13. 05. 18 r. Warszawa.
Dawno nie byliśmy na lodach, więc kiedy postawili mi je przed oczami nie mogłam przestać się gapić. Bita śmietana wyglądała przepięknie.
- Bóg mówi coś do ciebie…
- ? – nie zareagowałam, bo zapatrzyłam się na tą nieszczęsną bitą śmietanę.
- Jak was rozdzielę na koniec, Bóg da siebie tobie więcej.
- Co ? – nie rozumiałam o co chodzi, bo ta bita śmietana ciągle do mnie krzyczała…
- Będziesz chyba słyszała Ojca już sama .
- ! – dopiero teraz otrzeźwiałam.
- Powtórz jeszcze raz co usłyszałeś słowo w słowo – poprosiłam, a Piotr dostał furii, gdyż nie lubi się powtarzać.
- ……. – musiałam poczekać chwilę, aż się uspokoi.
- To nie musi znaczyć, że będę rozmawiać. Mogę mieć silniejszą intuicję.
- Zaskoczę cię. Nawet ty nie będziesz mogła uwierzyć. Naznaczona.
- ?! – dziwię się.
- Naznaczona chmurką. Moja chmurka.
- Twój znak na brzuchu jest w kształcie chmurki – przypomina mi Piotr.
- No… regularny to nie jest.
Nigdy uważnie się jej nie przyglądałam, aż sobie zdjęcie zrobiłam, aby sprawdzić. Znamię, które mam od urodzenia, Ojciec nazywa swoją pieczęcią.
- Czasami Ojcze to chmurka burzowa – Piotr się śmieje.
- A czasem z niej idzie gradobicie, to też Moja chmurka.
- Jak się rozejdziecie, zastąpię was Mną.
- …….. – spojrzałam na Piotra, miał smutne oczy.
- Ojciec mówi o twojej wizji w aucie. Sam mówiłeś, że siedziałam z tyłu przeszczęśliwa i w ogóle nie zwracałam na ciebie uwagi, a kierowca był w niebieskiej koszuli. Ja odjechałam z kierowcą, a ty odszedłeś z chłopcem. Tu i tu był Ojciec.
- Szliśmy razem z małym chłopcem, blondynkiem, po ubitej drodze, ja trzymałem go za rękę z jednej strony, a ty z drugiej strony. W prawym ręku trzymam wiaderko, a w nim cały swój dobytek i dokumenty. Przed nami widzę stojącą wywrotkę, pełną śmieci, wielka góra śmieci na wozie była po tysiąc więcej warta niż to, co mam w wiaderku. Podeszliśmy do auta, które było włączone, przerzuciłem z wiaderka wszystko na pakę, wrzuciłem też tam ciebie, potem chciałem rzucić też chłopca, ale nie mogłem. Nie mogłem oderwać go od ziemi, a ponieważ do auta wsiadał właśnie kierowca (w niebieskiej koszuli)… to go zostawiłem. Wskoczyłem na pakę i usiadłem koło ciebie, nie chciałem zwracać uwagę na tego chłopca, patrzyłem wszędzie, byle nie na tego chłopca. On zaczął tak płakać, tak płakać, że go zostawiłem… zdecydowałem się zeskoczyć. Kiedy wyskoczyłem auto ruszyło. Darłem się do ciebie, byś zatrzymała kierowcę, a ty nic, patrzyłaś przed siebie zapatrzona. Byłem wkurzony na ciebie maksymalnie, bo na pace były moje dokumenty i pieniądze, darłem się ciągle, a ty nic… Odjechałaś, zostawiłaś mnie… wziąłem chłopca za rękę i powiedziałem; chodź, idziemy. - Kim jest ten chłopczyk? - Całą drogę idzie ten, który cię stworzył. Wybrałeś Ojca. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/03/09/ojciec-silny-przybiera-rozne-postacie/
- Nie chcę cię martwić, ale spadłeś na drugi plan. Jesteś już historią.
- I tak wszystko zostaje w rodzinie.
- Jak długo Piotr będzie tutaj jeszcze ?
- Znowu daty. Będzie tyle ile ma być i nie jest tak, że nie powiem, bo nie wolno.
- …….. – roześmiałam się.
Po lodach poszliśmy do kościoła, ale ledwo weszliśmy to wyszliśmy. Piotr źle się poczuł i musieliśmy szybko wrócić do domu. Całą drogę nic nie mówił.
- Martwię się. Reka mi zdrętwiała jak wtedy przed zawałem – był blady.
- Drętwienie ręki zaczęło się mniej więcej 2 lata przed zawałem.
- Nie martw się, do twojego odejścia nie będzie potrzebny kolejny zabieg.
Zmartwiłam się jeszcze bardziej.
Wieczorem. Piotr siedział przy komputerze, ale nagle oderwał się od stolika…
- Coś się stało ! – podsunął mi pod nos rękę i pokazał, jak wszystkie włoski stały mu dęba.
- Usłyszałem głuche uderzenie o ziemię i wielką energię, która rozeszła się na cały świat. Ciarki mam na ciele – macha mi ręką ciągle pod nosem.
- To przypomniało mi ten medalion z filmu o piratach.
- Twoje zdrowie przyspiesza pewne zdarzenie.
- Boże! Zaczynają się spieszyć, bo drugi raz się nie uda ! – myślę w duchu.
- Czego to dotyczy ?
- Ciebie.
- Mnie ? Coś nadchodzi ?
- Jakbyś usłyszał gong.
- Jakbyś usłyszał „zaczynamy”.
- …… – spojrzeliśmy na siebie w milczeniu.
Piotr poszedł się pomodlić, a ja siadłam do komputera. Zapisuję dzisiejszy dzień i właśnie zdaję sobie sprawę, że faktycznie wczorajsze słowa odrobiliście jałmużnę za jutro i za dzisiaj się sprawdziły. Co prawda byliśmy w kościele, ale wyszliśmy tak szybko spiesząc się do domu, że o jałmużnie po prostu zapomnieliśmy. Te wczorajsze 200 zł było wystarczające i za wczoraj i za dzisiaj.
Ale ! Jeśli wiedzieli, że dzisiaj nie damy, to wiedzieli także, że rozbrzmi gong. Wszystko jest zaplanowane w najmniejszym szczególe … i się realizuje ! 
Dopisane 26. 01. 2019 r.
Jakbyś usłyszał gong. Jakbyś usłyszał „zaczynamy” – pisząc teraz ten tekst na blog zwróciłam uwagę na datę tej rozmowy. 13 maj – 101 rocznica objawień fatimskich. Pytam się dzisiaj…
- Ojcze, czy ma to jakiś związek ?
- Chcesz powiedzieć, że jestem chaotyczny ?
Czyli… nic nie dzieje się bez powodu. Niestety wyjaśnienie będę mogła dać dużo później.
- Naznaczona chmurką. Moja chmurka – dość często Ojciec będzie powoływał się na „swoją pieczęć”, ale trzeba zrozumieć co ona tak naprawdę znaczy.
2 Kor 1 21 Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg. 22 On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych.
Ef 1 13 W Nim także i wy usłyszawszy słowo prawdy, Dobrą Nowinę waszego zbawienia, w Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany. 14 On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością Boga, ku chwale Jego majestatu.
W jakimś filmie usłyszałam zdanie, że wierzyć w Boga, to wielki dar. Myślę, że wiele w tym prawdy. Ludzie „opieczętowani” to ci , którzy wierzą, ale i ci, którzy mają służyć do wypełnienia określonej roli i zadania. Stają się niejako własnością Boga i Jego narzędziem. Muszę jednak zaznaczyć, że nie jest regułą posiadanie tak dosłownej pieczęci, jaka jest u mnie. Zdecydowana większość jest naznaczona w sposób duchowy, ale całkowicie niewidoczny i wcale nie umniejsza to ich roli. Może być wręcz przeciwnie.
Myśląc o pieczęci przychodzi mi do głowy pewna osoba.
- Czy Michaił Gorbaczow ma Twoją pieczęć, Ojcze ?
- Zrobił co zrobił.
A co zrobił ?; Jako nowy szef partii podjął politykę przebudowy systemu komunistycznego w ZSRR, doprowadził do jego znacznej demokratyzacji. Główne działania Gorbaczowa koncentrowały się wokół pierestrojki (przebudowy) i głasnosti (jawności), a także wokół liberalizacji życia gospodarczego i politycznego, działania te w konsekwencji doprowadziły do stopniowego osłabienia komunizmu. W polityce zagranicznej Gorbaczow zaakceptował rozpad bloku państw socjalistycznych i zmiany władzy, osłabił napięcia w stosunkach z USA i Chinami, wycofał wojska radzieckie z Afganistanu, nie sprzeciwił się zjednoczeniu Niemiec – http://www.wosna5.pl/michail_gorbaczow
W naszej historii czasami zdarzają się zadziwiające „zbiegi okoliczności”. Spotkanie w jednym czasie trzech przywódców; Papież II, Gorbaczow i Reagan na pewno przypadkiem nie jest. Odpowiedni ludzie, na odpowiednich stanowiskach w odpowiednim czasie. Koronka.
Chrystus też miał pieczęć Ojca.
J 6;27 Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec.
Myślę, że Jego pieczęć była największa, najmocniejsza i wyryta w samym sercu.
– no… teraz to zgłupiałam. 
Piotr nigdy chyba się nie zmieni. 
