03. 06. 17 r. Warszawa. (II część).
W Kazimierzu Dolnym odwiedzamy zawsze dwa stałe punkty; smażalnię ryb nad Wisłą i klasztor na wzgórzu. Czyli coś dla ciała i coś dla ducha. Dzisiaj po obiedzie postanowiliśmy zwiedzić punkt nr 3, czyli wejść na Górę Trzech Krzyży. W połowie drogi zorientowałam się, że to durny pomysł, ponieważ moje mięśnie nóg po ostatnim jeszcze nie doszły do siebie i zaczęły się trząść jak galareta. Na górę wchodziłam prawie na czworakach, choć to nie jest duże wzniesienie i nawet małe dzieci potrafią dotrzeć na szczyt zupełnie samodzielnie. Piotr dawno mnie wyprzedził i kiedy w końcu dotarłam na szczyt, zauważyłam, że stoi pod jednym z krzyży obejmując go w połowie. Nie dlatego, że to krzyż, ale dlatego, że ze zmęczenia sapał jak mops i musiał się o coś oprzeć. Dookoła było sporo ludzi, ale to my musieliśmy wyglądać naprawdę przekomicznie, bo nam ciągle brakowało powietrza. Staliśmy tam z 15 minut nie mogąc się ruszyć, więc z nudów zaczęłam przyglądać samemu krzyżowi. Zauważyłam napis, że pochodzi z 1708 roku.
https://kazimierzdolny24.pl/warto-zobaczyc/punkty-widokowe/gora-trzech-krzyzy/
Zeszliśmy po jakimś czasie i w zwolnionym tempie skierowaliśmy się w stronę ulubionego klasztoru, który też był na wzgórzu …, niestety. Kilkanaście schodków pokonaliśmy w 10 minut i ruszyliśmy wprost do naszej ulubionej kapliczki, bo tam były krzesła. Padliśmy na nie oboje i nie odzywaliśmy się przez dłuuugą chwilę. Modliliśmy się na siedząco i było nam wszystko jedno w tej chwili, czy to grzech, czy nie … I tak siedzimy na przeciwko figury Maryi, a mój wzrok przesuwa się powoli w dół na parapet … Moją uwagę przykuł jakiś przedmiot, który stał przy oknie. To był mały krzyż, którego ledwo było widać, ponieważ kolorystycznie zlewał się z framugą. Pomyślałam nawet, że to dziwne, bo nigdy tutaj nie stał, a jesteśmy w tej kapliczce kilka razy w roku. Ktoś go przyniósł i zostawił ? … Szturcha mnie Piotr …
- Dziękowałem Maryi za uratowanie życia, a wtedy powiedziała …
- Spójrz na dół… i zobaczyłem krzyż.
- Ten krzyż na parapecie ? – upewniam się, bo z tego wynika, że oboje jednocześnie patrzyliśmy na ten sam krzyż.
- No właśnie.
- A widziałeś go wcześniej ?
- Nie, dopiero kiedy mi powiedziała.
Rzeczywiście, Piotr nie mógł go zauważyć wcześniej, siedział po skosie i doniczka zasłaniała krzyż.
- I co z tym krzyżem ?
- Jest dla ciebie… Maryja powiedziała teraz.
- …… – spojrzeliśmy na siebie kompletnie zdezorientowani.
- Jak to dla nas ?! Mamy wziąć ?! To kradzież – Piotr na to.
- …… – dosłownie zatkało mnie.
- Mamy ukraść krzyż z kościoła?!!! – pytam wolno prawie cedząc słowa.
- Spytaj się Maryi dlaczego masz wziąć.
- Coś ty! Mam spytać Maryję ? – zrobił takie oczy jakbym żądała spotkania z UFO.
- A dlaczego nie ?
- …… – Piotr zawiesił się w moich oczach myśląc co robić.
- Dlaczego Maryjo ? – spytał po krótkim wahaniu.
- Na drogę.
Znowu spojrzeliśmy na siebie, potem na krzyż. Zastanawialiśmy się co dalej … Brać, nie brać … I kiedy tak ciągle się wahaliśmy …, krzyż się przewrócił. Piotr podszedł, postawił go pionowo i usiadł z powrotem.
- Hmm … Krzyż na drogę … – pomyślałam, że nawet potocznie tak się mówi.
- Dobra, idę poszukać jakiegoś zakonnika – Piotr podjął decyzję i wyszedł z kapliczki.
Zostałam sama. Zapanowała niesamowita cisza. Zaczęłam notować w zeszycie, zrobiłam zdjęcie … W pewnym momencie w kapliczce poderwał się wiatr i kwiaty pod obrazem Jezusa zaczęły mocno falować. Pamiętając, że podczas ostatniego tu pobytu także falowały kwiaty i dostaliśmy wtedy odpowiedź, że to znak od Jezusa, spytałam teraz …
- Jesteś ?
…. I bach! … Usłyszałam wyraźne uderzenie z prawej strony, uderzenie jakby w drewno, choć koło mnie była tylko ceglana ściana. Zastygłam, bo atmosfera była niesamowita. Po sekundzie usłyszałam bzyczenie wielkiej muchy, ale o dziwo kompletnie nie mogłam jej zlokalizować. W tej ciszy jej bzyczenie brzmiało jak dzwon, a w ogóle nie było jej widać. Bzyczała i bzyczała jak wściekła, więc nie zastanawiając się długo zaczęłam odmawiać na wszelki wypadek Zdrowaś Maryjo. Wypowiedziałam zaledwie pierwsze słowa i raptem wszystko ucichło, znowu zapadła cisza. A wtedy usłyszałam z oddali nadchodzące zdecydowane kroki. Do kapliczki razem z Piotrem wszedł dziarski, dojrzały mężczyzna trzymający w ręku pęk kluczy.
- Gdzie ten krzyż ? – spytał pewnym głosem.
Piotr wskazał mu parapet. Mężczyzna podszedł do krzyża, ze zdziwieniem wziął go do ręki. Zaczął mu się przyglądać z jednej i drugiej strony i wyraźnie było widać, że sytuacja go przerosła. Po chwili oddał krzyż Piotrowi, a właściwie włożył mu go do ręki, kiwnął tylko głową i wychodząc szeroko roześmiał się zakłopotany … A wtedy stało się jasno, jakby do tej kapliczki samo słońce zajrzało.
- To zakonnik – powiedział Piotr, gdy wyszedł.
- Tak ? – zdziwiłam się, po był po cywilnemu.
- Jakiś administrator, czy coś w tym stylu. Wyciągnąłem go ze sklepiku. Pytam go, czy mogę wziąć krzyż.
- Jaki krzyż ? … On na to.
- Tam w kapliczce stoi na parapecie.
- Tam ? Tam nic nie ma.
- Jest. Maryja mi powiedziała, żebym go zabrał.
- Jak to Maryja ?! Co za głupoty mówisz, rozmawiasz z Maryją ? Nie możesz rozmawiać z Maryją !
- Inaczej bym nie pytał.
- …… – zaczynam się śmiać, chciałabym wtedy widzieć minę tego zakonnika.
- Ten ksiądz nie uwierzył – Piotr wzruszył ramionami.
- Nieważne, że nie uwierzył. Ważne, że wziąłeś.
Wzięłam ostrożnie do ręki ten krzyż.
Zauważyłam, że w środku ma drewno i rdzę.
- Hmm … Musi być stary chyba …
- Bardzo stary.
Wyszliśmy z kościoła, a Homiel …
- Cel osiągnięty, możecie wracać.
- Skąd się on tam wziął ?
- … Pokazał mi pióro spadające na biurko … Efekt pióra ! – Piotr prawie krzyknął.
Wracając do Warszawy byliśmy oczywiście podekscytowani i rozmawialiśmy tylko o krzyżu.
- Ale dlaczego Homiel ?
- Chcesz odpowiedzi tak za darmo ? Masz kopalnię na biurku, grzebaj – miał na myśli kopalnię wiedzy w postaci internetu.
- Jest na pewno stary – przyglądam mu się z uwagą.
- Tak stary jak krzyż, którego dotykałeś – na Górze z Trzema Krzyżami była data 1708, czyli XVIII wiek.
- Ale musiał mieć minę ten ksiądz, jak mu powiedziałeś o Maryi.
- To dobry ksiądz, robi swoje, lecz przeznaczony do matematyki ze szkoły podstawowej, wyższa wiedza nie jest mu dana.
- ……..
- Co sądzisz o tym krzyżu ?
- Nooo stary …, ułamany …
- Co jeszcze ?
- Noo … Nie wiem.
- Zwróć uwagę, że to jest Chrystus w zmartwychwstaniu.
- Zawiera w sobie wszystko.
- Jest za Nim światło, Jego cierpienie i zwycięstwo, światło zmartwychwstania.
- Powiedz Oli, że tego w internecie nie znajdzie.
- …… – wybałuszam oczy …
- Słyszę pastorał … Co to ? – Piotr mnie pyta.
- ……… – nie odpowiem teraz, jestem zbyt oszołomiona i mam zamiar zająć się tym zaraz po przyjeździe do domu.
- Ta książka to będzie przewodnik dla zagubionych.
- Uratuje życie wielu ludziom.
- Nie uwierzą w to, co chcą katolicy, ale uwierzą ci, co potrzebują.
- Rozumiem … Ta książka będzie ponad religię, dla wszystkich …
- A kiedy ta książka ? – spytałam jeszcze.
- Kiedy odejdę – Piotr się wtrącił.
- …. Wiele rzeczy jest niedokończonych …
- Na przykład ?
- NIP.
- Aaaa … NIP – powiedział ironicznie udając, że sobie przypomina.
- W lipcu się zacznie …
- W lipcu oni mają przerwę …
- Nie dla Nas.
Piotr zmęczony zaczął narzekać na wszystko, że słońce, że dużo ludzi, że drogo …
- Jesteś młody – stary, a powinieneś być stary – młody.
- A Ty jaki jesteś ?
- Wiecznie młody – … i śmiech…
Ledwo weszliśmy do domu, a już włączyłam komputer. Na razie zajęłam się tym, co najprostsze.
Pastorał – Pastorał (łac. baculus pastoralis, dosł. „kij pasterski” ) to w Kościołach chrześcijańskich atrybut biskupów, opatów i infułatów uprzywilejowanych (we wschodnim chrześcijaństwie: archimandrytów); długa, zdobiona laska o ślimakowato zwiniętym zakończeniu, nazywanym krzywaśnią lub z łaciny – kurwaturą.
- Kurka wodna, nie rozumiem jak może to być pastorał, jak to jest tak mały krzyż, co prawda jakby ułamany – zastanawiam się głośno …
- Jedyny w swoim rodzaju.
- Do kogo należał ?
- Szukaj biskup wojownik.
- … Słyszę Kraków – Piotr próbuje mi pomóc.
- Homiel, a z którego wieku ?
- ……….
- Nic nie słyszę … Cud, że się w ogóle odzywa – Piotr zgryźliwy.
- Przeszukałam internet i nie może być typowy pastorał – jestem już przekonana.
- Nieważne do kogo należał, ważne od Kogo dostałeś.
Odwracam krzyż i dopiero pod światłem na odwrocie zauważam ciekawe znaki;
Wpisując odpowiednie hasła trafiam w końcu na konkret; Arma Christi!
https://en.wikipedia.org/wiki/Arma_Christi
Arma Christi – „Broń Chrystusa”, czyli Instrumenty Męki, w chrześcijańskiej symbolice i sztuce są obiektami związanymi z męką Jezusa. Są postrzegane jako broń w znaczeniu heraldyki, a także jako broń, którą Chrystus użył do podboju szatana. W grupie chrześcijańskiej, szczególnie w późnym średniowieczu, istnieje grupa licząca maksymalnie około 20 przedmiotów. Zazwyczaj otaczają albo krzyż, albo figurę Chrystusa, Człowieka Boleści, umieszczonego wokół kompozycji lub trzymanego przez anioły.
Relikty najważniejszych przedmiotów miały długą historię, sięgającą czasów, kiedy to na początku IV wieku cesarzowa Helena odkryła prawdziwy krzyż. Relikwie takie jak Święta Lanca, Święta Gąbka, Święty Kielich i gwoździe z krzyża były czczone na długo przed 1000 r. i miały się rozprzestrzeniać w późniejszych wiekach. W czasach wypraw krzyżowych na Zachodzie pojawiła się fala nowych relikwii, a kolejna fala, gdy Instrumenty stały się bardziej widoczne w literaturze i praktykach religijnych w XIV wieku.
W sztuce Instrumenty albo otaczały obraz Chrystusa albo pojawiały się same – często obraz twarzy Chrystusa na Veil Veronica był centralnym punktem obrazu. W obu przypadkach celem było symboliczne przedstawienie cierpień Chrystusa podczas Jego Męki. Symboliczne przedmioty miały praktyczną przewagę dla mniej doświadczonych artystów, ponieważ były znacznie łatwiejsze do reprezentowania niż postacie ludzkie. Prawdopodobnie najwcześniejsze przedstawienie wyizolowanych instrumentów znajduje się na rysunku w niemieckim manuskrypcie z 1175 r., gdzie znajdują się po jednej stronie Chrystusa. W późnym średniowieczu były pokazywane też pojedynczo. Miniaturowe wersje przedmiotów były przymocowane do różańców i krucyfiksów i służyły jako pomoc w kontemplacji cierpienia Chrystusa.
Pierwszy symbol męki to KRZYŻ. 2 – Ręka Boga Ojca. 3 – Kielich Męki, nawiązanie do modlitwy w ogrodzie Oliwnym, Także symbol Krwi Chrystusa. 4 – Pochodnia. 5 – Korona cierniowa. 6 – Chusta Weroniki. 7 – Gwoździe. 8 – Kostki do gry (żołnierze rzucali kości o szaty Jezusa). 9 – Tunika, szaty Jezusa. 10 – Tablica z napisem INRI. 11 – Przebite serce lub płonące serce Jezusa. 12 – Przebite ręce i nogi Jezusa tzw. Pięć Ran. 13 – Gąbka z octem. 14 – Czaszka symbolizująca Golgotę ale również Adama, pierwszego człowieka. 15 – Słup, kolumna, biczowanie. 16 – Bicze. 17 – włócznia, która przebiła serce Jezusa. 18 – drabina, zdjęcie z krzyża. 19 – cęgi, wyciągnięcie gwoździ. 20 – młot, przybicie do krzyża. 21 – głowa Judasza symbolizująca zdradę. 22 – ręce Piłata, umycie rąk. 23 – kogut, zaparcie Piotra. 24 – sakiewka, 30 srebrników Judasza. 25 – słońce, zaćmienie słońca. 26 – rękawica, policzkowanie Jezusa. 27 – kolumna, słup – do którego Jezus był przywiązany w czasie biczowania. 28 – zegar – symbol godziny, w której Piotr zaparł się Mistrza. http://swjozef.com/a_to_ciekawe/arma_christi/1072.html
Szukając informacji na temat tego szczególnego krzyża szybko się zorientowałam, że najwięcej krzyży tego typu w Polsce pochodzi z okolic Krakowa.!!! http://www.nhmz.pl/3.4/index.php?dz=slownik&lit=ALL&id=6&pokaz_calosc
Dopisane 27. 01. 2018 r.
- W lipcu się zacznie… – trzy dni temu dowiedzieliśmy się, że jedna z osób w NIP odpowiedzialnych za zaistniałą sytuację już nie pracuje, przestała pracować właśnie w lipcu. Jak mówi Homiel, to pierwsza ofiara, a machina ruszyła. Patrząc na to z boku, tak całkowicie obiektywnie… to nieprawdopodobne, niesamowite… wszystkie słowa Homiela zaczynają się realizować.
- Nieważne do kogo należał, ważne od Kogo dostałeś – czy Niebo może jeszcze czymś nas zaskoczyć? To nie jest koniec tej historii.