03. 02. 17 r. Warszawa.
Do choroby dołączyła migrena. Była tak silna, że całą noc miałam nieprzespaną. I może dzięki temu, że nie spałam, usłyszałam wyraźnie stuknięcie do drzwi pokoju Piotra. Myślałam, że go to obudzi, ale widocznie musiał być zbyt zmęczony, gdyż nawet się nie poruszył. Rano wyglądałam jak zombi, co lekko przestraszyło Piotra. Pojechał do biura i zadzwonił godzinę później.
- Gdzieś za 15 minut powinnaś czuć się lepiej.
- Ok. zobaczymy… – powiedziałam z rezygnacją.
Mija niecałe pół godziny i… wszystko minęło. Po południu wróciwszy do domu jeszcze w progu zaczął mi opowiadać.
- Wkurzyłem się na twoją głowę. Wziąłem ją sobie między ręce, to znaczy ją zwizualizowałem. Widziałem wszystkie twoje zwoje i coś czarnego na skroni. Od rąk wytworzył się stożek światła, od prawej i lewej ręki. Ostre końce tych dwóch stożków złączyły się w środku głowy, a potem dołączyło jeszcze wielkie światło z góry, też w kształcie stożka. Trzy stożki w twojej głowie tak rozświetliły ci głowę, że było tam tylko biało.
To zadziwiające, nie wiem któryż to raz uzdrawia mnie z migreny i zawsze odbywa się to niejako w inny sposób. Nie wiem jak to wytłumaczyć, a i sam Piotr jest tym zaskoczony.
Wieczorem.
Jakiś czas temu zaczęłam korespondować z pewnym księdzem egzorcystą. Napisał mi dzisiaj coś smutnego.
- Wieczorem dostałem słowo, że za mało się modlę o ochronę, a Zły atakuje szczególnie tych, którzy demaskują jego ciemne sprawki.
- On potrzebuje pomocy – Piotr przyznał czytając te słowa.
- Jak każdy. Wszystkie ręce na pokład – i pokazał łódź z wioślarzami trzymającymi wiosła.
- Wielu jest wioślarzy…
- … A sternik jeden.
Piotr wymownie pokazał palcem ku górze i zrobił przy tym taką minę, jakby odkrył największą tajemnicę świata. Miałam skojarzenie, że Homiel mówi o łodzi z jego 12 apostołami.
- Sternik ?
- No wiesz przecież Kto !
- Pokazałeś to tak taktownie, że nikt nie widział – Homiel zażartował.
- Ale Ty widziałeś !
- Tak jak wszyscy inni – … czyli całe Niebo.
- …. Miałem dzisiaj rozmowę z Ojcem. Powiedział do mnie …
- Posłałem cię między wilki, prowadź owce Moje.
- ……… – zamyśliłam się, bo to wcale nie jest proste.
- Przypomnę ci słowa Ojca … – mówię.
- Dzieci Moje niszczą się nawzajem …
- … Hmm … To prawda … Ojcze, daj mi zrobić porządek – poprosił Piotr i zrobił to w taki sposób, że mnie zatkało.
- Nie po to cię powołałem.
- Zrobię porządek z gackami, Ojcze – nalegał.
- Więc rób, masz modlitwę.
Powinnam się przyzwyczaić, że dane nam Go słyszeć, ale …, to jest tak niesamowite …
04. 02. 17 r. Warszawa.
Dzisiaj sobota i mimo, że ciągle byłam lekko osłabiona, chciałam jechać do „naszego krzyża”. Zanim jednak to zrobiliśmy, zahaczyliśmy o bankomat.
- Zobacz, co robisz … – zwrócił uwagę Homiel.
- Do kościoła idziesz !
Natychmiast zaczęliśmy się śmiać. Mówiąc zobacz, co robisz powinien raczej powiedzieć uważaj, co robisz … Wybierając się do katedry nigdy nie wiemy co nas spotka tym razem i czy „nauka o dawaniu” już się skończyła. Staramy się zawsze mieć przy sobie trochę grosza, ale nie za dużo, bo a nóż trzeba będzie oddać wszystko ? Dlatego Piotr w pierwszym momencie się zawahał, ale machnął ręką i poszedł do bankomatu. Ile wziął, nie wiem. Nieoczekiwane pytanie Homiela wprawiło mnie w doskonały humor i wyostrzoną czujność.
Przed kościołem zobaczyłam znajomą cygankę, która już z daleka zaczęła nam kiwać ręką. Po krótkiej wymianie zdań cyganka okazała się Rumunką i zdziwiłam się, że całkiem dobrze nauczyła się polskiego. Do tej pory myślałam, że to polska cyganka, a to Rumunka i czy coś z tego powodu się zmieniło ? … Absolutnie nic. Złapałam swoją myśl w locie, że prawdopodobnie jeszcze dwa lata temu wiedząc, że to nie-Polka, wchodziłabym do kościoła od tyłu, byle tylko jej nie spotkać. A teraz ? A teraz wszystko jest inaczej i to się nazywa niebiańskie pranie mózgu ! Myślę, że dla mnie to wielka nauka.
Daliśmy jej trochę pieniędzy i spokojnie weszliśmy do środka, gdzie nie było już nikogo oprócz organisty, który prawdopodobnie przygotowywał się do jakieś uroczystości. W kościele absolutnie nic się nie działo, a organy grały. Dzięki tej pięknej muzyce, dzięki zgaszonym lampom, dzięki świecącym świecom, panowała bardzo magiczna atmosfera. I wtedy właśnie Jezus …
- Czas nauki się skończył …
- Przywdziejesz zbroję, pobierzesz oręż.
- Nachodzi nieuchronne.
Czas nauki się skończył …
- A kiedy czas nauki się kończy, zaczyna się czas … ??? – zaczęłam analizować już po wyjściu.
- Zaczyna się nieuchronne … Kiedy się zacznie ? Od jutra ? – Piotr pyta Homiela.
- Bardzo szybko, ale to nie Express Reporterów.
- … Nie mam siły do Niego – Piotr się śmieje.
Wczoraj wieczorem oglądaliśmy program „Expres reporterów” poświęcony zagładzie Polaków w obozie w Działdowie. Widocznie musiał oglądać go z nami.
Pojechaliśmy na obiad. Oboje pewnie myśleliśmy o jednym, o tym kiedy nadejdzie nieuchronne …
- Słyszę bicie zegara – Piotr zaczął rozglądać się wokoło szukając zegara.
- To bije w twojej głowie, bo nic tu nie ma.
- Chyba tak, bo zobaczyłem zegar i godzinę 12. Zegar rzeźbiony w złocie, biała tarcza i wskazówki równo ustawione na godzinę 12.
- Dotknij.
- Czego ? – zdziwił się Piotr, ale wyciągnął rękę do przodu.
- Kryształowej ściany.
- Trzymasz rękę na ścianie. To już wiesz gdzie jesteś.
- To miesiąc ?
- …….
- Spiszę ci wszystko dzisiaj, co masz robić, gdyby się coś stało ze mną – Piotr bardzo poważnie już mocno przestraszony.
- Homiel … A jest to potrzebne, by Piotr spisał ? – spytałam, bo choć wiedziałam, że nic się z nim nie stanie, na wszelki wypadek chciałam się upewnić.
- Piotr znowu ma pełne portki, chciałby świat już przemeblować.
- …… – o mało nie dostałam czkawki ze śmiechu, bo trafił jak zawsze w samo sedno.
- Pamiętasz jak gacek wyciągnął do mnie rękę i chciał, żebym poszedł za nim ? –
Piotr przypomniał jedno z najbardziej traumatycznych chwil w swoim życiu, czym szybko sprowadził mnie do równowagi.
Miałem sen, właściwie nie sen, to wizja, była tak realistyczna, że kiedy się zbudziłem, byłem zdziwiony, że leżę w łóżku. Jest duże pomieszczenie wyglądające jak muzeum, ma poziome gabloty, za jedną z gablot stoi facet ubrany jak mój tato i wyglądał jak mój tato, ale jego twarz była cała z wypryskami, pomarszczona, z wybroczynami na gębie, miał kręcone ciemne włosy średniej długości. Powiedział stojąc za gablotą; - Chodź ze mną – i w jednym ułamku sekundy stanął przy mnie. - Odczep się, czego ty chcesz ode mnie – powiedziałem. - Jak to nie wiesz? - Nie wiem. - Przecież jesteś moim synem, zawsze byłem w tobie– odparł. - To nieprawda – zacząłem krzyczeć, ale ten nie słuchał. Zignorował to. Klęknął przede mną i wyciągnął do mnie dłoń. - Podaj mi dłoń, będziemy razem rządzić. -Nie, to niemożliwe, nigdy! – krzyknąłem. http://osaczenie.pl/wp/2016/03/09/poczatek-wojny/
- Pamiętaj, że diabeł gardzi ludźmi.
- Nie chcę o tym mówić.
- Możesz o tym mówić, bo to twoje zwycięstwo.
- Ale ja anemicznie walczyłem !
- Ale wygrałeś.
Wygrał, bo niezależnie, czy na jawie, czy w wizji ważne jest, jak się kończy.
Podczas obiadu kontrolowałam Piotra, by się nie przejadał. Sporo już schudł i w jego przypadku utrzymanie wagi było kluczowe dla dalszego stanu serca.
- Przed zawałem zjadałem 20 dkg cukierków i od razu piłem kawę.
- A mówiłem, że śmierć pakujesz w siebie i co się stało ?
- Ciele oknem wyleciało ! – odpalił natychmiast Piotr już wkurzony ciągłymi Jego pouczeniami.
- …….. – czekałam na reakcję Homiela z wstrzymanym oddechem, bo tego chyba się nie spodziewał.
- Sam byś wyleciał, gdyby nie Nasza siatka, ale powiem ci jedno powiedzenie …
- Głupi to zawsze ma szczęście … Czym sobie zasłużyłeś na to ?
- …… – nie wierzyłam własnym uszom, rozmawiają jak starzy kumple !
- Ale będę miał teraz ciężko – Piotr westchnął.
- Przy Ojcu nic nie jest ciężkie, wszystko smakuje.
Dopisane 24. 09. 2017 r.
- Głupi to zawsze ma szczęście… Czym sobie zasłużyłeś na to? – Normalność, prostota, dowcip i nauka zarazem. Kiedyś myślałam, że słowo „głupi” nie istnieje w słowniku Nieba.
Łk 12,20 Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze! Umrzesz jeszcze tej nocy. Komu więc to wszystko zostawisz?”
Jezus; Głupi ślepcy! Co jest ważniejsze: złoto czy świątynia, która złoto uświęca?
Kto zaś słucha Mnie, ale nie postępuje według tego, jest jak człowiek głupi, który swój dom zbudował bezpośrednio na piasku.
- Jak każdy. Wszystkie ręce na pokład – z ostatnich rozmów wynika, że bardzo martwią się marną kondycją obecnego duchowieństwa. Nie są to obawy nowe, ponieważ Chrystus A. Lenczewskej mówi o tym bardzo wyraźnie.
