Bądź sobą, bądź jak skała, jeśli jesteś czegoś pewny.

28. 08. 17 r. Warszawa.

Jechaliśmy do Kazimierza Dolnego …

• Dzisiaj, gdy się modliłem; Ty, który rządzisz w nieomylny sposób całym wszechświatem… usłyszałem…
• Nieomylny ? A mówiłeś, że zakład wygrasz.
• ……. – zaczęłam się śmiać przypominając sobie wczorajszą rozmowę. Była cudowna pod każdym względem.
• Widzę teraz Edzia, ma kilka psów koło siebie. ..
• A ja się tak śmierci bałem … Mówi…
• Dziwne … Przebierają go w białe ciuchy … – Piotr zapatrzył się przed siebie jednocześnie prowadząc samochód.
• ??? Ledwo umarł i już go przebierają ? – spytałam.
• Nie tak ledwo, minął prawie miesiąc.
• Rany! Jak czas szybko leci … – pomyślałam.
• W białe rzeczy? A to ciekawe… To może dlatego, gdy niektórzy widzą swoich bliskich w białych szatach to mówią, że są aniołami. .. Homiel, Edziu będzie aniołem ? 
• Dobrym duchem.
• Czyli, aniołem ? – pytam jeszcze raz, żeby zrozumieć lepiej.
• Nie, opiekunem. To będzie rewelacyjny opiekun, bardzo dbały.
• To ludzie stają się aniołami, czy nie ?
• Jak chcesz zobaczyć anioła, spójrzcie na siebie.
• …….. – i spojrzeliśmy.
• Ty, Homiel ! Jesteś super anioł – Piotr zaczął się podlizywać.
• Willkomen.

---

Wlekliśmy się przez jakiś czas za wolno jadącym autem, który prowadził starszy na pierwszy rzut oka mężczyzna. 

• Ale ten dziadek jedzie ! – Piotr się zniecierpliwił.
• Ten dziadek jest niewiele starszy do ciebie. Tylko siwej bródki nie masz.
• Mam po bokach, ale krótkie, dlatego nie widać.
• Te nędzne resztki ? – zaśmiał się Homiel za karę.
• Ale jesteś !
• A ty ?!
• …….. – śmieję się na głos … Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie…
• Co to będzie Homiel ? – Piotr chciał zmienić temat orientując się w porę, że z Nim nie wygra. Homiel punktuje każdy błąd.
• …. W wizji, gdy zobaczyłem falę, to bardzo szybko znalazłem się na jej szczycie… – przypomniał sobie.

- Zobaczyłem wielką falę, zdziwiłem się, że taka wielka i nagle byłem na jej szczycie. Nie wiadomo skąd się tam wziąłem. Zacząłem płynąć po jej tafli i czułem się tak, jakbym serfował... Fajnie mi było... Potem fala wyrzuciła mnie w powietrze wysoko i straciłem świadomość, jakby mnie nie było... Doszedłem do siebie na brzegu lądu, klęczałem na kolanach na kamieniach, w oddali zobaczyłem dwie kobiety, ale one nie zwracały na mnie uwagi, były jakby w negatywie zdjęcia... http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/11/22/nauka-nie-ma-konca/

• To znaczy, że od zobaczenia do skoku będzie krótko … Jakie wydarzenie powiążesz z zobaczeniem fali?  – pytam.
• Na prochach Edwarda wypowiedziałeś słowa.
• Tak zobaczyłeś falę.
• …???! …. – czyli to był początek ?
• No to już niedługo… – westchnął Piotr. 
• Czy boisz się poznać siebie samego ?
• Bez przerwy miałeś kontakt z Nami, abyś nie przeżył szoku.
• Prawdziwe imię nie z tego świata jest.
• …….. – Piotr spojrzał na mnie ciężkim wzrokiem. Zna swoje imię, ale trudno mu zaakceptować to, co się z tym imieniem wiąże.
• Mały, szykuj się do drogi.
• Już ? – spytałam i zrozumiałam, że cały czas z Ojcem rozmawiamy.
• Dopiero.
• Czy daleko będę leciał ?
• Na drugą stronę – czy Ojciec mówi o… Niebie ?
• … ? To daleko ?
• Z jednej strony daleko, z drugiej strony na wyciągnięcie ręki – to prawda, dla niektórych Niebo jest na wyciągnięcie ręki, ale dla niektórych jest nieosiągalne.
• A kiedy ?
• Jedni do szkoły, a ty wiesz dokąd.
• Jedni uczyć się dalej, a Piotr do Domu … – pomyślałam.
• Ale co to znaczy ? … Że umrze ?! – pomyślałam dalej. 
  

  ---

  W klasztorze zwyczajowo odwiedziliśmy naszą kaplicę, a potem odszukaliśmy krzyż z figurą drewnianego Chrystusa, którego twarz wydaje się wyjątkowo męczeńska. Idąc śladami Piotra i ja pogładziłam Jezusa po twarzy nieoczekiwanie wyczuwając pod palcami Jego usta. Tak mnie to zaskoczyło, że ze wzruszenia ścisnęło mnie za gardło.

  Wychodząc z klasztoru Piotr zaczął mi szeptać…

• Widzisz tę figurę ?

• Aha …
• Ojciec powiedział…
• Zobacz, na tej rzeźbie mam tyle włosów co ty. Coś nas łączy … I się śmieje.
• ……. – ja też się śmieję. Ojciec ma niesamowite poczucie humoru.

---

Wracając do Warszawy wróciliśmy także do rozmowy …

• Ojcze, to co się stanie ze mną ?
• Mały, kawy się napijesz, przecież lubisz kawę.
• Zobaczysz, co znaczy dobrze zaparzona kawa.

„Kawa” to symbol spotkania, rozmowy. 

---

Dojechaliśmy do domu zmęczeni. Padliśmy oboje na kanapę.

• Po co masz iść na kawę ? Po co to wasze spotkanie ? To jest zagadka ! – pytam.
• Hmm… Może chodzi o iskrę, o której mówiła Faustyna ?
• Tego nie wiesz ! – reaguję natychmiast.
• Nie lekceważ Piotra.
• Uważasz, że on jest nikim, a My wszystko.
• Nawet nie wiesz jak się mylisz.
• …….. – przyznam, że mnie zamurowało.
• Naprawdę ? – Piotr zdziwiony.
• Reperuję twoją reputację – i roześmiał się, a mi zrobiło się naprawdę głupio. Rzeczywiście, ostatnio dla mnie było ważniejsze nie, co mówi Piotr, ale co mówi Niebo.
• Po prostu … Piotr czasami się myli – zaczynam się plątać. 
• A ja muszę być pewna, co piszę.
• Gdybyś wiedziała, to byś inaczej mówiła.
• Zabierają ci, co twoje, ale nie martw się, wszystko odzyskasz – Ojciec zwraca się do Piotra.
• …. Iza mówi językiem tak … rozmodlonym, może ja też tak powinnam ? – przypomniałam sobie o mailach Izabeli.
• Ona pisze językiem bogobojnym i ją rozumieją ci, których nie trzeba już prowadzić.
• Jej słownictwo przychodzi samo, czy tego się trzeba nauczyć ? Pytam, bo ja musiałabym to wklepać na pamięć – przyznaję szczerze.
• Samo.
• Hmm … – jak to możliwe, że przychodzi jej to tak zaskakująco normalnie, jakby jedną nogą była ciągle w Niebie ? 
• Gdy Piotr „odleci”, to mam wołać pogotowie ? Co mam robić ?
• Och te wasze teorie. Jedna sekunda tu, to tam 100 lat. I odwrotnie.
• ……. – zapadliśmy w zadumę nad tym wszystkim.
• Co poczułaś jak dotknęłaś ust Mego Syna ?
• … ???… – ramiona mi opadły z wrażenia.
• Żałość, wzruszenie … – zabrakło mi odwagi, by powiedzieć głośno … miłość.

---

---

29. 08. 17 r. Warszawa.

Piotr wrócił z pracy w wojowniczym nastroju. Zerkał tylko na mnie spode łba, a ja czekałam cierpliwie na rozwój sytuacji.

• Bóg Ojciec powiedział, że jest mną rozczarowany.
• Za co ?
• Za zakład. Powiedział …
• Bądź sobą, bądź jak skała, jeśli jesteś czegoś pewny.
• Aaa … Czyli powinieneś do końca optować za swoim ?
• Wahałem się ze strachu.
• Dlatego przegrałeś – powiedział teraz.
• Głupi jestem Ojcze.
• Nie chcę, byś uważał siebie za głupiego, tylko za niepewnego.
• Uważam, że nie daję rady z tymi… zawiłościami – Piotr szczerze rozkłada bezradnie ręce. 
• Celna uwaga, ale to My tworzymy te zawiłości.
• A więc zakład podtrzymujesz ?
• Tak.

---

---

---

Dopisane 25. 04. 2018 r.

Och te wasze teorie. Jedna sekunda tu, to tam 100 lat. I odwrotnie – im więcej wiemy, tym bardziej zapadamy w zadumę. Gdy zaczynamy dostrzegać jak nieprawdopodobnie mądry jest Bóg Ojciec, tym trudniej znaleźć nam odpowiednie słowo, by wyrazić nasz podziw. Bardzo trafnie opisała to również Aniela Salawa.