Jestem sługą i posłańcem Bożym.

24. 10. 16 r.  Warszawa.

Jesteśmy zmartwieni synem. Siedzi już 5-ty miesiąc na statku, w dalekim porcie, w upale i jest wykończony. Miał zejść dwa miesiące temu, ale ciągle wychodzą jakieś problemy na statku i armator nalegał, by został. Piotr dzisiaj był na porannej mszy.

  • Ojcze, przywieź mi syna.
  • Wkrótce będzie w domu.
  • Kiedy ?
  • Niedługo.

Opowiada mi o tym godzinę później przy kawie. Kurcze … Mieliśmy z niej zrezygnować, ale nasza słabość wygrała. 

  • No to nie martw się … Ojcu nie wierzysz ?
  • Noooo. … – nie wiem co chciał wyrazić. Czy to, że wierzy, czy to, że ciągle wątpi.
  • A kiedy będzie rozprawa ?
  • Kiedy będzie trzeba.
  • No powiedz coś jeszcze Homiel.
  • Trwaj do sądu i płyń …
  • Ledwo uszedłeś z życiem i znowu zniecierpliwiony ?


25. 10. 16 r. Warszawa.

Rozmawialiśmy wieczorem oglądając jednocześnie TV.

  • Homiel mówił, że sąd zamknie się w październiku, a tu twój zawał … – myślę głośno.
  • Dlaczego pytasz o sąd ? – pyta mnie Piotr.
  • A nie może ?
  • To już w październiku nie zdążycie, za mało czasu … – ciągle głośno myślę.
  • Dzieje się, co się ma dziać.
  • A październik ?
  • A nie stało się ?

Oczywiście, że się stało, tylko zapomniałam. Wyniki ekspertyzy rzeczoznawcy są dla nas doskonałe. I co dalej ?…


W TV akurat reklama Lotto.

  • A może zagrać w lotto ?
  • Już widzę, jak wygrasz.
  • A może wygram – Piotr przekornie.
  • Jak wygrasz to i 10 tysięcy innych.

Zaczęłam się śmiać na głos, bo już widziałam tego skutki. Przy takim podziale dostałby chyba … 1 zł. 


W telewizji mignął nam aktor Krzysztof Pieczyński, wielki antyklerykał.

  • Nie lubię go – mówi Piotr.
  • Lub wszystkich i ucz.
  • No i jak mam go uczyć ?
  • Jak będę chciał, to będzie u ciebie już jutro.
  • …… ?!
  • A może podesłać mu bloga na Facebooku ? – wpadłam na pomysł.
  • Nie na tym etapie.

Usłyszeliśmy sąsiadkę z dołu, która krzyczała do kogoś za oknem. Piotr chciał jej odkrzyknąć …

  • . Aby wiedziała, że dookoła też są ludzie.
  • Nie bądź złośliwym.
  • Nie można być złośliwym ?
  • To domena czarnych.
  • Hmm … – Piotr nie był zbyt zadowolony, bo już myślał, że sobie pokrzyczy i porządek zrobi.

  • Homie l… Jakie słowo lubisz najbardziej ?
  • Kiedy miałeś 3 lata i nadałeś Mi imię, pokochałem go najbardziej.
  • A jak masz na imię naprawdę ?
  • To nieważne. Najważniejsze, że prowadzę cię do celu.
  • Jesteś aniołem ?
  • Jestem sługą i posłańcem Bożym.
  • Służę Temu, do którego tak szlochasz.
  • …….. – Piotr bardzo się wzruszył.
  • Czy Ojciec o tym wie, że tak szlocha ? – … spytałam.
  • On to widzi.
  • …. Co się dzieje z Andrzejem ? – znajomym, który niedawno zmarł na zawał  w hospicjum.
  • Na pewno po łące się nie pasie.
  • Musi to odpracować.
  • Przebimbał życie, przebimbał szansę.
  • Czy tak właśnie wygląda czyściec ? Odpracowanie za błędy ? – … pomyślałam. 

  • Homiel mówi, że dzisiaj podobało mu się co napisałaś, ale musisz zgłębić końcówkę.
  •  ???!!!  – mówiąc krótko wybałuszyłam moje oczęta, ponieważ ciągle mnie to zadziwia, że Oni widzą, co ja robię.
  • Końcowa rzecz …., mówi … 
  • Wyciągniesz wszystko, co najistotniejsze.

Natychmiast zaczęłam główkować o co chodzi.

  • Ładnie koronkę przędziesz i wplatamy coraz częściej Naszą koronkę.

Zastanowiło mnie to od razu. Jakoś tak się zdarza, że kiedy ja zaczynam wątpić w pisanie, od razu dostaję maila od kogoś z prośbą, by pisać dalej.

  • Zagłębiając się dalej osiągniesz wyżyny.
  • Będzie ci łatwiej tłumaczyć zawiłości, które nie są zawiłościami.
  • O rany ! Jeszcze bardziej mam się zagłębiać ? Nie jestem przecież teologiem ? 
  • … A może właśnie o to chodzi ? Potrzebne jest świeże spojrzenie ? – … pomyślałam.
  • Postaraj się zbliżyć myślą do Niego (Jezusa).
  • Poczuj GO, a On poda ci rękę na pewno.
  • Bardzo ci to ułatwi.
  • Gdybym Go słyszała, byłoby łatwiej.
  • Gdybyś Go słyszała, nie pierwszą, lecz ostatnią ławkę byś zawitała.
  • Bo w pierwszej ławce są kujony, a w ostatniej leserzy ? Rozumiem … – już nic bym nie robiła, tylko czekała na gotowe.
  • Poza tym poznasz siebie lepiej.
  • A sądzisz, że siebie nie znam ?
  • Do końca ?

Strzał w dziesiątkę ! …, jak zwykle … Kto tak naprawdę zna siebie do końca ?

  • Homielku kochany – próbuję się podlizać.
  • A nie możesz się mi pokazać tak, jak Piotrowi ? Chyba zasługuję na to, prawda ?
  • Nie sądziłem, że będziesz sędzią w swojej sprawie.

On mnie „dobija” … Znowu strzał w dziesiątkę, aż mi się głupio zrobiło. Kto wie lepiej na co zasługuję, a na co nie ?


  • Tak się zastanawiam … Mam całe Niebo na karku … Może powinnam się nie malować, nie farbować, ubierać w długie kiecki, chusty na głowie … ?
  • Chcesz ludzi straszyć ? 
  • …….. – roześmiałam się z ulgą. 



Dopisane 11. 07. 2017 r.

  • Nie bądź złośliwym. To domena czarnych.