Tag: Eliasz

04. 05. 23 r. Szczecin.

Jestem tak pogrążona w swoich myślach, że się de facto w ogóle nie odzywam. Piotr zresztą również. Wiem tylko, że kolejny dzień nastał i dla nas jest bez zmian. Przyznam, że oczekiwanie na „216” zmęczyło mnie niemiłosiernie głównie dlatego, że nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Ta niepewność i nasza wyobraźnia zrobiła swoje. Ciągle nie mogę dojść do siebie. Była ręka ? No była. To nasze oczekiwania były całkowicie błędne. Wbijam sobie to do głowy cały czas …

Chcę przewietrzyć swoje myśli i wracam do „The Chosen”. W serialu są sceny, które wzruszały mnie do łez. Jedna z nich to scena z wesela w Kanie.

1 Trzeciego. dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. 2 Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. 3 A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». 4 Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja2?» 5 Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie»

Moim zdaniem niedoceniana przez wielu jest ta chwila, a zapis ewangeliczny jest bardzo skąpy.  Ale w filmie wątek wesela mocno rozbudowano i pokazano znacznie głębiej. Matka i Syn, dwoje ludzi, którzy ukrywają pewną tajemnicę. Maryja wie, co może uczynić Jezus, zna Jego możliwości. Jako matka była i jest naocznym świadkiem wszystkiego. Wie, że On naprawdę słyszy, że naprawdę rozmawia z Bogiem, że naprawdę może czynić cuda.

Maryja wie i … ja to rozumiem, bo ja też wiem. Ta scena jest mi wyjątkowo bliska, ponieważ ja również jestem świadkiem od lat, co może Piotr. Ja też wiem, że on naprawdę słyszy i naprawdę rozmawia z Bogiem i naprawdę widzi różne rzeczy. Jezus i Maryja nie muszą nic mówić, rozumieją się bez słów. Tak, jak i my.

06. 05. 23 r. Szczecin.

Była 1.15 w nocy. Obudziło mnie walenie w sufit. Właściwie nie było to walenie, ale mocne pukanie. Pukanie, jakby mój sufit był drzwiami. Dużo mocniejsze niż zwykłe uderzenie. Ktoś „pukał” tak, jakby jego dłoń była 10 razy większa od mojej. Dziwne wrażenie akustyczne, ponieważ dźwięk pukania rozchodził się jak fala, na całość sufitu domu. Poderwało mnie na to równe nogi. Stałam długi czas gapiąc się w sufit. Wydawało mi się, że niemożliwe, aby nikt tego nie usłyszał, a jednak w domu panowała cisza. Piotr spał w pokoju obok, Krysia piętro niżej i mimo to cisza. Jak to możliwe ? Kto to był ?

Rano ciągle o tym myślę, może to było walenie w „przesłonę” ? … A z drugiej strony było to tak fizycznie dosłowne, że aż ciarki przechodzą.

• Słyszałeś w nocy ?
• Nieee, a co ?
• …….. – opowiadam.
• Hmm… Wczoraj nie robiłem egzorcyzmów, ale krótką modlitwę i zobaczyłem gacka, to go w dupę kopnąłem. Może to on … ?
• …….. – słucham i nie wierzę … Nie wiem, czy się śmiać, czy co …
• Może to on walił, bo chciał się dostać do domu ? A nad ranem miałem sen, że twoja mama krzyczy
• Chrońcie Piotra !
• Ooo …. – zmartwiłam się.
• Dzisiaj mnie serce bardzo bolało.

07. 05. 23 r. Warszawa.

Wracamy do Warszawy w ciszy. Czasami coś o pogodzie rzucimy, o świecie …, temat „216” omijamy dalekim łukiem.

• Przebolałaś ? – na koniec pyta mnie Ojciec.

Tylko wzdycham. Cały ambaras polega na tym, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Mam do siebie żal i pretensje, że się na coś nastawiłam, a Ojciec zrobił po prostu jak zawsze, po Swojemu. Zrobił tak, żeby nas zaskoczyć. Nie mógł zrobić inaczej. Nie mógł zrobić tak, jak myśmy to sobie powyobrażali, bo słynne „niespodziewane” musiało być po prostu niespodziewane. To jedna z tajemnic i zasad Ojca. Choćbyśmy wzięli pod uwagę wszystkie możliwe warianty, zawsze znajdzie taki, którego się nie spodziewamy. Bo czyż nie było ręki ? Nie było wiadomości z ambony ?

Taaaak … Niczego nie można zarzucić, a jednak jestem trochę zawiedziona .… Zdecydowanie za dużo oczekiwaliśmy i to był nasz wielki błąd. Siedzę jak struta i jestem w takim stanie, że nie chce mi się nawet gadać. 

27. 04. 23 r. Szczecin.

Po Piotrze nie widać żadnego zdenerwowania, nawet zamyślenia. Jakby to wszystko jego nie dotyczyło.

• Zobaczyłem wczoraj przed snem autostradę do Nieba, jak tunel wyglądał.
• Hmm …. Może to znak ?

29. 04. 23 r. Szczecin.

No i nastał ten dzień. Targają mną takie wątpliwości, że trudno mi zasnąć. Piotr ma podobnie.

• Straciłaś wiarę ? …
• ………. – nie wiem co powiedzieć.
• Wczoraj ktoś mnie namówił, żebym przejrzał zdjęcia rodzinne.
• Hmm ….

Jedziemy do Połczyna odebrać Krystynę z sanatorium. Pada deszcz, boję się pytać, Piotr też nie jest chętny na rozmowy.

• Nie martw się, jeszcze się nagadasz i nasłuchasz.
• A poza tym od Jednego ciągle słuchać, to jest nudne …
• Nieee Ojcze … Przecież to do Ojca. Jeśli nawet nic się nie zdarzy, to chciałabym Ojcu bardzo podziękować za wszystko. Byłam bardzo szczęśliwa w tych chwilach.
• Dlaczego nie ma wyjść ?
• Bo może tak chcesz Ojcze.
• Każda łza czyni człowieka lepszym.
• Powiedz Oli, że ją bardzo kocham.
• Uwielbiam twoje wyliczenia, twoje plany, aby wszystkim oznajmić.
• To jest bezwarunkowa miłość.
• Ola, wszystko będzie.
• Pamiętasz o zakładzie ? Z dreszczykiem ?
• Mimo wszystko jeśli się nie zdarzy, to się nie zdziwię.
• Ola ciągle w dołku.
• Ano … 

30. 04. 23 r. Szczecin.

• Miałem wizję. Byłem w jakieś przestrzeni, zobaczyłem na niby podłodze moją obrączkę, którą kiedyś gdzieś podziałem. Włożyłem ją na palec i wtedy rozległ się krzyk gacków, byli bardzo wściekli. Pojawił się wielki diabeł, miał z 4-5 metrów, chwycił mnie za szyję i zaczął dusić. Uniósł do góry tak, że wisiałem w powietrzu, tak mnie trzymał za gardło. Kopnąłem go i spadłem i … koniec. Miał wyjątkowo długie łapy, człowieka ręce, ale długie, wielkie łapy …

Obrączka ? Musi być bardzo ważna. Nigdy jej nie nosi. Kilka miesięcy po ślubie okazało się, że Piotr jest uczulony na złoto, więc schował obrączkę tak efektywnie, że z czasem uznaliśmy, że ją po prostu zgubił. Kupiłam nową obrączkę i też ją schował i teraz się zastanawiamy gdzie schował. W pewnym momencie dostaję obraz w głowie gdzie ona jest. Zajrzałam do małej szkatułki, która leży głęboko w szafce. Faktycznie, tam właśnie jest. Nie nałożył jej na palec mimo tej wizji, schował do portfela.

02. 05. 23 r. Szczecin.

Dzisiaj „216”. Jestem cała w nerwach, tylko nie wiem w których bardziej. Tych, gdy coś wyjdzie, czy tych, gdy nic nie wyjdzie.

• Nie denerwuj się, to nie będzie bolało.
• Pamiętasz jeszcze o Piecie ?
• Tak.
• Pamiętasz, gdy wchodzisz do salonu, czy tak w ogóle ?

Roześmiałam się nieszczerze. Pamiętam wchodząc do salonu, bo nie da się jej nie zauważyć. Przywieźliśmy ją do Szczecina zgodnie ze słowami Ojca i postawiliśmy w salonie …

-Gdyby ta Pieta był u Krysi, chroniłaby ten dom po wszech czasy. 
… No to trzeba kupić … – podjęłam decyzję. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/08/27/dziekuje-ze-masz-do-mnie-zaufanie/ 

• Pieta stworzyła przyjazną aurę w tym domu.

Może to i prawda. Na razie nie jestem w stanie tego ocenić, bo chodzę cała w nerwach.

• Zobaczysz, nic nie będzie jutro, Jegomościa nie było i tyle …
• To twój papierek lakmusowy.
• Być albo nie być.
• …….. – nie mam siły nad tym myśleć dłużej.
• Masz pozdrowienia z samego pałacu.
• Żebyś nie była taka znerwicowana.
• …….. – nie da się.
• Czekając na Godota … Co to ?
• Taka sztuka … – machnęłam ręką i czytam Piotrowi z internetu na głos.

Czekając na Godota” jest scenicznym przedstawieniem człowieka oraz jego gorliwości w oczekiwaniu na spełnienie najskrytszych marzeń, planów, nadziei. Jest ukazaniem trudów jakie musimy przejść, aby osiągnąć wymarzony cel. Niestety nie wszystkie nasze postanowienia mogą się urzeczywistnić i właśnie to próbuje uświadomić nam Samuel Beckett. https://lubimyczytac.pl/ksiazka/252178/czekajac-na-godota

• No pięknie, będziemy czekać bez końca … – pomyślałam.
• Część pasuje do Oli, ale ta sztuka (jest) ze zmianami.
• Ale jak tu się nie denerwować.
• Znamy się tylko z widzenia, a jedno o drugim nic nie wie ? – zaśpiewał Ojciec.
• Zachowaj rozwagę i spokój.
• Jak będzie wyglądał jutro twój dzień, kiedy go nie będzie ?
• Wstajesz i myślisz ?
• Kiedy Ojciec zadaje tak pytanie, to już wiem, że będziesz. I wiesz dlaczego tak mówię ? Nie było Jegomościa. Wizja się jeszcze nie sprawdza, tu jest pies pogrzebany – przypominam.

Siedzimy w ciszy …

• Jutrzejszy dzień jest ważny.
• Mam ci przypomnieć wizję.
• Przecież pamiętam – mruczę pod nosem.
• To mnie dotyczy „216 dni”, nie ciebie.
• Przecież wiem … – wzruszam ramionami.
• Twoja córka ma dobrą intuicję.
• … ???!!! .. Hmm …

Zadzwoniła dzisiaj i nakazała nam jutro iść do kościoła. Nie pierwszego z brzegu, ale koniecznie do tego, w którym braliśmy ślub. Jest to też kościół, który ona sama odwiedza co niedzielę.

• Ktoś mnie do tego zmusza, aby wam to powiedzieć …

Kiedy zadzwoniła po raz trzeci i powtórzyła po raz trzeci, że tam mamy iść, zgodziliśmy się w końcu dla wspólnego świętego spokoju.

• Nie bądź taka posępna, bo na miłość boską nie masz powodu, jeszcze masz czas.
• Dzisiaj mi się kończy „216”, od jutra mogę zniknąć w każdej chwili.
• Ola posępna, a dotyczy to ciebie … – do Piotra.

23. 04. 23 r. Warszawa.

Siedzimy na kawie przygaszeni. Od 4.00 nie śpię, myśli mi się kotłują w głowie. Już nie wiem co jest lepsze, czy aby się sprawdziło, czy aby się nie sprawdziło.

• Oto jestem niszczyciel światów.
• Przyszedłem na ten świat, aby uczynić, co zapisane – Piotr nagle.
• …. ???!!! … – patrzę na niego zaskoczona.
• … To chyba gacek mówi … Niszczyciel ? – skrzywił się.
• A pamiętasz wizję z UFO, gdzie chciałeś jednemu świat zniszczyć ? – przypomniałam sobie.

24. 11. 18 r. Szczecin. Ale miałem wizję ! – Piotr zaczyna. Byłem w kosmosie i jednocześnie w jakieś zamkniętej przestrzeni. Stali przede mną w rzędzie jak do raportu przedstawiciele wszystkich nacji, które mieszkają w kosmosie. Ale miałem wrażenie, że to tylko część, bo tych światów jest jeszcze wiele. Stali w rządku i mi się kłaniali jeden po drugim. Wyglądali !… Niektórzy to prawdziwe maszkary. Jakaś rasa zwierzęca, jak gady, był jakiś wielki i chudy jak patyczak, ale na końcu rzędu stał taki nawet niewysoki, ale miał wielką głowę i ogromne oczy. Nienaturalnie ogromne, zajmowały mu połowę głowy. Wydawał się lepszym od innych, był najbardziej inteligentny. On tylko mi oczami się skłonił. Wtedy pomyślałem oż ty !!! Podszedłem do niego i dotknąłem go palcem w czoło i wtedy zobaczyłem jego świat ! On wówczas zrozumiał, że mogę z jego światem zrobić wszystko w jednej sekundzie. Dopiero wtedy się skłonił… https://rozmowyzniebem.pl/wp/2019/08/02/twoj-los-zostal-przypieczetowany-ostatecznie/

Piotr się maca po brzuchu …

• Widzisz jaki jestem gruby ?
• Ale ciągle ważny.
• …….. – Piotr się rozczulił, powspominał…
• Dla Ojca zrobiłbym wszystko – mówi na koniec.
• Po tych słowach czuję naprawdę, że to niedziela, święta.
• … Gdybyś miał mieć jak inni, dawno byś miał wszystko.
• Ale co ci po tym, przecież nie samym chlebem człowiek żyje.

Wieczorem.

Piotr padł  na łóżko znowu prawie nieprzytomny.

• To są końcowe ubytki energii.

24. 04. 23 r. Warszawa.

Nawaliło nasze Audi, naprawa została zarezerwowana dopiero na maj i oczywiście dało mi to od razu do myślenia.

• Zobacz, nic z tobą nie będzie. Jesteś umówiony na maj, jak gdyby nigdy nic … Czyli „216” to musi być coś innego – … mam tyle w sobie zwątpienia, że humor mi siada.
• Ojciec zawsze pamięta o Swoich obietnicach.
• Zawsze pamięta o Swoim przymierzu z człowiekiem.
• Kiedy przyjdzie ktoś cię odwiedzić, powiedz „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”, a potem powiedz, a może kawa ?
• ……….. – dech mi zaparło. Przestraszyłam się, że zapomnę.

25. 04. 23 r. Warszawa.

• Obudziłaś mnie, a miałem wizję. Przyszła do mnie młoda kobieta, miała na twarzy bliznę po oparzeniu. Usiadła przy moim biurku, łokciami oparła się o blat, głowę oparła na łokciach i wali mi prosto z mostu …
• Pan kłamie, oszukuje.
• Strasznie się wkurzyłem. Nie tylko wlazła na moje terytorium, to jeszcze oskarża mnie bezczelnie. Najpierw chciałem jej nagadać, co sobie myśli, ale się uspokoiłem. Mówię do niej …
• Ktoś panią nie lubi i mnie nie lubi, że wysłał panią do mnie wiedząc, że jestem agresywny i mogę gwałtownie zareagować. Widzę pani duszę czystą i niewinną, ale jest pani naiwna. Musi pani pomyśleć, zanim kogoś oskarży. Najlepszym weryfikatorem prawdy jest czas.
• I dotknąłem dłonią jej twarz. Ona tego nie wiedziała, zobaczy później, ale zdjąłem jej to oparzenie z twarzy. Była młoda, wysoka, w białej sukni. Nie wiedziała, co zrobię.
• Hmm … Fajna wizja – przyznaję.
• Wizja jest ode Mnie.
• Chcę sprawdzić, czy zacząłeś myśleć przez (te) tysiące lat, czy nie.
• … Tak myślałem … Zacząłem myśleć, tego chciał ode mnie Jezus, pamiętasz ?

Ciągle załatwiam gacki, macham tym mieczem w tą i wewte, a On w kremowej szacie ciągle idzie spokojnie dalej ! Kiedy demony w końcu dopadły do Niego, trzymając ciągle swoją księgę w prawej ręce, spokojnie uniósł lewą rękę do góry i ich zatrzymał. Nawet na nich nie spojrzał, bo cały czas czytał tę księgę ! Wszystkie demony odskoczyły na tysiące kilometrów, nie zabijał ich, ale odsunął od Siebie. Miał przy tym w sobie tyle spokoju, tyle spokoju ...Po co ja ci jestem potrzeby, wszystko zrobisz sam ? – spytałem ciągle zdenerwowany.
-Nie jesteś tylko po to, żeby walczyć, ale żeby się uczyć. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/06/26/okaleczasz-siebie-okaleczasz-mnie/

• To jest droga przemiany, rozwoju.
• To dlatego Ojciec mi powiedział; dla ciebie przegrać, to wygrać. Zobacz jaką drogę przeszedłem w tej wizji, od wkurzenia, do spokoju.
• Do zrozumienia.
• „Niech pani pomyśli, o tej osobie, która panią posłała”, tak jej powiedziałem. Liczyła, że zareaguję agresywnie.
• Mogłeś dać czadu, ale nie dałeś.
• ……… – buchnęliśmy śmiechem za „czadu„.  
• To też odpowiedź dla ciebie – … do mnie, że mam reagować spokojnie.

Chcę dopytać o „ 216” …

• Co ty chcesz w końcu, dziecko ?
• Chcesz mieć ogarek i świecę ? Nie da się.
• Wchodzimy w tryb nieodwracalności, Ola.
• Nie martw się, nawet nie zauważysz.
• Jesteście na skraju dnia, jest 12 (w nocy), nadchodzi nowy dzień.
• A czym się zaczyna nowy dzień ?
• Świt.

21. 04. 23 r. Warszawa.

• Nasza Pieta ma chyba swoją moc, bo po raz pierwszy zdarzyło mi się coś takiego. Jak wypycham gacki, to robię energią jak taran, jak spychacz, a wczoraj ta energia zamieniła się w wir, kręciła się szybko jak tornado. Przez to jest chyba skuteczniejsza …
• Ciekawe …
• Zobacz nawet z tą Pietą … Wszystko co mam, to od Ojca mam.
• Plusy i minusy ?
• Nawet te minusy.

Myślałam, że zrobi dzisiaj egzorcyzmy, ale nie zrobił. Padł na łóżko nieprzytomny. 

22. 04. 23 r. Warszawa.

Sobota. Rano na mszę, wychodząc z kościoła liczyłam po cichu na bicie dzwonów, jednak cisza była.

• Ojciec podczas mszy mi powiedział …
• Dzisiaj nie będzie „Jarząbka”. Nie zasługujesz.

Czyli tym razem nie musi się tłumaczyć, dlaczego wczoraj się nie modlił.

Kiedy Piotr nie chciał zrobić egzorcyzmów, bo byle slaby po wyrywaniu zęba, Ojciec powiedział, żeby nie był jak Jarząbek, który się pod szafa tłumaczył. https://youtu.be/mTRJ0IEt1-I?t=31 Tak to Piotra rozśmieszyło, że naprawdę nie był w stanie się modlić. 
- Ojciec jest szalenie dowcipny z tym Jarząbkiem, najpierw mnie pokazał jak stoję przy szafie, a teraz to. Niesamowicie dowcipny a przecież to Bóg ... http://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/09/08/ufaj-mi-bezgranicznie-dziecko/ 

• A co to było wczoraj, że tak padł nieprzytomny ?
• Nie wiem, nie widziałem, nie byłem – zażartował Ojciec.
• …….. – przyjęłam to za sygnał, że się nie dowiem.

Podczas kawy Piotr opowiada o swojej nowej wizji.

• Staję w kolejce po chleb, w Warszawie. Tysiące ludzi stało po chleb, byłem gdzieś w środku kolejki. Pomyślałem, że nie będę stać w tej kolejce, bo w Ciechanowie też można dostać chleb i nie ma tam tylu ludzi. Wsiadłem do pociągu, jadę jakiś czas i pociąg staje, bo jest awaria i informacją, że nie dojedzie do Ciechanowa. Wychodzę z pociągu w szczerym polu, nie mam wyjścia i wracam do Warszawy piechotą, ale raptem znalazłem się w Szczecinie, na ul. Krzywoustego, tam gdzie jest piekarnia na przeciwko mojego pierwszego domu. Staję w kolejkę, ale nie była duża. Widzę zaskoczony, że nasze stare mieszkanie ma remont, ktoś robi tam remont … Ta wizja mówi, że całe życie uganiam się za chlebem i jest mi ciężko i nawet stare mieszkanie nie jest już moje. Nie mam do czego wracać. 

Faktycznie, ta wizja to życie nasze, czyli uganianie się za chlebem doczesnym jak czynią to tysiące innych ludzi. Ciekawe, ale Piotrowi były przeznaczone tylko dwa miejsca; Szczecin i Warszawa. Gdyby chciał gdzie indziej, nie było mu to dane.

Wizja spowodowała, że znowu zaczęliśmy rozmawiać, co się stanie w najbliższym czasie i czy w ogóle coś się stanie … Kiedy sobie pomyślę, że naprawdę na nic nie jesteśmy przygotowani, to zaczynam wątpić …

• Ojcze, ratuj moją duszę zbłąkaną – zażartowałam ładnie.
• Ja tak nie widzę, jest na miejscu i trzeźwa.
• No to ratuj moją duszę zastrachaną.
• A to co innego. To w końcu wierzysz, czy nie wierzysz ?
• No wierzę …
• Zobacz jak łapię cię za słówka.
• Nie ma nic gorszego jak człowiek skonfliktowany.
• … Boisz się zdemaskowania ?
• Hmm …. A czym jest to zdemaskowanie ? – chciałam precyzyjniej.
• Że się ujawni wszystko.
• Ty się tego nie boisz, tylko, że może do tego nie dojść.
• No właśnie – stękam.
• … Wczoraj byłeś na tak zwanym uskoku energetycznym – do Piotra.
• Niedługo minie.
• A co to jest ? – Piotr zaciekawiony.
• To jest coś, co doświadcza dusza rozszarpywana przez drugą stronę.
• Potrzebujesz trochę czasu.
• Za wczoraj jesteś rozgrzeszony i nie będzie „Jarząbka”.
• Zaatakowali cię ze zdwojoną siłą, a nawet ze strojoną siłą.
• Im bardziej pchasz ścianę, tym bardziej cię ona odpycha.
• … ??? ….. – strach się modlić, ale wyjścia nie ma.
• Ojciec mówi, że lato będzie gorące.
• To lato będzie doskwierać.

Od razu zwracam uwagę na słowo doskwierać, jest dopasowane doskonale. Męczyć, ale i skwierczeć od palenia się na słońcu.

• Zobacz, Ojciec wszystko słyszy, teraz też.
• A jakże ! Możemy się pozdrowić nawzajem.
• Masz pozdrowienia od ekipy – do mnie.
• Nie tęskno ci do twoich książek, dziecko ? – … do „mojej” biblioteki.

Znowu rozmowa zeszła na wizję z Jegomościem. Przypominam sobie każdy szczegół …

• Przygotuj się na wstrząs, zapowiadamy ci wcześniej.
• Nie myśl, że nic nie będzie, doznasz szoku.
• Spokojnie, wszystko jest zaplanowane.
• …. Jak nie wyjdzie, to świat się zawali mój … – tyle wizji, tyle rozmów, tyle znaków …
• Tak naprawdę nie jesteś gotowa na jego odejście.
• Dopiero ci się zawali, kiedy zrozumiesz, że go nie ma.
• Nic go nie zastąpi, będziesz zadowolona na blogu, ale jego już nie będzie i co dalej ?
• ………. – ciarki mnie przeszły.
• Zaplanowałem w szczegółach, to się nie martw.
• Przeżywałaś w tej wizji, a to tylko wizja.
• I jak tu ci prawdę mówić ?
• …….. – zafrasowałam się. Lepiej wiedzieć, czy nie wiedzieć w takim razie ?
• Błogosławiony ten dzień, bo to dzień prawdy.
• Nie martw się, przyjdzie Pocieszyciel.
• Zdziwisz się, ale ja go (Piotra) potrzebuję.
• Taaak ?