24. 01. 18 r. Warszawa.
Ubrałam się dzisiaj na kawę wyjątkowo, gdyż zorientowałam się ostatnio, że to właściwie jedyna okazja dla mnie, aby się w ogóle ubierać wyjątkowo. Nigdzie nie chodzę, nigdzie nie bywam, tylko siedzę w domu i piszę…
- Zobacz na pięknotkę ! Jakie ma korale !
- ……. – Homiel mnie zawstydził i rozśmieszył jednocześnie.
- Nie drażnią Cię, że czerwone ?
- W takim razie w Hiszpanii nie mogłabyś żyć.
- To fakt – … bo we wszystkim trzeba mieć zdrowy rozsądek. Czerwone nie oznacza od razu samego piekła
- Masz piękną duszę.
- Oooook… – wzruszył mnie i nie wiedziałam co odpowiedzieć.
- A jaki kształt ma dusza ? Jak to wygląda ?
- Masz rozterki Picassa. On też nie wiedział jaki co ma kształt.
- ……. – roześmiałam się przypominając sobie jego malarskie wariacje.
- Znałeś go ? – Piotr.
- Rozdarta dusza.
- Typowy artysta – skwitowałam, bo nie znam artysty, który by nie miał rozdartej duszy.
- Kawa u Was nadal aktualna? – spytałam, ponieważ pisałam o tym na blogu wczoraj;
- Co byś zrobił, gdybyś wpadł do Nas kawę? http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/01/23/sluzyc-bogu-to-nie-praca/
- Nasze zdanie nigdy się nie zmienia.
- Może Oni tu przyjdą i zrobią tutaj kawę ? – Piotr już zestrachany.
- Lepiej nie.
- Jeszcze się potrują – zaczynam się śmiać.
- Homiel, mówisz, że to wszystko minie, nasze kawy też ?
- Wszystko to wszystko.
- To z czego będziemy się cieszyć ? – pytam.
- Z czego nie będziesz się cieszyć ?
- ……. – ech… niczego się nie dowiem, ale wiem przynajmniej tyle, że to co nadchodzi, będzie radosne.
- Ostatnio często boli mnie głowa, widzę krzesło i już jestem w tym krześle – Piotr pociera czoło.
- Widzę włókna drewna, gdzie to drzewo rosło, jak zostało ścięte…. Makabra… To bardzo męczy, bo na czymkolwiek się skupię to mam to samo, zaraz w to wnikam.
- …… – gdybym nie obejrzała „Lucy”, trudno byłoby mi sobie to wyobrazić.
- Poradź się Homiela co robić.
- Poddaj się, rób wszystko wolniej.
- Pan Bóg może zabrać mi wszystko w sekundę.
- A może jeszcze szybciej ?
- Oj Mały, co Ja z tobą mam. Jesteś tak nieposłuszny.
- Co zrobiłeś znowu ? – pytam szeptem Piotra widząc już, że to nie Homiel.
- Nie pytaj i tak się nie przyzna.
- Do końca łobuz, ale ktoś musi to wszystko rozświetlić.
- Brakuje tego fioletu na nieboskłonie.
- Fioletu ?
- …….. – Piotr nachyla się do mnie…
- Kazał ci to zrobić…
- Purrrrpury… – krzyknął mi do ucha zaznaczając wyraźnie rrrr.
Oczywiście zaczęłam się śmiać przecierając ucho, bo ogłuszył mnie na chwilę tym krzykiem. Piotr ma pewną wadę wymowy, nie wymawia „r”. Więc kiedy mnie czasami irytuje mówię mu głośno i wyraźnie do ucha rrruuurrraaa, a mam dobrą dykcję. Przeciągam rrrrr… w nieskończoność.
- Naśladuje ciebie – Piotr się śmieje.
- Czy chociaż zdajesz sobie sprawę, że teraz cały czas z Ojcem rozmawiasz? – uświadamiam go w końcu, bo widzę, że albo zamyślony albo durny, że nie widzi.
- …… – robi wielkie oczy.
- Czas zakończyć ten rozdział twego życia.
- Ale sądu jeszcze nie ma – wyrwało mi się.
- Potoczy się to szybko.
- Jakoś nie toczy – Piotr mruczy pod nosem, a ja przewracam oczami, że jeszcze dyskutuje.
- Mówię ci, potoczy.
- A nie za dwa lata?
- Musiałbyś spaść na główkę do pustego basenu.
- ……. – wybuchłam śmiechem.
- Księgowy to ofiara, a czekamy na puentę.
- Kino będzie pełne.
- Tyle zła uczynili ludziom, ten człowiek ze swoim pobratymcem.
- Tak się opili ich krwią, jak te kleszcze.
- A księgowy?
- Ona była nieświadoma, ale nauczyli ją ciągnąć krew.
- … Zobaczyłem rurkę do soku.
- Hmm… Znaleźli dobry sposób na pieniądze i znaleźli w tym radość – analizuję słowa Ojca.
- Czekaj na ostateczną rozgrywkę, sąd komuś pomoże, da narzędzie.
- Na jego wyrok trochę osób czeka już.
- Wow… – czyli wyrok będzie jedynie preludium do dalszego czynienia sprawiedliwości.
Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych i będą coraz trudniejsze, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku. http://osaczenie.pl/wp/2016/03/03/