29. 07. 16 r. Warszawa.
Dzisiaj Piotr wybudził mnie z sennego letargu ciekawą opowieścią.
- Ale miałem fajną wizję ! Pływałem kraulem po oceanie i szukałem skarbów. Nagle, zupełnie niespodziewanie pojawiła się jedna fala i sztorm. Fala była bardzo wysoka i wyniosła mnie wysoko. Fala opadła, popływałem trochę, ale zaraz zauważyłem, że nadchodzi druga sztormowa fala. Była ogrooomna !!! Porwała mnie i płynąłem na niej tak, jak serwer. Wyniosła mnie jeszcze wyżej. Czułem się na niej tak, jak się prowadzi konia. Unosiłem się na jej szczycie, a ona mnie wyrzuciła w powietrze i chyba straciłem wtedy świadomość. Ocknąłem się jak klęczałem na brzegu. Wylądowałem tam na kolanach. Pod kolanami poczułem kamienie i nie było to wygodne. Byłem zdziwiony, że jestem na brzegu. W oddali zobaczyłem dwie kobiety, jedna wyższa, druga niższa, które rozmawiały ze sobą, w ogóle nie zwracały na mnie uwagi.
Nauczona doświadczeniem (NIP) z uwagą przysłuchiwałam się tej opowieści. Zadałam kilka kontrolnych pytań.
- Gdy płynąłeś, to co czułeś ? Szczęście, ulgę, strach ?
- Szczerze ? Pomyślałem będąc na tej drugiej fali, że szkoda tych emocji, nie czułem żadnego strachu, ta fala mnie tak wyrzuciła, że już byłem na brzegu.
- Jak to wyrzuciła ?
- Wyrzuciła mnie w powietrzu.
- A co Homiel na to ?
- Cuda, cuda.
- A wyglądało tak strasznie i niebezpiecznie na początku.
- Oooooo to jest dobra wskazówka, coś się zacznie dziać, będziesz przerażony, ale znajdziesz się na stałym lądzie.
- ……… – myślałam dalej logicznie, bo w wizjach bardzo ważne są też przeżywane emocje.
- Czyli rozumiesz ? Nie bądź przerażony jak się pojawi coś gwałtownego.
- Pamiętasz co powiedział ? Płyń z falą – Piotr przypomniał sobie słowa Homiela.
- Nie, powiedział trwaj do sądu, a potem płyń.
- Jak płynąłem, to było normalne, gładkie morze.
- To chyba sprawa jasna.
Jasne dla mnie było to, że wizja nie dotyczyła NIP. Szykowało się zupełnie coś nowego.
Na weekend Piotr proponuje mi kino i film, którego nie chcę obejrzeć. Na mój wybór z kolei Piotr się nie zgadza, a więc mamy impas.
- Pójdę sama do kina – zaczęłam go straszyć.
- Jak pójdziesz do kina sama, to cię wydziedziczę – Piotr żartem.
- A co ty masz poza szczęściem, które masz od Nas ?
- Jest niepodzielne.
Oboje się roześmialiśmy, ponieważ Homiel uderzył bardzo precyzyjnie. Nie mając nic, co miałabym odziedziczyć ?
- Homiel, tyś UFO ? – spytałam, bo ktoś znowu zasugerował, że Piotr rozmawia… z kosmitą.
- Jesteśmy aniołami pierwszej pieczęci.
- Jest was więcej ?
- O wiele.
- Jak wygląda pieczęć ?
- … Zobaczyłem konia, jeźdźca, włócznię zabijającego smoka … Jest srebrna.
Piotr mógłby równie dobrze zobaczyć cokolwiek, bo nie da się tego w żaden sposób na dzień dzisiejszy zweryfikować.
Wieczorem zaczęliśmy rozmawiać o naszych sprawach biznesowo – rodzinnych oglądając jednocześnie TVP.
- Chciałem odłożyć coś na trudne czasy, ale znowu mi się nie uda.
- To i tak nie jest twoje.
- Chcesz ufać sobie i ufać Ojcu ?
- Roztropność i męstwo to wielka rzecz, ale twoja droga to Ojciec.
- A co znaczy męstwo w tym przypadku ?
- ….Pokazał mi mężczyznę prowadzącego dziecko i ludzi jak po sznurku.
Dziecko ? – skojarzyłam to z chłopcem jako symbolem Boga Ojca.
- Czyż nie trzeba być odważnym, aby prowadzić innych ludzi ?
- ……
- Chciałbyś być Jezuitą ? – spytałam patrząc akurat na papieża Franciszka.
- Jestem … i egzorcystą – spojrzałam gwałtownie na Piotra, bo słysząc ton jego głosu znowu miałam wrażenie, że to nie on w tej chwili mówi.
- Jestem dumny z ciebie.
30. 07. 16 r. Warszawa.
Obudziło mnie w nocy brzmienie dzwonka, który usłyszałam w środku ucha. Dingdong… rozbrzmiewał gdzieś głęboko w mojej głowie. Spałam tak twardo, a mimo to dzwonek postawił mnie na równe nogi. Zaczęłam się parę sekund później już zastanawiać, czy mi się to nie przewidziało. Po chwili zrozumiałam jednak, że musiałam go jednak usłyszeć, bo stoję po środku pokoju w pełnej gotowości.
Rano Piotr wstał totalnie nieprzytomny, przyznał, że miał ciężką noc.
- Obudziły mnie wielkie muchy, pojawiły się w pokoju nie wiadomo skąd i wlatywały w ścianę.
- Bingo ! A więc mieliśmy w domu gacki – i opowiedziałam mu o swoich doświadczeniach.
Idąc do garażu Piotr stopą nacisnął na studzienkę. Musiała być niedomknięta, ponieważ wpadł do niej jedną nogą prawie do bioder. Przestraszyliśmy się oboje, bo Piotr gwałtownie osłabł. Noga nie była złamana, ale mocno poobijana, zdarta skóra, wiele siniaków, krwiaki. Minęło trochę czasu, zanim Piotr doszedł do siebie.
Pojechaliśmy do Katedry, do „naszego krzyża”. Chrystus jakby na nas czekał …
- Boli ?
- Ciebie bolało bardziej.
- Jesteście atakowani większą grupą. Musisz być uważny.
Ponieważ Piotr ledwo stał, nie spędziliśmy w katedrze zbyt dużo czasu. Pojechaliśmy do Grycana i tam przy kawie rozmawialiśmy dalej. Piotr podwinął nogawkę i moim oczom ukazał się naprawdę marny widok. Zdarta skóra prawie do kolana i same siniaki.
- Trzeba to zabezpieczyć – pokiwałam głową.
- Wieczorem przyjdzie wielki ból, nie będę mógł się modlić na kolanach i odprawić egzorcyzmy.
- Twoje modlitwy ich parzą, dlatego nie chcieli byś klękał – przyszło mi do głowy.
- Nie zdajesz sobie sprawy z siły swojej modlitwy.
- Czyli to, co się działo w nocy to też nie przypadek ? – przypomniałam sobie o dingdong.
- Chcą was zmęczyć. Nie chcą zniszczyć, ale chcą byś się poddał.
- Jesteście dla nich niebezpieczną parą.
- Twoje pióro jak miecz – … do mnie.
- Twoja modlitwa jak maczuga – … do Piotra.
- Modlitwa nie tylko uzdrawia ludzi, ale i daje nadzieję.
- Co znaczy dawać nadzieję ?
- Zobaczyłem małe dziecko i przekreślony napis cancer – czyli uzdrowienie z choroby nowotworowej.
- To przejście z ciemnego pokoju, do jasnego.
Wróciliśmy do słów Chrystusa.
- Nie tylko powiedział, że boli, ale jak blisko ciebie jest.
- Jak idziecie razem, to idziecie.
Homiel uświadomił mi w tej jednej chwili, że w słowach Jezusa są też emocje. Spytał się, bo się zmartwił. A kto się pyta, kiedy się martwi ? Ktoś bardzo bliski. Zamilkliśmy …
- Zobaczyłem Chrystusa na tronie obok Ojca, był w koronie. W koronie miał gwiazdki, wziął ręką jedną gwiazdkę i puścił na ziemię, planetę, którą widziałem w oddali.
- …….. – co to miało znaczyć ? Nie wiem.
- Wiesz, że zrobiłaś się bardzo kościelna ?
- Nie kościelna ! – żachnęłam się, bo nie lubię tego określenia –
- … Chrystusowa !
- Jest w Chrystusie – Homiel poprawił.
Czy Homiel miał rację ? Na 1000 i więcej procent.
Wróciliśmy do domu, bo w tym stanie Piotr nie mógł chodzić. Miałam więcej czasu, by przyjrzeć się internetowym relacjom z ŚDM. Dzisiaj papież Franciszek powiedział wiele ciekawych słów.
W ten sposób ten, kto zdecydował się upodobnić swe życie do Jezusa „unika sytuacji samozadowolenia, które postawiłyby go w centrum, nie staje na chwiejnych postumentach potęg światowych, ani nie opiera się na wygodach, które osłabiają ewangelizację; nie marnuje czasu na planowaniu bezpiecznej i zasobnej przyszłości, aby uniknąć ryzyka stania się odizolowanym i skrytym, zamkniętym w ciasnych murach egoizmu bez nadziei i radości”.
Czytam na głos Piotrowi ten fragment przypominając mu, że jeszcze niedawno, na wszelki wypadek, chciał odłożyć trochę pieniędzy.
- Noooo … Czyli racja, ale ja wiem swoje – powiedział śmiejąc się, ale zaraz gwałtownie spoważniał.
- Odłóż wszystko we Mnie, jak Ja odłożyłem w tobie.
Dopisane 30. 04. 2017 r.
Wizja o fali okaże się kluczowa w naszym życiu i wielokrotnie w rozmowach będziemy do niej powracać.
Czytam Piotrowi to na głos, a odzywa się Homiel.
- Nie pieniądz to bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo pokładaj w Nas.