Miesiąc: sierpień 2023

25. 02. 23 r. Warszawa.

Zauważyłam, że od jakiegoś czasu w soboty Piotr robi się znacznie bardziej medialny, mistyczny niż w innych dniach. Zapewne dlatego, że wtedy nie pracuje i głowa odpoczywa. Na przykład dzisiaj … Ledwo wstaje, siada do mszy o 7.00 (TV) i od razu widzi …

• Ten konflikt na Ukrainie niedługo się chyba skończy. Widzę, że wielu ludzi ginie po obu stronach. Przyjdzie mgła ze wschodu i ona zrobi porządek …
• ??? Tak dosłownie mgła ?
• Tak mi pokazano.
• A do Polski dojdzie ?
• Wyrywkowo, właściwie ona ominie Polskę – sam jest zdziwiony.
• Habemus Papam …
• ???

Zatrzymaliśmy się w rozmowie nie rozumiejąc do końca, co mogą znaczyć te słowa akurat teraz. To już kolejny raz Habemus Papam …

Piotr opowiada o egzorcyzmach.

• Gdy dodałem do modlitw tych dwóch ostatnich (Lewiatan i Behemot), na początku oni byli znacznie więksi niż pozostali. Niewspółmiernie więksi od innych. Czułem ich wielkość, z czasem stali się tacy jak inni.
• Może dlatego, że to oni sieją teraz spustoszenie wśród ludzi najbardziej ? – … bo są odpowiedzialni m.in. za sferę związaną z seksem.
• Niekoniecznie … – był sceptyczny.
• Wiesz dlaczego robię egzorcyzmy ? Co mnie zmobilizowało ?
• Nooo ? – sama jestem ciekawa.
• Bo usłyszałem w kościele … „Bo nie będziesz Mi się podobał” … Wiedziałem, że było to do mnie.

«Jeszcze bowiem chwilka, i przyjdzie Ten, który ma nadejść, i nie spóźni się. A mój sprawiedliwy dzięki wierze żyć będzie, jeśli się cofnie, nie znajdzie dusza moja w nim upodobania».

• Widzisz jaki tchórz ?
• ………. – roześmiałam się.
• I coś dziwnego się z czasem stało … Mam radość w trakcie robienia egzorcyzmów … Dobrze, że Ojciec wszystko widzi.
• … Muszę się aż uszczypnąć, bo nie wierzę. 

Pojechaliśmy do „naszego krzyża”. Nasze kwiatki stoją tam nadal.

• Chrystus podszedł do ciebie i pocałował w czubek głowy.
• ………. – wzruszyłam się.
• A ty ? – pytam.
• Dotknął mojego ramienia – … i był chyba rozżalony, że tylko tyle.
• Pocałował jako niewiastę.
• Podziękowanie za kwiatek ?
• Za wszystko.
• Ojciec błogosławi twoje pisanie.
• Bo występujesz w obronie Ojca i piszesz prawdę.
• To jest odpowiedź na twoje rozliczne pytania, ale nie wszystkie.

Na kawie. Tłumaczę Piotrowi, że egzorcyzmy to nie przypadek. Jeśli nadchodzi „Kaptur”, a „Kaptur” kojarzy się z modleniem, to nie dziwota, że zaczął egzorcyzmy.

• A ty wiesz co znaczy „poświęcona człowiekowi” ? – pyta mnie figlarnie.
• Że niby mam ci słuuuużyć ? – pytam podniesionym głosem, ale z nutką ironii.
• Kilka razy życie ci uratowałam, naprowadzałam na właściwy kierunek, wystarczy – przypominam mu błyskawicznie.
• Jaką chcesz zapłatę za to ?
• Zapłatę ? Mówiąc szczerze robię tylko to, co mi Ojcze każesz, co jest zapisane … – … bo nie miałam żadnego wyboru, chciałam dokończyć, ale zamilkłam.
• A moglibyśmy troszkę pograć …
• …. A nie tak walić prosto z mostu ? – roześmiałam się.

Fakt, walnęłam prosto z mostu, a Ojcu chodziło o potyczki słowne. Ale prawda jest jednoznaczna. Zrobiłam dokładnie to, co miałam zrobić według Ojca planu. Jeśli więc robiłam według planu, to jak mogę oczekiwać zapłaty ? 

• Ojcze, jedziemy po tort. Co Ty na to ? – pytam, że może nam zakaże.
• A nie wiem, właśnie wyjeżdżam.
• A dokąd ? – Piotr zaniepokojony.
• Jeśli ci powiem, to i tak nie uwierzysz, będzie rodzić wiele pytań.

Pewnie to żart, ale przypominam sobie jedną wizję Piotra sprzed wielu lat. Była krótka, ale treściwa. Widział Ojca siedzącego na Swoim tronie. W pewnym momencie Bóg uniósł się w powietrzu i odpłynął. Odpłynął do innego wymiaru, jak to określił Piotr.

• Zostawił mnie, zostawił ! To Ojciec pracuje też gdzie indziej ? – był rozgoryczony. 

Tak mnie wtedy rozśmieszył tym ludzkim „pracuje”, że zaplułam się ze śmiechu. Jednak po chwili przyszła refleksja, że może to Niebo, które czasami widzą ludzie, to jedno z wielu podobnych „Niebów”, które istnieją ? Hmm … Jeśli są inne cywilizacje, a są, czyż one także nie mają swojego „Nieba” ? 

• Brak mi słów, aby skomplementować Ojca … Jego wizje, to wszystko … Brak słów … – zaciął się w pół zdania.
• Cieszę się.

Po południu oglądamy ciekawy film o dzieciach, które mają nadnaturalne moce. Ostatnia scena robi największe wrażenie. https://www.youtube.com/watch?v=kqSdr-an88U  

• Ola, dobrze, że on nic nie potrafi.
• Nie byłaby piaskownica, a Ziemia.
• Sędzia, a nic nie widzi.

Sędzia … Przeglądając internet ma się wrażenie, że ewidentnie coś wisi w powietrzu … Codziennie gdzieś na świecie są trzęsienia ziemi, lokalne kataklizmy, UFO lata w tą i wewte … 

Na koniec zaczęliśmy wspominać Irenkę.

• Ciężkie życie miała.
• Za to teraz jest szczęśliwa.
• Szczęśliwa to mało powiedziane, jest przeszczęśliwa.

22. 02. 23 r. Warszawa.

Idąc na kawę, tuż przed nosem Piotra spadła na chodnik, dosłownie chyba z nieba, bo nie wiem skąd, biała duża kość. Wielki biały gnat. Nie ma tu mieszkań, sklepów i biur, rano 7.30, dlatego z nieba, bo naprawdę nie wiem skąd.

• O mało w głowę nie dostałem – Piotr wkurzony i rozgląda się, kto rzucił, ale nikogo nie ma.

Machnął ręką i szybko odeszliśmy.

• Czy to coś znaczy ? – pytam przy kawie.
• Jaśniej się nie da.
• ??? Naaaprawdę ? Kości zostały rzucone ? – pytam zaskoczona żałując, że zdjęcia nie zrobiłam.
• Już nic nie można zatrzymać.
• Żaden lament, żadne modlitwy …
• Coś się ze mną stanie, skończy …
• Już dość się nacierpiałaś z nim, wszystkie te obiecanki cacanki …
• ……… – nie wiem, czy się roześmiać. Milczę na wszelki wypadek. 
• Co ty zrobisz, jak ja zniknę ?
• Nie strasz jej. On chciałby się ulotnić, Ola.
• Nie z Nami takie numery … – zażartował Ojciec.

Nie było nam do śmiechu, nadal. Zapadła cisza.

• Ojcze, mogę prosić o ostatnie słowo na dzisiaj ? – pytam, bo kawa się kończy.
• Amen.
• ……….. – uśmiecham się przygaszona.
• Bądź spokojna i bądź zdrowa.
• Zrobiłaś dobrą robotę, byłaś w kościele, mówiłaś wedle tego, co usłyszałaś.
• Zaliczam ten dzień.

19. 06. 14 r. Szczecin.  Piotr miał rano ciekawą wizję. 
- Byłem w kuchni w rodzinnym domu, byli moi rodzice, ty i dzieciaki. Byliście na I piętrze. Spojrzałem w okno i zobaczyłem piękne słonce. Odwróciłem się do rodziców, coś tam powiedziałem i potem znowu spojrzałem w okno. A wtedy zobaczyłem wielką falę wysoką na wiele metrów, która szła w stronę domu, byłem przerażony. Kiedy doszła do domu, właściwie nic nie uszkodziła, tylko trochę go naruszyła. Zaraz po niej przyszła ogromna fala i wiedziałem, że tego nie przeżyjemy. Zalała nas woda, ale dom obrócił się do góry nogami i zamienił się w łódź, obrócił się do góry nogami jeszcze raz i kiedy fala odeszła, dom stanął na swoim miejscu z powrotem.
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/06/16/biblia/

-Ktoś słucha naszej rozmowy teraz. 
-Ktoś ?! Ktoś ?! Ola, napisz przez dużą literę Ktoś … 
-… Nie ktoś, tylko Ja ! 
-Ja to Ja, ty to ty. Kto jest głupi ? Ja, czy ty ? 
-… To niemożliwe, by Ojciec był taki żartowniś – Piotr rozbawiony. https://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/02/20/pokoj-z-toba/

15. 02. 23 r. Warszawa – Szczecin.

Piotr kupił ciasto na drogę ….

• Ty nie masz męża, a mężusia. A wiesz co znaczy mężuś ?
• ?
• Ptasie mleko masz pod nosem.

Piotr przypomina sobie moją wizję z gospody o aniele z pięknymi włosami.

• Zachowywał się tak, jakbyś się witał z bratem, który ma amnezję. On cię znał doskonale, a ty go, jakby w ogóle. Jakbyś nie mógł sobie przypomnieć, kto to jest.
• To nie jest jego brat.
• Nie ?
• Przyjaciel.

Gdzieś w górach, w jakimś dużym pustym pomieszczeniu, przypominającym góralską gospodę, stała pośrodku góralska ława. Siedział przy niej mężczyzna z czarnymi lekko kręconymi i lekko długimi włosami, miał niebieską koszulę. Czekał na nas. Kiedy weszliśmy do tego pomieszczenia ten mężczyzna się podniósł i wyraźnie uradowany podszedł do Piotra. Przywitał go jak dawno niewidzianego przyjaciela. Objął Piotra ramionami i przytulił się do niego. Mężczyzna był tak radosny i szczęśliwy, że ciągle nie przestawał się uśmiechać, wciąż szczerzył swoje piękne, białe zęby. Miałam wrażenie, że chciał Piotrowi za coś podziękować i jest mu po prostu wdzięczny. Piotr był jednak mniej wylewny, bo stał nieruchomo chyba zaskoczony tą sytuacją, albo nie wiedział do końca kto to jest. Choć wszystko odbywało się bez słów wiedziałam, że On chce powiedzieć udało się. Tylko tyle i aż tyle. 
https://osaczenie.pl/wp/2016/04/26/aniol-w-niebieskiej-koszuli/ 

Jedziemy chwilę …

• I po Walentynkach, a całuśki zostały.
• …….. – uśmiecham się. Ja mówię caluśki, nie całusy.
• Dzisiaj robiłam różaniec i Koronkę …
• Robi wielką moc.
• No nie wiem, ty masz większą moc.
• Mam to, co Ojciec da. Twoje modlitwy na pewno też działają w 100 procentach.
• Nie w 100, a 1000 procent.
• Może wreszcie zrozumiałaś chemię niebiańską.
• … Dobrze, że wymieniasz te dwa demony.
• … ??? … – patrzę na Piotra pytająco.
• Wywalałem gacki wczoraj i zacząłem wymieniać dwa nowe po imieniu. Lewiatana i Behemota, są w I Księdze Henocha.
• Czuli się lekko bezkarni.
• Jak ci było podczas różańca ?
• Na początku trudno, potem łatwiej ?
• Tak ! – jestem zaskoczona, bo tak właśnie było.
• Na początku przeszkadzali, a najgorzej zacząć, bo najmocniej naciskają.

Naciskają, żeby myśleć o czymś innym, żeby się mylić, żeby ziewać, itd.

• Słowo do Maryi i puszczają ….
• …. Hmm … Gdyby to było takie proste – pomyślałam.
• Ojcze, jak się czujesz ? – Piotr raptem.
• … Spojrzał na mnie spod oka …
• Tu strzyka, taam strzyka, ale generalnie dobrze.
• Tyyyyle lat masz Ojcze, to nie dziwota – roześmiałam się.
• Ale jakoś się trzymam.
• … Masz podziękowania, że ładnie zrobiłaś różaniec.
• To się nazywa prawdziwy przyjaciel, prawdziwa z was „wybuchowa para”.
• Naprawdę, niezłe towarzystwo dla niektórych.
• …. Fajnie jest czuć Boga, bezcenna chwila. Nic się nie liczy – Piotr wzruszony.
• Rozpływam się.
• Ale to jest prawda, to nie do opisania jak się dusza wtedy czuje.
• ……… – doskonale go rozumiem.