12. 03. 16 r. Warszawa.
Dzisiaj sobota i zamierzaliśmy oczywiście odwiedzić nasz kościół. Piotr kupił niedawno na wyprzedaży świetne buty i dzisiaj chciał je uroczyście nałożyć. Był z tego zakupu niesamowicie dumny, ponieważ trafił na super przecenę. Z 1800 na 180 zł! Rzeczywiście buty są tak eleganckie, że aż świecą z daleka.
- Świecące buciki i dwa litry wody jak przystało na mnicha – sarkastycznie skwitował to Homiel.
- Nie przesadzasz ?
- Mówię to dla twojego dobra.
- Nie przesadzam, ale rozumiem, że chcesz gacki zadusić.
Słysząc, że Piotr perfumami chce zadusić diabła po prostu ryknęłam śmiechem, nie mogłam się powstrzymać. Tyle tego na siebie wylał, że pachniał na kilomet … Uwielbiam Homielowe poczucie humoru, ale Piotr poczuł się lekko urażony.
- Czy to coś złego ?
- To nie licuje z modlitwą.
- Mężczyzna nie ma być ładny, ale mądry i dzielny.
- U dzielnego nawet pot pachnie ładnie.
Homiel tak nagadał Piotrowi do słuchu, że odłożył te buty do szafy.
Przyszliśmy do „naszego krzyża”, a tu zaskoczenie. Przed wejściem siedziała z małym dzieckiem bardzo młoda dziewczyna. Kurcze … Nawet nie kobieta, ale właśnie dziewczyn(k)a. Pomyślałam; dziecko ma dziecko. Ledwo nas zobaczyła, natychmiast wyciągnęła rękę prosząc o pieniądze. Ponieważ miałam w kieszeni przygotowane dwa złote, dałam je zupełnie odruchowo. Stojąc już w kościele pod krzyżem zastanawiałam się, czy nie dać jej więcej, bo szkoda było mi jej małego dziecka. Ja się zastanawiałam, a Piotr podszedł do tej sprawy bardzo pragmatycznie. Znając zwyczaje cyganów nie przejął się zbytnio tym „drastyczny” widokiem, nie wiem nawet, czy zamierzał jej cokolwiek dać. Szybko zmienił zdanie, gdy usłyszał …
- Daj jej jałmużnę.
Dał jej coś tam, a ja się ciągle zastanawiałam, czy nie dołożyć jej parę groszy. Wyjęłam portmonetkę i zaczęłam sprawdzać ile mam. Widząc to Piotr się żachnął …
- Przecież już dałaś – … przyznałam mu rację i zamknęłam portfel. Piotr dałby zapewne wszystko co ma, ale komuś, kto tego rzeczywiście potrzebuje.
Wychodząc z kościoła Piotr usłyszał pouczające słowa …
- Zawsze pozwól jej być dobrą.
Ewidentnie Chrystus odniósł się do moich wahań i mojej decyzji. Posłuchałam Piotra zamiast siebie i to kolejna nasza wpadka niestety. A tak się pilnowaliśmy … Jak tak dalej pójdzie, to będziemy bać się tu przychodzić.
Wieczorem.
Piotr miał wizję, że były pracownik pojawi się w firmie i będzie próbował niszczyć papiery.
- Będzie działał przeciwko nam? Nagada na nas jakieś bzdury ? – spytał Homiela.
- Co się martwisz ?
- Na Ojca też mówią, że Go nie ma.
Ludzie gadają bzdury, że Bóg nie istnieje … A tu niespodzianka …!
13. 03. 16 r. Warszawa.
Wpisywałam na blog nowy wpis dot. przedłużenia życia http://osaczenie.pl/wp/2016/03/11/narodziny-gacka/ i przypomniałam tę niesamowitą scenę Piotrowi, który na samo jej wspomnienie prawie się rozpłakał.
- Zgadnij, dlaczego żyjesz.
- Bo wyżebrałem.
- Inni też żebrzą.
- Za twoje wielkie serce, słońce na zewnątrz i słońce w sercu.
Jestem od dwóch dni chora, a jak jestem chora, to mam specyficzny humor. Jechaliśmy autem i rozmawialiśmy w trójkę jak starzy, dobrzy znajomi.
- Homiel, niektórzy nazywają Chrystusa Avatarem, co ty na to ?
- A może Hipolit ? – powiedział poważnie i ze smutkiem i jednocześnie dość sarkastycznie.
Avatar – nazwa ta pochodzi od sanskryckiego słowa avatāra, oznaczającego w hinduizmie wcielenie bóstwa, które zstępuje z nieba na ziemię w postaci śmiertelnej – ludzkiej, zwierzęcej lub mieszanej. https://pl.wikipedia.org/wiki/Awatar_(rzeczywistość_wirtualna)
Zazwyczaj podczas dłuższej jazdy Piotr lubi mówić o sobie, lubi wspominać wszystko od początku.
- Monoepopeja, porozmawiajmy teraz o twojej urodzie – powiedział ze śmiechem.
- Ok, rozumiem, że za dużo mówię o sobie.
- …….. – Homiel nie zaprzeczył.
Monoepopeja, to jak monodram, czyli monoepopeja to długi poemat o sobie samym.
Po chwili w ciszy …
- Lubię to auto – Piotr mówi do mnie mając na myśli nasze auto, które się świetnie sprawuje i ciągle dobrze wygląda.
- My też lubimy.
- My ? To ilu Was jest ?
- Brygada.
- ……..
- Wiesz, że słuchając cię z boku ktoś mógłby powiedzieć, że jesteś świrem nad świrami ? – powiedziałam do Piotra i zaczęłam się śmiać.
- Wiem o tym.
- Gdybyś miał wytłumaczyć naukowcowi, jak to się dzieje, że słyszysz …
- Słyszę Go zza przesłony, jakby ktoś stał za kotarą.
- … ? – ja to akurat rozumiem.
- Homiel, jesteś aniołem ? – zwróciłam się już bezpośrednio do Niego.
- Jestem … Któryś cierpiał za nas rany Jezu Chryste zmiłuj się nad nami – ….. i od razu zrobiło się poważniej.
- Jak to jest, że widzisz nasze myśli ?
- Wyobraź sobie, że widzę twoje myśli jak na ekranie – pokazał ekran telewizora.
- Jeśli miałbym cię oceniać przez dobro twego serca, to byłbyś Himalajami.
- Ale nie tylko to się liczy, ale i twoje działanie.
- Piękny kwiat, by wyhodować wymaga wielkiego trudu.
Żarty się skończyły. Znowu zamilkliśmy.
- Ciekawe, czy sekretarka już wróciła … – Piotr myślał już o firmie. Sekretarka wyjechała w piątek na pogrzeb.
- Wróciła, pilnuje cię bardziej niż męża.
- Wcale mnie to nie dziwi – pokiwałam głową ze zrozumieniem.
- Cała jej egzystencja zależy od ciebie.
- Gdybyś teraz odszedł, pozostawiłbyś spaloną ziemię.
- A najgorsze byłoby, gdybyś to widział.
Homiel wali prosto z mostu. Odejście Piotra uderzyłoby w wielu ludzi. Na dzień dzisiejszy z jego firmy żyje około 200 osób, a więc całkiem sporo. Jego brak rzeczywiście spowodowałoby wielkie spustoszenie, a przecież ten dzień musi kiedyś nastać.
Ciągle jadąc samochodem powspominaliśmy trochę naszych byłych już współpracowników, zwłaszcza jedną osobę, która była dla mnie prawdziwą zagadką. Obstawiła swoje biurko figurkami aniołów, a jednak każdy omijał ją szerokim łukiem. Niby wierzyła, ale złorzeczyła wielu ludziom. Sprzeczność na każdym kroku.
- Moim zdaniem może nie była zła – powiedziałam trzeźwo.
- Ale bycie nie złym to za mało.
No tak … Jeśli za wiarą mają iść odpowiednie czyny, to w tej osobie tego po prostu nie było.
Jechaliśmy dalej zatopieni we własnych myślach … Milczenie przerwał Homiel …
- Gdybyś wiedział czasami z kim w samochodzie jeździsz, to byś z niego kościół zrobił.
- Naprawdę ?
- Naprawdę.
Dopisane 20. 01. 2017 r.
- Gdybyś wiedział czasami z kim w samochodzie jeździsz, to byś z niego kościół zrobił – zagadka została rozwiązana kilka miesięcy później.
- Pragnę, by człowiek często przypominał sobie, iż Ja jestem tam, gdzie on się znajduje. Niech pamięta, że nie mógłby żyć, gdybym Ja nie był z nim, żyjący jak on. Pomimo jego niewiary nigdy nie przestaję być przy nim.