Czego się boisz, Moje dziecko ?

25. 12. 22 r. Szczecin.

Nie rozmawiamy z Ojcem. Pustka okropna mimo, że święta. Wieczorem czytam od Anny maila.

Wiem, że to ważna wizja. Te nadranne są szczególne ważne, jakby dane celowo. Mam skojarzenie z tzw. oświeceniem sumień, ale przede wszystkim z Apokalipsą Jana. Podpytuję o szczegóły …

• Ojcze, kto to ta istota … ? – Piotr baaardzo zaciekawiony.
• Co widziałeś dzisiaj ?
• …. ??? … Duże kolejki po wódkę … – odpowiedział po przemyśleniu.

Piotr tankował auto i był jedyną osobą w długiej kolejce, która płaciła za benzynę. Wszyscy inni płacili za wódkę, a przecież mamy święto Bożego Narodzenia !!!

• Myśleli o Moim Synu ? Obchodzili święta ?
• Nie wiem.
• Ja ci powiem, nie obchodzili.
• My nie znamy zlaicyzowania tego, co było sakralne.
• Bardzo wielu traktuje to jak wolne, zapomnieli co to jest Boże Narodzenie.
• … Postacie to sprawiedliwość …
• Przypomnij sobie wizję z koleżanką.
• … ??? … – ciarki po plecach.
• Czego się boisz, Moje dziecko ? Pilnujesz Moich spraw …
• Taaak, ale …
• Dwieście …. Ile zostało, Ola ?
• Minęło 3 miesiące …
• Bali się ? – … w Anny wizji.

Wychodzi na to, że ogromnie. Pytanie moje nieustające … Co te postacie zwiastują w naszym świecie, w naszym realu … ? Kolejną wojnę … ?

Dopytuję Annę jeszcze jakby oceniła czas, porę roku …

Czytam Piotrowi na głos, tylko spojrzeliśmy się na siebie …

• To by pasowało … – zabrzmiało z trwogą. 

---

---

26. 12. 22 r. Szczecin.

Miałam nad ranem piękną wizję. Siedziałam gdzieś w jakimś pomieszczeniu, byli tam jacyś ludzie. Chyba nie miało to żadnego znaczenia. Znaczenie miało tylko to, że miałam na ręku małe dziecko, małego chłopczyka o blond włosach. Otulony w kocyku lub beciku, to też nie miało znaczenia. Dziecko było spokojne, ale bardzo poważne i uważne. Maksymalnie roczne, ale nad wyraz poważne, podkreślę jeszcze raz. Tuliłam go do siebie mocno …

• Nikomu Go nie oddam, adoptuję Go. To mój syn.

Tak powiedziałam ludziom, którzy byli gdzieś wokoło, ale chyba byli w sumie nieistotni. Tuliłam swoją twarz do jego twarzy i czułam się szczęśliwa.

Opowiadam Piotrowi …

• Ja też miałem wizję z chłopcem ! – wykrzykuje zaskoczony.
• Wczoraj przed snem. Zamykam oczy i widzę dziecko, chłopca lat około 4. Siedzę gdzieś w pomieszczeniu, … on podchodzi, siada mi na kolanach i tuli się do mnie, a ludziom dookoła, których nie widzę, macha rączką i mówi …., jakby się żegnał …
• Papa, papa …
• … ??? … Dziwna zbieżność – przyznaję.
• Jakieś pomieszczenie, jacyś ludzie i chłopczyk o jasnych włosach – łączę wspólne szczegóły.
• Ale w różnym wieku – zauważam, może ma to jakieś znaczenie.
• Ojciec przyszedł do nas, widzisz to ?! – i posmutniał natychmiast.
• W mojej wizji się żegnał, a u ciebie witał jakby, bo Go adaptowałaś.

Uuuuuu … Jakbym dostała obuchem. Ojciec powiedział kilka dni temu coś ciekawego … Coś, na co wcześniej nie zwróciłam większej uwagi …

• Cieszę się na przyszłość, na wspólne chwile …

Uświadamiam sobie, że podobną wizję miałam już wcześniej. W tamtej był noworodkiem.

Dzisiaj nad ranem też miałam wizję. Trzymałam na rękach nowo narodzone dziecko. Byłam w jakimś miejscu, między ludźmi, których nie znałam. Miasto mi nieznane, stoję na ulicy lub chodniku, rozglądam się bezradnie i tylko mówię, że potrzebuję pieluszek. Dziecko to chłopczyk, tyle wiem. Zawinięte było w kocyk lub coś w tym stylu.
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/09/20/chrystus-jest-najwiekszym-twoim-przyjacielem/