Mały obudź się, obudź się…

21. 08. 18 r. Warszawa.

Córka będąc pod wrażeniem informacji od p. Adama zaczęła inaczej patrzeć na Piotra. Zaczęła wczoraj zadawać niewygodne pytania, co go szybko zniecierpliwiło.

  • Po co jej to powiedziałaś ? – na kawie wyrzucił swoje do mnie pretensje.
  • Niech wie.
  • Ty sam siebie nie wynoś.
  • To Ja cię wyniosę. Masz być mały.
  • Hmm… Co dalej będzie Ojcze ?
  • Upodabniasz się do Oli, chcesz wiedzieć.
  • Tak sobie pytam.
  • Tak sobie ci nie odpowiem. Będzie grubo.
  • …….. – śmieję się oczywiście za określenie „grubo”.
  • To przez twoje pisanie się tak narobi – Piotr znowu ma do mnie pretensje.
  • Ja tylko piszę o Bogu, ale dzięki tobie – przyznaję szybko.
  • Jakiej oczekujecie nagrody ?
  • Już dostaliśmy.
  • Nie unoś się tak honorem.
  • Może chcesz kolejne blaszane pudełko ? – … czyli auto.
  • No nie…
  • Niebawem wam podziękujemy.
  • Ale ja nic nie chcę.
  • Mały nic nie chce.
  • A ja chcę ? – wtrącam się z wahaniem.
  • Ty musisz dostać.
  • Zawsze za dobrą pracę musi być zapłata.

Piotr słysząc zapłata od razu schodzi na swoje biznesowe problemy co sprawia, że mnie z miejsca szlag trafia. Przeskakuje ze świata do świata z biegłą łatwością.

  • Potrzebuję pieniędzy, pożycz Homiel.
  • ?!!!! – raptem nazywa Ojca Homielem ?   Może mu tak łatwiej, bo łatwiej prosić Homiela niż Ojca.
  • A jak oddasz ? – Ojciec oczywiście ma na myśli modlitwy.
  • Zarobię.
  • Przestań żebrać.

Wieczorem. Piotr zmęczony leży na tapczanie, gapi się w sufit.

  • Ojcze, ciężko być człowiekiem. Mam problemy ze swoimi ludźmi, nawet z własnym synem ! – … pokłócili się o jakieś bzdety.
  • Dlatego nikt nie chciał iść.
  • Mam takie same problemy jak ty.
  • Rożnica między nami jest taka, że z Moim Synem nie mam takich problemów jak ty.
  • ……. – wybuchnęliśmy śmiechem. Długo się śmialiśmy, ale i Ojciec się śmiał. To było przecudowne. Takie normalne, takie ludzkie, niezwykłe, zabawne, dowcipne… wspaniałe.
  • Naprawdę ? Czy Jezus nie dyskutuje z Ojcem ? Nie spiera się, zawsze się zgadza ? – pytam chyba nazbyt odważnie.
  • To jest tajemne.
  • …….. – kiwam ze zrozumieniem głową.
  • Zanotuj to.
  • W żadnej księdze tego nie znajdziesz.
  • ……. – zanotowałam natychmiast.

Piotr siadł do swojego komputera, ja oglądałam w TV jakiś film.

  • Oglądałem na YouTubie film z jakiegoś pogrzebu i zobaczyłem na nagrobku inicjały, ale moje. A wtedy usłyszałem Ojca…
  • Nie pozwolę ci umrzeć.
  • ???!!!
  • Dlaczego tak powiedział ? – zdziwiłam się.
  • Choć jesteś człowiekiem, nie należysz do rasy ludzkiej.
  • ???!!!
  • Może ja źle słyszę ? – Piotr się zawahał.
  • Jeszcze nie jesteś w tym wieku, abyś miał problemy ze słuchem.
  • …… – mimo całej powagi roześmiałam się.

Dzisiejsze egzorcyzmy Piotra trwały krócej niż zwykle i po powrocie był niezwykle wzruszony.

  • Podczas modlitwy Bóg spytał mnie…
  • Kto ty jesteś ?
  • Powiedziałem… Jam jest Mały.
  • Nie. Ty jesteś Mój Mały.
  • ……. – uśmiechnęłam się.

22. 08. 18 r. Warszawa.

Siedzimy na kawie, Piotr zmęczony jak zwykle, podkrążone oczy świadczą o tym niezbicie.

  • Pół nocy nie spałem. Wczoraj słyszałem przez godzinę…
  • Mały obudź się, obudź się…
  • …. a przecież byłem obudzony.
  • Aha…. – … może chodzi o tego kolosa tam na Górze, który leży na sofie ?
  • To jest niemożliwe, żebym tak sobie z Ojcem rozmawiał.
  • A ten swoje, jak zdarta płyta.
  • Bóg jest wszechmocny, wszechmądry, wszechpotężny… – Piotr się zamyślił.
  • I dodaj wszechdowcipny.
  • …….. – roześmiałam się.

Wieczorem.

Wysłałam do Adama pytanie, na które miałam nadzieję otrzymać odpowiedź, ale nie otrzymałam. Zamyśliłam się…

  • Co tak myślisz ?
  • Eeetam…
  • No co ?
  • Adam się nie odezwał.
  • Odezwą się wszyscy.
  • ???!!!
  • I co im zaoferujesz ?
  • ……. – zbaraniałam. Wiedziałam, że nie o przysłowiową „kawę z ciastem” Ojciec pyta, więc co mogę im zaoferować ?
  • Na pewno nie możesz płakać, bo oni do ciebie przychodzą, a nie ty do nich.
  • Masz dawać twarde i mocne odpowiedzi, a rozczulisz się w czterech ścianach.
  • ???!!! 

Ojciec przygotowuje mnie na jakieś spotkania w przyszłości. Nie wyobrażam sobie tego na dzień dzisiejszy, ponieważ nawet w trakcie 5 – minutowej rozmowy z Adamem prawie już zaczęłam płakać. Jeśli więc Ojciec teraz mi mówi, żebym nie beczała podczas rozmów to wie co mówi. Obawiam się, że … bez melisy na uspokojenie ani rusz. 

  • Ale dlaczego to nie Piotr będzie dawać ? On jest lepszy w dawaniu.
  • Czy chcesz być wiecznie molem książkowym ?
  • Przekażesz tą wiedzę. Będą czytać i pytać.
  • Przecież rozumiesz, co piszesz.
  • Na końcu zdania jest znak pytania, czy kropka ?
  • …. kropka.
  • Musisz być trzeźwa. Staraj się nie wzruszać, a będzie ci ciężko... – … się nie wzruszać.
  • Choć emocje są u ludzi, którzy mówią prawdę, to staraj się.
  • Będziesz jeździć i podpisywać.
  • …… – przestraszyłam się. Nie tak sobie to ułożyłam.
  • A ty będziesz gdzie ? – zwracam się do Piotra.
  • Mówimy o tobie.
  • A muszę ?… Jeździć ?
  • A nie chcesz ?
  • Nie lubię samolotów.
  • Oni przyjadą do ciebie, a ty im powiesz.
  • Co mam im jeszcze powiedzieć ? Wszystko jest przecież zapisane…
  • Wystarczy twoje zdanie.
  • Boże… To nie na moje nerwy – myślę sobie. Nie będę latać, ale do nas będą przylatywać. Będę jeździć i do nad będą jeździć. 
  • …….
  • Homiel powiedział mi dzisiaj, że to ja się oddalę od was.
  • Aha… – nie wiedziałam co powiedzieć. Oddali duchowo, czy dosłownie ?
  • Po wszystkim pozwolę ci wrócić.
  • Hmm… Po wszystkim... Ojciec jest super dyplomatą.
  • Nieprawda.
  • W tym zdaniu nie ma dwuznaczności.

Wczoraj zobaczyłam urywek filmu dokumentalnego, w którym pokazano ostatnią wieczerzę. Jezus i apostołowie nie siedzieli, a leżeli jak Rzymianie i w ten sposób jedli wieczerzę. Widząc, że Piotr jest dosyć dobrze podłączony pytam…

  • Czy możesz sprawdzić jak siedzieli podczas wieczerzy ?
  • ……. – Piotr zapatrzył się w gdzieś…
  • Czy przy stole, czy na leżąco ? O to mi chodzi.
  • Przy stole, ale niewysokim. Wygląda jak ława, coś w tym stylu, nie był duży, ciasno tam było.
  • Jak ty to widzisz ?! – nieustająco mnie tym „widzeniem na odległość” zadziwia.
  • No widzę….
  • A widzisz Jezusa ?
  • On też mnie widzi.

Przeczytałam dobre zdanie z opracowania dotyczącego dlaczego Żydzi nie uznali Jezusa za Mesjasza;

Twierdził, że jest z boskości, ale działał tak ludzko. Spodziewali się Mesjasza, a kiedy w końcu przyszedł po prostu spotkali Go inaczej niż się spodziewano. 

Samo sedno. Wszyscy myślą, że Mesjasz musiał być i zachowywać się jak… no właśnie jak ? A to był człowiek. 

Dopisane 24. 04. 2019 r.

Kiedyś było mi wszystko obojętne czy na siedząco, na leżąco, czy na stojąco. Dzisiaj każdy film dokumentalny na temat życia Jezusa analizuję niemal szczegółowo. Zaskoczyła mnie jak duża jest rozbieżność w ukazywaniu pewnych sytuacji. Ze względu na to, że to Marek i Jan jako ewangeliści byli naocznymi świadkami tamtych wydarzeń, to ich relacje powinny być uwzględniane przede wszystkim.

MK 14; 15 On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas».

Zacznijmy od faktów historycznych, czyli tego, jak było naprawdę. Otóż, najprawdopodobniej biesiadnicy uczestniczący w Ostatniej Wieczerzy… leżeli. Według rzymskich zwyczajów leżeli na czymś w rodzaju półokrągłego tapczanu zwanego sigma lub stibadium. Czy Jezus też tak ucztował? Prawdopodobnie tak. Niewiasta, która namaściła stopy Jezusa „stała z tyłu u jego nóg”, a nie mogłaby tego uczynić gdyby Zbawiciel siedział na ławie przy stole.

Już Pedro Chacon (Perus Ciaconus) wysunął taką hipotezę w 1588 roku, zwracając uwagę na fakt, że także wzmianka o Janie, spoczywającym głową na piersi Pana, dowodzi leżącej pozycji biesiadników. Taką Ostatnią Wieczerzę możemy zobaczyć w sztuce wczesnochrześcijańskiej, na miniaturze z VI wieku w manuskrypcie znanym jako Codex Rossanensis i na mozaice (także z VI w.) w kościele Sant’ Apollinare Nuovo w Rawennie. Zbawiciel i apostołowie na wpół leżą, na wpół siedzą na takim właśnie tapczanie. https://stacja7.pl/wiara/ostatnia-wieczerza-jak-bylo-naprawde/

Jezus łamał chleb, podawał kielich wina… Gdyby leżał jak sugerują niektórzy, czy mógłby to wszystko robić jedną ręką, podczas gdy drugą musiałby się podpierać… jeśli naprawdę leżał ? To byłoby szalenie niewygodne i nawet niestosowne w tak ważnej chwili. To była ich ostatnia wspólna, pożegnalna wieczerza. Wieczerza paschalna. Myślę, że to co zobaczył Piotr jest w dużej mierze prawdziwe.