18. 12. 16 r. Warszawa.
Pojechaliśmy do „naszego krzyża”. Organizowano przedświąteczną żywą szopkę, więc kręciło się sporo ludzi, nawet pojawiła się lokalna telewizja. No!… Na pewno nic się tym razem nie wydarzy, pomyślałam. Zauważyłam cygankę, która biadoliła na cały głos, ale kompletnie nikt nie zwracał na nią uwagi i każdy omijał jak trędowatą. Nawet Piotr do kościoła wszedł innym wejściem, oby jej tylko nie spotkać. Zrobiło mi się jej bardzo żal nie dlatego, że wyglądała nędznie, ale dlatego, że była tak lekceważona.
Stanęliśmy pod krzyżem, ale ja ciągle myślałam o cygance. Zaczęłam macać się po kieszeniach w poszukiwaniu jakichkolwiek pieniędzy. Piotrowi musiało się głupio zrobić widząc moje starania, bo zaraz poszedł w moje ślady. Znalazłam dla niej 5 zł i a Piotr 2 zł.
- Daj jej – i chciał mi wcisnąć 2 zł do ręki.
- Sam jej daj !
Wkurzył mnie, że nie chciał jej dać osobiście, jakby miał się od niej zarazić. Westchnął tylko i zastygł na chwilę… Wyszliśmy i daliśmy cygance pieniądze, każdy osobno. W aucie Piotr zaczął opowiadać.
- Kiedy mi to powiedziałaś, usłyszałem …
- Serce bije, cierń Mój wzmaga.
Para ze mnie zeszła, bo nie zrozumiałam słów, ale poczułam ich wielką żałość.
- O czym wtedy myślałeś ? To musi być odpowiedź na twoje myśli !
- Zastanawiałem się czy dać cygance pieniądze.
- No jasne ! Chciał ci powiedzieć …
- Ty żyjesz, a ciągle Mnie ranisz.
- Ale ja wiem co ona jest! Naciągaczka i udaje ! – Piotr już prawie z płaczem.
- Jest potrzebująca, ma rodzinę – Homiel na to.
- Nie rozgraniczaj ludzi, nie oceniaj, nie jesteś sędzią.
- Kiedy wchodzisz do kościoła, wyłącz komputer …
- To prawda, ty ciągle kalkulujesz ! – mówię.
- Jesteś wrażliwy na łzy, bądź wrażliwy na człowieka.
- Diabeł też potrafi płakać.
- Trzeba było dać jej – pokazał 10 zł.
- …, które miałeś schowane, lepiej by się się spodnie nosiło.
- Miałeś 10 zł ? – spytałam z niedowierzaniem.
- …… – Piotr wzruszył ramionami zrezygnowany.
Kupił wczoraj spodnie, które ledwo zapiął mimo, że sporo schudł. Danie parę groszy go nie zubożeje, a komuś pomoże. Jadąc autem prawie się nie odzywaliśmy do siebie. Ja ciągle myślałam o tym, że nauki „spod krzyża” idą na marne, a Piotr narzekał na kręgosłup.
- Pojedziemy na chwilę do domu, podgrzeję sobie plecy.
- Jak już pojedziemy, to nie wyjdziemy … – pomyślałam natychmiast.
- Nie martw się, wyjdziemy – mówi mi na to Piotr – Usłyszałem twoje myśli.
- … ???
- To chyba Homiel sam ci je podsuwa – mówię z żalem, że współpracują ze sobą za moimi plecami.
- Ty ją słyszysz, a ona ciebie – … jeśli ja słyszę, to tylko intuicyjnie.
- A Ty nie podsłuchuj ! – Piotr do Homiela.
- Będę !
- ………. – i ta najprostsza z możliwych odpowiedź bardzo mnie rozśmieszyła.
- … Pamiętasz, jak Bóg Ojciec spytał cię, czy jesteś gotowy do drogi ? – pytam.
- Po dzisiejszym myślę, że nie jestem gotowy do drogi – Piotr kiwa głową w zamyśleniu.
- Nie zawsze byłeś, ale już jesteś.
19. 12. 16 r. Warszawa.
Siedzimy na kanapie wieczorem i oglądamy po kolei wszystkie programy informacyjne w TV. Wszędzie to samo; ciągła wojna między PIS a resztą świata.
- Czy PIS przetrwa ? – pytam.
- Spytaj raczej, czy przetrwa świat …
- ???!!!
- A przetrwa ?
- Nie może.
- Wow … ??? !!! – nie takiej odpowiedzi się spodziewałam.
Piotr przełączył się na kanał rozrywkowy i zaczęliśmy oglądać jeden z odcinków „Gwiazdy lombardu”. Lubimy ten cykl, ponieważ wiele można się dowiedzieć i nauczyć przy okazji.
- Ładna ta broń – mówi Piotr, gdy ktoś do sprzedaży przyniósł stary pistolet.
- Ale to ciągle broń siejąca śmierć.
- Broń to broń – podsumowałam odkrywczo zadowolona ze swojej wątpliwej mądrości.
- Nie, może być też broń pokoju.
- A co to ?
- Gołąbek. Każdy gołąbek kruszy najtwardsze serca.
- Homiel, Twoje informacje dotyczące przyszłości są wyjątkowe konkretne – Piotr z przekąsem.
- Nadchodzą zdarzenia, które wiele zmienią.
- …… – spojrzeliśmy na siebie w milczeniu, bo powtarza to ostatnio niemal codziennie.
- Ten rok to spokój ?
- A ile go jeszcze zostało ?
- ……… – jasny gwint ! Dzisiaj 19, rzeczywiście do nowego roku już niewiele zostało.
- Ale na szczęście jeszcze święta przed nami.
- To będą ostatnie święta w tym składzie.
- Twoja dusza wróci do macierzy.
- …….. – spojrzeliśmy na siebie znowu, tym razem z lekkim strachem w oczach.
- Co jeszcze się wydarzy…?
- Niektóre rzeczy przyspieszają.
- Pięć minut od Nas dla Was.
- Jak to się stanie …, do świtu niedaleko.
Słysząc o świcie przypomniało mi się jedno wydarzenie sprzed roku.
- Usłyszałem w głowie muzykę, którą znam z filmu, przejmująca i nie wiem co to znaczy. Całą drogę brzmiała mi w mózgu. „Odyseja kosmiczna 2001” i czołówka muzyczna, którą nazwano „The Dawn of man” „Świt ludzkości”. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/11/18/ojciec-prowadzi-taka-droga-ze-nie-musisz-sie-niczego-bac/
Dopisane 22. 08. 2017 r.
- To będą ostatnie święta w tym składzie – i tak się stało.
- Pięć minut od Nas dla Was, jak to się stanie… do świtu niedaleko – trudno mi wyjaśnić w tej chwili z wyprzedzaniem te zagadkowe słowa. Bardzo ciekawie o „świcie” mówi Jezus Alicji Lenczewskiej.
Ludzkość czekają wielkie wydarzenia, upadek Kościoła, jakiego znamy i jego odrodzenie. Powyższe słowa były przekazane około 20 lat temu i czy można w tej chwili powiedzieć, że jesteśmy świadkami powolnego upadku Kościoła nie tyle jako instytucji, co religii? Ilu jeszcze tak naprawdę wierzy w Boga?