Dzień: 2019-06-21

18. 10. 18 r. Warszawa.

Poobrażaliśmy się na siebie wczoraj o pierdoły, ale dzisiaj na kawie byliśmy oboje punktualnie. Są ważniejsze sprawy niż nasze kłótnie.

• Zadzwoniła z rana Beata. Powiedziała…
• Ojciec kazał mi do pana zadzwonić. Nie wiem co pan zrobił wczoraj, ale przez chwilę poczułam się wolna.
• Hmm… A co zrobiłeś ?
• Wziąłem ją jak Pan Bóg wziął mnie. Położyłem ją sobie na ręku i dmuchnąłem. Oczywiście też modlitwy zrobiłem.
• Zaraz, zaraz – próbuję to sobie wyobrazić.
• No zmaterializowałem ją wczoraj – mówi to tak normalnie, jakby to było dla każdego oczywiste.
• Teraz zastanawiam się, czy wziąć na dłoń planetę.
• Hola, hola !
• …….
• Dobra, wytłumacz to od początku.
• Zawsze widziałem ją z daleka, ale Ojciec pokazał mi, że mogę ją przyciągnąć przed sobą jak hologram. Jak w hologramie mogłem ją zmniejszyć i wziąłem na rękę. Jej obraz w oddali był 1;1, a im bliżej była, tym stawała się coraz mniejsza i na końcu była jak laleczka i postawiłem ją na swojej dłoni. Pamiętam co Pan Bóg ze mną zrobił i dlatego spróbowałem tak samo.
• Aaaaaa …. – teraz rozumiem.

Cała tajemnica tkwi w tym, że Piotr potrafi wszystko widzieć w formie hologramu i na takim materiale operować. To wydaje się niewyobrażalne i trudne, ale kiedy się jest świadkiem tego wszystkiego, wcale trudne nie jest.

• Słyszę gacki z dołu, mają jakąś naradę między sobą… – Piotr lekko przechyla głowę jakby nastawiał ucho.
• Diabelska sztama… mówią. Naradzają się, jak mu dopierdolić... słyszę.
• Powiedz im Mały, że się boisz.
• Strasznie !
• Ta ironia jest dobra.
• Rób to, co robisz, likwiduj ich.
• Tylko Mi jaja nie rozsadzaj, bo wiem, żebyś ich rozsadził.

Znowu wbiłem miecz w ziemię i znowu znalazłem się piętro niżej. Zobaczyłem ruszające się dziwne macki, poruszały się jak koralowce w wodzie, uciąłem ich tylko kilka, bo szukałem źródła tego dziadostwa. Zrozumiałem, że te „koralowce” żyją na czyjejś głowie. Głowie wielkiego demona zajmującego z 2 piętra. Wbiłem się przez te macki i wlazłem w jego mózg. Chciałem go załatwić i wbiłem miecz głęboko aż dotarłem do serca. Załatwiłem go, spopieliłem mu mózg i jego wnętrzności. Chciałem iść dalej jeszcze głębiej, bo wiedziałem, że prawdziwe zło jest jeszcze niżej. Pod nim zobaczyłem coś wielkiego w kształcie przezroczystego jaja, w środku zielone jakby rośliny, które się lekko ruszały, wiedziałem, że coś tam w środku żyje. Zamachnąłem się mieczem na to jajo i wtedy usłyszałem; 
- Zostaw go. 
Zobaczyłem piękną białą dłoń, która była większa ode mnie kilka razy i która zasłoniła to jajo. Nie pozwolono mi tego zrobić. Wyskoczyłem do góry na samą powierzchnię. Wbiłem swój miecz w ziemię, kleknąłem i spytałem. 
- Co dalej Boże każesz…? 
http://osaczenie.pl/wp/2016/05/14/czy-zlo-musi-istniec/

Rozmawiamy o ważnych sprawach, a tu telefon dzwoni. Jakiś człowiek ma pretensje dotyczące dostawy, ktoś znowu nawalił.

• Ojcze, kiedy to się skończy ?
• Nigdy.
• Jak hartuje się stal ? Hartuje się ciągle i ty też się hartujesz.
• Ale jestem już naprawdę zmęczony.
• Nie chcę tego słuchać. Nie po to idziesz spać, abyś był zmęczony.
• Nie ma dnia bez modlitwy.
• ……. – Piotr wzdycha.
• Homiel jest bardziej przyjacielski, mówi dzień bez modlitwy jest stracony. Ojciec jest bardziej stanowczy, wydaje polecenia – mówi szeptem.
• Nawet Swojemu Synowi wydawał polecenia – pocieszam go, a jestem na bieżąco z ewangeliami.
• To się nazywa hierarchia.
• A co się dzieje z podkomendnym, który nie wykonuje rozkazu ?
• A mamy stan wojenny ?
• Nooo, więzienie albo kula w łeb – Piotr kiwa głową, że rozumie.
• Cały dzień musisz podporządkować tej chwili.
• Jak długo ten stan wojenny będzie trwać ? – pytam.
• Do końca.
• Do końca twojego – … Piotra.
• ……. – otworzyłam szeroko oczy, bo jak to rozumieć ?
• Nawet wyjazd nie usprawiedliwia cię, jeśli tego nie będziesz robił.
• A co ja mam robić Ojcze ?
• A co robisz ? Przelewasz to papier, przemyślenia, kroniki zdarzeń.
• Najlepsze przed tobą.

---

Wieczorem.

Piotr poszedł się pomodlić. Przyszedł 40 minut później cały spocony, ale zadowolony.

• Masz coś zapisać. Podczas modlitwy Ojciec powiedział, że na koniec egzorcyzmów trzeba wymawiać formułkę.
• Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego.
• Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu.
• Kazał mi to powtarzać każdorazowo.
• W imię Moje wyrzucasz, a Mój Syn jest taki jak Ja, tożsamy ze Mną.
• ……. – oczywiście zapisałam natychmiast.

Rozsiadł się na tapczanie i zagapił w TV. Akurat kończył się film „Poszukiwanie zaginionej arki” i trwała scena finałowa z otwieraniem Arki Przymierza. Widzieliśmy to setki razy, ale teraz jakby inaczej. https://www.youtube.com/watch?v=0APF3SO9tqE

• Ciekawe ile w tym prawdy.
• A ile byś chciała ?
• ……. – szybko myślę co by tu powiedzieć. Legenda głosi, że Arka kryła w sobie wielką moc.
• Chciałabym, żeby było dużo – choć widząc co zrobił reżyser trudno o powagę.
• Czy ty wierzysz ?
• Oczywiście.
• Więc jak wierzysz wiesz, że nie ma rzeczy niemożliwych dla Stwórcy.
• Stąd nazwa Stwórca.
• …… – uśmiecham się
• Czy rozszyfrowałaś kod ?
• …….. – lekko sztywnieję.
• Czy go już rozumiesz ?
• Czy to są te uderzenia ? – … nie jestem pewna.
• ……..
• Dzisiaj spytałam sama siebie, czy za dużo jem i od razu poruszała się żaluzja, a okna były szczelnie zamknięte.
• To już wiesz o czym mówimy. To nie żaluzje, to wiaterek.
• To są chwile twoje z Ojcem.
• To są nasze chwile.
• ……. – wzruszyłam się, bo zdarza się to ostatnio naprawdę bardzo często. Zaczęłam nawet sprawdzać żaluzje, czy nie są czasami gdzieś uszkodzone.
• Czy mam coś jeszcze jeszcze przekazać ? – Piotr dopytuje.
• Nie masz snuć opowieści, a przekazać co powiedziałem.
• To teraz będę codziennie czekać na te sygnały – pomyślałam.
• Nie chodzi o Mnie, chodzi o ciebie.
• To nie ma być chleb powszedni dla ciebie, nie masz się przyzwyczajać.
• To nagroda za pisanie i guardowanie – …p.s. guard – strażnik.

Przyznałam rację. Nie może być tak, że zamiast skupiać się na modlitwie, będę skupiać się na żaluzjach. Te odgłosy, które mają być odpowiedzią na moje pytania i to pytania zadane w myślach są tak charakterystyczne, że zawsze wzbudzają moje zdumienie. To nie jest tak; daj znać, czy jesteś i rozbrzmiewa odpowiedź. Rozbrzmiewa, gdy się tego nie spodziewam. Rozbrzmiewa, gdy nad czymś pracuję, mam dylemat, a Piotra w pobliżu nie ma, aby spytać. Niesamowite… 

• Spytałam, czy jem za dużo i teraz nie wiem, czy odpowiedź była na tak, czy na nie – śmieję się szukając w tym chyba pocieszenia.
• Jeszcze musisz się uczyć.
• Kiedyś będziesz zawsze wiedziała, będziesz na właściwej drodze. Mamy czas.
• A te uderzenia w meble, podłogę to też tajny kod ?
• Potraktujemy to jako jedno.

Ponieważ analizuję ewangelie, przyszło mi pewne skojarzenie w związku z „tajnym kodem”;

J 14 ; 23 W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego i będziemy u niego przebywać.