Tag: Rabbuni

07. 02. 23 r. Warszawa.

Idąc na kawę mijamy reklamę z całującymi się facetami … Fuj, rozpanoszyło się to plugastwo wszędzie … 

• Ojcze, co zrobić ? – Piotr wkurzony.
• A kto się nie modlił przez pół roku ?

Pytanie … Czy to by coś zmieniło ? Raczej nie.

• Dużo dałbym, aby mój syn przestał palić.
• Co Mi dasz ? Niewiele już masz.

Wieczorem.

Piotr dzwoni do Krysi, daje telefon na głośno mówiący.

• Wiecie co ? Dziwna rzecz się stała. Wyszłam na chwilę do sąsiadki naprzeciwko i jak wracałam, to zobaczyłam, że ktoś jest w kuchni. Światło tam zostawiłam, roleta niedomknięta i było wszystko widać. W kuchni zobaczyłam czarną postać, chodziła sobie od ściany do ściany.  Byłam pewna, że to J. (p. s. nasza córka), bo chodzi zazwyczaj na czarno. Byłam tak tego pewna, że dzwoniłam do furtki, żeby mi otworzyła, a ona nic. Pomyślałam sobie; co ona ?! Głucha, czy co ?! Nie otworzyła, to wyjęłam klucze i sama otworzyłam. Wchodzę do domu z pretensjami, a w domu nikogo nie było ! Zauważyłam, że kot się dziwnie zachowywał, siedział zahipnotyzowany na podłodze i gapił się na schody. Na pewno to był Edziu ! – cieszyła się jak dziecko.

Spojrzałam na Piotra wymownie … Nie Edziu … Cień się pojawił ! Znowu !

-Ta czarna postać, która przemknęła do kuchni, to na pewno nie był Edziu. Był cały czarny, ale normalny, żywy człowiek, twojego wzrostu. Człowiek cień, tak bym go nazwała … Energiczny, młody, sprężysty, bo przeskoczył stopień lekko, ale zdecydowanie. 
-W kuchni to był ostatni etap walki z gackiem … 
-Ale do kuchni ? 
-Przeskoczył dwa stopnie, to jest odpowiedź dla ciebie … … 
Rzeczywiście, ostatnie stopnie załatwił za jednym zamachem, jakby się spieszył. Schodził jak człowiek, trzymał się nawet poręczy …, niesamowite … Ten gacek to młody facet, miał z 25 lat na oko – jestem zdziwiona. 
-Co ci nie pasuje ?
 https://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/06/10/uzbroj-sie-w-cierpliwosc/ 

Piotr się zdenerwował i od razu poszedł egzorcyzmy robić. A gdy skończył …

• Wszedłem tam do domu i od razu mnie ciarki przeszły. Rozpostarłem ręce i modliłem się mocno i zobaczyłem piekło … Wiesz ile tam gacków ? Mrowie ! Czyściłem cały dom, a na koniec zobaczyłem coś niesamowitego … Zobaczyłem, że na Górze ktoś nakładał na głowę wielkiego kolosa biało-złoty hełm. Był lekko wydłużony i zaokrąglony. Za chwilę widzę, że Czyjeś ręce nakładają hełm też na moją głowę, też zaokrąglony i złoty. To był ewidentnie hełm na bitwę.
• Godzina chwały nadchodzi.

Ojciec powiedział, że w lutym …

- Czy Ja go zabiorę ?
… Ja go zmienię. Pierwsze oznaki zobaczysz w lutym. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/05/27/modlitwa-jest-bardzo-silna/

Już nic nie będzie tak, jak było.… 
Ty jesteś dla niego – dla Piotra. 
A on jest dla Nas.… 
Zanim popłyniesz, musisz się lekko przeobrazić – Homiel odniósł się do wizji z wielką falą. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/07/13/wieksza-wiedza-to-wieksza-odpowiedzialnosc/

Pierwsze egzorcyzmy po długiej przerwie Piotr zaczął 26. 01. 23 r. Dzisiaj ten hełm. Widzę, że się zmienia, co nawet mnie zaskoczyło.

09. 02. 23 r. Warszawa.

Piotr rozmyśla o człowieku – cieniu.

• Co ten sukinsyn tam robi ?!
• Czeka na modlitwy.
• Jak usłyszy, to odejdzie.
• Kto to jest ? – pytam.
• Na pewno nie Edziu.
• Jak się postarasz, to zwieje.
• …….. – uśmiecham się za „zwieje”, ale mówiąc szczerze, ciarki przechodzą po plecach.
• A kto to jest ten, co mnie gonił w kościele ?

Człowiek-cień był podobny do gacka, którego kiedyś widziałam.

Wczoraj miałam okropną wizję. Zbudziłam się zlana potem. Znowu go spotkałam. Pierwsze co mnie uderzyło, to myśl, że jest bardzo przystojny. Był ubrany cały na czarno, czarne spodnie, chyba golf obcisły, średnio długie włosy, czarne oczywiście. Stał w rogu pokoju, a po jego prawej i lewej stronie dwie piękne kobiety. Miały długie włosy, tyle zauważyłam, ale to on przykuł moją uwagę. Opierał się łokciem na ramieniu kobiety stojącej po jego lewej stronie. Był bardzo pewny siebie, uśmiechał się cynicznie. Nie wiem, czy otwierał usta, ale mimo to usłyszałam jego słowa; Chcę, żebyś poszła za mną. Byłam tak przerażona, że uciekłam, ale uciekałam w dziwny sposób, leciałam w powietrzu. Jak tylko wypadłam z tego pokoju on zerwał się z miejsca i zaczął mnie gonić. Bardzo szybko płynęłam w powietrzu, a on za mną. Z góry widziałam ulice, budynki, ludzi i w końcu zauważyłam kościół. Wpadłam do tego kościoła i zatrzasnęłam frontowe drzwi. Podbiegłam już na nogach do ołtarza i zaczęłam się modlić. 
https://osaczenie.pl/wp/2016/03/21/smierc/

• Chcesz o nich rozważać ?
• Nie jest warty tego.
• Przeciwnik.
• … Sam jestem sobą zaskoczony, robię teraz codziennie egzorcyzmy ! – Piotr otwiera oczy szeroko.
• Podaj sobie rękę.

28. 01. 23 r. Warszawa. Część 2.

• Ojciec przypilnuje, abyś skończyła książeczkę.
• Powtórki z czerwonym zeszycikiem nie będzie.
• … ??? … – trochę mnie przytkało, tak było to nieoczekiwane.

• Dostaniesz natchnienie osobowe, żebyś to ukończyła.
• Przyjdzie do ciebie nauczyciel, który ci pomoże i dokończy.
• … ??? … Czy „Dzienniczek” Faustyny jest niedokończony ? – mam pewne wahania.
• Czy wszystko z tego dzienniczka rozumiesz ?

Wstyd się przyznać … Czytałam, ale nie pamiętam. Muszę znowu poczytać.

• Ty robisz za erratę, tłumaczysz.
• Na potwierdzenie tego jest wiadomość od pani „11”.
• Chciałabyś tak ?
• Tak … – uśmiecham się. Wizja jest piękna.

• Nie musisz chcieć, już tak jest.
• Powinnaś wiedzieć, (że) rozumiecie się bez słów.

Zamyśliłam się. Chciałam o coś spytać …

• W serialu „The Chosen” Maria Magdalena … Czy to jest prawdziwy jej wizerunek ?
• Z czego tak zrobili ? Dokładane.
• Zobaczyłem sznurek DNA i jak ktoś dokleja różne rzeczy.

„The Chosen” opiera się na 4 ewangeliach, niewiele w nich o Magdalenie, niewiele o wielu. Nic też dziwnego, że scenarzyści dokładają swoje.

• Zawsze jest ziarnko prawdy.
• A wiesz, że ci skóry na twarzy nie starczy ?
• Będziesz miała uśmiech jak … 
• …. Mick Jagger … zobaczyłem – Piotr się zaśmiał na głos nie zważając, że niedaleko ludzie siedzą.

Obejrzałam się wokoło, czy ktoś jeszcze słyszał. Jednak było tak mało ludzi, że aż dziwne.

• Prawda jest taka, że jak spojrzysz wokół siebie, to coraz bliżej do tego, jak Piotr kupował, a inni stali.
• ???!!!

-Stoi buda, taki kiosk jakby, w którym kobieta sprzedaje upieczoną babę drożdżową. Stoją do tej budy ludzie w kolejce, ale widzę, że się wahają, czy kupić. Jesteśmy razem, podchodzę do kiosku przed kolejkę i chcę kupić. Kobieta mówi 
-… Ale czy pan wie, że jest za 98 zł ? 
-Nic nie szkodzi. Kupuję. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2022/11/01/wkrotce-uwolnimy-tajemnice-z-tego-ciala/

• Czyli …, powoli idzie ?
• Kryzys idzie – Piotr.
• Uśmiechnij się, nie masz powodu do smutku – do mnie.

Jedziemy do domu, mijamy scenę artystyczną budowaną na jutrzejszą imprezę Owsiaka (WOŚP).

• Dawać, czy nie dawać ? – pytam.
• Róbcie według waszego sumienia.
• Zawsze dawałam, wiele pomagają mimo wszystko. Poradź Ojcze …
• Porady są płatne.
• Hmm ….
• Zapytaj co jest walutą.
• Modlitwa ?
• Martwię się, bo czytasz w Moich myślach.
• …….. – śmiech.

Wczoraj rocznica wyzwolenia Oświęcimia. https://www.auschwitz.org/strona-glowna-78/

• Jak sobie przypomnę tego z Sanhedrynu, to włos się jeży …
• I jak to zdefiniujesz ?
• Brak słów …

- Przypominasz sobie tego szefa sanhedrynu, który powiedział, że woli iść do Auschwitz niż zaakceptować Jezusa ? - https://www.youtube.com/watch?v=Fcd3scW6lDM 
- Nie do uwierzenia, że to powiedział – nie mogę tego zrozumieć do dzisiaj.
- A wiesz, że gdyby on zapłakał, wielka radość by zapanowała w Niebie ? 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2021/06/12/wiesz-co-to-wiara/ 

Jesteśmy w już domu. Piotr wykonuje drobne naprawy, między innymi jedną z rur w łazience, która nie działa już kilka lat.

• Już wiesz dlaczego diabły tak o ciebie walczą ?
• … ??? … – Piotr zastygł.
• Nigdzie nie znajdą tak głupiego hydraulika.
• Dlaczego głupiego ? – udaję oburzoną.
• Bo naprawa potrwa kilka lat.
• ………. – zawyłam ze śmiechu. Czysta prawda.
• Bóg cię kocha, chyba jesteś Jego ulubienicą.
• Eee … Niemożliwe.
• Za twoją bezpardonowość w obronie Ojca.

I od razu skojarzenie …

22. 01. 23 r. Warszawa.

Wracamy PKP. Wizja podróży, która ma trwać długich 7 godzin sprawia, że muszę się psychicznie do tego przygotować. Pociąg zaczyna od Świnoujścia, więc podejrzewamy, że w przedziale sami raczej nie będziemy. I rzeczywiście. Przy oknie siedzi mężczyzna, naprzeciw śpi kobieta, leży skulona na całym siedzeniu. Na naszym siedzeniu. Nie wiem, co robić. Wygląda na tak zmęczoną, że szkoda mi ją budzić. Mężczyzna lekko ją szturcha, to jej mąż, jak się okazało. Kobieta ospale zwalnia nam miejsca.

Tak więc siadamy i jedziemy. Nie odzywamy się. Ani oni, ani my. Po kilku godzinach słyszę między nimi zdawkowe rozmowy. Okazuje się, że jadą aż ze Sztokholmu. Mężczyzna dla zabicia czasu bawi się swoim telefonem, w coś gra. Nie wiem w co, ale każdy „gol” wynagradzany jest specyficznym i głośnym brzmieniem dzwonka. Po kilkunastu razach każdy następny jest wyjątkowo denerwujący. Piotr, który próbował zasnąć, nie wytrzymał w końcu. Dość ostro upomniał pana, by to ściszył. Upomniał zbyt obcesowo jak na mój gust, co sprawiło, że zapadła w przedziale naprawdę ciężka atmosfera.

Kobieta w moim wieku siedziała po przekątnej, pod oknem, nie zwracała na mnie większej uwagi, ja za to przeciwnie. Nie wiem dlaczego mój wzrok ciągle się kierował na nią. Biła od niej wielka dobroć i mądrość … i jakaś tajemnica … Przed 15.00 przymknęłam oczy, na chwilę odpłynęłam w modlitwie. Gdy otworzyłam, ponownie zerknęłam na nią i co widzę ? Teraz ona ma przymknięte oczy, a w ręku różaniec. Modliła się szepcząc. Nie zwracała uwagi na młodego chłopaka, który wsiadł w międzyczasie i siedział tuż obok. Nie zwracała uwagi na nikogo, tylko się modliła. Ten widok bardzo mnie wzruszył. Otworzyła oczy, spojrzała prosto na mnie … Ja spojrzałam na jej różaniec, spojrzałam na nią i pokazałam 

Znowu się mocno wzruszyłam. Odwróciłam głowę w stronę korytarza, bo łzy mi się polały na policzku. Ona to samo, odwróciła głowę w stronę okna i też się wzruszyła ze łzami. Było jakieś bezsłowne  porozumienie między nami. Coś tak głębokiego nas dotknęło, że obie byłyśmy we łzach. Nie mogłam się opanować. Maaakabra … Ta obca kobieta stała się w tym jednym momencie bardzo mi bliska. Kosmiczna nić porozumienia.  Pół godziny później, gdy zdążyłam już ochłonąć, wychodząc nachyliła się do mnie ….

• Bardzo dziękuję za ten piękny gest.

Nie byłam w stanie nic powiedzieć, kiwnęłam tylko głową, oczywiście wzruszona. 

Po kilkunastu minutach wyszliśmy oboje na korytarz, aby porozmawiać. Piotr, który wychodził na korytarz kilka razy już wcześniej, czegoś się dowiedział. Para małżeńska z naszego przedziału była częścią większej grupy, która wracała ze Sztokholmu. Miała miejscówki akurat w naszym przedziale, reszta grupy w przedziałach obok. Tamci mieli otwarte drzwi, głośno rozmawiali i siłą rzeczy Piotr co nie co się nasłuchał. Co się okazało …. Pani od różańca niedawno straciła syna. Był chory i przez rok walczył o przeżycie, nie udało się go uratować, a miał zaledwie 23 lata. Ona sama leczyła się u psychiatry także przez rok. Gdy tylko Piotr mi o tym powiedział …., ja znowu w bek … Baaaardzo się wzruszyłam … To była ta tajemnica ukryta w jej oczach. 

Rozmawiamy już w domu …

• Ten gest z kciukiem …, to było spontaniczne. Tak chciałam jej pokazać, że robi super …
• To było jej potrzebne – Piotr.
• Dla ciebie też – …. do mnie.
• Ja nie chciałem tego faceta tak ostro potraktować … – Piotr się tłumaczy.
• Czemu to na mnie ciągle wypada ? I znowu będę ten zły …
• Ciągle trzeba cię uczyć – mam pretensje, nie musiał tak ostro. 
• I on też musi się uczyć.
• No właśnie … W ogóle nie zwracał uwagi, że miał tak głośno ustawiony telefon, przeszkadzał innym.
• Czy ty byś grała tak głośno ?
• Nie …. – ponieważ przede wszystkim myślę o innych.
• Co się stało, że się tak wzruszyłam ? – nie mogę zrozumieć mojej reakcji. 
• Spotkałaś cierpiącą bratnią duszę. 
• Taaak … Przez ułamek sekundy zobaczyłam w jej oczach miłość do Boga, wiesz ?
• …. Czas się uspokoić.
• Wróci wiosna, wrócą ptaki, znów zakwitną pąki róż, lecz młodzieńcze lata nie powrócą nigdy już.
• To była niespodzianka.

-Mam dla ciebie niespodziankę – do Piotra. Już dostałem. 
-Nie myl z prezentem. 
 https://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/06/10/uzbroj-sie-w-cierpliwosc/ 

• I jak wolisz jeździć ?
• Autem.
• W trójkę lepiej.
• …….. – uśmiecham się. W pociągu nie ma szans na rozmowę, choć przeżycia czasami są przeogromne.
• Masz zachować te łzy na inne czasy.
• Jakie ? – pytam od razu, aby pogadać choć troszkę.
• Radości, a nie smutku.
• Choć nie były to łzy smutku, a wzruszenia.
• ……… – znowu się wzruszyłam, dawno nie byłam tak zmęczona ze wzruszenia.
• Jak podróż ?
• Zaskakująca.
• To dobra odpowiedź, czyli Ojcu znowu się udało …
• Jeśli można powiedzieć udało.
• Zauważ, że jechaliśmy już 6 godzin i stało się to na ostatnią właściwie chwilę. Tak działa Ojciec, na ostatnie chwile – zamyśliłam się.
• Ojcze, a jak oceniasz ten dzień ? – pytam. 
• Meczący z dobrym akcentem.
• … Ten facet mnie wkurzył, w ogóle nie zwracał uwagi na pozostałych ! – Piotr się tłumaczy dalej.
• Gotowało się w tobie, ty byś tego nie zrobił.
• Właśnie !