18. 08. 17 r. Szczecin.
Piotr wczoraj był tak wściekły po ujrzeniu śladów, że wczoraj wieczorem odprawiał egzorcyzmy dwa razy dłużej i dwa razy intensywniej niż zwykle, użył do tego „swojego” krzyża.
- Jeszcze nie rozumiesz znaczenia tego krzyża.
- Przyjdzie czas, że nie będziesz się z nim rozstawać – usłyszeliśmy, gdy wrócił.
- …….. – spojrzeliśmy na siebie.
- Na razie mam remont na głowie.
- Czy ten, któremu przywrócono imię, będzie się zajmował remontem łazienki, czy remontem świata ?
- Tak jak ten ślad zniszczyłeś, to tak czynić będziesz na świecie.
- Nie po to zostałeś powołany, by zajmować się prozą.
- Nie zmarnuję Swojego żołnierza, żebyś był kuchtą.
- Ratuj tych, których kocham.
- A kim jest Iza Ojcze ?
- Nie widzisz co robi ? Niesie na sobie ciężar tych, co nie mają świadomości.
- Nie chce mi się wracać do pracy – Piotr zmęczony.
- Czeka cię kraul – czyli pływanie, czyli dalsze kombinowanie jak przeżyć.
- Skąd wiesz ? – Piotr pyta bezpośrednio już zapominając, że to z Ojcem rozmawia. Kurczę się nieco w sobie, bo nie wiem, czy gdzieś grom nie walnie.
- Ja to widzę.
- Niewielu z Naszych ma życie dostatnie i spokojne.
- Są tacy w ogóle ?
- Są. Spójrz na swojego syna, ale za niego inni muszą płacić.
- Hmm …. – czyli tacy jak Izabela. Dla równowagi.
- Ciekawe co z Edziem … – Piotr się zamyślił …
- Edziu nie umiał mówić, musiał prawdę wykrzyczeć, walczył o życie za wszelką cenę.
- Naprawdę był chory ?
- Choroba w środku była straszna.
- To rak ?
- Najgorsza wersja.
- …… Jak to wszystko zorganizować ? – pyta Piotr o remont domu.
- Trzeba czekać na znaki – przypominam sobie słowa Homiela.
- Nie tylko znaki, ale i pomoc.
- Tak ?
- Razem wszystko przejdziemy.
- …… Co dzieje się z moją mamą ? – zauważyłam, że ostatnio dziwnie się czuje. Po śmierci Edzia obserwuję moich rodziców czujnym okiem i widzę, że czas jednak robi swoje …
- Bardzo powoli schodzi z niej powietrze.
- Dlaczego ? – przestraszyłam się.
- Nie pytaj.
- To ona będzie następna ? – pomyślałam przestraszona jeszcze bardziej.
- Choć schodzi, to jeszcze ma czas do odejścia.
- Ale … Jak mam jej poświęcić więcej czasu ? Ciągle jestem w Warszawie …?
- Stań w rozkroku.
- … ???… – nie zrozumiałam.
- Kupię im kamerkę do skypa! – wpadłam na pomysł.
- To jest właśnie rozkrok.
19. 08. 17 r. Szczecin.
Ciągle prowadzimy w domu szybkie porządki i szykujemy się do remontu, choć Homiel wyraźnie zaznacza, że i tak z bliżej nieokreślonych powodów sami nie damy rady.
- Jak myślisz, ile czasu poświeciłbyś Nam, gdybyś tak ciężko pracował ?
- Niewiele – przyznał Piotr. Pracuje fizycznie od rana do wieczora i zmęczony pada do łózka.
- Myślisz, że się na to zgodzimy ?
- Nie.
- Excellent. Poćwiczyłeś, popracowałeś, a teraz wracaj do Nas.
- Nawet się nie pomodliłeś porządnie wczoraj.
- Nie byłem w stanie.
- Sam widzisz.
- Nic nie zdążysz zrobić ponadto, co zrobiłeś.
- Dlaczego ?
- Jak ten, który odzyska swoje imię, może zajmować się remontami ?
- Zdaje się …
- Zdaje się, że będą cię wołać na rozmowę – przerwał mu Homiel.
- Na razie jesteś mały, a będziesz duży.
Sprawa z Izą rozwija się coraz bardziej i coraz bardziej mnie to intryguje. Nie mamy już żadnych wątpliwości, że faktycznie słyszy i rozmawia z Jezusem, Maryją… Ojcem.
Nie na darmo Pan Kazał mi się modlić za Was i za Waszą rodzinę przez ponad dwa lata niemalże codziennie. Byliśmy tak blisko, a jednak tak daleko. On Wie co robi! Jest nas więcej (wysłanników Bożych) i każdy ma inne zadania do spełnienia… Powiedziano mi, że dowiecie się w październiku. Też się domyślałam, że Święta Siostra Faustyna Kowalska (która należała do rodziny ze strony mej mamy) nie jest z tego świata (zarówno ta miła mi Święta, jak i drogi mi Ojciec duchowy Święty Ojciec Pio należeli do grona sprawiedliwych w Niebie). Mi też podsunięto proroczą informację, że nastąpi masowy głód, itp. zanim zatriumfuje Niepokalane Serce Maryji, ale nie mogę tego tekstu znaleźć (muszę bardziej się postarać, bo tam było dokładnie opisane).
- Homiel … Co to spotkanie znaczy dla nas ? – pytam.
- Czy nie dobrze kontaktować się z taką osobą, która też ma wiedzę ?
- Zauważyłeś ? Homiel nie chce przekazać całej prawdy o Izie.
- Źle mówisz.
- Ja nie prawdę chcę przekazać.
- Ja nie chcę przekazać wiedzy.
- Prawdę zawsze mówię.
- Hmm … – i już wiedziałam, że to słowa od Ojca.
Dopisane 13. 04. 018 r.
- Nie tylko znaki, ale i pomoc – i rzeczywiście taka pomoc nadeszła. Gdy rozpoczęliśmy remont szybko się zorientowaliśmy, że sami nie damy rady. Zaczęliśmy szukać fachowców, ale każdy znaleziony nagle był zajęty. Przypomniałam sobie wtedy, że rok wcześniej spotkałam na ulicy „przypadkowo” znajomego, który takie remonty w domach przeprowadza. Wymieniliśmy się telefonami na wszelki wypadek. Przypomniałam sobie to spotkanie i zadzwoniłam. Gdy spytałam, czy jest taka możliwość, by zajął się w miarę szybko odnowieniem domu, po drugiej stronie słuchawki usłyszałam ciszę. Myślałam, że się rozłączył.
- Właśnie dzisiaj skończyłem zlecenie i jestem już wolny – powiedział zaskoczony.
Już wtedy przeszła mi myśl przez głowę, że to nie może być przypadek. Pan Mirek rozpoczął remont z dnia na dzień i zadomowił się u nas na parę miesięcy. Ponieważ znałam go ponad 10 lat, spokojnie mogliśmy mu przekazać klucze do domu i wyjechać do Warszawy. Teraz widzę, że Niebo postawiło na swoim.
- Jak myślisz, ile czasu poświeciłbyś Nam, gdybyś tak ciężko pracował?
Mirek przeprowadzał remont, a Piotr powrócił do odprawiania egzorcyzmów, do wizyt w kościele, czyli do swoich powinności.
- Nie widzisz co robi? Niesie na sobie ciężar tych, co nie mają świadomości – czytając o doświadczeniach osób, które zostały wybrane przez Ojca, bardzo charakterystyczne jest to, że tak jak w przypadku Izabeli, niosą na sobie ciężar tych, co nie mają świadomości. Zapisane rozmowy Alicji Lenczewskiej w”Świadectwo” wiele wyjaśniają, dlaczego tak się dzieje.
