09. 07. 16 r. Warszawa.
Dzisiaj sobota, więc rano pojechaliśmy do katedry, do „naszego krzyża”. Byliśmy sami. Minęły może dwie minuty, gdy Piotr usłyszał słowa, które ewidentnie Chrystus nawiązał do wczorajszego, złotego sejfu.
- Czas wyboru nadchodzi.
- Między światem duchowym, a materialnym.
- Między Nami, a tym światem.
10. 07. 16 r. Warszawa.
Dzisiaj niedziela, więc rano ponownie pojechaliśmy do katedry i znowu byliśmy sami. Oboje uklękliśmy blisko siebie. W pewnej chwili Piotr się lekko odsunął ode mnie i zaczął mnie obserwować z zaciekawieniem jak eksponat w muzeum.
- Jezus zszedł i podszedł do ciebie, rękoma objął twoją głowę i pocałował w czoło, patrząc na mnie powiedział …
- Pilnuj ją. Ola jest kluczem.
No i … rozbeczałam się stojąc pod tym krzyżem. Wychodząc próbowałam zrozumieć co znaczy być kluczem. Już w aucie Piotr usłyszał …
- To, co ma być, już się zaczyna dziać.
Piotr jechał szybko jak wariat, ale o dziwo prześcignął nas inny wariat, który spieszył się jeszcze bardziej.
- Widzisz tego durnia ? Zapomniał, że są kamery ?! Można tak jeździć, ale sztuką jest, aby się nie dać złapać.
- Słyszysz ?… Homiel mówi do mnie …
- Prawdziwy mistrz cnoty !
- Homiel, jesteś od zawsze ze mną ?
- Tak, ale musisz wiedzieć, że pod tym imieniem nie zawsze jestem Ja.
To już wiem ! Czasami jest to sam Ojciec. Lubi rozmawiać nie objawiając się i ja to rozumiem. Nie rozmawialibyśmy tak na luzie albo wręcz w ogóle wiedząc, że naszym rozmówcą jest akurat … Bóg Ojciec. Kiedy to piszę, sama w to nie wierzę, ale… Kurcze … To się naprawdę dzieje !
-
Boli mnie głowa – poskarżyłam się Piotrowi.
- Medyku, do dzieła ! – zażartował Homiel kierując te słowa do Piotra.
Niewiele mógł jednak zrobić jadąc akurat autem. Na to potrzebuje i skupienia i nieco czasu. Widząc czarną smugę w mojej głowie, holografuje ją w przestrzeni i spala, to znaczy wyobraża sobie, że się pali. To jest jedna z jego metod, która okazuje się bardzo skuteczna. Czy może robić tak każdy człowiek ?… Naprawdę nie mam pojęcia.
- Nasz świat to rzeczywiście jakiś matrix.
- Sporo ludzi są programem, którzy służą innym ludziom w ich rozwoju, skoro mówimy o matrixie …
- Czy taki człowiek w każdym życiu jest tylko programem ? – zainteresowałam się.
- Jesteśmy na etapie szkoły średniej, nie uniwersytetu.
- A kiedy będziemy na uniwersytecie ?
- To zależy od was.
- ……… – taaa, nie jest to takie proste.
- Ty masz większy dostęp do wiedzy, a nie wiedzę – zwrócił się do Piotra.
- Ola walczy o każdą stronę w bibliotece, a ty masz wszystkie księgi otwarte.
- Wielka panna wiedzy.
Uśmiechnęłam się. Rzeczywiście mnóstwo czasu poświęcam na to, by rozszyfrować słowa Homiela, Jezusa, Ojca. Szperam po internecie, dużo czytam i wiąże wszystkie wątki w logiczną całość. Im więcej wiem, tym więcej stawiam pytań. Na przykład … Dlaczego Kościół tak daleko odszedł od źródła wiedzy Chrystusa odrzucają idee ponownego życia, choć nawet w ewangeliach są tego ślady ? Dlaczego Kościół oficjalnie nie wprowadzi korekty do głównej modlitwy Ojcze nasz, gdzie fragment nie wódź nas na pokuszenie to zwrot wydawałoby się bezpośrednio do diabła, a nie do Boga ? Przecież źle przetłumaczone słowa zmieniają cały ich sens. Według E. Zolli, (książka „Nazarejczyk”) prawidłowe tłumaczenie to; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego. Nie mogę tego zrozumieć, tej cholernej niesprawiedliwości wobec Ojca.
- Dlaczego tego Watykan nie zmieni ?
- Nie zapominaj o grupach, które tam działają.
- Nawet Franciszek będzie zdziwiony … Walczymy.
- Papież, nie papież … Człowiek nie może planować przyszłości.
Zadumałam się … Historia Watykanu, historia chrześcijaństwa musi być pisana niebiańskimi literami, człowiek jest zbyt mały jak na tak wielkie wyzwanie.
Niedawno pisałam na blogu dlaczego Jezus wybrał św. Piotra, który był tak zwyczajny, tak prawdziwy.
- Jeśli go wybrał, to mógł wybrać nawet ciebie – przyszło mi to nagle do głowy.
- W tobie jest prawdziwy chleb i sól – Homiel na potwierdzenie.
Spodobało mi się to określenie, w Piotrze jest wszystko.
Jedziemy dalej i dyskutujemy o różnych sprawach.
- Dzisiaj o 21.00 finał meczu – mówię.
- Nie, o 20.00 – Piotr poprawił mnie stanowczo.
- Kurde ! O 21.00 – już mnie wkurzył, bo znowu wydaje mu się, że wie lepiej.
- Chcesz wygrać z niesprawiedliwym ? – zaśmiał się Homiel.
- ……
- Jesteście więksi w Niebie? – Piotr zmienił temat.
- Więksi.
- Jak więksi ?
- Mówiłbym do ciebie kurduplu … W kontekście jak mówisz do Lucjana.
Zaczęłam się głośno śmiać. Piotr nazywa mojego tatę, z powodu jego niskiego wzrostu, „pieszczotliwie” kurduplem. Bardzo się lubią i to jedyne ironizujące słowo Piotra wobec mojego taty. Homiel używając tego słowa dał mu tym samym możliwość poznania, jak musiałby się czuć Lucjan, gdyby to kiedykolwiek usłyszał, a nie sądzę, że byłby z tego powodu zbyt szczęśliwy. Kolejna nauka. Nie przezywaj nikogo, bo sam możesz być przezwanym. Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.
- Ale złośliwy jesteś …
- Sprawiedliwy.
- … Ładni jesteście ?
- W różnorodności radość.
- Są ciemnoskórzy są wśród was ? – spytałam, ponieważ akurat wczoraj obejrzałam odcinek serii „The Bible Continues”
- Nie znam takich, może schowali się w szafie… ? – zażartował.
- Dlaczego nie ma ? Pokazali przecież w filmie czarnego anioła …
- A i dla nich niech radość będzie.
Odstawiliśmy auto i poszliśmy na spacer wzdłuż ul. Nowego Świata mając zamiar po drodze wejść do kościoła Świętego Krzyża. Im bliżej byliśmy, tym więcej mieliśmy wątpliwości, czy zdążymy na mszę.
- Chyba jest za późno – mówi do mnie Piotr.
- Nigdy nie jest za późno, by wejść.
Weszliśmy… i trwała msza, podczas której przeprowadzano chrzest. Usiedliśmy z boku i czekaliśmy do końca. Podczas chrztu ksiądz odmówił formułkę;
- Czy wyrzekasz się szatana ?
- Wyrzekam się ! – prawie huknął Piotr.
- Czy wierzysz w jedynego Boga…?
- Wyrzekam się! – i znowu huknął nie myśląc co mówi.
Parsknęłam śmiechem, bo nie uszło to mojej uwadze. Piotr patrzy na mnie zdziwiony, a ja się nie mogę powstrzymać. Szeptem wyjaśniłam mu, co właśnie powiedział. Spojrzał na mnie przerażony.
- To nie tak – chciał się wytłumaczyć.
- Za to cię kochamy – Homiel szybko go uspokoił.
Reakcja i mina Piotra była bezcenna. Myślałam, że padnie na posadzkę i zacznie głową pokutnie walić o marmur. Kiedy przyszła pora na przyjęcie hostii prawie biegł ciągnąc mnie za rękę. Uklękliśmy obok siebie. W ustach poczułam nie jedną, a dwie hostie, widocznie musiały się zlepić. Odeszliśmy do swoich miejsc i uklękliśmy. Piotr zaczął mnie szturchać.
- Chrystus mówi …
- Dzisiejszy dzień to jest Mój dzień.
- Dlaczego ?
- Przyszliśmy tu razem i razem do komunii (p.s. dawno nie byłam), dlatego dostałaś dwie hostie.
- Tak myślisz ?
Wzruszyłam się oczywiście. Ledwo wyszliśmy z kościoła usłyszał na pożegnanie …
- To co innym uczynisz, uczynię też tobie.
- Co oni innym uczynili, im będzie uczynione.
Miałam nieodparte wrażenie, że „oni” to ludzie z NIP, choć mogę się mylić.
- Czy to nie dziwne, że rozprawa będzie w październiku ? W październiku się wszystko zaczęło.
- To nieprzypadkowa data.
- Tak ? Dlaczego ?
- Ona wybrała, co miała wybrać.
Wróciliśmy do domu na obfity obiad, po którym Piotr słodko zasnął, ale zanim zasnął Homiel musiał swoje powiedzieć …
- Tłusto jesz, grubo śpisz.
Wieczorem modląc się Piotr zobaczył i usłyszał naszego zmarłego papieża Jana Pawła II …
- Przyjacielu, światłem tego świata jest Maryja Matka Boża.
- Modli się codziennie do Swojego Syna, powtarzaj to wszystkim.
To był pełen emocji dzień.