18. 09. 19 r. Warszawa.
Rano miałam umówioną wizytę u lekarza, Piotr miał czekać nam mnie pod kliniką, ponieważ lało jak z cebra. I czekał, ale minę miał … pełną jakiegoś wstydu.
- W kościele na mszę przychodzi taka jedna babka. Nie chciałem jej podawać ręki, bo widziałem u niej tatuaż. Obrzydziło mi to i się odwracałem, a teraz siedząc i czekając na ciebie zobaczyłem jak wracała z kościoła. Była w chuście, trzymała ręce na piersiach, szła bez parasolki, deszcz po niej lał, a ona szła taka bidula… Coś mnie uderzyło wtedy w głowę i zrozumiałem jak wielki błąd robiłem … Zbyt szybko ją oceniłem, strasznie mi się jej szkoda zrobiło … Była cała przemoknięta …
- Zabolała cię główka ?
- Zabolała.
- A więc też kochaj ich Piotr jak Ja ich kocham.
- Zanim dam ci to co ci dam, kochaj ludzi, ratuj ich.
- Pamiętaj, że sędzią jestem Ja.
- Hmm…. – notowałam wszystko ciesząc się, że coś notuję. Mało ostatnio rozmawiamy, pomyślałam.
- Mało, ale konkretnie rozmawiamy, Ola.
- Ja się boję tego co idzie.
- Nie bój się, będzie pięknie.
- …….. – nadal siedzieliśmy w samochodzie, a mieliśmy jechać oczywiście na kawę.
- Dawno nie dostałem takiej nauczki… – Piotr pod wrażeniem tej kobieciny.
- Jak chcesz naprawić swój błąd ?
- Podam jej rękę jak siądzie koło mnie.
- Dobrze, to tak sprawię, że siądzie.
- Wbrew pozorom jesteście po jednej stronie barykady, mimo tatuażu.
- Daj siebie.
- Jak ją zobaczyłem to poczułem się taki mały, szła w tej zimnicy nie zważając na deszcz, wiatr, skulona … Wtedy Ojciec powiedział …
- Patrz na nią.
- Jest Moim wyznawcą, a ty tak ją potraktowałeś.
- Traktuj ją jak Olę.
- Kochaj ją jak Olę, ale inaczej.
- Ona też jest na Moje podobieństwo.
- Poprawię się Ojcze.
- Tego oczekuję.
Krótko po tej rozmowie już na kawie rozmawialiśmy o zagadkowych zdarzeniach, które mają nadejść. Ojciec długi czas nie powiedział ani słowa. Kiedy już myślałam, że się nie odezwie w ogóle …
- Nie przyglądaj się tak zegarowi, bo stracisz istotę rzeczy.
- Ty, która tak dużo piszesz, sama będziesz zaskoczona wydarzeniami.
20. 09. 19 r. Warszawa.
Mój stan ducha jest taki; jestem rozżalona, że nic się nie dzieje co sobie w głowie powyobrażałam ( jak dziecko 
) i że mało zapisuję. Dodatkowo posprzeczaliśmy się. Siedzimy teraz na kawie naprzeciw siebie i każde patrzy w inną stronę.
- Dzisiaj miałem wizję, że w moim mieszkaniu jest sędzina. Chodzi po mieszkaniu, rozgląda się, jest mi życzliwa, uśmiecha się. Chyba ma dobre nastawienie do mnie – zaczyna Piotr po dłuższej chwili.
- Sędzina pracuje nad rozprawą.
Słucham Piotra patrząc w bok. Nie uznaję tego za zbyt ważne, aby zapisać.
- A dlaczego była ? – Piotr.
- Żebyś się doczekała, żebyś nie płakała, kiedy się doczekasz.
- ……. – gwałtownie się wzruszyłam, bo wiedziałam, że to słowa bezpośrednio do mnie.
- Jest teraz pauza przed wybuchem. Nie przed burzą.
- Kończymy to wszystko.
- To nie jest cisza przed burzą, jeszcze raz powtarzam.
- To jest cisza przed wybuchem.
- …….
- Ludzie się patrzą na ciebie i wzorują, ale nie podchodzą.
- Boją się i wstydzą – p. s. w kościele.
- Zapamiętaj te słowa, które zapisałaś na chwile, kiedy będziesz rozczarowana.
- Kto powiedział, że w 40 tygodniu będzie szok ?
- ……. – zawstydziłam się, bo to prawda. To ja tak sobie powyobrażałam.
- Dziecko się urodziło i ma się świetnie i rośnie jak na drożdżach, nie jak myślicie – … że powoli.
- Chodzi o to, żeby jego zmienić, ale zmienić tak, że nikt go z rodziny nie pozna.
- To nie jest takie proste.
Hmm… To musi być zmiana totalna. Nie fizyczna, ale … totalna.
- Z dnia na dzień rzuci problemy ? – ciągle wątpię.
- Pamiętaj co powiedziałem, cierpliwości.
- ……
- Czemu znowu płaczesz ?
- Że Ojciec mi odpowiedział na moje myśli.
- Zasługujesz na odpowiedź.
- Kipisz w środku.
To prawda, ponieważ boję się, że nic się nie wydarzy.
Wieczorem.
Piotr szczęśliwy, że już weekend. Jest wykończony nieustannymi problemami i ich rozwiązywaniem.
- Dobrze Mały, że naprawiliśmy twoje serce.
- Tego byś nie uniósł, przewróciłbyś się.
- A muszą być takie sytuacje w ogóle ? – dopytuję, bo mi go naprawdę szkoda.
- Taka droga, musisz więcej rozumieć niż pisać.
- Ja wiem, ale czemu ma to służyć ?
- To jest inna forma osaczenia.
I to jest dobijające. Diabeł uderza tam, gdzie w nas jest najsłabiej. Jeśli nam na czymś zależy szczególnie, to tam uderza. Boisz się migreny, to ją masz co drugi dzień. Walczysz o firmę, to masz problemy jeden po drugim. Kochasz kogoś bardziej niż siebie, to on cię zawodzi bardziej niż inni … Taka droga i taki przeciwnik.
Dopisane 24. 05. 2020 r.
- A więc też kochaj ich Piotr jak Ja ich kocham.
Przy okazji tej pięknej rozmowy chciałabym poruszyć pewną kwestię.
Gdyby nie wasze maile nie miałabym pojęcia o niektórych osobach, które również rozmawiają i publikują swoje przekazy. I czytając niektóre z nich, naprawdę włosy jeżą się na głowie. Nie chcę tutaj tego przetaczać, ale kiedy „Jezus”, czy „Ojciec”, czy „Maryja”, czy „Ojciec Pio” nawołuje do zabijania, do kłótni, do przeciwstawiania się Kościołowi, nawołuje do nienawiści (np. do Żydów) , nazywa Morawieckiego i innych masonerią … to już nie Niebo przemawia. To nie Niebo, ponieważ …
- My nie niszczymy, My budujemy.
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/11/08/niektore-zdarzenia-musza-nadejsc/
Jak rozpoznać fałsz od prawdy … Niebo łączy ludzi, nie dzieli … Kochaj ludzi, sędzią jestem Ja.