Miesiąc: wrzesień 2024

25. 04. 24. Szczecin.

Jedziemy na dłuuuugi weekend do Szczecina.

• Ojcze, jedziesz z nami ?
• A co tam będę robił sam ( w Warszawie) ? Błąkał się po pustym mieszkaniu ?
• …. I co ty na to pięknotko ? – Piotr ze śmiechem do mnie.
• Musisz wymyślić nową nazwę, bo to się oklepało.
• Ojcze, nie zgadzam się. Mi to pasi … – śmiech ogarnął nas wszystkich.

---

Rozmawiamy o mojej wizji z latarnią … Im dłużej o niej myślę, tym bardziej traktuję serio.

• Te domki były wszystkie białe, takie niewinne, piękne zielone trawniki, no istna sielanka. Biały kolor też musi być ważny. Wydaje mi się, że to nie chodzi jedynie o kataklizm, ale symbol upadku świata. Tego dobra, które mamy … Oj Ojcze ….
• No co ? Oczekujesz, żeby go zabrali, a potem będziesz płakać. 
• Będzie wielki płacz po tobie – do Piotra.
• Przecież wrócę.
• Ale nie jako Piotruś.
• To już nie był Piotruś, choć na końcu odruchy miał już swoje.
• Hmm …. To prawda … – przypominam sobie „Jegomościa”.
• Czekasz na to ?
• … Tak.
• Niech się dzieje wola Nieba ?
• … Taaaak.

---

Rozmowę przerwał telefon od pracownika. Dowiadujemy się, że Piotr wygrał kilka przetargów, ma dostawy do końca września i pomyślałam, że nie ma takiej możliwości, aby Ojciec zabrał Piotra już teraz. Kondycja firmy stała się dla mnie wyznacznikiem daty, kiedy jest to możliwe. I według mnie do października nic się nie wydarzy. 

• Doczekasz się, nie martw się.
• I nie „tatka latka”, ale doczekasz się.
• … Ojcze, czy w tej wizji Caviezel oznaczał aktora, czy Jezusa ?
• Jesteś zakochana w tym filmie (Pasja).
• Ojciec nie chce ci tego burzyć.
• Czyli Jezusa. Ojcze … Co miała właściwie znaczyć ta wizja ?
• Ten świat się kończy.
• …. Wiesz, co zobaczyłem ? Ten moment z filmu „2012”, gdy prezydent przemawia do ludzi, że idzie koniec.
• Tak jak woda podchodziła szybko, tak on powiedział, że dzieje się już.

---

---

26. 04. 24 r. Szczecin.

• W nocy przyszła do mnie babka, niska, miała 1,40, krótko obcięta. Miała takie okulary jak mają szpiedzy, czarne dookoła, gacek na pewno …
• No i co ?
• Nic, obserwowała mnie tylko …
• Eeeetam … – machnęłam ręką.
• I wiesz, co słyszę od rana ? Koncyliacyjny …

Pierwsze słyszę i sprawdzam od razu – https://sjp.pwn.pl/slowniki/koncyliacyjny.html

• Masz mediować ? – nie bardzo rozumiem, do czego to dopasować.

I w tym momencie zaczęły się z firmy telefony, jeden po drugim. Pracownicy zaczęli relacjonować, co się dzieje podczas nieobecności Piotra. Powygrywali kilka przetargów na spore dość kwoty, sami byli tym faktem zaskoczeni. Nawet wygrali te, co przegrali na początku. Ktoś się wycofał, Piotr przejął zlecenie, itd. Zapaliła się czerwona lampka w mojej głowie … Tyle obfitości naraz ? 

• Dasz radę ? – pytam Piotra.
• Porywasz się na coś, na co Ja bym się nie porwał.
• … ??? …. Może zrezygnuję z czegoś ? Nie mam jak sfinansować tych zleceń … Będę się układał z ludźmi … – Piotr zaczął wątpić. 
• Ooo ! Koncyliował ! …. – teraz rozumiem dlaczego to słyszy od rana.
• Jeśli tyle masz teraz zleceń, to na pewno cię Ojciec teraz nie weźmie … Nawet nie wiem, czy w tym roku cię weźmie. W tym roku Ręce nie będą.
• Będzie znienacka, niespodziewanie, szybko i nieodwołalnie.
• ……… – zapadliśmy w zadumę po tak mocnych słowach.
• … Czyli wiem, co mam robić, mediować z wszystkimi – powraca do realiów.
• Ojcze, da radę ?
• Aleksandro kochana, Moja Aleksandro … Ufasz MI ?
• Tak.
• To czym się martwisz ?
• Bo mnie boli, jak go boli. Będzie miał kłopoty i jeszcze zawału dostanie …
• A wiesz jak Mnie bolało, jak on robił ?
• A mówi się, że od przybytku głowa nie boli.
• …. To są ostatnie chwile pokoju dla ciebie.
• …. ??? …. Dlaczego ? – pytam lekko przestraszona.
• Bo się zacznie wokół niego dziać.
• Widzę jak ktoś się rozsiada w fotelu, stawia na stoliku kawę …
• To będzie dłuższe posiedzenie. 
• Dłuższe ? Czyli to będzie trwało jakiś czas – pomyślałam. 
• … Koncyliusz słyszałem …
• Nie przez przypadek.
• No i jak z tego teraz wybrnąć ?
• Ja pchałem cię na ten świat ?
• ……… – roześmiałam się.
• To może zrezygnować z niektórych zleceń ?
• Prawdziwy żołnierz nie rezygnuje.

---

Wczoraj usłyszałam coś niezwykle dla mnie ciekawego. Dzwoneczek z innego świata. (youtube.com)

15. 04. 18 r. Warszawa. Dzisiaj obudził mnie wyrazisty dzwonek, a właściwie dzwoneczek. Rozbrzmiał w mojej głowie po stronie lewego ucha tak wyraźnie, że wstałam i od razu sprawdziłam godzinę.  Była 2 w nocy i tym razem nie czułam lęku. https://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/12/27/nie-karz-ludzi-ja-ich-bede-karal-bo-kara-nalezy-do-mnie/

• Ojcze, ciekawe te dzwoneczki …
• Czy Ja wiem …
• Czy to gacek ?
• Jak się on nazywa ? Na „L” ?
• … A jednak … – pomyślałam.

Dzwoneczki ? Co najmniej kilkanaście razy słyszałam nad swoim uchem lub bezpośrednio w głowie dzwoneczki, a najczęściej dzwonek, który potrafił wybudzić mnie z najgłębszego snu i postawić pionowo na nogi. To jest naprawdę przedziwne uczucie i bardzo nieprzyjemne doznanie. Teraz zrozumiałam, że nie tylko ten od much jest przy nas, ale i ten od dzwoneczków. Hmm... Kto jeszcze ? 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/05/09/a-czyz-moj-syn-nie-cierpial-dla-ratowania-swiata/ 

---

Jadąc zatrzymujemy się przed światłami na ul. Topolowej, moja głowa skręca machinalnie w lewo i oczy otwieram zdumiona …

Namalowany na ścianie budynku wizerunek jakiejś babci. Jakiejś, ale dziwnie przypomina mi moją babcię, wygląda identycznie. Figura, twarz, włosy … Natychmiast sobie przypomniałam niedawne spotkanie z babcią i słowa, że idą zmiany …

-Ty ! Ktoś jeszcze się do ciebie chce zbliżyć … Też kobieta ... Twoja babcia ! 
-.......... - no teraz to mnie zatkało na amen. Daaaaaawno o niej nie myślałam. 
-Wiesz, co widzę ? Boi się mnie, ale sobie powiedziała raz kozie śmierć i się przeciska do -ciebie … 
-Raz kozie śmierć ? Tak mówiła za życia … - roześmiałam się.  
-Wielkie zmiany do ciebie idą … Na lepsze ! - dodała po chwili. 
https://rozmowyzniebem.pl/wp/2024/08/25/on-widzi-jak-mu-pozwalam/

• To jakiś znak ?
• Szukasz drabiny, aby przejść wyżej ? Do Nieba ?
• Drabiną bliżej, czy windą ? Jak to było ? Windą do Nieba ? 

24. 04. 24 r. Warszawa.

Na kawie.

• Wojna na Ukrainie miała się skończyć niedługo, tak powiedział Ojciec.
• A jak brzmi definicja „niedługo„ ?
• 400 lat czekali Izraelici …
• Czy zaczynasz powątpiewać w siebie ?
• Nie miej wątpliwości, przynajmniej ty, piszesz tyle …

---

Opowiadam Piotrowi o dzisiejszej wizji, która mimo smutnej treści dała mi wiele radości.

Wizja. Miejscowość turystyczna, być może wyspa, nie jestem pewna. Na pewno nie Polska. Dużo turystów. Jestem bez Piotra, z jakąś 5-osobową grupą kobiet, których nawet nie znam. Jest bardzo słonecznie, one chcą się ciągle opalać. Mówię do nich; pozwiedzajmy chociaż trochę. Nie chce im się. Zostawiam je w takim razie i wsiadam do małego turystycznego objazdowego autokaru, jest cały oszklony. Służy tylko do tego, by jechać i oglądać krajobrazy. Bus jedzie przez miasteczko bardzo powoli … W pewnym momencie pełne zaskoczenie … Nie wierzę, kogo widzę … Zauważam Caviezela grającego na ulicy w kosza. 

Nie jest sam, ale z grupą mężczyzn. Zapatrzyłam się na niego wielkimi gałami zastanawiając się co on tu robi. Sięgał akurat po piłkę, podniósł na chwilę oczy, jakby czując, że się ktoś w niego wpatruje.

Nie mogę przestać się uśmiechać. Łapie mój wzrok, chce go zbagatelizować, bo wielu jest takich, co się w niego wpatrują. Ale w sumie zastygł w tej pozycji, zapatrzył się w moje oczy również, uśmiechnął szeroko tak jak ja się uśmiechałam. Nić porozumienia między nami wielka. Obcy ludzie, a jakby się znali. Autokar posuwał się jednak dalej, powoli straciłam go z pola widzenia …

---

Druga sekwencja. Nadal ta sama „wysepka”. Jestem w przyhotelowym basenie, są też inne osoby. Z basenu mam piękny widok na oddalone wzgórze. Widzę białe hacjendy z pięknymi trawnikami. Szczególnie właśnie ta trawa zwróciła moją uwagę, bo w całości stworzyły przepiękny i sielankowy pejzaż. Posiadłości ziemskie … Krzyknęłam do ludzi; zobaczcie jakie piękne ! i wtedy … jedna po drugiej zapadały się pod ziemię. Ten cudowny sielankowy świat na moich oczach znikał, zapadał się dosłownie pod ziemię. Zaczęło się wielkie trzęsienie … Nadal tkwiłam w basenie i kiedy zauważyłam, że woda w basenie zaczyna się „gotować”, pomyślałam, że czas na mnie. Trzeba się ewakuować. 

---

Trzecia sekwencja. Jestem na ulicy nadal w tej miejscowości. Zdaję sobie sprawę, że kataklizm trwa. Zdaję sobie też sprawę, że nie mam dokąd uciec. Siadam na ulicy pod latarnią, opieram się o nią plecami i tylko już czekam. Siedzę radosna o dziwo, ponieważ ciągle pamiętam uśmiech Caviezela. I co to wszystko znaczy ?

• Wyobraź sobie, że ta latarnia to Ja. 
• Aaaa …. Latarnia, bo daje światło … – pomyślałam. 
• Coś ci może się stać dziecko, jak ty ze Mną ?
• Zawsze jesteś oparta o Mnie.
• I jak piszesz, jak wyjeżdżasz.
• Jego nie było, a Ja byłem.
• Hmm … Faktycznie ciebie nie było. Miałam nawet taką świadomość, że ciebie nie ma – mówię do Piotra.
• Zawsze jestem, pamiętaj.
• Ta ławeczka, na którą usiądziesz, to też Ja, byś odpoczęła na swojej drodze.
• Stąd się dobrze czułaś.
• ……… – zaraz się rozpłaczę …
• Dlaczego Caviezel grał w piłkę ?
• On robi swoje, a ty swoje.
• Świat się wali, czy to kataklizm ?
• ……… – cisza. 

Bardzo ciekawe … Caviezel grał w koszykówkę prawie zawodowo, zanim stał się aktorem. A ponieważ Caviezel to symbol Jezusa w wizjach, można powiedzieć; piłka ciągle w grze … Rozgrywa swoją grę i to na ulicy, a więc wśród ludzi i z ludźmi.

Mam wrażenie, że ta wizja i słowa Ojca mają powiedzieć jedno … Jeśli dojdzie do czegokolwiek, co potrząśnie światem, to wtedy, gdy Piotra nie będzie. I druga istotna rzecz … Gdy(jeśli) dojdzie, czy także w Polsce ? W dorosłym życiu nigdy nie byłam zagranicą na wczasach, a w wizji ewidentnie jestem poza Polską. Jestem obserwatorem i świadkiem zdarzeń, które są nie w Polsce.