09. 09. 17 r. Warszawa.
Cała ta sytuacja z Izą wprost mnie zadziwia. Pojawił się ktoś trzeci, tak jak przepowiedział to Ojciec dwa tygodnie przed stypą. Od początku analizuję wszystkie wydarzenia, które są nam zapowiadane i zaczynam trząść tyłkiem. Wszystko się sprawdza, a to znaczy, że będzie, co ma być.
- Ojciec zabierze cię na chwilę … To znaczy, że będziesz miał śmierć kliniczną? – próbuję zrozumieć.
- Co ja mam wtedy robić, gdy zabierzecie Piotra do siebie ? Wzywać pogotowie ? Czy się modlić, co ja mam robić ? – pytam spanikowana.
- Nie musisz się głowić.
- Jak każda koronka i ta jest zamknięta na ostatnie ogniwo.
- Hmm… – gdy sobie przypomnę wszystkie dotychczasowe koronki, to faktycznie, zrealizowały się doskonale. Cóż mi więc pozostaje … Czekać i ufać.
- Dobra, jak ma się stać, co ma się stać to jedziemy najpierw na lody. A ja wiem, czy będę mógł później jeść lody ? – Piotr bardzo szybko zszedł na ziemię.
Będąc w lodziarni ….
- Homiel pokazał mi teraz jak wlewam w gardło zielony płyn chemiczny. Te lody muszą być chyba sztuczne !
I pewnie są. Wcześniej nie zwracaliśmy na to uwagi, ale lody wydawały się gumiaste i rozciągliwe. Rzeczywiście musi być w nich jakaś dodatkowa substancja. Obraz zielonego płynu zrobił na Piotrze tak piorunujące wrażenie, że sobie poprzysiągł, iż nigdy więcej tam nie pójdzie … Nigdy więcej, czyli do następnej soboty jak podejrzewam.
Po lodach pojechaliśmy na zakupy. Kupując jabłka Piotr wdał się w dyskusję ze sprzedawczynią. Przyznała, że jej znajomy sadownik narzeka na bardzo słabą jakość drzewek owocowych. Są tak słabe, że żeby mogły wydawać owoce muszą być sypane chemią co najmniej kilkukrotnie.
- Co za cholerstwo, dziadostwo, trują ludzi dla pieniędzy ! – Piotr był nawet nie wkurzony, co prawie załamany.
- Już naprawdę nie wiadomo co jeść ! ……. Co to są uczniowie z Emaus ? – pyta mnie po chwili.
- A dlaczego pytasz ?
- Właśnie odkryłeś świat jak prawdę uczniowie z Emaus ...
- Tak powiedział mi teraz Homiel.
Kręcę z niedowierzaniem głową, bo porównanie doskonałe.
28 Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. 29Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać wraz z nimi. 30 Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. 31 Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. 32 I mówili między sobą: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?»
Jechaliśmy koło muzeum „Polin”, muzeum poświęconemu historii Żydów.
- Całe wycieczki tu przyjeżdżają – komentuję widząc kilka autobusów.
- Bo połowie byłoby ciężko.
- Homiel ! Masz Ty poczucie humoru i jesteś bardzo inteligentny – zaczęliśmy się śmiać, bo jak zwykle riposta była baaaardzo celna i dowcipna.
- Niestety musiałem obniżyć swoje loty.
- Bo w ciężkich czasach żyjemy.
- Nie martw się, wyprostujemy je.
10. 09. 17 r. Warszawa.
Wieczorem obejrzeliśmy film „Pasażerowie”. http://www.filmweb.pl/film/Pasażerowie-2016-558175 Rzecz dzieje się w kosmosie, więc widoki przepiękne. Piotr się zapatrzył…
- Podziwiam Twoje dzieło Ojcze, tak wszystko pięknie stworzyłeś…
- Podziwiasz Moje dzieło ?
- I zakładasz się ze Mną o sąd ?
- Każdy, ale nie ty.
- …… Jak się zakładałem, to nie wiedziałem z kim się zakładam – Piotr z wielką żałością i drżącym głosem …
- Każdy, ale nie ty.
- Oni we Mnie nie wierzą, ale ty ?!
- Wycofuję się ze wszystkiego, Ojcze. Przyjmuję swoją służbę.
- Ty, który stoi za Mną…
- … Pokazał jak stoję za plecami Ojca i pilnuję.
- Zakład już nie obowiązuje.
- ……… – spojrzeliśmy na siebie ciężkim wzrokiem.
Doszło do nas w pełnej jasności, że cały ten zakład, cała ta sytuacja to kolejna wielka lekcja wiary i zaufania. Jak głupi byliśmy, że tego wcześniej nie widzieliśmy. W swej pysze, że możemy coś więcej, że możemy wygrać z Bogiem… To, że mamy ten przywilej rozmawiać z Ojcem, nie uprawnia nas do samostanowienia. I ten zimny prysznic był nam bardzo, bardzo potrzebny.
11. 09. 17 r. Warszawa.
Siedzę cały dzień w domu, deszcz pada, piszę do blogu, czytam… zadzwonił Piotr zaraz po piętnastej, widocznie odczekał, aż skończę się modlić.
- We wtorek mam sąd w KIO !
- Niemożliwe… naprawdę ?
Po wczorajszej rozmowie jestem bardzo ostrożna i nie wiem, czy się cieszyć, czy martwić. Kiedy nie wiem przypominam sobie słowa, które często powtarza mi Homiel / Ojciec; patrz i obserwuj. Słysząc je po raz pierwszy nie wiedziałam co miał na myśli. Mam siąść w kącie i gapić się w ścianę? A chciał powiedzieć; obserwuj co się dzieje i analizuj.
- A jednak jest …. Ojciec jest nie-sa-mo-wi-ty – Piotr wykrztusił powoli i choć rozmawialiśmy przez telefon w wyobraźni widziałam jego zszokowaną minę. Co my ludzie możemy planować ?… Kiedy cała władza spoczywa w rękach Ojca ?
Gdy Piotr wrócił z pracy, będąc jeszcze w drzwiach zauważyłam, że jest…, jakby tu określić,…. zrezygnowany.
- Coś taki struty ? – pytam ze śmiechem.
- Gdy jechałem Ojciec powiedział…
- A teraz rozmyślaj, która to sprawa.
Zaczęłam się śmiać jeszcze bardziej. Poczucie humoru Ojca jest nie do opisania. Piotr poszedł do pokoju się przebrać, a kiedy wyszedł wyglądał na zrezygnowanego jeszcze bardziej.
- A teraz co się stało ? – pytam, bo widzę, że coś się stało.
- Eeeee tam … – machnął ręką.
- No mów !
- Jak się przebierałem odwracam się, a na łóżku leży goła babka…
- … ??? … – robię oczy jak spodki.
- Wynocha !… Krzyknąłem, bo to gacek.
- No i ?
- Usłyszałem głos z Góry…
- Dosyć !
- A gacek powiedział coś dziwnego…
- Przecież kuszenie jest nam dane !
- Dosyć powiedziałem !
- … I zniknęła.
- Aha… Ciebie to nawet na chwilę nie można zostawić, zawsze coś się dzieje.
- Chętnie ci to oddam …….. Potem Ojciec mi powiedział…
- Nie zdajesz sobie sprawy z siły słów, jakie wypowiedziałeś na prochach swojego taty.
- Hmm …. A więc sąd będzie ? – zmieniam temat i znowu się cieszę.
- Może zgłosić sprawę NIP do ministerstwa ? – Piotr.
- Nie rób nic ponadto, co Ja robię.
- To Ty Ojcze ? – Piotr się upewnia.
- Przyzwyczajaj się, bo będziesz miał Mnie na co dzień.
- To super !!! – myślę od razu.
- Spodobało Mi się, co powiedziałeś dzisiaj.
- A co powiedziałeś ? – pytam Piotra.
- Że nie chcę złotych zegarków, super samochodów, że to nie ma znaczenia – Piotr zadowolony z siebie.
- Lubię te zabawy, lubię cię sprawdzać.
- Stworzę takie możliwości, że będziesz miał Synu dylemat.
- …….. – już nie był tak zadowolony, bo zrozumiał, że czeka go mega – egzamin.
- Ojcze, a co będzie ?
- Modlisz się i prosisz i nie wiesz, co ma być ?
- Przecież się modlisz.
- „Przywróć ustalony porządek” – pomyślałam natychmiast.
- Zrobimy porządek Mały na świecie i wracamy do Domu.
- Ale jak moi ludzie sobie poradzą, gdy wrócę do Domu ?
- Powzdychają i pójdą do przodu. Nie bój się.
Oni sobie tak rozmawiają, a ja jeszcze się nie przyzwyczaiłam do codziennej obecności Ojca w naszym życiu. Staram się pisać szybko jak tylko mogę, ale czasami nawet nie mogę tego rozczytać co napisałam, bo piszę za szybko! Głupio mi prosić zwolnijcie!
Po krótkiej przerwie na obiad zaczęliśmy rozmawiam ponownie.
- Ponoć gdzieś w USA pojawił się w rodzinie jakiś duch i przekazał informacje, że wkrótce świat zaleją oceany. Homiel mówił to samo.
- Myślisz, że ktoś ci uwierzy ?
- Jeden na milion, nie na tysiąc.
- Przygotowuje nowy tekst, czy mogę napisać otwarcie wszystko ?
- Możesz. Nim zrozumieją będzie po herbacie.
- To znaczy ?
- Oj, będzie się działo.
- Jestem cykorem.
- Jesteś odważny. Wejdziesz tam, gdzie dziesięciu nie wejdzie.
- Uwierz Mi, na dole się ciebie bali i na Górze się boją.
- ….. Nie mogę się przestać cieszyć.
- Dlaczego ? – pyta mnie.
- Że idzie zgodnie z tym, jak zostało przekazane. Trwaj do sądu, a potem płyń.
- Co tak się cieszysz ?! Skończy się co jest – Piotr szybko mnie przywrócił na ziemię, bo o tym nie pomyślałam.
- Źle powiedziałeś. Zacznie się to, co ma się zacząć.
- Zrozumiesz po co Ojciec wysyła ludzi Swoich.
- … Ciekawe, czy coś się stanie w przesilenie słoneczne 23.09.
- Mogę zaspokoić twoją ciekawość. Stanie się.
- No to co się stanie ?
- A o to nie pytałeś.
- …….. – Homiel wykończy mnie takimi odpowiedziami. Piotr się nachyla do mnie i szepcze…
- Ojciec teraz mówi…
- Pamiętajcie, że was bardzo kocham.
- …….. – wzruszyłam się i uzmysłowiłam sobie też, że nadal rozmawiamy z Ojcem, to nie Homiel!
- Dlaczego Ojcze Sam nie zrobisz porządku ? Tylko palcem kiwniesz i posprzątane … – Piotr.
- Nie po to was stworzyłem i dałem wolną wolę, by za was decydować.
- Macie działać i pamiętać o Mnie.
Dopisane 11. 05. 2018 r.
- Zrobimy porządek Mały na świecie i wracamy do Domu – „Patrz i obserwuj”… Niedawno wydarzyło się coś nieoczekiwanego, co się wydarzyć według wielu nie miało szans. Czy to nie dziwne?
- Stworzę takie możliwości, że będziesz miał Synu dylemat – czytam Piotrowi na głos, a on śmiejąc się wyciąga mi dzisiaj najnowszy katalog o Audi A8.
- Dzwonią i mówią, że dają mi 30 procent rabatu i mogą mi dać na jakiś czas do pojeżdżenia.
- I co zrobisz?
- …….. – odłożył katalog na bok. Czy zrobiłby to, gdyby mu nie przeczytała?
- Właśnie odkryłeś świat jak prawdę uczniowie z Emaus – w którymś z wywiadów dotyczących nakręcenia „Resurrection” spytano, jak pogodzić fakt, że Caviezel ma już 50 lat, a ma zagrać 33 letniego Jezusa? Odpowiedziano, że i Jezusa nie rozpoznano w drodze do Emaus, bo widocznie musiał po ukrzyżowaniu się zmienić. Zabawne… Do dzisiaj nie mogę się uzyskać odpowiedzi, dlaczego nie rozpoznano Jezusa od razu.