Jesteś zdany(a) na Mnie.

09. 08. 23 r. Warszawa.

Przy kawie pokazuję Piotrowi nowy paszport, który właśnie odebrałam. Miało być miesiąc czekania, było znacznie krócej.

• Ojcze, masz dla mnie jakieś jeszcze zadanie ? Mam jakieś zaległe sprawy do załatwienia ?
• W trakcie.
• Aaaa, książka – przypomniałam sobie.
• …. Wczoraj musiałem się położyć, cały dzień bolało mnie serce.
• Masz mocne serce wtedy, kiedy Ja chcę.
• Jest mocne, bo Ja tak chcę.
• Ono nie jest mocne, bo jest mocne.
• Hmm …. Tylko Ojciec cię trzyma przy życiu, widzisz ? Tylko dlatego żyjesz.
• Chodzisz w tych portkach, a mógłbyś się ubrać.
• …….. – spojrzałam na niego i faktycznie, ale jest w domu, więc mu nie zależy.
• Ja lubię ten styl, to jest styl retro.
• … Pamiętasz Ojca w tym zakładzie mechanicznym ? – Piotr się roześmiał.

-Jak sobie przypomnę Ojca w tym zakładzie mechanicznym … Nie uwierzyłabyś … Obdartus, brzuch wywalony, rozczochrany … Chodził za mną wszędzie. Zaczął … 
-Co, przyjechałeś ? 
-Tak bezpośrednio walił prosto … Jak mi powiedział o pogodzie, to się strasznie zdenerwowałem, skąd on to wie !!! Nie ma prawa wiedzieć !!! Miał bardzo uważny wzrok … – wzdycha nieustannie tym zdziwiony. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2023/06/20/nic-sie-nie-wie-do-momentu-az-sie-wie/ 

• Ojciec kazał mi naprawić Audi i zrobić przegląd dzisiaj. Facet na przeglądzie mówi …
• Wie pan … Nawet, gdyby auto było w złym stanie, to i tak dałbym panu pieczątkę. Panu muszę dać …
• Tak mi powiedział, wyobrażasz sobie ?!!!
• Hmm … Ciekawe … Ojcze, kazałeś mi zrobić paszport, to co mam teraz zrobić następnego ?
• Zmiłuj się nad sobą dziecko.
• Opieraj się na tym, co słyszałaś z właściwego źródła.
• … ??? … – dochodzi do mnie po chwili, że Ojciec nawiązuje do wczorajszej rozmowy o książce.
• … Cieszysz się, że masz paszport ?
• … Czy ja wiem ? – pomyślałam.

W moim życiu paszport jest na ostatnim miejscu wszystkich moich potrzeb. Nigdzie nie wyjeżdżam, to po co paszport ?

• Teraz się nie cieszysz, ale nawet nie wiesz jak szybko będzie ci potrzebny.
• Taaak ? – naprawdę jestem zdziwiona.
• Pomyśl … Do krajów (Uni Europejskiej) paszport nie jest potrzebny, o tym pomyśl …
• Wooow … No właśnie …
• I tu się robi ciekawie, nie uważasz ?
• …….. – szybko myślę w głowie, dokąd miałabym jechać.
• A do Jerozolimy jest potrzebny ?
• …. !!!!!! … – włosy mi dęba stanęły.
• A gdybyś miała pojechać z Piotrem, pojechałabyś ?
• No tak !
• Pojechałabyś sama ?
• ……. – zmarkotniałam, ale zaraz się poprawiam.
• Oczywiście. Przecież to Jerozolima !
• To byłaby wycieczka marzeń.
• Tak jak z jego zawałem.

Niesamowite. Rekonwalescencja Piotra w Ustroniu trwająca aż miesiąc stała się dla mnie wspaniałym przeżyciem. Gdyby nie jego zawał, … nie byłabym szczęśliwa. Żadnego pospiechu, spokój, cisza, wolność, Jezus tuż obok, błogość … Góry, piękna pogoda … i znowu błogość.

• Jego zawał dał ci szczęście, a wydawało się, że jest takie ciężkie.
• Wstyd się przyznać, ale to prawda … – kiwam głową.

• …. Masz przegląd, auto naprawione, czyli Ojcze ta pożegnalna podróż to chyba nie chodzi o Audi …
• A od kiedy to nie znasz się na żartach ?
• No nieee …. – lekki zawód.
• A może jednak ostatnia ?
• Widzisz ? Nie jesteś niczego pewna …
• Czyli co ? Jesteś zdana na Mnie.
• …….. – kiwam tylko głową, poddaję się.
• Co chciałabyś zobaczyć w Jerozolimie ?
• Hmm …. Gdzie umarł – i od razu łzy w oczach.
• Gdzie pochowany został, gdzie chodził … Gdzie był po prostu …
• Czyli całą drogę ? – …. krzyżową ?
• Będzie ci to dane. W nagrodę.
• I to jest prawdziwa droga, którą sama przejdziesz.
• Jedyny Syn Ojca Jedynego, pamiętaj.
• Przejdź i poczuj to wszystko …

Wieczorem.

• Ojciec powiedział, że do Jerozolimy … To pewnie za jakieś 5 lat … To po co już teraz paszport ? – zaczynam „macać” daty.
• Nie dokazuj, nie dokazuj.
• Będziesz zaskoczona, a zaskoczenie Ojca cieszy …
• Jak każde … – zaskoczenie.

Piotr przypomina sobie kobietę o jasnych włosach bez chusty …

• Po prostu nagle ściana zniknęła mi z oczu i ona się pojawiła …
• Nie zastanowiłeś się, że się tak do ciebie uśmiechają ?
• Jedni się boją (np. zakonnik), a inni uśmiechają …
• No właśnie, dlaczego się cieszą ?
• No bo znają.
• Hmm …. A Jegomość nie znał ?
• Poznał.
• … Tak wielkie oczy zrobił, że raczej rozpoznał … – pomyślałam.