Ja wiem, co sprawiedliwe.

11. 07. 17 r. Warszawa.

Piotr nie poszedł dzisiaj do kościoła, był wymęczony nocną wizytą gacka i nie spał do 5 rano.

  • Nie dziw się. Jeśli tak z nimi walczysz, to oni też walczą. Chcą cię zmęczyć – dla mnie to oczywiste. Byłoby dziwne, gdyby się nic nie działo. 
  • A dlaczego ta fala będzie dotyczyć tylko mnie ? A Ola ? Powinno być sprawiedliwie – Piotr zażartował.
  • Ja wiem, co sprawiedliwe.
  • …….. – poczułam w tych słowach wielką siłę.
  • Ta sprawa dotyczy tylko ciebie. Ola to Gall Anonim – kronikarz o nieznanej tożsamości.
  • Ona da świadectwo i ty dasz świadectwo.
  • To dotyczy tylko ciebie. Cała odpowiedzialność to ty. Ola jest innocent.
  • Jedynie, co cię czeka to to, że gniazdo, w którym mieszkasz, puchem wyłożą.
  • A ty masz misję do wykonania, żebyś zaznał wreszcie spokoju.
  • …. Puch Oli dacie ? – Piotr się ucieszył, że nasza tułaczka w końcu się skończy.
  • Najbardziej miękki. Będziesz tak zajęta pisaniem, że nawet tego nie zauważysz.
  • Hmm … Jak może być to możliwe, że nie zauważę – pomyślałam. Przecież to niemożliwe … 
  • … Kiedy się modlę to często po swojemu. Wtrącam swoje słowa – Piotr się zamyślił.
  • A Ja cię słucham, gdy mówisz.
  • Mimo, że często jesteś ignorantem, to zawsze cię słucham.
  • A nie jestem pyszny ?
  • Byłbyś pyszny, gdybyś przypisywał sobie, a ty tego nie robisz.
  • ……. – to prawda. Zawsze wszystko przypisuje  Ojcu.
  • Pomogłem Michałowi dobić diabła, to nie pycha ?
  • Nie pomogłeś, tylko sam to zrobiłeś. Nie dałeś Mu pomyśleć.
  • … Teraz do ciebie….
  • Jeszcze spotkasz kogoś takiego, kto ułatwi ci w pisaniu.
  • Szczególnie wtedy, gdy Piotr będzie nie do życia.
  • Hmm … Przydałby mi się jakiś znawca Biblii, teolog … – pomyślałam.
  • Jeśli masz być nie do życia, w takim razie lepiej nas zabezpiecz, zanim coś się z tobą stanie – już zaczynam myśleć racjonalnie. Zawał Piotra uświadomił nam wszystkim, że nic w naszym życiu nie jest uporządkowane.
  • Nie martw się o to.
  • To, co ma się stać, całkowicie zmieni twoje życie – do Piotra.
  • A moje ? – pytam.
  • Pozostaniesz przy pisaniu, ale zabezpieczona.
  • ……. – próbowałam w głowie wyobrazić sobie co takiego się stanie, żeby te słowa mogły się sprawdzić.
  • Zostawisz nas ? – to jedna z możliwości, która mnie przeraziła. 
  • No coś ty ! Nie znasz mnie !? Ja wiem lepiej co zrobię ! – Piotr prychnął oburzony, ale wcale mnie to tym razem nie rozbawiło.
  • Nooo oczywiście. Jestem w takim razie spokojny, bo wiesz lepiej …
  • Rozmowa z tobą poszerza Moje horyzonty.
  • ……. – i teraz wybuchłam śmiechem. Wierzę już tylko Ojcu.

Wieczorem Piotr modlił się już około 19.00, gdyby zrobił to później, pewnie podczas by zasnął.

  • Kiedy się modlę, to często wplatam tam swoje słowa lub mieszam modlitwy. Teraz modliłem się „Pan Bóg jest moim obrońcą i zła się nie ulęknę, będę szedł ciemną doliną”… i wtrąciłem słowa „Wierzę w jednego Boga…” i wtedy ktoś mi przerwał …
  • To wierzysz, czy nie ?
  • Ktoś ? – pytam, bo nie wiem dlaczego Piotr tak bardzo nie chce dopuścić do siebie myśli, że to sam Ojciec go słucha. Mam wrażenie, że ciągle nie oswoił się z faktem, że jest tak blisko.
  • Nie ktoś, tylko Ja.
  • … ???!!! … 
  • Mam nadzieję, że zrozumiałeś Moje słowa i nie muszę się przedstawiać.
  • ……. – zmartwiałam, ale śmiać mi się chciało, bo i Piotr zesztywniał.
  • No to już wiesz, z Kim rozmawiasz.
  • A ja tak sobie siedzę zamiast paść na twarz – Piotr faktycznie leżał na kanapie prawie rozłożony.
  • Nie rób z siebie świętego. Zawsze tak siedzisz.
  • … Można tak z tobą Ojcze rozmawiać ? – przełamałam swój strach.
  • Tak … bezpośrednio ?
  • A nie rozmawiamy ?
  • Może zbyt bezpośrednio …. – pomyślałam.
  • Co Ja z tobą mam, Mały …
  • ……. – spojrzeliśmy na siebie, słów nam zabrakło.

Podczas, gdy Piotr się modlił, ja czytałam „Świadectwo” Lenczewskiej i fragment, który mnie wzruszył.

Wielokrotnie słysząc słowa Jezusa odnosiłam wrażenie, że nawet będąc już w Domu, nawet teraz jest… samotny. I kiedy tak nad tym się zagłębiłam czytając ten fragment usłyszałam wyraźne dwukrotne stuknięcie metalu o metal. Coś lub ktoś uderzył w metalowy wiatrak stojący metr ode mnie. Najpierw jedno wyraźne uderzenie, po 3 sekundach drugie. Nie działał i nie mógł sam z siebie wydobyć takiego dźwięku, ponieważ brzmiało to tak, jakby ktoś metalową łyżeczką lub czymkolwiek metalowym uderzył o metalową osłonę wiatraka. Zastanawiałam się też, czy nie był to znak od jakiegoś gacka, którego właśnie Piotr w drugim pokoju wypędzał.

  • Ojcze, to uderzenie to od Ciebie ? – spytałam wprost.
  • Wsłuchaj się w siebie, a będziesz wiedziała.
  • Hmm …. 
  • To chyba sam Jezus dał ci znać, tak czuję … – Piotr w zamyśleniu.
  • Ojciec lubi być chyba z nami – uśmiecham się na samą myśl.
  • To prawdziwy teatr jednego aktora.
  • ……. – no i zaczęłam się śmiać, bo to prawda. Piotr bywa czasami prawdziwym komediantem… nie z tej ziemi.
  • Co mam jutro zrobić ? – pyta Piotr, a ma pewien dylemat.

Nasz pracownik, Ukrainiec, któremu Piotr ciągle załatwia leki na nadciśnienie, tak się spił, że został wyrzucony z firmy przez jednego z naszych klientów. Piotr dostał piany na ustach, gdy się o tym dowiedział i był gotowy zwolnić go w każdej sekundzie. Gdy znowu jednak nieco ochłonął zaczął się wahać, bo to człowiek bardzo sumienny, uczciwy, nigdy nie było z nim problemów i zdarzyło mu się to po raz pierwszy.

  • Tyś Nasza krew, a jeśli tyś Nasza krew, to dasz mu jeszcze jedną szansę.
  • Ok. – powiedział z ulgą Piotr. Zobaczyłam w nim też radość.
  • Ojcze, a jakie wskazówki dasz mi co do pisania ?
  • Cierpliwości i wnikliwość w szukaniu.
  • Nie zniechęcaj się kłopotami, szukaj.

Od dawna szukam osoby, która by graficznie opracowała zdjęcie Jezusa i zbadała krzyż. Wszyscy mi odmawiają i już jestem bliska zrezygnowania. Nachylam się do Piotra…

  • Co myślisz … A gdybym spytała Ojca jak skonstruował ten świat …?
  • ……. – Piotr pokazał mi jak puka się w czoło, chyba przestraszył się mojego pytania.
  • Czy uważasz, że jestem ułomny ?
  • … Oczywiście, że nie – ciarki mi przeszły po plecach, bo chyba się zagalopowałam.
  • Więc co chcesz zmienić ?
  • Eeee … Już nic … A mogę spytać ile światów stworzyłeś Ojcze ? – no … nie wytrzymałam.
  • Do niczego ta wiedza nie będzie ci potrzebna.
  • To o co mogę pytać ?
  • Musisz lepiej się postarać.
  • ……. – i głupio mi się zrobiło, ale zaciekle szukałam w głowie jakiegoś sensownego pytania, bo raptem zapadła totalna pustka.
  • … Czy naprawdę Jezus jest taki samotny ?
  • Patrząc na to, co się dzieje na tym świecie, sama sobie odpowiedz.

Dopisane 02. 03. 2018 r.

Wczoraj przeczytałam tę rozmowę Piotrowi na głos, bo na pewno jej już nie pamiętał.

  • Rewelacyjna.
  • A która nie jest rewelacyjna?
  • Do niczego ta wiedza nie będzie ci potrzebna – taką właśnie dostaję odpowiedź na pytania od osób, które, mówiąc wprost, chcą jedynie zaspokoić swoją ciekawość. Niebo chce, żebyśmy coś zrozumieli. Niewątpliwie to niecodzienna sytuacja i niebywała okazja, by czegoś dowiedzieć się bezpośrednio z Źródła. Ale Niebo chce też nauczyć nas, byśmy nie marnowali tego daru na wiedzę, która jest nam zbędna. Kiedy więc nie dostaję odpowiedzi na niektóre wasze pytania albo odpowiedź jest właśnie taka „Do niczego ta wiedza nie będzie ci potrzebna”, to proszę to przyjąć i zrozumieć.
  • Nie zniechęcaj się kłopotami, szukaj – przekazałam nasz krzyż do zbadania. Chciałam sprawdzić jaki gatunek drzewa jest umieszczony w tym krzyżu. To będzie ciekawa podróż historyczna i wiedza zarazem, ale żeby to zrozumieć muszę jako wstęp naświetlić co znaczy „prawdziwy krzyż”.

Krzyż Prawdziwy, Święty Krzyż – nazwa fizycznych pozostałości, które zgodnie z chrześcijańską tradycją należały do krzyża, na którym został zabity Jezus Chrystus.

http://edition.cnn.com/2015/03/23/living/jesus-true-cross/index.html

W 1870 r. Francuski architekt Charles Rohault de Fleury skatalogował wszystkie znane fragmenty prawdziwego krzyża. Zdecydował, że krzyż Jezusa waży 165 funtów, miał trzy lub cztery metry wysokości, a belka o szerokości dwóch metrów. Gdyby wszystkie te kawałki krzyża były połączone razem, policzył, że nie stanowiłyby jednej trzeciej krzyża, na którym umarł Jezus. I na podstawie fragmentów, które mógł badać za pomocą mikroskopu, Fleury stwierdził, że ​​prawdziwy krzyż został wykonany z drewna sosnowego. Później zbadał cztery mikroskopowe fragmenty – części z dziesięciu kawałków prawdziwego krzyża, wraz z dokumentami dowodowymi od cesarzy bizantyjskich. Fragmenty te pochodziły z europejskich kościołów: Santa Croce w Rzymie, Notre Dame w Paryżu oraz katedry w Pizie i Florencji. Naukowcy odkryli, że zostały wykonane z drewna oliwnego. Więc teraz pytanie: Czy krzyż Jezusa jest z drewna oliwnego czy sosny?

Jedną z przerażających rzeczywistości archeologów jest brak drewna resztkowego z okresu, kiedy to krzyżowano masowo. Pomimo faktu, że Rzymianie zabili dziesiątki tysięcy ludzi przez ukrzyżowanie – nawet 500 razy dziennie podczas oblężenia Jerozolimy w latach 66-70 CE – jedyny dowód związany z tą straszliwą karą został odkryty w 1968 roku, kiedy to Archeolodzy znaleźli piętę ukrzyżowanego mężczyzny z wciąż nienaruszonym gwoździem. W izraelskim muzeum w Jerozolimie Izrael Hershkovitz, który uczy anatomii i archeologii na uniwersytecie w Tel Awiwie, powiedział, że kość ukrzyżowanego człowieka została znaleziona w żydowskim grobowcu na północnym przedmieściu Jerozolimy, niedaleko Golgoty.

Człowiek zidentyfikowany jako Yehohanana, był w wieku około 20 lat, kiedy umarł na krzyżu. Jego dobre zęby i brak uszkodzeń mięśni oznaczały, że najprawdopodobniej pochodził z zamożnej rodziny, gdyż większość ofiar ukrzyżowania była zbyt biedna, aby została pochowana w grobowcu. Inni pochowani w tym samym grobowcu, jak Yehohanan mieli związani z Świątynią, więc możliwe, że został zabity przez Rzymian z powodu jakiejś transgresji politycznej. Yehohanan został zdjęty z krzyża wraz z 4,5-calowym gwoździem tkwiącym wciąż w prawej części pięty, a część deski nadal była przymocowana do głowy gwoździa. Hershkovitz uważa, że ​​stosunkowo krótka długość gwoździa ujawnia wiele o metodach krzyżowania rzymskiego. „Gwoździe były za krótkie, aby przechodziły przez dwie kości pięty jednocześnie, więc na pewno każda noga została przybita do krzyża oddzielnie. „

Hershkovitz jest przekonany, że krzyże nie były wykonane z drzew oliwnych, ponieważ ludzie bazowali na oliwie z oliwek i nie chcieli ich niszczyć, aby zrobić krzyże. Co ważniejsze, w tym celu nie byłyby one odpowiednie ze względu na strukturę samego drzewa. Drzewa oliwne nie rosną wysoko i prosto, w drewnie jest wiele otworów, utrudniając podparcie gwoździa pod naciskiem wiszącej ofiary. „Drzewo oliwne jest najmniej odpowiednim drzewem. Mamy różne rodzaje dębów, które lepiej służą temu celowi”.

Dziś na całym świecie jest jeszcze więcej fragmentów „prawdziwego krzyża”: na górze Athos, w Rzymie, w Brukseli, w Wenecji, w Ghent, w Paryżu, w Hiszpanii, w Serbii – a nawet w Boalsburg w Pensylwanii. Mark Goodacre, profesor Wydziału Religii Uniwersytetu w Duke University, twierdzi, że ten ciągły nacisk na autentyczność prawdziwych fragmentów krzyżowych jest często kosztem znaczenia krzyża. „Rozważając o krzyżu trzeba zawsze pamiętać, że chodzi o osobę, która tam została ukrzyżowana, że drewno w końcu jest tylko narzędziem tortur”.