Bóg zawsze mówi w tym samym języku.

07. 07. 19 r. Warszawa.

Wracamy do stolicy. Moje myśli krążą wokół Boga …

• Wyobrażasz sobie Ojca mówiącego po chińsku ? Kiedy sobie o tym pomyślę, to mi się śmiać chce – zachichotałam.
• Bóg zawsze mówi w tym samym języku.
• W głowie mamy tłumaczenie.
• Aaa … Ciekawe jaki to język ? – spoważniałam.
• Zrozumiały dla wszystkich z wieży Babel.
• Dlaczego Babel ? – Piotr się dziwi – Przecież wieża została zburzona …
• To symbol wielonarodowości.
• Wielojęzykowości.
• Hmm… Czyli istnieje jakiś jeden, uniwersalny język wszechświata ?
• Nie język. Komunikacja.
• Komunikacja dla wszystkich istot wszechświata.
• Język to słowo, ale jest też inna forma komunikacji.
• Wow … – nie przyszło by mi to do głowy.
• Ojcze, Piotra nazwałeś podróżnikiem w czasie, a czy są tacy typowi, którzy przemieszczają się w czasie w różne miejsca ?
• Fantastyka, nie wolno zakłócać systemu.

No i proszę. Wyjaśniła się zagadka, która krąży po internecie. https://www.crazynauka.pl/fizycy-poszukiwali-w-internecie-sladow-podroznikow-w-czasie/

• Ciekawe co to będzie – wzdycham.
• Ciebie czeka maniana, sielanka.
• Ja nie wiem… Jak ty masz tak dobrze teraz, masz sielankę, to co to będzie później ? – dziwi się Piotr.
• Będziesz miała Ojca bez pośredników.
• ???!!! … – wzruszyłam się.
• Ojciec ma swój specyficzny język i ważne jest, aby notować wszystko słowo w słowo, ty nie przywiązujesz do tego takiej wagi – pocieszam Piotra, który wyraźnie się zdenerwował.
• Zauważyłaś ?
• Tak.
• Nie mogłaś nie zauważyć.
• To dlatego ja cię nie interesowałem ! – przypomina wizję ze śmieciami.
• Gdyby słyszała już teraz, ten brak zainteresowania dawno już miało by miejsce.
• Taaaak ?!!! – pyta mnie już wściekły.
• …….. – wolałam milczeć.

- Jak się rozejdziecie, zastąpię was Mną.  
- …….. – spojrzałam na Piotra, miał smutne oczy. 
- Ojciec mówi o twojej wizji w aucie. Sam mówiłeś, że siedziałam z tyłu przeszczęśliwa i w ogóle nie zwracałam na ciebie uwagi, a kierowca był w niebieskiej koszuli. Ja odjechałam z kierowcą, a ty odszedłeś z chłopcem. Tu i tu był Ojciec. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2019/01/26/jak-sie-rozejdziecie-zastapie-was-mna/ 

• Ojcze, czy to wszystko, te kilka tysięcy lat jest po to, aby była apokalipsa ? Nowe Jeruzalem ?
• Mało ?
• ?!

Każdy człowiek odbywa swoją własną podróż w czasie, żyje raz i raz i raz i jeszcze raz. Trudna to nauka i czasami potrzebny jest upadek, aby narodził się odnowiony. I tak na przestrzeni setek, może tysięcy lat jego dusza się uczy, rozwija, aby ostatecznie być blisko Ojca. A teraz pomnóżmy to przez miliony. Ludzkość przez lata uczy się, rozwija, a czasami musi też upaść, aby być blisko Ojca.

---

---

08. 07. 19 r. Warszawa.

Na blogu dochodzę do momentu „niebiańskiego ślubu”. Mam problem, ponieważ nie jestem pewna, czy mam o tym w ogóle pisać. Jeśli już mam, to nie wiem jak. Dla mnie samej to było dość surrealistyczne, w takim razie jak to przekazać innym ? http://rozmowyzniebem.pl/wp/2019/07/25/kocham-ten-swiat-kocham-tych-ludzi/ 

• Ojcze, a może nie pisać ?
• Nieuchronne stanie się uchronne.
• Co to znaczy ?
• ……. – milczenie.
• Hmm… No to nadal nie wiem – jestem do bólu szczera.
• Spadnie kurtyna.

---

Wieczorem.

Siedzimy przed TV, leci muzyka…

• Ciekawe, czy Ojciec też tańczy …
• Wycinam chałupce.
• ………. – … Piotr zaczął pokazywać co zobaczył, co z kolei doprowadziło mnie ze śmiechu do łez.
• Ale z większą gracją.

---

---

10. 07. 19 r. Warszawa.

• Wiesz co dzisiaj usłyszałem ?
• Kończy się dla ciebie ten świat ...
• Moim zdaniem na święta mnie nie będzie – Piotr powiedział pewnie.
• Jak to ?!
• Widziałem scenę przy stole. Byliście wszyscy, ale mnie nie było. Rozmawialiście o mnie, wszyscy nie mogli uwierzyć co się stało. Atmosfera głębokiego zamyślenia była.
• A jak ja się zachowywałam ?
• Byłaś spokojna.
• Ojcze, czy to prawda ? – wolałam się upewnić, ponieważ pamiętam słowa; będzie i nie będzie.

- Czy za dwa lata święta będziemy spędzać z Piotrem ? – próbuję „wymacać” przyszłość… 
- Nie zadawaj tego pytania. 
- Dlaczego ?
-  Bo odpowiem pokrętnie. 
- Chciałabym usłyszeć… – powiedziałam to bardziej do siebie niż oczekując odpowiedzi. 
- Które ? 
- Boże Narodzenie. 
- I tak, i nie. 
- Chcesz powiedzieć Ojcze, że będzie tak jak z Edziem ? Jest i nie jest ? 
- Piotr to nie Edziu. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2019/07/07/caly-jestes-ze-mnie/ 

• Pytasz Mnie, czy to prawda ?
• Jak możesz pytać Mnie, skoro ci to mówię ?
• …….. – zbaraniałam. Czyżby przemiana Piotra się dokonuje ? Strasznie głupio mi się zrobiło. I smutno.
• A ty nie bądź smutna.
• Co myślisz o tym, że miast twego męża będziesz ze Mną rozmawiać ?
• Ja nie powiem ci; jestem zmęczony.
• ……. – uśmiechnęłam się niepewnie.
• Będę się wstydziła.
• Wcale się nie dziwię.
• Ty wiesz jak jest, ale nie zdajesz sobie sprawy.
• ……. Nie wiem, co to będzie … Na święta mnie nie będzie, to gdzie będę ?
• Może do zakonu ?… Ale to niemożliwe, bo w twojej wizji razem byliśmy w wieżowcu. A poza tym nie wiadomo o które święta chodzi.
• Trudna łamigłówka, co ?
• Co zrobić jak się ma te 5 % rozumu czynnego, reszta to imitacja – … Ojciec żartuje.
• ….. Wracam do pamiętnika i czytałam o twojej wizji z habitem na wzgórzu.

- Ciągle pamiętam wizję, która powtarzała się niemal codziennie... Stoję na wzgórzu, poniżej tysiące ludzi, stałem w brązowym habicie, kaptur przysłaniał mi połowę twarzy. Wyciągnąłem ręce ponad ludźmi i zza mnie wypływały kule, dwa razy po 3 kule, sześć kul, ja nimi sterowałem, a one mnie słuchały... takie rzeczy widziałem. Miałem habit opuszczony na oczy, nie chciałem być rozpoznany, a kiedy kule popłynęły nad ludźmi to pękły, posypały się z nich konfetti jak manna. To była jakaś energia, jak to się sypało ja odszedłem... i ja w tym momencie… to znaczy ciało zniknęło, a habit spadł na ziemię. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/05/04/gdyby-wszyscy-mieli-miod-i-mleko-to-wpadliby-w-obojetnosc-i-nicosc/ 

• Miałem to ze 100 razy.
• Czym są te kule, które wysyłałeś do ludzi ?
• Nadzieją, szczęściem, radością.
• Nie kojarzy ci się to z ukazaniem Eliasza na koniec czasów ?
• Zrobię swoje i odejdę ? – Piotr jakby teraz to odkrył.
• Kto wie, czy do sedesów, czy do szatni – Ojciec żartuję znowu.

Piotr często powtarza, że  nawet kibelki może w Niebie myć, oby tylko być na Górze.

- Ojcze, wczoraj myślałem, że nie dam rady. 
- Ty nie dasz ? To kogo mam posłać ?
- Pracuj to może ci pozwolę myć te sedesy na Górze, a nawet podłogi ci pozwolę myć. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2019/12/24/nie-porownuj-ich-zdania-z-moim-slowem/ 

• To jest koniec ?
• Dla ciebie koniec, dla Mnie początek nowego.
• Mam rację, że to na koniec ukazuje się Eliasz ? – dopytuję.
• Coś w tym jest.
• „Przywróć imię moje”, to ci przywracam.
• …….
• Podoba ci się imię Izrael ?
• …….. – podnoszę głowę gwałtownie, bo skąd to pytanie ?
• Podoba mi się, zawsze mi się podobało – przyznaję szczerze.

---

---

---

Dopisane 19. 03. 2020 r.

Otrzymałam mail.

https://wobroniewiaryitradycji.wordpress.com/2020/03/13/rozaniec-jako-egzorcyzm-rozwazania-ks-adama-skwarczynskiego-do-tajemnic-bolesnych/