24. 04. 17 r. Warszawa.
Po wczorajszym siedziałam cicho, sączyłam kawę bojąc się odezwać. Zaczął Piotr.
- Znany się robisz Homiel.
- Przez ciebie, ale nie narzekam. Ważny jest cel.
- Z 500 osób czyta – Piotr był pod wrażeniem, a dla mnie to za mało.
- Lepiej, żeby miliony czytało … Będą czytać Homiel ? – nie wytrzymałam siedzieć dłużej cicho.
- Będą czytać miliony na trwogę.
- Na trwogę ?! No i widzisz … Zadałabym Ci parę pytań, ale się boję.
- Popadasz w skrajności.
Piotr rozgadał się na dobre. Wspominał spotkania z Ojcem, opisywał widoki z Nieba …
- Jestem taki dureń, błazen … Ojciec ma takie wojsko koło siebie, a ja się tam pcham. To jest wojsko nad wojsko, najlepsi żołnierze z najlepszych, zdecydowani, mężni, potężni, wielcy aniołowie …
- Ale tylko ty poszedłeś.
- Hmm …
- Usłyszałem coś niesamowitego… Zobaczyłem scenę. Widzę Ojca i aniołów, którzy stoją wokół Niego. To cała grupa aniołów, są wysocy i mają po 4 metry, ja stoję za Ojcem, jakby w cieniu i jestem najmniejszy. Bóg pyta ich… - A któż pójdzie do tego świata? - Widzę, że każdy udaje, że ogląda swoje buty, mają schylone głowy i udają, że nie słyszą, po prostu nikt nie chciał iść. Wtedy ja się wychyliłem i powiedziałem… - Oto jestem. - Ty…? - Ojciec był zaskoczony i zdziwiony, że taka miernota się zgłosiła, tak mi się wydawało… - Więc idź. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/11/02/kiedy-pozadliwosc-oczu-jest-wielka-wtedy-twoja-wiara-jest-zadna/
Nadal nie odważyłam się zadawać pytań, więc Homiel sam zaczął.
- W tym roku październik łatwo ci nie przejdzie – no i mnie zmroziło na dzień dobry. W październiku 2016 r Piotr miał zawał, a teraz znowu szykuje się coś nowego ?
- Będą emocje.
- Wielkie ?
- Bardzo wielkie.
- Zdołam się przygotować ?
- Nikt się nie zdoła przygotować.
Wieczorem.
- Miałem dziwne wydarzenie w pracy. Stałem przy biurku księgowej i poczułem, że mi w nosie kręci się jakaś anergia. Chciałem ją wyrzucić i zrobiłem gwałtowny ruch ręką … i w tym momencie rozpadło się biurko, po prostu jakby było z klocków. Rozpadło się na części ! – opowiadał zadziwiony.
- Księgowa na mnie spojrzała z wyrzutem, że to moja wina, ale przecież nie moja ! Teraz chłopaki skręcają biurko z powrotem.
- ……… – zaczęłam się śmiać, bo Piotr już nie panuje nad tym co ma i może.
Oglądaliśmy TV. Wczoraj Tomasz Gollob uległ wypadkowi. Dzisiaj podano nieco więcej informacji na ten temat, ale najciekawiej skomentował sam Homiel …
- Żadnych ostrzeżeń nie widział.
I to mnie zaintrygowało. Nie cierpię żużla, nie śledzę wydarzeń z tym związanych, więc zaczęłam sprawdzać. Czyżby Gollop miał więcej wypadków?
Tomasz Gollob w trakcie swojej żużlowej kariery wygrywał liczne tytuły, ale kosztowało go to wiele zdrowia. Zawsze walczył z całych sił, nie odpuszczał rywalom. Przy tak zaciętej rywalizacji nie sposób uniknąć kontuzji i groźnych wypadków, o czym niestety Gollob przekonywał się na własnej skórze. (…) Tomasz Gollob ma takiego pecha, że miał nawet wypadek poza torem żużlowym. Awionetka, którą podróżował na mecz 10 czerwca 2007 roku, rozbiła się po nieudanym lądowaniu. http://sport.se.pl/inne-sporty/sporty-motorowe/tomasz-gollob-najgrozniejsze-wypadki-mistrza-wideo_985090.html
Miał pecha ? Homiel nazwał to ostrzeżeniem z Nieba, ale p. Tomasz najwidoczniej tego nie widział, ani nie rozumiał. Iluż to takich Tomków jest na tym świecie … Ileż takich historii już widziałam …
Piotr zauważył moją zakupioną niedawno książkę A. Lenczewskiej „Świadectwo”.
- Powinieneś sam przeczytać chociaż kilka stron z tej książki, ona rozmawiała z samym Ojcem.
- Też ? – spytał zdziwiony i poczułam w tym nutkę zazdrości.
- Czyli dobrze słyszę, jeśli ktoś jeszcze słyszał.
- Wiesz co powiedział jej Bóg ? Że żyjemy w świecie, który poddany jest szatanowi.
- To … – Piotr chciał coś powiedzieć, ale się zaciął.
- Co ? Zreflektowałeś się, że jesteś słuchany ?
- A co chciałeś powiedzieć ? – pytam się śmiechem.
- … Że to nie w porządku …
- Żyjemy w świecie, który poddany jest szatanowi … – cytuję mu jeszcze raz, bo najwyraźniej nie zrozumiał sensu tych słów.
- Bóg chciał powiedzieć, że ludzie poddają się złu, wybierają zło, a nie, że są poddani, czy należą do Złego.
- … I próbie – dokończył Ojciec. Poddawani są próbie.
26. 04. 17 r. Warszawa.
Czekałam na Piotra w kawiarni i widząc go w oddali zauważyłam, że wygląda na zdołowanego.
- Ale w kościele dostałem ochrzan … – i opadł ciężko na krześle.
- Za jednego pracownika, który odszedł z firmy.
- Tak ??? – spytałam zdziwiona nie rozumiejąc dlaczego.
- To, że ci go zabraliśmy, to nie powód, żebyś o nim mówił … usłyszałem.
- … ? … – nadal nie rozumiałam.
- Gdy położył wypowiedzenie powiedziałem kadrowej, że to całe szczęście, że się sam zwolnił i tak trzymałem go z litości, biedny był, utrzymywał rodzinę. Dopóki jest przy mnie, to nic jemu się nie stanie …, mówiłem.
- Nie wiesz po co ci go daliśmy ? – Homiel teraz przypomniał kilka scen z życia firmy, kiedy to ten pracownik dźwiga ciężkie rzeczy, naprawia komputer, pomaga innym.
- … Pokazał mi teraz jego dobre strony.
- Więcej milcz.
- ………. – zaczynałam rozumieć.
Piotr mówiąc to nieświadomie, a może świadomie wychwalał sam siebie. Zobaczcie jaki jestem świetny, jaki miłosierny, podziwiajcie mnie ! Pokazał swoją wyższość jednocześnie obniżając wartość tego człowieka. Im ktoś jest wyżej, tym ten drugi niżej.
- Ty masz ich bronić, bo nie wiesz jak są atakowani.
- Po co psujesz to, co Ojciec ci dał ?
- Jeżeli widzisz występnych, odejdź od nich.
Jeżeli widzisz występnych… Piotr miał powód, by zwolnić tego człowieka. Każdy na jego miejscu zrobił by to już dawno, a jednak trzymał go przy sobie ze względów humanitarnych. Wszystko byłoby dobrze, gdyby na koniec zachował to tylko dla siebie i nie musiał się przechwalać. Czynić dobrze po cichu, to jest istota Nieba.
- Siedzisz z niegodnym człowiekiem – mówi do mnie Piotr zdołowany jak nigdy.
- Niegodny byłbyś gdybyś … – pokazał jak leje się po nim woda, czyli jakby reprymenda spłynęła po nim bez żadnego wrażenia.
- Jeżeli jesteś, nie mów kim jesteś.
- Jeżeli potrafisz, nie mów co potrafisz …
- ………. – i teraz ja zaczęłam mieć wątpliwości, czy powinnam tak otwarcie pisać o Piotrze …
- Zawsze trzeba w ludziach szukać dobrego, a nie złego – prawie szepcze.
- A kto ci to mówił w kościele ? – byłam ciekawa.
- No nie wiem, na pewno ktoś wkurzony.
- Bóg Ojciec ?
- Mam nadzieję, że nie.
- ……….
- Nie będę już ludzi prostować i uczyć.
- Nie przesadzaj, pamiętaj o grzechu zaniechania.
- Wiesz co znaczy mieć kaca ? – pyta mnie Piotr.
- Wiem, miałam to dwa dni temu, spać nie mogłam.
- To cię przepraszam, ale nie traktuj Piotrusia jak tuby.
- A jak mam się dowiedzieć, jak nie przez niego ?
- Dziel.
- … Ale się spociłem – Piotr wyraźnie przybity nie może dojść do siebie.
- …. Pokazał mi wizję jak Jezus uzdrawia kogoś i mówi …
- Idź i nie grzesz więcej.
Pytali go więc: Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź? Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu. Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło. Człowiek ów odszedł i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił.
- Wielką pychą były twoje słowa; dopóki jestem, nic jemu się nie stanie.
- Uważaj, bo zaczynasz by podobny do tych z dołu !
- A skąd wiesz, jeśli spadnie to może prosto na ciebie uderzy ?! – i pokazał osła, na którego leci głaz. Czyli nie bądź osłem i nie gadaj bzdur, bo nigdy niczego nie możesz być pewnym.
Siedzieliśmy czując mrowienie po plechach, bo takiej lekcji i reprymendy dawno już nie było. Miałam jedynie nadzieję, że w Niebie wciąż jest to aktualne; Łk 15,7 Zapewniam was, że w niebie jest większa radość z jednego zagubionego grzesznika, który się opamięta i wróci do Boga, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie zbłądzili!
- Jaki dureń jestem, powinienem milczeć, a nie gadać na niego. Jakie mam prawo tak mówić ?! Chłopak sam odszedł, a ja go jeszcze dobijam.
- Już przestań, już się nabiczowałeś.
Dopisane 04. 12. 2017 r.
- W tym roku październik łatwo ci nie przejdzie – jesteśmy po październiku. Łatwo nie przeszedł, choć nie zdarzyło się nic na miarę zawału. Był na pewno emocjonalny ze względu na wagę informacji, które do nas dotarły.
- … I próbie – poniższe słowa kieruję szczególnie do jednej osoby czytającej ten dziennik. Ona będzie wiedzieć.
