03. 09. 22 r. Warszawa.
Jesteśmy w Kazimierzu Dolnym. Piotr nie chciał, wymusiłam. Wymusiłam, ponieważ czułam, że mamy jechać i miałam przedziwne odczucie. Tak jak kiedyś widziałam przed oczami panterę …,
Spotkałam raz kobietę, którą pamiętam do dzisiaj. Zwyczajna, normalna kobieta. Rozmawiając z nią w pewnej chwili zauważyłam, że jej oczy stały się całkowicie czarne i całkowicie zimne,. Ewidentnie było widać, że ktoś obcy patrzył na mnie przez jej oczy, jakby sobie je na chwilę wypożyczył. Zorientowałam się w sekundę, że patrzę w oczy samego diabła. Jego wzrok był zimny i pełen nienawiści. Odwróciłam głowę, żeby tego nie widzieć, ale ciarki przeszły przeze mnie i włosy stanęły dęba. Ogarnęło mnie ogromne poczucie zagrożenia. Nie wiedząc jak z tego wybrnąć udawałam, że nic się nie stało. Żegnając się zdarzyło jednak coś jeszcze. Kiedy do mnie podchodziła w pewnej chwili dostałam przed oczami krótką wizualizację, jakby ktoś mi wyświetlił przed oczami hologram. Zobaczyłam zbliżającą się do mnie czarną panterę. Kroczyła wolno z lekko schyloną głową i czujnym wzrokiem wlepionym prosto w moje oczy. Gotowa do skoku, aby chwycić za gardło. To była wizualizacja nagła, zaskakująca, a ponieważ moja wiedza wówczas była jeszcze znikoma uznałam, że coś mi się po prostu przewidziało. Teraz zrozumiałam, że się nie przewidziało.
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/06/01/stanie-sie-nagle-i-niespodziewanie/
… tak teraz przed oczami miałam pokazane coś niewyraźnego, co jest zamykane. Męczyło mnie to całą drogę, nie mogłam rozwikłać, co widzę. Było niewyraźne, jakby za mgłą.
W drodze próbowaliśmy rozmawiać z Ojcem, ale cisza panowała i straciłam nadzieję. Siedzimy na kawie w kawiarni w Kazimierzu, gdy nagle Piotr odzywa się „nie swoim” głosem …
- Wszystko ma swój koniec, Ola i początek.
- …….. – chwytam za długopis i szybko notuję …
- I co jeszcze ? – pytam bezczelnie czekając na ciąg dalszy.
- Na komendę to są Niemcy.
- …….. – roześmiałam się lekko, choć głupio mi się zrobiło.
- Chyba jesteśmy ostatni raz tutaj – Piotr w zamyśleniu.
- Dlaczego tak uważasz ?
- Zobaczyłem miasto z góry i znak zakaz wjazdu.
- …….. – zmartwiłam się. Takie widzenie jest po coś.
- Wszystkie troski odejdą, jeszcze troszeczkę.
- Widzę jak Ojciec zabiera wielu ludzi teraz …
- Hmm …. – rzeczywiście. Dziwnie dużo naszych znajomych w różnym wieku umiera lub umarło w ostatnich tygodniach.
- Są za delikatni na te czasy, które idą. Ojciec nie chce, żeby to przeżywali.
- Ja też jestem delikatna – wtrącam się nieśmiało.
- Jak trzeba, to wychodzi z ciebie, co ma wyjść.
- Ojciec przypomniał ciebie, jak trzymasz miecz …
Jestem na jakieś przestrzeni, za mną stoi kilka nieznanych mi osób. Pośród nich jest moja córka. W pewnej chwili do tych ludzi docierają czarne długie robale, wyglądają jak glizdy, jest ich tysiące. Nie mam pojęcia skąd się wzięły. Jest ich tak dużo, że oblepiają ich szczelnie. Ci ludzie padają na ziemię jeden po drugim i wiem, że umierają. Widzę, jak te robaki atakują moją córkę, oblepiają jej rękę, a ona stoi jak wryta. Decyduję się działać. Raptem w mojej prawej dłoni pojawia się miecz. Unoszę go do góry i widzę, jak wali w niego z góry strumień światła. Przez moją głowę przemyka myśl, że miecz jest wyjątkowo piękny i krystalicznie czysty. Kojarzy mi się z obrazem, gdzie archanioł Michał trzyma taki sam miecz w swojej dłoni. Kiedy miecz zostaje naświetlony nie zastanawiając się odcinam po prostu rękę, która jest już czarna i oblepiona przez robale. Robię to szybko i zdecydowanie. To ją ratuje.
http://osaczenie.pl/wp/2016/03/11/2005-rok/
Poszliśmy do „naszego” zakonu, do naszego miejsca. Dzisiaj sobota, nikogo tam nie było, więc było cudnie.
- Chrystus kazał ci powiedzieć, że cię bardzo kocha.
- ??? – oczy robię jak spodki, bo tak nieoczekiwanie.
- Ale za co ?
- To jest miłość bezwarunkowa, nie ma za co.
Siedzimy przed obrazem długą chwilę …
- I ta chwila dobiega końca, bo to chwila.
- Zjesz rybę, tak myślę. Jeszcze kilka wyjazdów do domu i koniec.
- …. Ciekawe ile to kilka – szybko szeptem do Piotra, wzrusza ramionami.
- Ostatni raz ? W tym roku na pewno. A może to nabieranki-cacanki ? – Piotr ostrożnie.
- A może nie. A może to prawda ?
- Trzeba słuchać Ojca … Nie jest nieomylny …. Źle … Nie jest omylny …. Źle … Ojciec jest nieomylny … – plączę się w swoich słowach pamiętając, że właśnie o tym pisałam.
- Zastanów się, czy (faktycznie jestem) Nieomylny. Spoważniałam. Rozumiem co teraz Ojciec chce mi przekazać. Miłorząb, drobnostka, która potrafiła wzbudzić moje wątpliwości co do nieomylności Ojca. Jak niewiele trzeba, żeby zwątpić. Jeśli tak niewiele trzeba, to jak wielka jest moja wiara ? Miłorząb zadziałał, ale moje oczekiwania były zbyt wielkie. https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/09/02/wiara-jest-trudna/
- Na początku fajnie wyszło.
- Ładnych rzeczy się dowiaduję o Sobie.
- Warto było czekać na tą chwilę.
- …….. – roześmiałam się cicho.
- … Maryja mi powiedziała teraz, że muszą mnie pilnować ze względu na ułomność mojego zdrowia.
Zjedliśmy rybę, kupiliśmy miód, pochodziliśmy po uliczkach i w końcu wracamy. Piotr klepie mnie w ramię …
- Co myślisz ?
- Hmm …. – nie wiedziałam, co powiedzieć. Rozglądam się dookoła bez emocji. Znam te miejsca przecież, które mijam i zastanawiam się, czy jeszcze je zobaczę.
- Liczy się co jest w sercu, a nie co w głowie.
- ………
- Jak myślisz ? Smażyli na oleju palmowym ? – Piotr do mnie po chwili.
- Raczej na pewno, ale pewna nie jestem. Palmówka Ojcze ? Jak myślisz … ?
- Myślę, że ostatni raz.
- … W tym roku ?
- Niech ci będzie.
CDN …
