało przypomina pierwotną pisownię.

Jeszcze ciekawsze niż pisownia TAW jest znaczenie tego znaku. W hebrajskim leksykonie Starego Testamentu F.W.Geseniusa znajdujemy takie wyjaśnienie:

(1)Arabski znak w formie krzyża wypalany na udach lub szyjach koni i wielbłądów, stąd nazwa litery TAW, która u Fenicjan i na machabejskich monetach ma formę krzyża. Grecy i Rzymianie wzięli od Fenicjan zarówno nazwę jak i kształt litery.

(2)Symbol (krzyżowy), znak pod/zamiast pisanego nazwiska; stąd podpis, Job 31:35. Stwierdzono, że na synodzie chalcedońskim i innych synodach głównie na Wschodzie nawet niektórzy biskupi nieumiejący pisać umieszczali krzyż jako podpis zamiast swojego nazwiska, co jest nadal często czynione przez zwykłych ludzi w procedurach prawnych.

Ad.1 Widać, że Arabowie pieczętowali znakiem krzyża swoje konie i wielbłądy tak, jak Bóg naznaczył swoich ludzi, należących do Niego w Jerozolimie.

Ad.2 Bóg użył swojego podpisu TAW na czołach wybrańców, gdy Jego prawo było egzekwowane w Jerozolimie.

Znaczenie znaku TAW w ST ujawnia nam także Księga Hioba (Joba) 31:35 BT: „Kto zechce mnie wysłuchać? Oto podpis [znak TAW]: Wszechmocny odpowie. Przeciwnik niech skargę napisze”. Wierny Bogu Hiob podpisuje się znakiem krzyża TAW, jakby pisał „należę do Boga” i spodziewa się po tym Jego odpowiedzi. Dla dociekliwych międzywierszowy przekład tego wersetu z hebrajskiego – 8420 TAV (inne polskie przekłady tutaj). W podanym angielskim przekładzie znak TAW został przetłumaczony jako „desire” (?), czyli pragnienie, ale też dobrze oddaje znaczenie. Hiob jest wierny Bogu, pragnie Jego łaski oraz pragnie Jego odpowiedzi, co wyraża znakiem krzyża, Jego znakiem. Bóg jest miłością, miłość pragnieniem, a Hiob pragnie kontaktu z Bogiem, bo Go miłuje i wyraża to za pomocą krzyża, znakiem TAW.

Istnieje także zbieżność graficzna między pisownią TAW w formie X i krzyżem greckiej litery X (Chi), która rozpoczyna greckie słowo nχριστός (Xristós) czyli Chrystus [7]. W języku greckim wywodzi się ono od χρίω, co oznacza „pomazać olejem”, czyli grecki χριστός oznacza dosłownie Pomazaniec (hebrajski Mesjasz, Zbawiciel).

GOŁĄB, Prawdziwe zdjęcie Chrystusa, Duch Święty

Oprócz zbieżności graficznej mamy zbieżność znaczeniową. Starożytni rabini określali TAW m.in. jako imię Boga, pieczęć świętości, pieczęć prawdy. Żydzi namaszczali kapłanów za pomocą oleju z oliwek i znaku TAW na czole, jak Mojżesz namaścił Aarona w ST. W Talmudzie to namaszczanie kapłanów jest opisane przez odwołanie do greckiej litery Chi, czyli krzyża X, co potwierdza znaczenie krzyża TAW (Chi) na czole jako sługa Boży, należący do Boga. W Kościele katolickim Chrzest św. obejmuje także kreślenie krzyża na czole dziecka, naznaczenie go pieczęcią Chrystusa, jako należące do Niego. Niestety, wielu z nas potem o tym nie pamięta lub wręcz próbuje ten znak świadomie wymazać.

Chrystus, wcielony Bóg, w ostatniej księdze NT, Apokalipsie Św. Jana, mówi o sobie „Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec” (Ap. 22:13). Alfa i Omega to pierwsza i ostatnia litera greckiego alfabetu. Jest to tłumaczeniem z języka staro hebrajskiego, w którym pierwszą i ostatnią literą alfabetu jest właśnie Aleph i Taw. Interesujące jest to, że już w pierwszym wersie Biblii, w Księdzie Rodzaju 1:1 „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.” występuje w źródłowym tekście hebrajskim dwukrotnie (przed „niebo” i przed „ziemię”) słowo „et” składające się z dwóch liter: Aleph i Taw (את) [sprawdź w biblos.com], które nie jest tłumaczone, ani w angielskich, ani w polskich przekładach. Nie da się go tłumaczyć, ok, ale myślę, że można interpretować jako konkretne rzeczywiste niebo i konkretnie rzeczywistą ziemię, czyli istniejące byty, prawdziwe, stworzone z nicości, których istnienie zależy od początku (Aleph) do końca (Taw) od „Tego, Który Jest”, czyli Boga, który podtrzymuje wszystko w istnieniu i nam się objawił na ziemi jako Jezus Chrystus oraz przedstawił jako Aleph i Taw (Alfa i Omega).

Znak TAW był kojarzony z Chrystusem i ukrzyżowaniem Go już przez pierwszych chrześcijan, co odnajdujemy w tekstach ojców Kościoła. Orygenes (ur. 185) widząc ten związek dopytywał wtedy Żydów o znaczenie TAW i opisał ich odpowiedzi: „(1) Jeden powiedział, że litera Tau zajmuje ostatnie miejsce wśród 22 liter w kolejności w jakiej zostały ułożone. Ostatni zatem znak przyjęty został dla oznaczenia doskonałości tych, którzy jako cnotliwi płaczą i boleją nad grzechami ludu i współczują sprzeniewierzonym. (2) Drugi mówił, że litera Tau jest symbolem tych, którzy zachowali prawo, jako że u Hebrajczyków prawo nazywa się Torą, a ponieważ pierwszą literą tego słowa jest Tau, więc oznacza ona tych, którzy żyją według tego prawa zbawczego. (3) Trzeci natomiast, należący do tych, którzy zawierzyli Chrystusowi twierdził, że według starej pisowni litera Tau przypomina swym kształtem krzyż i jest zapowiedzią tego znaku, który chrześcijanie kreślą na czole i który czynią wszyscy wierni, gdy przystępują do jakiejkolwiek pracy, zwłaszcza zaś zaczynając modły lub lekturę Pism Świętych” [Komentarz Orygenesa do Ezechiela 9]. http://3obieg.pl/dlaczego-warto-znac-litere-taw

Ja też jestem człowiekiem.

25. 07. 16 r.  I część.  Warszawa. 

Spotkaliśmy się na kawie. Sącząc z przyjemnością capuccino Homiel nagle …

  • Powiedz Oli, że ten harmonogram ulegnie całkowitej zmianie.
  • Jak to ? – pytam zaskoczona. 

Zrobiło mi się lekko niepokojąco, bo raptem poczułam, że byłoby żal utracić taki harmonogram, który sprawia nam tyle radości.

  • Czy będziemy za tym tęsknić ?
  • Nie przypuszczam.
  • No jak to ? – znowu spytałam zaskoczona.
  • …… – ale już nie odpowiedział.
  • Czy NIP zamknie się w październiku ?
  • Ta data jest nieprzypadkowa.
  • Czy długo oczekiwałaś na pomoc ? – no i znowu mnie zaskoczył.

Niedawno miałam ciekawe doświadczenie. Pod domem w środku nocy hałasowali jacyś ludzie, a ponieważ mieszkam w takim miejscu, że nawet kichnięcie na ulicy słyszę jak kichnięcie w pokoju, nie dało się w ogóle spać. Owszem, byli dość kulturalni, ponieważ jedynie rozmawiali głośno, ale kompletnie nie powinno ich tam być o drugiej w nocy. Byłam już wykończona, bo szykowała mi się druga z rzędu nieprzespana noc. Nie wiem dlaczego, ale poprosiłam o pomoc Archanioła Michała.

  • Michałku zrób coś ! – wyrwało mi się. Powiedziałam to tak, jakbym znała Go osobiście.

Nie wiem co się stało, ale 5 minut później zapadła całkowita cisza. Naciągałam uszy na maxa, a tu nic … Cisza. Przypadek ?

  • Każde wasze słowo, każdy ruch jest słuchane.
  • Można mówić do Michała Michałku ?
  • To było urocze.
  • Czy ktoś bogaty może wejść do Was ?
  • Nie znam takich.
  • Czy Ktoś, kto służy Chrystusowi ma mieć lepiej od Niego ?
  • Ty i tak masz nadto.
  • Są ludzie zamożni, którzy idą do Nieba, ale czynią bogactwem dla innych – a więc rozdają, a jak rozdają, to już nie są zamożni.

Pojechaliśmy dzisiaj do „naszego krzyża”. Trwała msza i rozbrzmiewała muzyka, ktoś śpiewał w dziwnym języku. Przed wejściem siedziała kobieta, schylona i modląca się w samotności. Ponieważ nic dla niej nie miałam, przeszłam dalej. Piotr również przeszedł, ale omijając ją lekkim łukiem. Stanęliśmy pod krzyżem i parę minut się pomodliliśmy. Piotr chciał wyjść z kościoła innym wyjściem, by nie trafić znowu na kobietę, ale się zatrzymał w pół drogi. Widzę, że się poci, wyciąga portfel i zaczyna liczyć. Już wiedziałam, że coś się dzieje. Jeszcze nie wiedząc o co dokładnie chodzi, bez słów, zaczęliśmy się oboje śmiać nerwowo.

  • Pamiętasz o Mnie ? … Spytał mnie Chrystus – zaczął relacjonować.
  • Oczywiście.
  • Pamiętaj o niej tak, jak pamiętasz o Mnie.

Piotr wyciągnął 20 zł, ale zaraz zaczął szperać dalej i z tryumfalną miną znalazł 2 zł. Zdenerwował mnie.

  • Na tyle Go wyceniasz ? – przygadałam mu. Wtedy oczywiście wyjął w końcu te 20 zł i podał kobiecie.

Już będąc w aucie Chrystus powiedział …

  • To była najpiękniejsza chwila tego dnia, kiedy dałeś tej, która potrzebuje.
  • Dałem.
  • I dawaj więcej i nigdy nie rozważaj, tylko dawaj.
  • Tak jak Pan Bóg ci daje, dawaj innym.
  • ……..
  • Tak powiedział ? – spytałam wzruszona. 
  • Coś mi się widzi, że jeżeli coś wpadnie w przyszłości, to będzie totalne rozdawanie ludziom.
  • … A ty się biedactwo spociłeś … – na to wspomnienie wybuchłam śmiechem.
  • … Pamiętaj o Niej tak, jak pamiętasz o Mnie …
  • … Coś pięknego…
  • … Jestem zaskoczony tymi słowami …
  • Dlaczego zacząłeś się śmiać ? – pytam. 
  • Bo jestem kanalią, zacząłem przeliczać ile mam i dostałem wtedy uderzenie w tył głowy …
  • Dałeś 20 jednak, a nie dwa … – mówię mu na spokojnie.
  • Ale usłyszałem … Ty nic nie słyszysz ?! – pyta mnie Piotr zdziwiony.
  • Ola słyszy od ciebie.
  • Zaprawdę ci powiadam, nie mniej słyszysz od męża swego.
  • ……… – po słowach Jezusa muszę zrobić zawsze pauzę, by je zrozumieć.
  • To, co ja ci mówię, przekazuję … To tak, jakbyś Ich słyszała.
  • Bo tak jest –  tym razem Homiel. 
  • Gdybyś słyszała, zastanawiam się, czy byś znalazła chwilę dla Piotra.
  • ……. – to święta prawda. Już normalnie nie potrafiłabym chyba funkcjonować.
  • Ale Oni są mądrzy, Oni są tak mądrzy …., że się w głowie nie mieści … – Piotr nie potrafił tego wyrazić. 
  • Homiel teraz mówi, że ….
  • Nasza mądrość polega na tym, że My wiemy to, czego ty nie wiesz.
  • Ano właśnie, gdybyśmy wiedzieli to, co Wy, też byśmy byli tacy mądrzy – pomyślałam i zaśmiałam się.
  • …. Płakałeś, że musiałeś dać ? – Homiel wrócił do sceny w kościele.
  • Nieeee …
  • Następnym razem będziesz się cieszył.
  • Nie martw się, to też jest wesołe.
  • Wiesz jak ty się spociłeś ? – wspominałam ze śmiechem. 
  • Od tego się spociłeś ?
  • Troooochę … – Piotr się zawstydził.
  • Jesteś nieformowalny, mają cyrk z tobą. Wiesz jak to wygląda ? Mówią ci przez trzy lata to i tamto, a ty swoje !
  • … Ta kobieta miała w oczach cierpienie i płakała.
  • ……… – wzruszyliśmy się oboje natychmiast.
  • Słyszałeś tę muzykę w kościele ? Po jakiemu oni śpiewali ?
  • Pachniało po aramejsku.
  • W którym miejscu ? – … a więc nie po aramejsku, ale pytanie Homiela od razu nas rozbawiło.
  • ……
  • Pięknie Chrystus powiedział; Pamiętaj o niej tak, jak pamiętasz o Mnie.
  • Wiesz o co tu chodzi ? To jest głębsze. Wierzysz we Mnie, wierzysz w Ojca, a zachowujesz się … Wiesz jak ….
  • No jak ? Przyzwoicie ! Homiel mówi … 
  • Powinieneś być krytykiem filmowym.
  • Dlaczego tak uważasz ?
  • Tych, co ci nie pasują, nie patrząc na filmy odtrącasz.
  • A tych, co są mili dla ciebie, wszystko dobrze.
  • …… – nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, bo oczywiście miał rację. 
  • … Mają rację, gdybym ja tak słyszała i widziała to byś był chudy … – nie gotowałabym, nie prasowała, żyłabym w innym świecie.
  • Nie byłoby między wami konwersacji.
  • To byłoby najgorsze co może być, a najlepsze dla diabła, bo byś stwierdziła, że ten świat dla ciebie jest najważniejszy.
  • Byś odcięła swoje korzenie łączności tutaj, a nie mając kontaktu z rzeczywistością jaka byłaby ta twoja wiedza ?
  • A Piotr ma od Nas wiedzę … 
  • I powiem ci … I co z tego ? – zaśmiał się i zacytował słowa piosenki „A nam wsio rawno”.      https://www.youtube.com/watch?v=0djldB15G2Y 
  • Ja nie wiem jak ty możesz funkcjonować – przyznałam całkowicie szczerze rozumiejąc już, dlaczego ja nie słyszę i nie widzę.

Ciągle mnie zadziwia jak Piotr potrafi łączyć z pełnym sukcesem dwa światy jednocześnie.

Po południu jeszcze raz wspominaliśmy usłyszane słowa …

  • To nie mógł powiedzieć człowiek. 
  • Piotrze, Ja też jestem człowiekiem.

Dopisane 24. 04. 2017 r.

  • Ta data jest nieprzypadkowa – no i sprawdziło się całkowicie, rzeczywiście październik okazał się nie przypadkowy i ale jedynie połowicznie miał związek z NIP. Z perspektywy czasu widzę, że Homiel przekazuje bardzo mądre odpowiedzi. Nie odpowiedział ani nie, ani tak, a jednak powiedział prawdę. Nic nie można Mu zarzucić, tylko się uczyć. Pisząc o tym dzisiaj czytam Piotrowi tę rozmowę jeszcze raz.
  • Oni są dla nas za mądrzy – Piotr przyznał.
  • Trzeba się znowu bliżej przyjrzeć tym rozmowom – stwierdzam. 
  • Homiel, tylko uczyć się od Ciebie… jesteś mistrzem. 
  • Znam innego mistrza.
  • Kogo?
  • Ten, który ci pomaga.
  • Czy Ktoś, kto służy Chrystusowi ma mieć lepiej od Niego? – 24 Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. 25 Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą. 26 Więc się ich nie bójcie! Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Ewangelia wg św. Mateusza