14. 01. 18 r. Warszawa.
Jedziemy do katedry i znowu trafiliśmy na końcówkę mszy. Po komunii skierowaliśmy się prosto pod „nasz krzyż”. Mijają 3 minuty i Piotr mnie szturcha w łokieć dając znak, że mamy już wyjść. Do samochodu prawie biegnie, ale ma przy tym taką minę, jakby miał się zaraz rozpłakać. Siadam do auta i czekam na wyjaśnienia …
- Gdy uklęknąłem, to przed oczami zobaczyłem moje 50 zł, które miałem w portfelu. Czułem, że Jezus chce, abym je dał tej kobiecie.
- I dlatego zwiałeś ? – nie mogę zachować powagi i zaczynam się śmiać. Tyle nauki na nic …
- No to co mam robić ? – pyta bezradnie.
- Wracaj, ty nie zbiedniejesz – i wypycham Piotra z auta.
Obserwuję go idącego jak zmaltretowany pies, ale po pięciu minutach wraca jak zwycięzca.
- Gdy dałem, wtedy usłyszałem …
- Nie dajesz jej. Dajesz Mi.
- Ona aż krzyknęła … Boże !… Taka była zaskoczona.
- .. Nakarmiłeś ją tak, jak Ja nakarmiam ciebie – …. powiedział teraz Jezus.
- Hmm… – zadumaliśmy się nad tymi słowami.
Niebo nie tylko karmi nas dosłownie, ale karmi nas swoją energią; Ewangelia Mateusza 4, 4.Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.
Kiedy jakiś czas później zamówiliśmy kawę i deser, Piotr spojrzał na te frykasy zamyślony …
- Jezus oddał nam to w tych ciastkach, że nas stać na to …
- Teraz to zrozumiałeś.
16. 01. 18 r. Warszawa.
Siedzieliśmy sobie na kawie, rozmawialiśmy o życiu ciesząc się i kawą i wolnością.
- Co by było, gdybyś się nie wycofał z zakładu z Ojcem ? – przyszło mi do głowy pytanie.
- ……. – Piotr wzruszył ramionami.
- Jaką trzeba mieć arogancję, żeby się z Bogiem zakładać.
- Ty się mienisz wierzącym ?!
- ……. – Piotr zaniemówił zaskoczony.
- Jestem głupcem – wydukał w końcu.
- Myślisz, że dla głupców jest miejsce w Niebie ?
- Pozwoliłem sobie …
- Głupi sobie nie pozwala. Głupi po prostu jest głupi.
- A te twoje buty w szafie to szczyt fanaberii – … a ma ich kilkanaście par.
- Co to jest fanaberia ? – pyta mnie szeptem …
- Mówiłem, że głupi do końca.
- I gdzieś się podział ten anioł wielki !?
- Poległ w dobie materializmu i chciejstwa.
- Obudź się chłopie, bo to ostatni czas dla ciebie.
- Złotych talerzy wam się zachciało ? A miedzianych nie łaska ?!
- A czym sobie zasłużyłeś na te talerze ?
… I tu mi się słabo zrobiło. Zobaczyliśmy w sklepie na przecenie naprawdę piękne talerze, w kolorze złotym. Byliśmy blisko, żeby je kupić, ale nawet na przecenie wydały nam się zbyt drogie.
- Dobra Homiel, wystarczy ! – Piotr cały czerwony.
- To chyba nie Homiel ! – stopuję Piotra.
- Do tego miodu przyda się trochę dziegciu.
I w tym momencie nagle Piotr z grymasem bólu złapał się za rękę. Podciągnął koszulę, a tam czerwone ugryzienie.
- Mało ci było na Ujazdowskich ? Chcesz dużo ? – … przypomniał nam naszą gehennę gackową w mieszkaniu, które mieści się przy al. Ujazdowskich.
- Czym sobie na to zasłużyłem ?
- Za ładnie wyglądasz.
- Dobrze ci się żyje za Nasze ?
- Dobrze. Ale ja tylko administruję.
- Taaak… Gdyby nie Ja, to byś myślał i myślał.
Naprawdę nie wiem, czy płakać, czy się śmiać. Wszystko co mamy, na co nas stać … to jest od Ojca. Przekonałam się już wielokrotnie, że tak jak możemy zarobić szybko jakieś pieniądze, tak szybko możemy je stracić. Wystarczy, że ktoś nie zapłaci, nie zamówi, ktoś oszuka, ktoś umrze… bo i tak się zdarzyło. Nie dane nam jest zarobić tak, aby odłożyć. Nie dane nam jest żyć ponad stan. Kiedy wydaje nam się, że nabieramy bezpieczeństwa finansowego od razu piętrzą się problemy i konto staje się puste. To jest wręcz niewiarygodne… Reguła, która sprawdza się jak w zegarku. Mamy tyle, aby żyć. Nic ponadto.
- No to złote talerze mamy z głowy …, i dobrze – a ciągle się wahałam, czy kupić, czy nie.
- Chwileczkę … Ty możesz, on nie.
- Ale ja będę też korzystał.
- Jakoś to przełknę przez jakiś czas. A potem w drogę.
- ……. – spojrzeliśmy na siebie wiedząc już, że i tak nie kupimy. Odechciało nam się.
Wieczorem.
Piotr chodził naburmuszony pamiętając o porannej rozmowie.
- Jest mi już obojętne, czy mam, czy nie mam pieniądze.
- ……. – spoglądam na niego podejrzliwie, on tak na serio ?
- A mogę kupić Opla ? Nie rzuca się w oczy – pyta pięć minut później.
- Co Opel ?
- No kupić …
- Co mam sądzić o tym, co jest dla ciebie obojętne ?
- ……. – wybuchłam śmiechem, gdyż rzeczywiście jeszcze przed chwilą twierdził, że mu jest obojętne.
- Przyjdzie czas, że sam się nie poznasz, o ile się poznasz.
- Aż tak ?
- Z człowieka zostanie wygląd.
- To jaki będę ?
- Oddadzą, co twoje. Będziesz miał pas, tylko go nie będzie widać.
Kilka miesięcy temu zobaczył siebie wiszącego w powietrzu z rozpostartymi ramiona, jakby gdzieś w kosmosie, przestrzeni kosmicznej. Miał na sobie jasną szatę i szeroki pas. Biały pas z wytłoczonymi białymi napisami. Po środku widniało napisane wyraźnie jedno imię, na prawo od niego inne, na lewo jeszcze inne. Cały pas miał wytłoczone różne imiona. To centralne było najbardziej wyraźne i sprawiało wrażenie, że było najbardziej ważne. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/03/08/4216/
- Na razie bądź taki śmieszny jak jesteś. Ola musi notować.
Aaaaa teraz rozumiem … Te wszystkie rozmowy, często zabawne sytuacje spod „naszego krzyża” są po to, aby na błędach Piotra uczyli się wszyscy. To jest najlepsza nauka.
- Na tobie uczą się inni.
- A co później ? – pyta.
- Wielu będzie chciało ją (p. s. książkę ) przeczytać, a później wszyscy.
- … Idę się pomodlić … – Piotr wzdycha.
- Idź, idź … To jest ważne.
- Najważniejsze – poprawia.
- Jeszcze cię fala nie wzięła, a już mądrze mówisz.
- … Czy to możliwe, żeby tacy ludzie jak Eliasz byli na Ziemi ?
- A Jezus nie był człowiekiem ?
- Więc bądź mniejszy z najmniejszych.
- Tylko najmniejsi są duzi.
- Słyszałeś, co twoja żona tłumaczyła.
- Więc stosuj się do tego, co czytałeś.
Ojciec miał na myśli prelekcję Jima Caviezela, którą można obejrzeć w internecie…
- Ale nie martw się. Pomogę ci w tym, abyś wywiązał się ze swojej roli.
- A uda mi się ?
- Z nawiązką.
- A co potem ?
- A potem pójdziesz się wyspać w swoim łóżku, w swoim Domu. Więc możesz iść po piżamę powoli.
- Pamiętasz Maryję ?
Leżałem na boku. Godzina 22.50. Byłem zmęczony. Spojrzałem gwałtownie w bok, bo kątem oka zauważyłem, że coś się dzieje. Zobaczyłem przesłonę, która dzieli nasze światy, była tak cienka i przezroczysta jak folia. Zza tej folii wysunęła się dłoń, długie, wąskie palce, całkowicie świetliste. Ta dłoń była królewska, biała, szlachetna... - Wszystko o czym myślisz minie.... - i ktoś pstryknął palcami, a myślałem wtedy o śmierci, jak to będzie. Usłyszałem to pstryknięcie przy uchu. Poczułem wielką lekkość w głowie... Poczułem, żebym się nie martwił, bo to wszystko przejdzie jak... pstryknięcie palcami. Raz, ciach i po wszystkim. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/10/07/wypelnia-sie-proroctwo-to-co-zostalo-zapisane-sie-wypelni/
- Tak to przeleci.
- Zgubisz to życie zyskując nowe.
- Coś się na pewno ze mną stanie, z tobą też.
- Ze mną ? – zdziwiona pytam, bo niby dlaczego ?
- Z Olą nie.
Dopisane 02. 10. 2018 r.
- Więc bądź mniejszy z najmniejszych. Tylko najmniejsi są duzi.
Jestem na etapie analizy Ewangelii i zaskakuje mnie jak często słowa, które padają w tym dzienniku padają również (w innym stylu i formie) właśnie w Ewangeliach. Czasami żartem mawiam do Piotra, że ten dziennik jest jakby uwspółcześnioną wersją Ewangelii. Czy to już nadużycie? Niekoniecznie. Jeśli słowa tu przekazywane są Prawdą, to muszą być zbieżne ze słowami Jezusa zapisanymi 2 tysiące lat temu. Bo Prawda jest jedna i niezmienna.
Ew. Łukasza 9:48, (48) i rzekł do nich: Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki.
