Bóg o was nie zapomni.

09. 03. 24 r. Warszawa.

• Dlaczego słyszę znowu santo subito ? Znowu, bo wczoraj cały czas to słyszałem. Santo subito.
• Hmm … Święty natychmiast. Tak o Janie Pawle krzyczeli – przypominam sobie.

Kiedy myślę o JPII, od razu myślę o Kapturze. Czy to jest ten związek ? Nie wiem.

---

Siadamy do kawy …

• Czyli … – chcę nawiązać do wczorajszej wpłaty szpitala.
• Czyli chcesz zahaczyć ?
• Tak, zahaczyć rozmowę – uśmiecham się szeroko.
• Zatkało kakao, co ?
• No tak.
• A pamiętasz, co powiedziałaś wczoraj ?

Głupio mi się zrobiło. Powiedziałam oczywiście, że w marcu nic nie będzie i że ja rozumiem, może kwiecień, może kiedyś …

• Niewielu ludzi ma odwagę …
• … Się spierać ? – poczułam się niepewnie, ale z drugiej strony mam wrażenie, że Ojciec to po prostu lubi.
• Wielu się siłowało z aniołami, wiesz ?
• Wielu ? Chyba jeden …- pomyślałam i sprawdzam. 

Zmaganie Jakuba z Bogiem kończy się cierpieniem. Chociaż Jakub zwycięża (zachowuje życie), to jednak pozostaje zraniony i przemieniony. Obraz zmagania z aniołem jest symbolem walki duchowej, jaką toczy niemal każdy z Bogiem.

Przeczytawszy cierpieniem, Ojciec …

• Ciekawe jak się czujesz.
• … To takie ostrzeżenie dla mnie ? – pytam niepewnie. 
• Za co ?
• Żebym się nie spierała …
• A się spierasz ?
• Nooo, na to wygląda.
• Jesteś Moją najlepszą (największą) przylepą.
• Ty się ze Mną nie spierasz, ty Mnie bronisz.
• Byłaś zawsze po Mojej stronie…

Czy zawsze ? Na pewno nie wtedy, gdy jako nastolatka powiedziałam w konfesjonale, że Boga nie ma. Jeśli zawsze, jak mówi teraz Ojciec, to zawsze odkąd zrozumiałam, że Bóg istnieje naprawdę.

• A jednak jest (marzec) klamrą, a nie wiesz co to klamra i póki co przy tym stoiku się nie dowiesz.
• ………. – roześmiałam się, bo siadając miałam właśnie taką nadzieję.
• Masz pretensje do swoich wyliczeń …
• No właśnie … – kiwam głową, że to prawda.
• Gdybym ci założył bordową szatę, mógłbyś być mnichem w Nepalu – … do Piotra.
• Wiesz dlaczego oni strzygą włosy ?
• Żeby nie zajmować się sobą, zajmować się jak wyglądają.
• Wygląd Ja daję.
• Wiesz dlaczego chodzę na boso ?
• No właśnie, dlaczego ? – pytam.
• Buty ograniczają. Jestem wolny, nic mnie nie ogranicza.
• Ile czasu pielęgnujesz swoje włosy ?
• No niestety dużo …. To prawda – wzdycham.
• Zawsze trzeba jakoś wyglądać, prawda ?
• No niestety … – pomyślałam. Żyjemy w środowisku, które ciągle nas ocenia.
• Nasz „przyjaciel” ze szpitala jest przestraszony.
• A jest ?
• Bardzo, boi się o siebie, niegospodarność.
• Czym mógłby się przestraszyć ?
• Może miotła ? – nowa władza, nowa miotła.
• No tak, PO robi czystki.
• PIS wrócą odmienieni, bez pychy, bez tych, którzy się nażarli.
• Oby, oby …. – wzdycham.
• Będziesz świadkiem niebywałych rzeczy.
• … A czy ty wiesz, że Jegomość przyszedł do ciebie, a normalnie nie przychodzi ?
• … Przyszedł, czy przyjdzie … Jak to rozumieć ? – zamyśliłam się w duchu.
• Jest posłańcem i przyjdzie.
• Masz pozdrowienia od „Caviezela” z Nieba – roześmiałam się. Pisałam o tym wczoraj .. https://rozmowyzniebem.pl/wp/2024/03/08/kazdy-gest-kazdy-ruch-kazde-slowo-kazda-mysl-jest-sluchana/
• Do miłego !
• ………. – znowu się zamyśliłam.
• Wczoraj podczas egzorcyzmów ponownie widziałem Polskę w kawałkach, nie wiem dlaczego zachodniopomorskie bardzo oderwało się od Polski. Może te durnie chcą jednak stolicę pomorza z Niemiec do Szczecina przenieść … ? – wkurzył się Piotr.
• Ojcze, ratuj – pomyślałam tylko.
• O nic się nie martw.
• I zobaczyłem Polskę jak trafia do Nieba, tam grupa kowali zaczęła kuć Polskę w jedną mocną całość, super to wyglądało. Była nie do rozerwania.

Naszą rozmowę przerywa kobieta wyglądająca jak kloszard, podchodzi do stolika i nie prosi o pieniądze, ale …

• Czy może mi pan kupić kawę ?

Piotr po chwili wahania poszedł z nią do kasy, kupił kawę i wielką kanapkę. Zapłacił 28 złotych. Kobieta była przeszczęśliwa, miło było na jej szczęśliwość patrzeć. Piotr wrócił do naszego stoika, obserwował ją przez chwilę z oddali. Kobieta wzięła swoją kawę, swoją kanapkę i siadła przy stoliku, przy którym siedział całkiem dobrze ubrany mężczyzna. 

• Kurcze, na biednego nie wygląda – z Piotra powietrze zeszło.
• Nie czuj się oszukanym, czuj się spełnionym.
• Wiesz dlaczego tak się stało ?
• Bo pod kościołem liczyłem, że dasz 20 złotych, a nie 5 złotych.
• …. To, co musiałeś dać w datkach tym ludziom, to się wypełniło.
• … ???!!! …

Teraz to ze mnie powietrze zeszło. Wychodząc z kościoła pod bramą stał żebrzący mężczyzna. Piotr spojrzał na mnie oczami, żebym dała mu jakieś pieniądze, bo sam nic nie miał. Dałam mu 5 złotych, choć mogłam więcej, miałam 20 złotych jeszcze.

• Ojcze, ale to ja dałam te 5 złotych, nie Piotr. Ja zdecydowałam, że 5 … 
• Mógł ci powiedzieć, bo wiedział.
• Roooozumiem – pewnie usłyszał ile mam dać, ale nie zareagował. Siedzi teraz czerwony i milczy tylko … 
• Codziennie się uczymy, co Ola ?
• Masz paliwo na kolejny artykuł, będziemy czytać.
• W takim razie, czy ona nas oszukała ?
• To wygodnictwo.

Czyli nie musiała, nie była w potrzebie. Piotr nie dał pod kościołem 20 złotych, to wydał więcej teraz. I to jest sprawiedliwość. Niesamowite … Zamyśliłam się.

• Pozdrów wszystkich wokół siebie, którzy ciebie czytają. 
• Bóg o nich nie zapomni.
• Gdy mają problemy, a mają, Ojciec jest z nimi.
• To jest ważne …
• I to przekonanie, że jestem.