30. 08. 18 r. Warszawa.
Wieczorem.
- Nadal nie rozumiem dlaczego „żywych i martwych”. Przecież ludzie nie wstaną z grobów i będą jak zombi. A co z tymi, którzy są skremowani ? Adwentyści wierzą, że dosłownie wstaną z grobów… Przecież to istna głupota ! – mówię do Piotra rozbrajająco szczerze.
- ……..
- Widzę jak Jezus się uśmiecha.
Kwestia „żywych i martwych” męczy mnie od kilku dni. Dlatego pomyślałam, że zapytam sprytnie …
- Czy Edziu będzie osądzany na koniec jeszcze raz ? – co wydaje mi się również bez sensu.
- ……. – ale odpowiedzi nie dostaję.
- Mówię teraz w myślach do Ojca…
- Nie mam siły, Ojcze zajmij się tym. Wiesz co mi powiedział ? – Piotr się uśmiecha.
- Jak problemy to Ja, a jak dobrze to ty.
- Ty to masz układy !
- ……. – roześmiałam się.
- A może Ojciec ma też innych na głowie ? Nie tylko ciebie – mówię do Piotra.
- Chcesz powiedzieć, że wcinam się bez kolejki ?
- Pewnie tak.
- Hmm…. Może… Ciekawe co będzie dalej…
- Masz wiedzę, która wpływa na rzeczywistość.
- Nie możesz wiedzieć, bo gdybyś wiedział, to byłoby za dużo.
- Ale przecież masz taki dar dostać… – przypomniałam sobie.
- Ale jeszcze nie teraz.
- …….
- Czy sądowi ostatecznemu podlegają także ci, którzy nigdy nie słyszeli o Jezusie ? – chcę szybko wykorzystać sytuację, ale nadal cisza. Pomyślałam, że spytam Homiela …
- Powiedz mi…
- … Nie powiem – przerwał.
- Dlaczego ?
- Bo nie.
- Kiedy pijesz szklankę wody haustem, co się dzieje ?
- Można się zakrztusić… Rozumiem… – czyli nie wszystko naraz. Zbyt wiele wiedzy naraz może zaszkodzić. Muszę uzbroić się w cierpliwość.
- Fala wkrótce się zacznie.
- Kiedy was zabraknie, wszystko zubożeje.
- Co będzie ?
- Nie mówmy o tym co będzie.
- Zróbmy wszystko co możemy zrobić dla Ojca, żeby Jego dzieci się cieszyły.
Zapisuję słowa Homiela na niebiesko, ale jestem przekonana, że nadal mówi Ojciec. Czekam na ciąg dalszy, jednak Piotr milczy. Wzdycham głośno dając mu do zrozumienia, że chcę rozmawiać, chcę zapisywać, bo czas leci i każda minuta cenna… Proszę Ojca w myślach, żeby mi wytłumaczył „żywych i umarłych”, a Piotr…
- To, że nie trafiłem jako dzieciak do poprawczaka to prawdziwy cud.
- …….. – ręce mi opadają. Zebrało mu się na wspominki z dzieciństwa jak to pierwszym łobuzem na dzielnicy był.
- Dla Mnie to cud, a dla jednego z Naszych cudny byłeś.
- ……. – rozbawiło nas to.
- Teraz żartujemy, później będzie czas na wiedzę.
- …….. – oczy mi się rozszerzyły z radości. Wiedziałam, że to odpowiedź dla mnie.
- Musisz wiedzieć, że na wszystko musi być czas.
Oglądamy w TV „coś tam”… Piotr odwraca głowę i słucha…
- Będzie tak jak było, choć teraz nie jest.
Kojarzy mi to się z powrotem do Domu.
01. 09. 18 r. Warszawa.
Sobota. Piotr zaczął dzień od dwóch wizji, które miał nad ranem.
- Pierwsza to jesteśmy w jakimś pomieszczeniu. Pośrodku jest otwór, jakaś czeluść podobna do tej z filmu „Gwiezdne wojny”. My stoimy i stoi jakiś facet, normalny facet, ale raptem zaczyna się zmieniać. Wychodzą z niego rogi, wylewa się z niego czerwona lawa. Chwycił cię za rękę i uciekł w tą czeluść. Nie wiele myśląc, choć się bardzo bałem poleciałam za nim. Leciałem nogami w dół i widziałem, że jest daleko przede mną, leciał prosto do piekła. Po drodze prosiłem Ojca, aby mnie uzbroił. Dotarłem na sam dół, było wszędzie czerwono, za ścianą stał gacek, nie wiedziałem go, ale czułem, że tam jest. Ciebie trzymał, a mnie obserwował co zrobię. Byłaś kompletnie nieświadoma co się dzieje. Chwyciłem go i przeciąłem na pół, wziąłem cię za rękę i lekko się uniosłem, żeby polecieć w górę, ale wtedy wszystko zniknęło, całe piekło, byliśmy z powrotem na trawie.
- Druga wizja, zaraz po tej… Byliśmy w domu, przyszła paczka, była bardzo elegancka, czerwona, a w środku czara. W pudełku były buty, okulary, zapakowane super cygaro. Pierwsze co pomyślałem na cholerę mi cygaro ! Założyłem okulary i wszystko widziałem świetnie, sto razy lepiej niż teraz. Zdjąłem okulary, spojrzałem na to wszystko, zapakowałem z powrotem i odłożyłem, że mi to niepotrzebne. No i co to znaczy ?
- Hmm… Druga wizja jest bardzo czytelna. Czerwony i czarny to prezent od diabła. Buty, czyli na drogę… Okulary, przez które widzisz lepiej… Hmm… – zaczęłam się zastanawiać.
- To wiedza… Będziesz widzieć lepiej i więcej, no i cygaro… Symbol luksusu, wygody. Jednym słowem gacek ofiarowuje ci nową drogę, wygodną, prowadzącą do luksusu i wiedzy… Dobrze, że to odrzuciłeś.
- A ta pierwsza ?
- Nie wiem…
- Homiel, ten prezent to od gacka ? Co ty na to ? – Piotr się chce upewnić.
- Przysłuchuję się.
- Nigdy nie widziałem Pana Boga z cygarem.
- A widzisz !!!
- Jak zlatywałem na dół… Żenada, ale się bałem.
- Każdy by się bał.
- Hmm…
- Czasami ludzie piszą, że kiedy czytają słowa Ojca to dreszcze ich przechodzą.
- A będzie więcej – … słów. I więcej dreszczy.
Mieliśmy zaplanowaną na dzisiaj podróż do Kazimierza Dolnego. Na horyzoncie pojawiło się sporo chmur i to nas zastopowało.
- Homiel, jechać ?
- Proponuję jutro.
- A może jedziemy ?
- Posłuchaj w końcu Homiela ! – wkurzyłam się, bo zawsze ma swoje zdanie.
Godzina później. Niebo już kompletnie zachmurzone.
- Będzie burza ?
- Przecież mówiłem, że zmokniecie. A teraz całuj po nogach.
- Sorry, że nie uwierzyłem.
- Chciałbym, żebyś nie był przemądrzały.
- Ja jestem mądrym … Jak Boga kocham… !
- …….. – wybuchnęliśmy śmiechem.
- Widzę więcej.
- A mógłbym też widzieć ?
- Lepiej nie.
- Dlaczego ?
- Bo byśmy nie gadali.
- Gadali ?
- Ola rozmawia, my gadamy.
- No to byśmy zmokli jak dwa łyse konie – Piotr się śmieje.
- Wnoszę protest. Jeden łysy koń. Klaczy nie ruszaj.
- W młodości przyjmowaliśmy zakłady.
- O co ?
- Co ten wymyśli znowu.
- ……. – śmieję się.
Wieczorem.
Piotr przypomniał sobie swój zawał i jak blisko był śmierci. Wałkował to przez kilkanaście minut co mnie szybko zmęczyło, bo ileż można ?! Chcę o tym nie pamiętać.
- A co by było, gdybym odszedł ?
- …… – spojrzałam na niego ciężkim wzrokiem, bo sama się nad tym zastanawiałam z milion razy.
- Wiesz ilu by wyszło ? – … gacków na wierzch.
Cały dzień żartowaliśmy, ale teraz stało się bardzo poważnie.
- A co będzie, gdy mnie nie będzie ?
- Mój Syn zaczął, ty skończysz.
- Ja ?????!!!!! – Piotr przestraszony i kompletnie zdziwiony.
- Podniesiesz to wszystko z upadku.
- …….. – ciarki mnie przeszły. Ciężko mi się zrobiło od wagi tych słów.
- Ja to tylko narzędzie – Piotr się broni…
- Więc podniesiemy to razem.
- Powiedziałeś, że jesteś gotowy.
- …….. – spojrzałam na Piotra, bo tego nie pamiętam.
- Dzisiaj powiedziałem Ojcu w kościele… – wytłumaczył.
- To co się stanie wstrząśnie wielu.
- A pomoże nieskończenie wielu.
- A czy ja to przeżyję ?
- Nieważne, czy przeżyjesz.
- Ważne, że jesteś koło Mnie.
- To jest znak dla was, że to się zaczyna.
- ……. – siedzimy w ciszy lekko struchlali. Nie wytrzymałam…
- Co Jezus zaczął ? – pytam szeptem Piotra.
