Czas zbierać ludzi na arkę, uratować ile się da.

06. 05. 18 r. Warszawa.

Dzisiaj niedziela i długo spaliśmy po wczorajszej uciążliwej jeździe pociągiem. Pojechaliśmy do „naszego krzyża”. Spojrzałam na Jezusa ciężkim wzrokiem czując się winna, że tak dawno tu nie byliśmy.

  • Kocham cię – powiedziałam w myślach zupełnie bezwiednie.

Stałam w bezruchu chwilę zaledwie, kiedy mój wzrok przesunął się na posadzkę. Pod moimi stopami leżało białe serce. Serce… i to białe i w odpowiednim momencie i miejscu nie może być przypadkowe.

Piotr się nachyla i szepcze…

  • Powiedział mi…
  • Czas zbierać ludzi na arkę, uratować ile się da.

Wracając autem…

  • Co to znaczy ? – pytam.
  • Przecież nie o budowę arki chodzi. To tylko symbol.
  • Wiadomo, ale chodzi Im o to, że rzeczywiście coś nadchodzi.
  • Gdyby ludzie naprawdę wierzyli, że Ojciec jest to może nic by się nie stało. Ojciec jest super, ale ludzie Go nie rozumieją – wzrusza ramionami.
  • Mały, pamiętaj o liściach – … czyli o tym, że nie każdego da się uratować.
  • Mały, zagarniesz towarzystwo, które masz zagarnąć.
  • Hmm… Zobaczyłem teraz jak zagarniamy ludzi do przedpokoju, z ziemi do przedpokoju. W trakcie ich przechodzenia zmniejsza się światło nad ziemią, jakby gasła żarówka, aż w końcu ciemność zapadła nad ziemią.
  • ……. – kiwam głową, że rozumiem. To okres przedapokaliptyczny.
  • Miałem dzisiaj sen. Znalazłem rulon pieniędzy i szukałem właściciela, ale każdy odmawiał, że to nie jego. To oznacza w senniku wygrana. Muszę zagrać, a jak wygram, to kupię ci nowy samochód… – Piotr się cieszy…
  • Taaa… Ojciec ci wielokrotnie mówił, że bogactwo to Oni. Ta wizja może oznaczać, że to tobie jest dane mieć z Bogiem kontakty, a inni nie są na to gotowi.
  • Tak myślisz ? – poczuł się zawiedziony, bo mogłam mieć rację.
  • Widzę jak Ojciec złapał się za głowę…
  • Dobrze, że dołączyłem do ciebie deszyfratora.
  • To nie wygram ?! – Piotr poczuł się mocno rozczarowany. Śmiać mi się chciało, bo wyglądał jak chłopiec, któremu właśnie sprzed nosa zabrano samochodzik.

Wracaliśmy szybko do domu, Piotr wszystkich wyprzedzał  na czerwonych światłach.

  • Znowu cwaniakujesz.
  • Jestem cwaniakiem ?
  • Jesteś takim cwaniakiem, jakim ci pozwalamy być.

Wieczorem.

  • Poczułem smak czekolady z dzieciństwa, jak to możliwe ?
  • Bo cudaki tak mają, a czasami… Uwaga! Jesteś cudny.
  • ……. – zaczynam się śmiać.
  • Tylko nie jedz dużo, bo staniesz się podobny do Buddy.
  • ……. – teraz śmieję się już na cały głos.
  • Ciekawe jakie plany ma Ojciec…
  • Piotr nic nie wie, ale bezgranicznie zaufał Ojcu.
  • Szkoda, że tak późno.
  • …….
  • Pamiętasz jajo, które zapęczniało ?
  • Nie tylko by wypeczniało, ale byś ich spalił.
  • Nie po to cię tu posłałem, żebyś palił.
  • Nie wiem jak to zniosę.
  • Ta fala wszystko zmieni.

Siedzę zamyślona, bo nie wiem, czy pisać na blogu o pewnych sprawach…

  • Nie bój się pisać, bo jesteś z prawdy, więc piszesz prawdę.
  • A serduszko jest prawdziwe.
  • ……. – i jak tu nie zapłakać …

09. 05. 18 r. Warszawa.

Na kawie siedzimy i obserwujemy ludzi, którzy sporadycznie koło nas przemykają. Przechodzili właśnie bardzo rośli mężczyźni, być może koszykarze.

  • Przy takich facetach to jestem mały.
  • Od kiedy to wzrost jest wyznacznikiem ?
  • …….. – no właśnie.
  • Wczoraj podczas modlitwy zobaczyłem Jezebela w formie węża. Znowu widziałem garnek i on tam się mieścił. Próbowałem go pokrywką w tym garnku zdusić, ale był wielki, spasiony, łeb mu wychodził z garnka, więc nie miałem wyjścia, musiałem mieczem mu łeb uciąć.

  • Skąd miałeś miecz ?
  • Raptem znalazł się w moim ręku.
  • To ciekawe, że spasiony – analizuję.
  • To znaczy, że ten diabeł żywi się na ludziach bez przeszkód, jest nienażarty. Ludzie sami ładują mu się pod pysk.
  • Coraz trudniej mi z nimi walczyć. Wyciągam ich z ziemi jak magnesem, ale one się przeobrażają w glizdy, robale, węże i uciekają na wszystkie strony… Mam wrażenie, że one ciągle się uczą. Za każdym razem muszę zastosować inną technikę.
  • Ale dajesz radę ?
  • Staram się – Piotr się zamyślił, ale wyglądał na zmęczonego.
  • Widziałem w Niebie jakąś paradę… Ludzie się cieszyli, konfetti rzucali w górę. To wyglądało jak w starożytnym Rzymie, białe konie… Wszystko sunęło w stronę tronu Ojca… Jakieś święto mieli, czy co? A ja wolałem iść sobie nad wodę i posiedzieć sam.
  • ……. – Piotr opowiada z taką normalnością, jakby nic nie robiło na nim już wrażenia.
  • Powiedz, co sobie rozmyślałeś ? Że Bóg do ciebie przyjdzie ?
  • Tak właśnie myślałem – Piotr się zawstydził. 
  • Co to za impreza ? – pyta.
  • A co to cię obchodzi, skoro cię to nie interesowało ?
  • …… – a tego się nie spodziewał.

Spojrzał przed siebie. Myślałam, że się obraził, ale on po prostu coś zobaczył.

  • Widzę cię tam w bibliotece, wielkiej bibliotece… Jesteś taka wiotka… Nie to co teraz, kawał baby…
  • …… – miałam ochotę teraz zdzielić go  kubkiem od kawy.
  • Usiedliśmy przy stole i rozmawialiśmy o tych czasach, wspominaliśmy… – ciągle patrzy przed siebie…
  • Widzisz przyszłość ? A to coś nowego !
  • A gdzie Chrystus ? – pomyślałam.
  • I właśnie wchodzi Jezus. Dlaczego On się nie śmieje? Ciągle tylko się uśmiecha… Mówi do mnie…
  • Nowa próba cię czeka.
  • ……. – Piotr zapatrzył się na dobre.
  • Mam pytanko… – przerywam jego milczenie.
  • Czy Eliasz wiedział, że go wezmą do Nieba? Zapowiadali mu to ?

To pytanie nasunęło mi się pisząc na blogu… Henoch, Eliasz, prawdopodobnie i Melchizedek to osoby, które zawitały w Niebie jeszcze za życia. Byłam ciekawa, czy zostali o tym uprzedzeni. 

- Zbliża się ta chwila, gdy zabiorę cię na chwilę. Wtedy naprawdę staniesz się Mój. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/05/09/a-czyz-moj-syn-nie-cierpial-dla-ratowania-swiata/
  • Chodzi ci o to, czy jest szablon ?
  • ……. – zaczęłam się śmiać, bo właśnie o to mi chodzi.
  • To nie jest szablon.
  • Nie wiadomo, gdzie trafi twój mężuś.
  • Piekło jest ciągle otwarte.
  • A może trafi na dół za to co zrobił ? I będzie nadal szarpany ?
  • Tyle dusz skrzywdziłem…
  • Nie chcę, żebyś się obwiniał.

Czysta mistyka.