Miesiąc: grudzień 2018

III Tajemnica Fatimska zawiera tajną klauzulę.

19. 04. 18 r. Warszawa.

  • Raiffeisen został sprzedany – Piotr zaczyna o biznesie.
  • To ma takie dla ciebie znaczenie jak śnieżyca w Australii w 1682 roku – czyli, że tak daleko i tak dawno i nie ma to żadnego znaczenia.
  • Dobrze wyglądasz – przypatrzyłam się Piotrowi nie widząc w nim żadnych oznak przebytego zawału.
  • A ty pytałeś, czy Bóg jest dobrym chirurgiem.
  • A Ja ci powiem, że jest też dobrym prawnikiem.
  • A jest dobrym spawaczem ? – Piotr ze śmiechem.
  • Nie bądź taki głupi.
  • Zna się na wszystkim w przeciwieństwie do ciebie, choć na zewnątrz brylujesz.

Dusiłam się ze śmiechu. Piotr faktycznie w rozmowie z innym ludźmi zawsze wtrąca się w każdy temat, zawsze mając swoje zdanie. Ale… i to powoli się zmienia. Coraz częściej milczy sprawiając wrażenie głęboko zamyślonego.

  • Fajną wczoraj miałem modlitwę. Wyrzucałem gacki, a one ciągle pokazują się jako długie robale, wyłażą z ziemi i trudno je zniszczyć. A najgorsze, że za każdym razem muszę je tłuc inaczej, bo się bronią.
  • Chcesz powiedzieć, że się uczą ?
  • Tak, ciągle muszę inaczej to robić.
  • Zostawisz lepszy świat, kiedy go zostawisz.
  • Ale jak na jak długo ? – pytam.
  • To nie pytanie do Piotra, ale do ludzi co zrobią z tym prezentem dalej.
  • III Tajemnica Fatimska zawiera tajną klauzulę.
  • …   … – ręce mi opadły, bo już myślałam, że dokopałam się do wszystkiego.
  • Szukaj.
  • Rany… ale gdzie ? – pomyślałam.
  • Szukaj, a znajdziesz.
  • O czym to jest ?
  • O tym, co oni z tym zrobią.
  • Dramatyczne zdarzenia będą, jeśli będzie to źle spożytkowane.
  • ……. – zmartwiłam się, bo już naprawdę nie wiem gdzie szukać.
  • Jak twoje dzieło ?
  • To Twoje dzieło Ojcze.
  • Nasze.
  • Ja tylko spisuję, nic więcej.
  • Nie pomniejszaj swojej roli.
  • To znamię jakie nosisz, jest na najwłaściwszej osobie i nigdy Mnie nie zawiodłaś i mam wielkie zaufanie.

To ciekawe, że Ojciec nawiązał dzisiaj do Fatimy, właśnie miałam pisać na blogu tekst; http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/04/19/jak-zaufasz-to-nawet-kruki-beda-cie-karmic/

Wieczorem.

Piotr otrzymał informację, że został wyznaczony termin rozprawy z NIP. 11 października!!!

  • Ojciec mi powiedział, że sąd nie jest po to, żebym się przejmował. Jest wyznacznikiem daty.
  • Czyli dla ciebie to znak od kiedy zaczyna się fala.
  • Będę na tym sądzie coś mówił ?
  • To Moja sprawa.
  • A poza tym od kiedy to narzędzie ma tu zdanie ?
  • ……. – śmieję się, narzędzie to tylko narzędzie.

Dzisiaj miałam ciekawą sytuację. Nie udzielam się na Facebooku, ale szukając potrzebnych dla mnie informacji zwróciłam uwagę na posty pewnego człowieka, który bardzo atakował drugiego człowieka. W pierwszym odruchu machnęłam ręką co mnie to obchodzi… Ale coś wierciło mi nieustannie w głowie i wdałam się w dyskusję ostro stając w obronie atakowanego. Pisząc incognito na pewno łatwiej jest wyrażać swoje poglądy, ale przyznać muszę, że wypieki na twarzy miałam.

  • Dobrze zrobiłam ?
  • Skoro wiesz, nie pozwól.
  • Widzisz przeciwnika i zostawiać go ?
  • Jeśli przejdziesz zaatakuje innego.
  • W takim razie co z nastawieniem drugiego policzka ? Może powinnam nic nie robić ?
  • Ty skoro wiesz co wiesz, masz bronić tych, co policzek ciągle nastawiają.
  • Aha…   – jeszcze jedna lekcja.

Siedzimy przed TV i oglądamy „co leci”. Jakiś program o bogatych ludziach szukających kolejnego domu za grube miliony przykuł naszą uwagę.

  • Jak myślisz…
  • Czy bardziej szczęśliwy jest biedak, który wie, czy bogacz, który nie wie ?
  • Hmm…. – cudowne pytanie. Pomyślałam o nas, którzy de facto nie mamy nic, a jesteśmy najszczęśliwszy na świecie.

Leciała reklama programu Hipnotyzer”.

  • Myślisz, że to możliwe ? Że mogą tak hipnotyzować ? – Piotr zaciekawiony.
  • Oczywiście, są tacy co mogą hipnotyzować – potwierdzam. 
  • Nie wolno im zbliżać się do ciebie – … do Piotra. 
  • O ! A to Dlaczego ?
  • Bo ktoś w tobie mieszka.
  • ???!!! 

 

Dopisane 31. 12. 2018 r.

-Bo ktoś w tobie mieszka – przedwczoraj podczas rozmowy zapisałam zdanie, z którym nie wiedziałam do końca co zrobić.

  • Powiedz im, że nie jestem w tobie w części, jestem w tobie w całości.

Kiedy usłyszałam powiedz im, nie wiedziałam kogo Ojciec ma na myśli. Komu mam to przekazać. Teraz opracowując nowy wpis na blog właśnie doszło do mnie, że chodzi Ojcu o wszystkich, którzy będą to czytać.

  • Co zrobią z tym prezentem dalej.
  • III Tajemnica Fatimska zawiera tajną klauzulę.
  • Dramatyczne zdarzenia będą, jeśli będzie to źle spożytkowane.

Klauzula – zastrzeżenie, postanowienie lub warunek w umowie. Umieszcza się je w kontraktach, aby sprecyzować prawa i obowiązki stron danej umowy. (wiki)

Wszystkie prawdziwe proroctwa miały i mają charakter warunkowy. Nie inaczej jest w przypadku orędzi fatimskich. Jeśli uwierzymy w prawdziwość słów Maryi, to nie można żyć tak jak dotychczas. Jeśli nie uwierzymy, to apokalipsa.

Jednakże… 

26 grudnia 1957 r. Postulator przyczyn beatyfikacji św. Francisco i Jacinta przeprowadzili wywiad z Lucią w klasztorze karmelitów w Coimbra, do którego Lucia przeprowadziła się z klasztoru Dorothean w Tuy (z krótkim pobytem w Sardão) w 1948 roku. Po tym wywiadzie, który poruszał szeroki zakres tematów, w tym wiadomości trzej wizjonerzy otrzymali od Matki Bożej w 1917 r. postulator ks. Augustin Fuentes opublikował raport, który został zatwierdzony przez biskupa Leiria-Fatima , w którym ks. Fuentes ogłosił następujące słowa Łucji;

Ojciec, Najświętsza Dziewica nie powiedziała mi [wyraźnie], że jesteśmy w czasach ostatecznych świata, ale sprawiła, że ​zrozumiałem to z trzech powodów. Pierwszy powód jest taki, że powiedziała mi, że diabeł jest w nastroju do podjęcia decydującej walki z Dziewicą. Decydująca bitwa to ostateczna bitwa, w której jedna strona odniesie zwycięstwo, a druga strona poniesie klęskę. Od tej pory musimy wybierać strony. Albo jesteśmy dla Boga, albo dla diabła. Nie ma innej możliwości. Drugim powodem jest to, że powiedziała do moich kuzynów, tak samo jak do mnie, że Bóg daje dwie ostatnie lekarstwa na świat. Są to Różaniec Święty i nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi. To są dwa ostatnie środki, które oznaczają, że nie będą inni. Trzeci powód jest taki, że w planach Boskiej Opatrzności Bóg zawsze, zanim zamierza ukarać świat, wyczerpuje wszystkie inne środki. https://onepeterfive.com/lucia-fatima-infamous-third-secret/

Mogę jedynie powiedzieć, że Ojciec nie wyczerpał jeszcze wszystkich Swoich środków.

Nieuchronne staje się rzeczywistością.

18. 04. 18 r. Warszawa.

Na kawie.

  • Rano w kościele zaraz po eucharystii usłyszałem…
  • Mam ci parę rzeczy do powiedzenia.
  • Ojcze nie chcę wiedzieć, chcę Ci oddać cześć.
  • Kurka wodna jak można nie chcieć – pomyślałam zaraz, ale z drugiej strony widzę, że Piotr wykazał się wielką dojrzałością. Przedłożył chwałę nad ciekawość.
  • Szedłem do ciebie na kawę i po drodze, dosłownie przed chwilą powiedział do mnie Ojciec…
  • Już dorosłeś do tego, bym objawił ci prawdę tego świata.
  • ???!!!
  • Wyobrażasz sobie? Idę sobie spokojnie i to słyszę ? … Ojciec jest tak nieprzewidywalny… – kręci głową.
  • No trudno, żebym był przewidywalny.
  • Coś muszę mieć dla Siebie.
  • …….. – uśmiechnęłam się. Ojciec wydaje się „być bardziej człowiekiem” niż sam człowiek.
  • Ojcze, dlaczego ?
  • Dorósł.
  • Ojcze, cokolwiek robisz jest po coś… To po co ma wiedzieć… ? – dociekam dalej.
  • ……. – Piotr długo nie odpowiadał, tylko ocierał łzy…
  • Powiedział… że jak się dowiem, to mogę odejść…
  • ……. – zaniemówiłam na chwilę.
  • Oooook, ale co usłyszałeś ?
  • Bo się stęskniłem.
  • Rozumiem…
  • ………
  • Oczekuję twojej roztropności co do mamy.
  • Jak będzie mówiła 15 raz to samo, masz się nie wkurzać.
  • ……. – czerwona się zrobiłam, bo wczoraj właśnie o tym mówiłam. Brakuje mi cierpliwości do mojej mamy. Niestety…
  • Przeważa wkurzenie nad cierpliwość.
  • ……. – jeszcze bardziej czerwona się zrobiłam.
  • Ale dostałaś – Piotr się ucieszył, że taka święta to nie jestem.
  • Potraktowałem cię jak studenta, a nie jak nauczyciela.
  • A kto ma ich uczyć jak nie ty ?
  • Jedna pokłada w tobie nadzieję, a i druga, a której nie wiesz.
  • ???!!!
  • Ojciec pokazał mi kwiat, który się zamyka w sobie pod wpływem zewnętrznych bodźców.

  • Daj się napatrzeć i nawąchać jako kwiat z Mojego ogrodu.
  • Daj się pachnieć.
  • Nie zrażaj się.
  • To jest kolejna lekcja dla ciebie.
  • ……. – zapisywałam wszystko skrzętnie i oczu nie podnosiłam ze wstydu.
  • Ale Pan Bóg ci przygadał.
  • Nie przygadał, ale pouczył.
  • Weź sobie to do serca co ci powiedziałem.
  • Napisz kartkę i cierpliwość i naklej na komputer.
  • ?!  – dawno nie usłyszałam tak konkretnej wskazówki. Zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle o tym pisać.
  • Bez ciebie… – do Piotra – Świat ludzi twoich się zawali.
  • Ty widzisz ich, a Ja widzę ich rodziny.
  • Nieuchronne staje się rzeczywistością.
  • …….
  • Ojciec jest niesamowity – Piotr.
  • Nie bój się pisać to co słyszysz.
  • Pociągniesz jeszcze więcej za sobą.
  • Ojcze, jestem za głupia, widzę swoje ograniczenia.
  • Ja ich nie widzę. Widzę brak w tobie wiary.
  • Działaj instynktownie, jak instynktownie użyłaś miecza.

Byliśmy zaskoczeni. Ojciec przypomniał wizję sprzed wielu lat.

Jestem na jakieś przestrzeni, za mną stoi kilka nieznanych mi osób. Pośród nich jest moja córka. W pewnej chwili do tych ludzi docierają czarne długie robale, wyglądają jak glizdy, jest ich tysiące. Nie mam pojęcia skąd się wzięły. Jest ich tak dużo, że oblepiają ich szczelnie. Ci ludzie padają na ziemię jeden po drugim i wiem, że umierają. Widzę, jak te robaki atakują moją córkę, oblepiają jej rękę, a ona stoi jak wryta. Decyduję się działać. Raptem w mojej prawej dłoni pojawia się miecz. Unoszę go do góry i widzę, jak wali w niego z góry strumień światła. Przez moją głowę przemyka myśl, że miecz jest wyjątkowo piękny i krystalicznie czysty. Kojarzy mi się z obrazem, gdzie archanioł Michał trzyma taki sam miecz w swojej dłoni. Kiedy miecz zostaje naświetlony nie zastanawiając się odcinam po prostu rękę, która jest już czarna i oblepiona przez robale. Robię to szybko i zdecydowanie. To ją ratuje. http://osaczenie.pl/wp/2016/03/11/2005-rok/
  • Jestem w tobie.
  • …….
  • Ciekawe co to za prawda jest – Piotr powraca do słów Ojca.
  • Hmm… Może być szokująca.
  • I jest szokująca, jest nie do uwierzenia.
  • Mogę o tym pisać ?
  • Dałem ci odpowiedź.
  • Pan Bóg pokazał, że to co teraz piszesz pisze się też automatycznie na Górze… Niesamowite to jest. Uważaj na błędy – zażartował.
  • Mamy korektora.
  • Pokazał mi też, że jak się modlę to wytwarza się niebieska membrana, za którą stoją gacki. Ta membrana oddziela ich od naszego świata, oni stoją i im ślina leci jak patrzą się na ziemię.
  • Hmm… Teraz widzę, że modlitwa jest bardzo ważna – Piotr dalej.
  • Ciekawe… Czy modlitwa buddysty też pomaga ?
  • Każda pomaga.

Wieczorem.

Piotr poszedł się modlić szybciej niż zwykle i poświęcił na to więcej czasu niż zwykle, może też był bardziej zmęczony niż zwykle. Siadł obok mnie i się przez dłuższy czas nie odzywał.

  • Modlę się do Maryi i widzę, że mi siada na łóżku. Siadła bokiem, ale dziwne, bo miała jasnożółtą suknię… Potem zobaczyłem Jezusa, unosił się. Trysnęła z Jego boku woda i mnie oblała… Powiedział…
  • Czy wiesz co dzisiaj zrobiłeś ? Posprzątałeś toaletę.
  • …… – patrzę się na Piotra i sprawdzam, czy sobie ze mnie żartuje. Był jednak absolutnie poważny.
  • Toaletę ? – pytam podejrzliwie.
  • Posprzątałem publiczną toaletę w sklepie, kiedyś nawet bym tego nie tknął, a teraz sprzątam, żeby inni ludzie mieli czysto…
  • Aaaaa… Teraz rozumiem – dla prezesa to jak poniżyć się. A właściwie… uniżyć.
  • Wiesz jak wygląda Duch święty? Jest jak biała mgła, tam są myśli Ojca, Jego wola, ta mgła może się przemieszczać, może obejmować jednocześnie cały świat.

I w tym momencie przypomniałam sobie słynne słowa Jana Pawła II; Niechaj zstąpi Duch Twój i odnowi Ziemię. Teraz te słowa nabierają jak dla mnie konkretnego znaczenia.

  • Ta woda z rany Jezusa mnie oczyściła. Jak się na mnie lała to całe moje ciało parowało, jakbym był w łaźni tureckiej.
  • Jak ty widzisz te inne światy ?
  • Widzę ich nie wiem czym, nie oczami, widzę inaczej, nie potrafię ci powiedzieć czym…
  • No to jak ?
  • No nie wiem jak, to jest tak dla mnie trudne do zrozumienia jak przenoszenie się w inne światy, nie wiem jak to robię… – rozkłada ręce.
  • Nie wiesz, ale widzisz.
  • Nie wiem, ale widzę.
  • To jest właśnie ten dar.
  • Trudno powiedzieć, czy to jest dar. Ktoś ściąga po prostu przesłonę i pokazuje wszystko co było zasłonięte.
  • To jest twoje wieko nasypane piaskiem, ktoś przetarł i korzystasz coraz bardziej.
  • Hmm… Mi to wraca stare… Ja Ich nie widzę gołym okiem jak ciebie. Widzę ich inaczej, ale Ojca widziałem gołym okiem.
  • Jestem na to za głupia – wzdycham.
  • Wcale nie.
  • Jesteś świetnym analitykiem.
  • Analizuj fakty, tylko kojarz i tylko proszę cię nie dawaj dat.
  • Tak powiedział ? – zaczęłam się śmiać.
  • Wiesz co teraz pomyślałam ? Czy w Biblii nie jest napisane, że Chrystus ma wrócić po 2000 latach? Czyli mniej więcej w 2033 roku ?
  • Jednak znowu cyfry i daty, a Ja cię sekund chwile prosiłem… Ta twoja matematyka.
  • Ojcze, sam mówiłeś, że świat jest cyfrowy.
  • Zostaw to Nam.

Nie karz ludzi, Ja ich będę karał, bo kara należy do Mnie.

14. 04. 18 r. Warszawa.

Wracamy do Warszawy, po drodze tankujemy na lokalnej stacji benzynowej. Obsługiwał nas człowiek tak mocno utatuowany, że nie wiedziałam gdzie mam patrzyć, czy w jego oczy, czy co ma na skórze. Poza tym był bardzo miły.

  • Widziałaś tego z tatuażami ? – Piotr oburzony.
  • Żebyś ty był mądry …
  • Jak kochać to wszystkich, jak nienawidzić to wszystkich.
  • ……. – roześmiałam się. Piotr właśnie taki jest, radykalny. Białe to białe, czarne to czarne.
  • Szczecin nie jest dobry ani dla ciebie, ani dla Nas.
  • Dla ciebie, bo dużo jesz, a dla Nas, że się nie modlisz.
  • Wiesz jaką byś był Bronią, gdybyś był pustelnikiem ?
  • Hmm…. – kiwam głową ze zrozumieniem.
  • Fajne to Audi, sprawuje się naprawdę super – Piotr zadowolony z jazdy.
  • A który nie był fajny, który był twój ?
  • To prawda.
  • Mercedesa malowałeś co roku, bo twój.
  • Na Górze pewnie tak swój miecz czyścisz co chwilę, bo twój – zażartowałam.
  • Lirę.
  • Nie wierzę ! On i lira ?!

15. 04. 18 r. Warszawa. 

Dzisiaj obudził mnie wyrazisty dzwonek, a właściwie dzwoneczek. Rozbrzmiał w mojej głowie po stronie lewego ucha tak wyraźnie, że wstałam i od razu sprawdziłam godzinę.  Była 2 w nocy i tym razem nie czułam lęku. 

  • Słyszę ciągle Emaus – Piotr powitał mnie rano tymi słowami. Czy to ma jakiś związek z moim nocnym doświadczeniem? Nie wiem.

Poszliśmy na kawę i lody do Złotych Tarasów. 

  • Wczoraj padłem na łóżko ze zmęczenia, a wtedy Ojciec powiedział…
  • No wreszcie, czekałem na ciebie.
  • Oczekuję od ciebie modlitwy. Stan wojny nadchodzi.
  • ?! Ciekawe o którą wojnę chodzi ? O tą w Syrii, czy z diabłem… ? – pomyślałam. 
  • Wywalałem tych największych po imieniu, ciekawe czy to coś da…
  • W twoich ustach wszystko się słyszy i widzi. Po to masz kask na głowie.
  • …….
  • Zdrowe te lody ? – spytałam, ponieważ jakoś mi nie podchodziły.
  • To już nie ma znaczenia.
  • ???!!! Dlaczego ?!
  • Spójrz na tę wodę.
  • ……. – spojrzałam obok na fontannę, w której woda wylewała się hurtowo.

  • To już się przelało.
  • Co się przelało ? – spytałam, bo może się przelać czara goryczy …
  • Więc nie wiesz, o co pytasz ?

Wieczorem wpadł mi w oczy fragment z Biblii;

Księga Samuela; 10 Przybył Pan i stanąwszy zawołał jak poprzednim razem: «Samuelu, Samuelu!» Samuel odpowiedział: «Mów, bo sługa Twój słucha». 11 Powiedział Pan do Samuela: «Oto Ja uczynię taką rzecz Izraelowi, że wszystkim, którzy o niej usłyszą, zadzwoni w obydwu uszach. 

2 Księga królewska; 12 przeto tak mówi Pan, Bóg Izraela: Oto Ja sprowadzam zagładę na Jeruzalem i na Judę, tak iż wszystkim, którzy o tym usłyszą, zadzwoni w obu uszach.

Czyli można rzec, że dzwonienie w uszach to nic nowego ani nadzwyczajnego, jeszcze jeden sposób komunikacji. Problem w tym jak rozróżnić co pochodzi od Góry, a co z Dołu. 

17. 04. 18 r. Warszawa.

Wkrótce urodziny Piotra.

  • Jak myślisz ? Masz urodziny. Urodzisz się.
  • …… – otwieram szeroko oczy, czyżby miało coś się wtedy wydarzyć ?
  • Miej trochę życia w sobie ! – Piotr ledwo siedzi i gadać mu się nie chce.
  • Na twoje urodziny będzie dużo ludzi… – więc podejrzewam, że wtedy nic się nie wydarzy.
  • A co to ma do rzeczy ?
  • A gdzie przywołałeś imię swoje ?!
  • … ?! … No taaak … – … nad prochami w kaplicy pogrzebowej, gdzie było około 30 ludzi. Rzeczywiście Oni są nieprzewidywalni. Nie znasz dnia, ani godziny.
  • Tu się zaczęło i tu się skończy, a Warszawa po drodze.
  • ?! Faktycznie ! Wszystko zaczęło się w Szczecinie … 
  • …. Widzę chyba Nostradamusa, widzę co pisze. Homiel mówi mi teraz, że spisał co się wydarzy w tych swoich centuriach… Ma czerwone szaty, długą brodę, siedzi w małym pomieszczeniu, stół, świeca, pisze piórem … Widzę ciemność nad planetą i z nich wyłania się biała postać … To Jezus.

Piotr siedzi wyprostowany, rozgląda się dookoła mechanicznie, bez emocji… Przechodzili obok ludzie…

  • Widzę ich wszystkie żebra, ścięgna, mózg, że muszą iść do toalety …
  • Nie męczy cię to ? – pytam.
  • Bardzo – był blady.
  • Może faktycznie będę mógł uzdrawiać ?
  • I nie oczekuj wdzięczności. Zrób i odejdź. Ojciec widzi.
  • Bądź bardzo roztropny z możliwościami jakie dostaniesz, żebyś krzywdy nie zrobił.
  • Zgadza się ! – tak jak Piotr bywa miłosierny, tak i bywa bezlitosny, zwłaszcza, gdy ma do czynienia ze złem.
  • Nie karz ludzi, Ja ich będę karał, bo kara należy do Mnie.
  • Choć możesz, to nie rób.
  • Dam ci to.
  • Dam ci Swoją siłę, możliwości, żebyś jak najwięcej ludzi na ścieżkę wrzucił – … ścieżkę do Ojca.
  • Nie karz, kiedy nie będą chcieli.

Ojciec coraz częściej mówi skrótami odwołując się do wcześniejszych rozmów lub wydarzeń, ale przekaz jest jasny. Choćby postawić niektórym żywego Chrystusa przed nosem to i tak nie będą chcieli uwierzyć, jednak czy należy ich za to karać? Muszą wykazać swoją wolę, wiara na siłę nic nie znaczy.

  • To jedna z ostatnich lekcji, zanim stanie się to, co ma się stać.

Zasmuciliśmy się oboje.

  • Słyszałaś ? Jedna z ostatnich lekcji.
  • Nie przesłyszałeś się.
  • Siedzisz na tym tapczanie, ale już nie zakrywasz oczu rękoma.
Starszy człowiek z długą białą brodą, ubrany na biało (biała długa szata) prowadził mnie za rękę. Szliśmy długą białą aleją do białego domu. Kiedy weszliśmy do środka, pokoje, które powinny być małe zrobiły się ogromne, z kolumnami, wszystko białe. Boże, jesteś taki czysty, a ja Was ubrudzę. Poczułem się zawstydzony całą sytuacją. Było mi tak tak wstyd, tak bardzo wstyd… czułem się tak brudny i niegodny tego, by wejść do tego pomieszczenia. Zakryłem rękoma oczy… Nie miałem siły podnieść głowy i spojrzeć w oczy staremu człowiekowi…. Starzec bierze mnie za rękę i prowadzi do pierwszego pokoju pełnego światła znajdującego się po prawej stronie. Ciągle mam zakryte oczy. Sadza mnie na białej, prostej i eleganckiej sofie. Zostawia mnie a sam wychodzi i idzie do pokoju obok. Raptem widzę co się dzieje dalej jakby z góry. Siwy mężczyzna zwraca się z uśmiechem do młodszego, tak samo ubranego, biała i długa szata, broda, jasne włosy; 
- On musi dojść do siebie. 
http://osaczenie.pl/wp/2016/04/16/nautilus/
  • Siedzisz i czekasz. Jesteś gotowy.
  • ……. – Piotr spojrzał w górę.
  • Patrzysz do góry ?
  • A siedzę obok ciebie.

Dopisane 27. 12. 2918 r.

  • Nie karz ludzi, Ja ich będę karał, bo kara należy do Mnie.

List do Hebrajczyków; 10; 30 Znamy przecież Tego, który powiedział: Do Mnie należy pomsta i Ja odpłacę. I znowu: Sam Pan będzie sądził lud swój.

List do Rzymian; 12; 19 Umiłowani, nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości, lecz pozostawcie to pomście [Bożej]! Napisano bowiem: Do Mnie należy pomsta. Ja wymierzę zapłatę – mówi Pan – ale: Jeżeli nieprzyjaciel twój cierpi głód – nakarm go.

 

Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych i będą coraz trudniejsze, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku. http://osaczenie.pl/wp/2016/03/03/

Kiedy jesteście razem, wtedy jesteście silni.

12. 04. 18 r. Szczecin.

Jedziemy samochodem do Szczecina. Wracamy do Warszawy już w sobotę. Jeszcze nie dojechałam, a już się czuję zmęczona. Myślałam, że sobie pogadamy w trakcie jazdy, ale idzie kiepsko. 

  • Powiedziałem Ojcu wczoraj, że zmęczony jestem.
  • I co ?
  • Powiedział….
  • Nie narzekaj.
  • Mam teraz same problemy, ludzie mi nawalają jeden po drugim.
  • Kończy ci się ta epika.
  • Epika ?
  • Epika, liryka, epika to opowieść – tłumaczę.
  • Aaa… teraz rozumiem.

Włączyliśmy radio i słuchaliśmy wiadomości. http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114881,23256119,trump-odpowiada-putinowi-po-ataku-chemicznym-w-syrii-badz.html

  • Czy będzie wojna ?
  • Nie przejmowałbym się tym.
  • Ok…. – uspokoiłam się. Pamiętam doskonale jak spytałam o to samo, gdy zaczął się konflikt na Ukrainie. Wszyscy poruszeni wieszczyli III wojnę światową, a tu nic… na szczęście.
  • Widziałeś światła ?
  • Taaaak – Piotr się zdziwił. Ja tez, ponieważ nie wiedziałam o jakie światła chodzi.
  • Jak się ułożyły ?
  • W sześcian.
  • To twoja bryła.
  • Opisz – poprosiłam.
  • Zobaczyłem światełka, które w powietrzu się ułożyły w sześcian. Nie pojmuję o co ci chodzi Homiel.
  • Zmęczony jestem Mały.
  • To nie Homiel – pomyślałam.

Przypomniałam sobie o telefonie od mojego znajomego. Próbowałam mu opowiedzieć o Bogu i za każdym razem, gdy próbowałam to się zacinałam. Nie z braku odwagi, ale z braku odpowiednich słów. Kiedy chciałam coś powiedzieć nie potrafiłam tego wyrazić, nie potrafiłam opisać mądrości, niesamowitości Ojca słowami. Każde wydawało mi się za małe, za miałkie, za słabe, a może po prostu za głupia jestem.

  • Ojcze, nie jestem w stanie opisać twojej wielkości i wspaniałości.
  • Dam ci siłę pisać.
  • A tym Mały nie załamuj Mnie.
  • Bądź Moją kopią.
  • ……. – patrzę na Piotra i oczekuję wyjaśnień.
  • Aaaa… Wczoraj nie miałem siły się modlić. Leżałem w ubraniu, ale Ojciec mówi, że mam się pomodlić. Powiedziałem, że później i zasnąłem do rana.

Wieczorem.

Strasznie się pokłóciliśmy, prawdopodobnie ze zmęczenia. Wystarczyła mała iskierka i wybuchła wielka awantura. Trzasnęłam drzwiami i poszłam spać.

W środku nocy obudził mnie mój własny krzyk. Płynęłam w głębokiej wodzie, kraulem i szło mi całkiem dobrze. Najlepsze było to, że ja faktycznie płynęłam. To było tak realne, każde muśnięcie wody o skórę, że było to dla mnie oczywiste, że płynę. Nie lubię pływać na głębokiej wodzie nie czując pod stopami dna. Postanowiłam sprawdzić na jakiej głębokości już jestem i wymacać pod stopami ziemię, ale kiedy jej nie dosięgłam wpadłam w panikę. I w tym momencie absolutnie poczułam, że się topię. Poczułam w ustach wodę, duszenie, opadałam na dno. Wyciągnęłam rękę ku powierzchni, aby się wydostać i to był mój ostatni głęboki wdech powietrza i krzyknęłam głośno. To mnie obudziło. Mój krzyk przywołał też Piotra.

13. 04. 18 r. Szczecin.

Od rana nie gadamy ze sobą, ale życie szybko zweryfikowało nasze zachowanie. Dostałam takiej migreny, że w środku dnia położyłam się na kilka godzin do łóżka. Piotr się zlitował i mi pomógł. Siedzieliśmy kilka godzin później na kawie i rozmawialiśmy już na spokojnie obserwując co dzieje się dookoła. Akurat przechodziła młoda dziewczyna w białej sukience. Miała doskonałą figurę i wyglądała doskonale.

  • Ale płaska ! – Piotr zaczął.
  • Zostaw ją. Krytykujesz Moje dzieło ?
  • Nieeee – Piotr się zestrachał.
  • A ona mi się baaaardzo podoba – ze śmiechem zaczynam ją podziwiać – Ja chciałabym być taka jak ona.
  • Nie przeginaj, jestem na to wyczulony – … wyczulony na podlizywanie. Mamy być sobą. 
  • …….. – mina mi zrzedła.
  • Nie porównuj dzieła do dzieła.
  • ……. – zamilkliśmy na chwilę.
  • W nocy dziwnie kaszlałaś.
  • To nie kaszel, topiłam się – przypomniałam sobie moje przeżycie. Opowiedziałam, bo nie zrozumiał.
  • Ojciec powiedział mi teraz.
  • Pilnuj jej.
  • ?! Dlaczego ? Dlaczego Piotr ma mnie pilnować ? – zaskoczyły mnie te słowa.
  • Bo Ja mu karzę.
  • Bo robisz wiele rzeczy po cichu, ale Ja widzę.
  • Bo jesteś w Mojej koronce.
  • I w końcu, bo jest to Moja wola.
  • Koniec z tą furią ! – to o naszej kłótni.
  • Czy kwestionujesz to co mówię ? – zwraca się do Piotra.
  • Wiesz dlaczego się topiłaś ?
  • Żebyś zdała sobie sprawę, że to wszystko dzieje się naprawdę.
  • Kiedy jesteście razem, wtedy jesteście silni.
  • ???!!! Łapałam tlen, tlen to ty – zrozumiałam.
  • Wiesz co daje Ola ? Spójrz na stopy.
  • …….
  • Zobaczyłem swoje stopy jak grzęzną w błocie i się zanurzają. Tracę grunt po nogami.
  • Wasza zgoda buduje, wasza niezgoda rujnuje Moje wszystkie plany.
  • Ty na gacki, ona na dobrą sprawczą nowinę.
  • Masz rację Ojcze, ale czasami są emocje – Piotr się tłumaczy.
  • Po to wam to mówię, bo korzysta tylko Zły.
  • ……. – siedzieliśmy cicho porażeni stanowczością Ojca.
  • Czy szybko ci się poprawiło jak przyszedł twój mąż ? – … migrena mi przeszła.
  • Więc już wiesz, że nigdy nie będziesz wdową. Wdowieństwo dla anioła to śmierć.
  • ???!!! 
  • Nie raz byłam wdową – pomyślałam o wszystkich wcześniejszych życiach.
  • Zaufaj Mi, wiem jak to się stanie.
  • ……. – Ojciec jest tak niesamowity….
  • Jesteś ze mnie zadowolony dzisiaj Ojcze ?
  • Poniekąd.

Wieczorem. Siedzimy zmęczeni po całym dniu biegania za niczym.

  • Podczas egzorcyzmów wywołuję ich po imieniu i czasami schodzę do jaja – dzisiaj wiem, że to symbolika odradzającego się zła, a nie rzeczywistość.
  • Chcesz zabić jajo ? A jak będą się uczyć ?
- Znowu wbiłem miecz w ziemię i znowu znalazłem się piętro niżej. Zobaczyłem ruszające się dziwne macki, poruszały się jak koralowce w wodzie, uciąłem ich tylko kilka, bo szukałem źródła tego dziadostwa. Zrozumiałem, że te „koralowce” żyją na czyjejś głowie. Głowie wielkiego demona zajmującego z 2 piętra. Wbiłem się przez te macki i wlazłem w jego mózg. Chciałem go załatwić i wbiłem miecz głęboko aż dotarłem do serca. Załatwiłem go, spopieliłem mu mózg i jego wnętrzności. Chciałem iść dalej jeszcze głębiej, bo wiedziałem, że prawdziwe zło jest jeszcze niżej. Pod nim zobaczyłem coś wielkiego w kształcie przezroczystego jaja, w środku zielone jakby rośliny, które się lekko ruszały, wiedziałem, że coś tam w środku żyje. Zamachnąłem się mieczem na to jajo i wtedy usłyszałem; http://osaczenie.pl/wp/2016/05/14/czy-zlo-musi-istniec/
  • To walka bez końca.
  • To nie walka bez końca, to nauka bez końca.
  • Tym sposobem wjeżdżacie w nową strefę.
  • W jaką ? – spytałam mając cichą nadzieję, że się dowiem czegoś konkretnego.
  • Nową.
  • Czujesz podświadomie, że to idzie.
  • Idzie – przyznał Piotr.
  • …….
  • Przywołuję ci imiona, budzę w tobie imiona zapomniane przez ciebie.
  • I główne twe imię.
  • Chrystus poruszał na naradzie twoją osobę.
  • ????? – mają narady !
  • A często o mnie rozmawiacie?
  • Nie powiem, bo urośniesz.

 

Dopisane 25. 12. 2018 r.

  • Nie przejmowałbym się tym – najnowsze informacje z Syrii; Decyzja Donalda Trumpa o wycofaniu wojsk amerykańskich z Syrii zaskoczyła niemal wszystkich, z kierownictwem Pentagonu włącznie, ale dziwić nie powinna. https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/swiat/1776376,1,usa-wycofaja-sie-z-syrii-trump-zagral-wszystkim-na-nosie.read

  • Chrystus poruszał na naradzie twoją osobę – tekst dla zaawansowanych pochodzący z przypisów do Hebrajskiej Ksiegi Henocha; 

    Sąd jest wykonywany przez Niebiańską Radę (por. 1Krl 22: 19, Ps. 82: 1), w radzie sądu mogą uczestniczyć prorocy (por. Jer 23: 18.22). Niewątpliwie udział w Radzie Boga jest istotnym motywem aktywności prorockiej, następnie – apokaliptycznej (mistycznej), na drogach do niebiańskiej Tory. Idea niebiańskiej Tory (44: 9), jako Prawa Boga, realizowanego w różnych świętych pismach, przeniknie różne tradycje religijne. W naszej Księdze aktywność Niebiańskiej Rady jest ciągła i nie ogranicza sie do czasów ostatecznych. W pismach z Qumran mocą niebiańską, która jak Bóg sądzi aniołów, jest MELCHIZEDEK. 

Wszystko jest zapisywane, wasze działania, myśli, rozważania.

10. 04. 18 r. Warszawa.

  • Wczoraj wieczorem przed snem usłyszałem…
  • Otwórz książkę.
  • … Wziąłem księgę Izajasza do ręki i sobie pomyślałem… Tak ? A może tu otworzę, a może tu i zacząłem kartkować, chciałem zrobić Ojcu na przekór. Wertowałem kartki jak karty i w końcu otworzyłem na chybił trafił. Moje oczy utknęły na jednym fragmencie… I ciarki mnie przeszły…

1 Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą. 2 Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą.

To rzeczywiście mogło zrobić na Piotrze wrażenie. Ojciec czasami zwraca się do niego tymi słowami, lecz w nieco skróconej formie.

  • Myślę, że Ojciec jest zmęczony moją głupotą.
  • Zmęczony? To dopiero początek, Dajgaro…
  • ……. – Piotr złapał się za głowę i wytrzeszczył oczy…
  • Dajgaro ?!!! Przypomniał mi film o samurajach, który oglądałem z 30 lat temu .

Oczywiście sprawdziłam, bo o takim filmie nigdy nie słyszałam.

Film opowiada historię samuraja Ogamiego Ittō, którego żona została zamordowana przez shoguna. Po jej śmierci Otto postanawia wyruszyć w świat wraz ze swoim synem Daigarō, aby zemścić się na shōgunie i jego armii. Po drodze zarabia, pracując jako płatny morderca. https://pl.wikipedia.org/wiki/Shogun_zabójca

  • Dobra, tak na spokojnie… – próbuję pozbierać myśli.
  • Ojcze, co znaczy to wszystko ?
  • Bańka pryśnie i będziesz wszystko wiedzieć.

Siedzimy w milczeniu, zapatrzyłam się na kawę i zamyśliłam nad Ich planem, którego nijak nie mogłam rozgryźć. Firma, rodzina, dwa mieszkania, dwa miasta, ciągłe dojazdy… Jak Oni chcą to przeorganizować ?

  • Nie przejmuj się problemami. Zostaną szybko rozwiązane.
  • Ale jak ? – docieka Piotr.
  • Nie pytaj Mnie o technikę.
  • Mówiłeś już, że się nie znam na ekonomii, ale znam się na cudach.
  • A mieszkania ?
  • Zostawcie wszystko Nam.
  • Wszystko ?
  • Wszystko !!!
  • Tu jest wiele problemów do załatwienia.
  • Powiadam ci wszystko. Sprawa zostanie załatwiona globalnie.
  • Za jednym zamachem ? – dziwię się.
  • Tak jak ściął wszystkie świece. 
- To jest twoja walka nie jego, ty trzymasz go, a nie on ciebie. My wystawiamy ich (p.s. pokazali na podwyższeniu), a ty tnij. 
- Jak mam ciąć? 
- Przyjdzie czas, a zobaczysz tango muerte. 
http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/02/15/nie-tylko-modlitwa-jest-wazna-ale-przyjmowanie-chrystusa-jest-wazne/
  • Ale jakim cudem ?!
  • No cudem.
  • Piotr przestanie kombinować, piękna dostanie wszystkie odpowiedzi.
  • Homiel, ostatnie pytanie. Why ?
  • Dla chwały Ojca.
  • W tym roku ?
  • Szukasz jak ryba głębszej wody, aby popływać jeszcze trochę.
  • Hmm….
  • Zobaczyłem teraz księgę, czarno zieloną jak się zamyka ostatnia kartka, okładka, a obok otwiera się druga książka, cieńsza, ale złota, otwiera się właśnie okładka. Widzę napis „The end part I ”.

  • Cieńsza? A ile procentowo byś określił ? – pomyślałam, że jeśli nasze życie to 50 lat, to może mi się uda ocenić ile życia nam jeszcze zostało…
  • Nie patrz na to, wszystko zależy od tempa pisania. Można pisać jedną stronę lata.
  • Hmm…. To prawda… – o tym nie pomyślałam. Równie dobrze ta druga, choć cieńsza może być pisana kolejne 50 lat.
  • Wszystko jest zapisywane, wasze działania, myśli, rozważania.
  • Po co ?
  • Dla nauki. Wy się uczycie i Oni się uczą.
  • A co sądzisz o moim aucie ? Psuje się powoli.
  • Wystarczy do końca załatwiania twoich spraw. Nie przewidziałem budżetu na nowy.
  • O! To z Ojcem jednak cały czas rozmawiamy ! – uświadomiłam sobie.
  • Poza tym, będziesz wożony.
  • ?!

Wieczorem.

Piotr siedzi przy komputerze i czyta o sobie, czyli o Deisenhoferze.

  • Ciekawe, czy byłaś moją żoną wtedy …
  • Nie mieszaj w to Oli.
  • Nie wciągaj tych, co są do pomocy, do swoich brudów.
  • Uuuuu… – Piotr zamilkł zaskoczony ostrością tych słów.
  • Po chwili dosiadł się do mnie na sofę, usiadł ciężko.
  • Narastać to będzie, Synu Mój mały…
  • Narastać ?
  • Będą obowiązki i możliwości, ale pod kontrolą.
  • Bo jesteś jak bomba atomowa, kontrolowana daje energię.
  • ……. – Piotr wsłuchiwał się uważnie.
  • Ale Ojciec jest niesamowity! Faktycznie niekontrolowana energia atomowa wiadomo do czego może prowadzić. Ładnie to powiedział Ojciec…
  • Dziękuję ci za komplement. Czekam na ciebie…

Piotr poszedł się pomodlić. Wrócił cały szczęśliwy pół godziny później…

  • Na koniec modlitwy zobaczyłem mężczyznę, młodego, w długiej szacie, zsunął się z sufitu, miał brodę, tak jak na twoim rysunku, przyłożył ręce do moich rozpostartych rąk…
  • Piotr, bardzo cię kocham.
  • ……. – nie musiał mówić już nic więcej, ogarnęła mnie radość.
  • Przekaż Aleksandrze… Ciekawe, nie powiedział przekaż Oli…
  • Idź, powiedz Aleksandrze, że ją też bardzo kocham.
  • ……. – oh my god… jak tu się nie rozbeczeć.
  • Widziałeś twarz ?
  • Nie widziałem twarzy, ale brodę.
  • Aleksandrze, a Oli to jest różnica.
  • A co to różnica, dla mnie jesteś Ola.
  • Homiel, to ma znaczenie ?
  • Nie licytujcie się. Wiadomo o kogo chodzi.
  • Taki żywy, normalny? Widziałeś skórę… Wszystko ?
  • De facto tak.

Siedzimy cali szczęśliwy oglądając TV.

  • Patrz spokojnie w przyszłość.
  • I to, co dotyczy twojego męża będzie zgodnie z planem.
  • …….. – spoważniałam, takie słowa Ojca muszą mieć swój cel. Wszystkie słowa Ojca mają jakiś cel.
  • Co ja mogę zrobić? Jestem tylko narzędziem.
  • Kiedy dostaniesz imię swoje już nie będziesz narzędziem.
  • Będziesz czynił na Chwałę Ojca z własnej woli.
  • …….
  • Fajnie spędzacie czas razem.
  • Ten czas dobiega końca.
  • Naprawdę ? – żal mi się wielki zrobił.
  • Można tego nie mówić, ale i tak to jest prawda.
  • Siedzicie sobie fajnie w pieleszy, ale ten spokój minie.
  • ……. – jeszcze bardziej żal mi się zrobiło.
  • Ten szczygieł był dla ciebie i tylko dla ciebie. Nie gniewaj się – zwrócił się do mnie.
  • Poza pisaniem zrobiłaś też pracę duchową.
  • To co mówisz jest bardzo słuchane.
  • ……. – wzruszyłam się. Często gdy się modlę zastanawiam się, czy mnie słuchają, czy może to tylko modlitwy Piotra są słuchane. Takie ludzkie, normalne wątpliwości.
  • Codziennie.
  • Audytorium się zbliża i słucha. Słuchamy o co prosisz.
  • Nie wiążesz Nam rąk, a wiązałaś.
  • ……. – i teraz słabo mi się zrobiło i ciarki przeszły po skórze. Ewidentnie, rzeczywiście mnie słuchają.
  • Mogłabym wam wiązać ręce ? – nie wierzyłam, że to w ogóle możliwe.
  • Niech się dzieje Twoja wola Ojcze, tak powiedział Chrystus.
  • ……. – Piotr przekazywał słowa niewiele z tego rozumiejąc, więc mruga do mnie domagając się wyjaśnień. Westchnęłam ciężko…
  • Powiedziałam Ojcu niedawno, że rozumiem jak ważny jest Jego plan i powiedziałam niech się dzieje. Niech dzieje się wola Jego.

Pogodziłam się z tym, pogodziłam się sama ze sobą. Chciałoby się mieć Piotra dla siebie, a on jest dla świata, dla Ojca. Szalenie trudna decyzja.

  • Więcej kawek długo już nie będzie – walnęłam prawie płacząc.
  • Ale jutro jeszcze idziemy – Piotr mnie uspakaja.
  • Wszyscy razem, Gruby też.
  • ……. – wybuchnęliśmy śmiechem.

Dopisane 23. 12. 2018 r.

  • Nie wiążesz Nam rąk, a wiązałaś.

Powiem otwarcie, że dzięki naszym rozmowom, dzięki wielu naszym doświadczeniom, dzięki obcowaniu z Niebem dużo łatwiej jest mi zrozumieć Chrystusa. Kiedyś się zastanawiałam głęboko, czy ta kwestia zapisana w trzech Ewangeliach w ogóle może być możliwa. Czy Jezus, syn Boga mógł mieć jakiekolwiek dylematy z podejmowaniem wyboru ?

  • MT. 39 I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich!
  • MK. 36 I mówił: «Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie!
  • ŁK; 42 tymi słowami: «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich!

Czyż przez chwilę nie wiązał Ojcu ręce ? Bo po prostu się bał ? Jak zwykły człowiek ? To piękna scena i bardzo prawdziwa.

Życzenia świąteczne od Homiela;

Czas odrodzić się w Bogu.

To co Bóg da, tak będzie.

08. 04. 18 r. Warszawa.

Poszliśmy na mszę. Tym razem do kościoła św. Krzyża. Piotr po komunii jak zawsze uklęknął na chwilę przy Grobie Pańskim. Kiedy skończył szepnął do mnie, żebym poczekała do końca mszy.

  • Muszę ci coś pokazać.

  • Widzisz ten postrzępiony schodek ?
  • Taaa… – rzeczywiście postrzępiony, aż dziw, że nikt tego nie poprawi. 
  • Gdy się modliłem, zobaczyłem jak ten stopień się naprawia. Zaczął się odbudowywać i stał się taki jak ten z czarnego marmuru. Potem jakiś zloty proszek spłynął z góry i zobaczyłem złote schody. Ktoś schodził z tych schodów.
  • Ktoś? Starszy, czy młodszy ?
  • Starszy mężczyzna.
  • Podaj Mi rękę… powiedział do mnie… i poszedłem z Nim.

Nam się wydaje, że w kościele nic się nie dzieje ponadto co widzimy, co mamy przed oczami. Dzieje się wiele i to jest właśnie wiara. Nie widzisz, ale wierzysz, że jest.

Wieczorem.

Piotr poszedł się odprawić egzorcyzmy. Gdy wrócił…

  • Cały jestem spocony. Wziąłem córkę twojego znajomego „na tapetę”. Wziąłem krzyż do ręki i zobaczyłem cały jej organizm od środka. Wysłałem w jej kierunku białe światło, ale widzę, że to niewiele daje.
  • Ojcze, dlaczego ? … pytam się i wtedy zobaczyłem rękę Ojca, a właściwie palec, który dotyka górnej części krzyża. Wtedy wystrzelił z niego wielki promień światła, mój przy nim niech się schowa. Ten promień cały był zloty !!! … i poleciał w stronę tej dziewczyny. Najpierw się połączył z moim, a potem poleciał prosto do niej…. Może coś to da… – zadumał się. 
  • Może…. – pomyślałam. Piotr bez wsparcia Nieba sam z siebie niewiele może, jak pokazuje ta wizja.
  • Ty też możesz się modlić za nią.
  • Ja ?! Prosiłam, ale to twoje prośby są mocniejsze.
  • Nieprawda.
  • Nie licytować się mi tu! – przerwał Ojciec.
  • Czy to jest ten dar ? – pytam. Ostatnio niesamowicie łatwo i niespodziewanie Piotrowi przychodzi diagnozowanie chorób. Skanuje organizm i widzi jak rentgen. 
  • Jakie jeszcze dary dostanie ?
  • Dyslokacja.
  • Widzenie zdarzeń, możliwości wpływania na zdarzenia i następstwa tych zdarzeń.
  • To co Bóg da, tak będzie.
  • Będziesz się dziwić.

09. 04. 18 r. Warszawa.

Przeziębiłam się i może powinnam zostać w domu, ale w życiu! Poszłam na kawę… A ja wiem ile tej kawy mi jeszcze zostało ?

  • Miałem wizytę w nocy, może dlatego, że kiedy się modlę to wywołuję tych 7 najważniejszych diabłów po imieniu. Ty też możesz.
  • Oooo nie. Nie mam odwagi. Ja swoje już przeżyłam.
  • I przeżyjesz.
  • Wyobrażasz sobie być fotoreporterem bez przeżyć ?
  • ?! Powiedziałeś fotoreporterem ? Foto…?
  • Po to masz sprzęt.
  • No to daj coś – mówię wprost myśląc, że to Homiel.
  • Spokojnie.

Zadzwoniła córka z pytaniem, gdzie teraz jesteśmy. No jak to gdzie? Na kawie! I wtedy coś mnie oświeciło.

  • Fajne w sumie daliście nam życie. Kawkę sobie pijemy, a wszyscy pracują…
  • Skoro jest Pan Bóg, nic wam nie zabraknie.
  • Dla każdego jest.
  • Już nie narzekasz na brak domu ?
  • Skoro mam go na Górze ?
  • Nie nazwałbym go zwykłym domem.
  • Dom ma ze 100 metrów, a twój jest jaki chcesz – mówi do Piotra.

Wtedy znowu sobie przypomniałam opisy domów z książki Richarda Sigmunda.

  • Ja wolę pilnować Ojca. Tak na wszelki wypadek.
  • Hmm… – zamyśliłam się na jego słowami.
  • A to nie pycha? A może to On cię pilnuje? Ojciec nie potrzebuje ochroniarza.
  • Tak myślisz ?
  • …….. – łzy napłynęły mi do oczu, bo to było takie bezpośrednie i takie normalne pytanie… Bóg rozmawia z człowiekiem… Niezwykłe…
  • Tak myślę – odważyłam się nie zaprzeczyć.
  • Weselej Mi jak mam ochroniarza.
  • Masz rację, Bóg Ojciec nie potrzebuje nikogo, jest wszechpotężny.
  • Nieeee, byłby samotny – przyszło mi do głowy.

Piotr się zamyślił, ja się zamyśliłam.

  • Wiesz co zobaczyłem ? Chyba mędrców, tworzą jakby radę, siedzą i debatują…
  • Ilu ich jest ?
  • Kilkunastu ? – zrobił zdziwioną minę.

http://eliasz.dekalog.pl/goscie/palla/starcy.htm Dwudziestu czterech Starców zasiada na tronach w czasie sądu przedadwentowego (Dn. 7:9-10), który ma ukazać mieszkańcom wszechświata sprawiedliwość i słuszność Bożych decyzji odnośnie ludzi, stąd ich aktywna rola w nim. Podobnie jak oni, w czasie milenium na tronach zasiądą także ludzie, „którym dano prawo sądu” (Ap.20:4), gdyż wówczas również zbawieni będą mogli zajrzeć w zapisy Boże i przekonać się, że BÓG JEST MIŁOŚCIĄ.

ApJ 4;4 Dokoła tronu – dwadzieścia cztery trony, a na tronach dwudziestu czterech siedzących Starców, odzianych w białe szaty, a na ich głowach złote wieńce.

  • Ojciec powiedział, że będę się dziwić… W tym roku ?
  • Niewątpliwie.
  • A ja będę się dziwić ? – Piotr.
  • Ty wszystko przyjmujesz normalnie. 
  • Hmm… – to prawda, co mnie ogromnie właśnie dziwi. Często mam wrażenie, że Ojciec lubi kiedy człowiek się dziwi.
  • Nie szepniesz Ojcze o co chodzi ?
  • Później i będę głośno mówił.

Roześmiałam się i przestałam pytać.

Sam mówiłeś, że jestem nieprzewidywalny.

05. 04. 18 r. Warszawa.

Po Wielkanocy Piotr ciągle chodzi zamyślony.

  • Dlaczego to ja się tylko zgłosiłem, żeby tu iść ?
  • Spytaj Ojca – wzruszam ramionami, bo przecież skąd mam wiedzieć…
  • Myślisz, że tak łatwo pytać Ojca ?
  • Myślę, że tak – w przypadku Piotra jest to bardzo proste, choć nie zawsze otrzymujemy odpowiedzi.
  • Bo tak chciałem.
  • No widzisz ? – śmieję się.
  • ……..
  • Powiedziałabyś tak samo ?
  • Powiedziałaby tak samo.
  • Jeśli jest od Ojca, świeci tym samym światłem.
  • Jak cię zadowolić Ojcze ? – pyta.
  • Jeśli będziesz mniej pyskaty…
  • To będzie trudne… – żartuję.
  • Dzisiaj podczas egzorcyzmów byli u mnie Ojciec, Jezus i Maryja. Maryja stała za siedziskiem i obejmowała Ojca i Syna, oni siedzieli w białych szatach.
  • To jak zdjęcie rodzinne… – uśmiecham się.
  • Powiedziała…
  • Stęskniliśmy się.
  • Tak ? Ale jak to ? Macie przecież go na co dzień – myślę racjonalnie.
  • Co do minuty, a wczoraj była przerwa w minutach.
  • A…. Wczoraj się nie modliłeś… Rozumiem… – … jakie to wszystko dziwne…
  • Jutro kawa ? – Piotr.
  • Trzeba łapać póki czas.
  • Zapraszam Cię Ojcze do nas na kawę…
  • …….. – spojrzałam na niego jak na UFO. Zwariował ? 

06. 04. 18 r. Warszawa.

Trzeba łapać póki czas… Czy nam się chce, czy nie chce to idziemy na poranną kawę. Wiedząc, że to się niedługo skończy nie przepuszczamy żadnej okazji.

  • Kiedy jestem w Szczecinie to mało myślę o Górze – przyznał Piotr.
  • Dlatego nie jesteś w Szczecinie.
  • I nie będziesz. Twój Dom nie tutaj.
  • Czytałem o tym Deisenhoferze…
  • Czyli o sobie… – uświadamiam Piotra, bo zdaje się, że nie chciałby o tym pamiętać.
  • Musiał być niezłym łotrem, jeśli tak ciągle awansował.
  • No właśnie… Gdzie po śmierci poszła jego dusza ? – … zastanawiałam się nad tym wcześniej. Czy dla takiego jest miejsce w Niebie ?
  • To skomplikowane dla was.
  • Hmm... Ale nas urobiliście… Jak glinę – zdałam sobie właśnie sprawę jak bardzo oboje się zmieniliśmy.
  • A to dopiero początek.
  • Co chcecie jeszcze zmienić ?
  • Ciebie nie, ty piszesz.
  • Zmienimy łysego…
  • Ostatni raz tak do ciebie mówię, to stan chwilowy był.
  • Nie będę cię już obrażać, bo prawda jest inna.
  • …….. – doszło do mnie, że chyba z Ojcem rozmawiamy.
  • Co ja mam z tym wszystkim zrobić ? – Piotr rozkłada ręce.
  • Pytanie za 100 pkt., na które dawno padła już odpowiedź.
  • Po pierwsze, nie ty będziesz robić.
  • Po drugie, zasłona niedługo opadnie.
  • Ciągle mówisz „niedługo”.
  • Bo to popularne słowo.
  • ……. – roześmieliśmy się głośno.
  • Przypominasz sobie tego szczygła? Ojciec jest rewelacyjny, ma świetne pomysły.
  • Czy zaproszenie jest aktualne ?
  • ???!!! – szukam szybko w myślach o jakie zaproszenie chodzi. Kawa!
  • Jak najbardziej – Piotr wydukał sam zaskoczony.
  • Więc was odwiedzę.
  • ?! Kiedy !?  – Piotr się przestraszył. 
  • Sam mówiłeś, że jestem nieprzewidywalny.
  • No tak… Jak Ty to widzisz dalej Ojcze ?
  • Przecież Mój Syn już ci odpowiedział.
  • Ta chwilka potrwa jeszcze chwilę. 
- Zważywszy na zdarzenia to oni będą cię szukać. 
- Really?! – trudno mi w to uwierzyć – Kiedy? 
- Chwilka. 
- Co znaczy tak chwilka? Ciekawy jestem… – Piotr się zainteresował. 
- Chwilka to chwilka. 
- Jak powiedziałem jutro, to było jutro. 
…… – nastawiłam uszy i gorączkowo szukałam odpowiedzi w głowie, kiedy tak powiedział. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/01/13/zatruwa-sie-studnie-a-ludzie-z-tego-pija/
  • A co z sądem ?
  • Spójrz w horyzont.
  • ……. – Piotr zapatrzył się w dal i raptem odsunął głowę do tyłu.
  • Zobaczyłem horyzont i tuż przed nosem spadł z nieba na ziemię budynek sądu. Z takim hukiem, że aż zatrzęsło ! Usłyszałem dosłownie huk o ziemię, ale budynek się nie rozleciał.

  • Czyli spadnie znienacka i z hukiem… Masz swoją odpowiedź.
  • Ciekawe… Może faktycznie ten sąd będzie szybko ?
  • Na cóż czekać. Figury rozstawione.
  • Rano obudziła mnie czyjaś obecność. Tak ciężkie kroki, że postawiły mnie na równe nogi.
  • Gacek ?
  • Nie wiem, bo była 5.30. Usłyszałem…
  • Daję ci nowy dar.
  • ?!
  • Zobaczyłem, że mogę się przemieszczać jak duch wszędzie…
  • Hmm… A możesz ? – zażartowałam.
  • No coś ty…. Dlaczego Homiel ?
  • Powoli zbliżamy się do celu.
  • A najlepsze, że nic sobie z tego nie robisz.
  • Co to za dar ?
  • To początek wchodzenia do wody.
  • ……. – czyli przed falą.
  • Niesamowite jest to, że Ojciec zaplanował to wszystko już przed tysiącami laty.
  • Sam to widziałeś, oglądałeś jak to będzie wyglądać.
  • Czyli widziałem na co się piszę.
  • O! To ciekawe…. Czy w takim razie widział, że będzie SS-manem ?
  • Wszystko widział.
  • I zgodził się ?! – zdziwiłam się jak nigdy chyba.
  • ……..
  • Skomplikowane są drogi do Ojca – Piotr zdziwiony znacznie mniej.
  • Ale są.
  • Dużo ludzi po drodze przepada ?
  • Sam widziałeś.
  • Wiesz, że ponoć Franciszek powiedział, że nie ma piekła ? – wczoraj gdzieś mignął mi przed oczami taki news, ale go nie sprawdziłam.
  • Widziałem, więc jest. Tam było tysiące ludzi.

Papież Franciszek tak naprawdę doskonale wie co znaczy diabeł, sam odprawiał egzorcyzmy, choć Watykan próbował to później nie wiedzieć czemu zatuszować. Jeśli jest diabeł, to gdzieś musi przecież „mieszkać” …. https://polskatimes.pl/papiez-franciszek-i-egzorcyzm-na-pl-sw-piotra-swiat-nie-chce-wierzyc-w-istnienie-diabla-video/ar/904634

Prawda jest jedna i prawdy się nie boję, bo z prawdy jestem.

04. 04. 18 r Warszawa.

Na kawie.

  • To niesamowite co miałeś wczoraj z Edziem – chciałam wrócić do tego wydarzenia i dowiedzieć czegoś więcej.
  • Już nie pamiętam.
  • Jak możesz nie pamiętać ! – kompletnie tego nie rozumiem.
  • Życie. Mam obowiązki, firmę, problemy… – zamyślił się.
  • …….
  • Edziu nie mógł uwierzyć, że jest moim tatą.
  • Jest ? Czy był ? – zgłupiałam. Jeśli ciągle żyje, ale inaczej, to jest, czy był ?
  • Był.
  • Spotkasz się na Górze z Edziem kiedy wrócisz ?
  • Ojciec nie przewidział takiej możliwości..
  • !? Dlaczego ? – Piotr
  • Nie muszę się tobie tłumaczyć.
  • ……
  • Bóg Ojciec musi się za mnie bardzo wstydzić patrząc się w lustro, gdy się goli. Mówi sobie… kogo Ja tam posłałem ?!
  • Przecież ma brodę, nie goli się – żartuję sobie.
  • Tak naprawdę, to ma gładziutką twarz – mówi bardzo poważnie ciągle zamyślony.
  • Taaaa…. Golisz się Ojcze ? – pytam ciągle żartem.
  • Mały mówi, że się golę.
  • Ojcze, a używasz dobrych wód ? – Piotr dołącza się.
  • … Pokazuje mi butelkę Dolce Gabbana, czyli to co ja używam.
  • ……. – śmiejemy się. Uwielbiamy takie luźne rozmowy z Ojcem.
  • Mały, spójrz na horyzont.
  • ……. – Piotr obrócił głowę w bok i zapatrzył się w dal.
  • Co widzisz ?
  • Wielką falę. Jak szybko się przesuwa ?
  • Z prędkością światła.
  • ……. – spojrzeliśmy na siebie uważnie, minęły nam żarty, bo nie mamy pojęcia co to ma wszystko oznaczać.

Przypomniały mi się wczorajsze słowa... A ciało twoje nie ulegnie rozkładowi.

  • Przecież tak miał Eliasz. 
  • O tym wiesz, a o ilu nie wiesz ?
  • ?!

Wczoraj przeczytałam książeczkę „Rozważanie drogi krzyżowej; trzy homile na uroczystość zmartwychwstania pańskiego” księdza Piotra Pawlukiewicza. W mojej pamięci utkwił jeden mały fragment, który bardzo mnie wzruszył. Przetoczyłam go Piotrowi…

  • To piękna chwila – wzruszam się jeszcze raz.
  • A słowa twoje będą zapisane.
  • Jeżeli ksiądz jest namiestnikiem Boga, to ty jesteś księciem tych namiestników.
  • Wzruszasz się dobrocią.
  • ……. – wzruszyłam się jeszcze bardziej. Nie spodziewałam się takich słów.
  • Ojciec chce ci przekazać coś co do Krysi.
  • Nie rób tego samego błędu co zrobiłaś z Edwardem. Masz jeszcze czas.
  • Trudno ci uwierzyć, ale bardzo cię ceni.
  • … Nie zasługuję… – koszmarnie głupio mi się zrobiło. Mam w sobie zadrę od czasu nagłej naszej przeprowadzki. Może nie jest już tak głęboka jak kiedyś, ale rana do końca się nie zagoiła.
  • Nie oceniaj, nie jesteś sędzią.
  • Wszystko widzisz ? – włącza się Piotr.
  • Cedzę każdy twój łyk i twojej małżonki.
  • Wiesz co to jest bezwzględna miłość ?
  • Nie kochasz wybranych, kochasz wszystkich.
  • Czemu to mówisz Ojcze ?
  • Szkoda czasu.
  • Wkrótce i te chwile się skończą.
  • ……. – myślałam, że się rozpłaczę.
  • A będzie coś w zamian? To znaczy jeśli tutaj kawek nie będzie, to może gdzie indziej ?
  • ……. – brak odpowiedzi zmartwił mnie jeszcze bardziej.
  • Bóg Ojciec pokazał mi wczoraj dwa złączone pierścienie. Potem złączyły się w jedno.
  • ???

  • Co planujesz Ojcze ?
  • Tym razem to Ja wyłożę kawę na ławę.
  • Bóg jest niesamowity – Piotr powtarza to zdanie setny raz, ale ja to rozumiem. Często łapię się na tym, że nie ma właściwie odpowiednich słów, by mogły trafnie zdefiniować Boga. „Niesamowity” to zdecydowanie za mało.
  • Prawda jest jedna i prawdy się nie boję, bo z prawdy jestem.
  • …….
  • Ojciec kazał mi czytać Księgę Rodzajów i się zastanowić.

Wieczorem.

Oglądamy „Milionerów”. Piotr przyczepił się do dziewczyny, który miała w uszach po kilka kolczyków naraz.

  • No jak to wygląda ! Mogłaby się ubrać i wyglądać i nic nie umie !
  • Ty ! Łysy ! Ile masz włosów ?
  • 40 tysięcy ?
  • A myślałem, że znasz odpowiedzi na wszystkie pytania.
  • No to ile ?
  • Z 16 ? Na tyle cię oceniam.
  • ……. – śmiałam się serdecznie, a Piotr siedział obrażony.

Po „Milionerach” oglądaliśmy film „Outsider”. Główny bohater na koniec mieczem zabija zdrajcę. http://www.filmweb.pl/film/Outsider-2018-671824

  • I ty zrobisz, co masz zrobić. Skończą się wasze rozważania.
  • Twój miecz tnie mocniej.
  • Mocniej ?
  • Tnie wszystko.

Dopisane 17. 12. 2018 r. 

„Znamy też ludzi w Biblii żyjących na ziemi bez daty śmierci – np. Henoch (Rdz 5,24), Melchizedek (Rdz 14,18-20; Ps 110,4; Hbr 5,6-10), Eliasz (2 Król. 2:11). Melichizedeka jednak nie da się w tym wypadku postawić na równi z Henochem czy Eliaszem. O ile bowiem o nich Pismo Święte wyraźnie mówi, że zostali „porwani przez Boga” to Melchizedek jest jedynie jedną z wielu osób, które wspominane są w Biblii bez podania długości ich życia.  http://biblia.wiara.pl/doc/422543.ODPOWIEDZI/3
A jeśli Melchizedek był posłańcem Boga na ziemię (według Emmerich)… to bardzo prawdopodobne, że i dwaj pozostali byli z Góry. Pamiętam słowa Homiela; 
- Najwięksi z nas służą ludziom. 
Czytam na głos Piotrowi tę odkrytą właśnie „rewelację”…
- Enoch, Eliasz, Melchizedek nie mają podanej daty śmierci... 
- .….bo nigdy nie umarli – odparł Homiel. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/09/28/czysciec-purgatorium/

  • Tym razem to Ja wyłożę kawę na ławę – wizja z obrączkami, którą rozumiem dopiero dzisiaj, chyba mogę faktycznie uznać jako początek „wielkiej fali” (czyli ciąg znaczących wydarzeń), którą opisał Richard Sigmund i którą tak często widział Piotr. Nie da się teraz tego wyjaśnić w kilku zdaniach. Sami jesteśmy nieco zdezorientowani tym co się dzieje, więc proszę o cierpliwość.

Mój Syn zmartwychwstał.

01. 04. 18 r. Szczecin.

Dzisiaj mieliśmy świąteczno-rodzinne spotkanie, więc dopiero wieczorem mogliśmy trochę porozmawiać. Dostałam w prezencie miód, co mnie i zdziwiło i mocno rozbawiło. Od dłuższego czasu bowiem szukałam prawdziwego miodu… Przypadek ? 

  • Dziękuję ci Ojcze za miód.
  • Na zdrowie.
  • ……. – uśmiechnęłam się. To cudownie niezwykłe.
  • Bóg Ojciec powiedział, że wysłał tu najlepszego ochroniarza.
  • Nie jesteś tylko ochroniarzem. Masz oczy dookoła.
  • Aha, ty jesteś jak komandos.
  • Nie, Ola. To nasz agent 007 – oczywiście się roześmiałam, wczoraj oglądałam „Spectre” i wynika z tego, że Ojciec też.
  • Daj spokój sobie Homiel, jaja sobie robisz – Piotr się żachnął.
  • Zawsze, ale nie w święta.
  • ……. – … to nie Homiel, ale milczę.
  • Wiesz co powiedział mi przed egzorcyzmami Ojciec?
  • Dzisiaj ważny dzień.
  • Mój Syn zmartwychwstał.
  • Słucham cię.
  • … i zacząłem się modlić.

03. 04. 18 r. Warszawa.

Wracaliśmy do Warszawy. 7 godzin jazdy i mnóstwo ludzi wracających do domu po świętach.

  • Weź Olę na falę Ojcze.
  • To sprawa między nami.
  • A Marysia? – … że niby ja.
  • A Marysia niech sobie pisze.
  • ……..
  • Byłeś Moim ochroniarzem.
  • Naprawdę ? – pytam, bo czy Bóg potrzebuje ochroniarza ?
  • Najlepszym.
  • I pozbył się Ojciec ciebie ? – dziwię się, bo wydaje mi się, że nikt nie pozbywa się najlepszego ochroniarza ot tak sobie.
  • Nigdy w życiu. Skierowałem na doszkalanie.

… i tym sposobem już wiemy, dlaczego Piotr został tutaj zesłany. Szkoda tylko, że się po drodze nieco pogubił. A może! A może to „pogubienie” też było zaplanowane? Jakoś trudno mi wierzyć, że Ojciec mógłby tego nie przewidzieć.

Nie rozmawialiśmy już więcej, czego żałowałam. Kiedy milczymy, a możemy rozmawiać, wydaje mi się, że tracę bezpowrotnie cenny czas. Tyle rzeczy moglibyśmy się dowiedzieć, tyle nauczyć… Po przyjeździe poszliśmy na kawę i znowu zaczęła się rozmowa …

  • Jesteś siedmiu w jednym.
  • ?! – a co to znaczy ? Przyszło mi do głowy, że chodzi o siedem życiorysów, które dotąd przeszedł.
  • A kim jeszcze był ?
  • Karty zostały zakryte.
  • Dlaczego ?
  • Powoli.
  • To za ciężkie dla mnie obciążenie – Piotr wzdycha.
  • A to jest prawda.
  • Zawsze byłam z nim ?
  • Aż ci się oczy świeciły.
  • Tam wiedziałeś, tutaj nie wiedziałeś, ale już wiesz.
  • To pycha. Dostanę za to po głowie.
  • Bóg za prawdę nigdy nie karze, skoro wiesz to od Nas.
  • Skoro wiesz to bądź najmniejszy, skoro wiesz.
  • Im większy, tym mniejszy.
  • Ostatni jest pierwszy, pierwszy ostatnim.
  • Powiedz mi Ojcze tylko, dlaczego Piotr musi to wiedzieć ?
  • Żeby pokonać grzech pychy, żeby jak przyjdzie pora wiedzieć kim jest.

Wieczorem.

Pracowałam przy komputerze zapisując rozmowę, Piotr leżał na sofie zmęczony. Nawet nie przebrał się po podróży tylko padł jak długi. Zakrył dłonią twarz, myślałam, że śpi…

  • Mam ci coś do przekazania…
  • Powiedz Oli…
  • A ciało twoje nie ulegnie rozkładowi.
  • …… – odsunęłam się od komputera, bo tego się nie spodziewałam, takie słowa ?! Teraz ?! I co to znaczy?
  • A dlaczego nie ? Będę miała w sobie tyle chemii ? – zażartowałam.
  • Nie o chemię chodzi.
  • Nie zdąży. Za życia wzięta.
  • …  – i zamiast się cieszyć, to mi się niemiłosiernie głupio zrobiło i już nie chciałam o tym rozmawiać.

Piotr podniósł się ciężko i wyszedł do swojego pokoju się pomodlić. Nie trwało to długo, bo wrócił 5 minut później ze łzami w oczach.

  • Rozmawiałem z Edziem teraz !
  • I ?
  • Powiedział mi…
  • Piotr, zbliżasz się synu do samego siebie. To jest olbrzymie co nadchodzi.
  • Piotr, nie wiedziałem, nie mogę w to uwierzyć.
  • Hmm… chyba falę widział – pomyślałam.
  • Ona świeci… tak jeszcze powiedział.
  • Ciekawe co znaczy sam do siebie….
  • Do czegoś mojego – Piotr bezradnie rozkłada ręce.
  • Twoje imię! – wiedziałam, gdy tylko to powiedział – Wracasz do swojego imienia !
  • Zobaczyłem to jego oczami, powtarzał…
  • Synu, ja nie wiedziałem, to już idzie.
  • On płakał, patrzył na to i płakał.
  • Oooook. Ale płakał z radości, czy przerażenia ? – pytam już przytomnie.
  • To łzy szczęścia.

Dopisane 15. 12. 2018 r.

  • Mój Syn zmartwychwstał – mamy cztery ewangelie, które przedstawiają różne wersje zmartwychwstania. Ojciec dał mi zadanie, aby odkryć jak było naprawdę. Która wersja jest prawdziwa? … Wszystko w swoim czasie. 

Zdaję sobie sprawę, że akurat te rozmowy mogą być całkowicie niezrozumiale, jednak wyjaśni je dopiero książka. Jedno zdanie…

  • Piotr, zbliżasz się synu do samego siebie. To jest olbrzymie co nadchodzi.

… właśnie się sprawdziło, co mnie osobiście mocno zatrwożyło. Nie pamiętałam tych słów i wtedy nie próbowałam nawet ich zapamiętać sądząc, że są zbyt nieczytelne, aby je zrozumieć. A jednak, co wydaje się nieprawdopodobne, sprawdziły się co do joty. Próbuję jakoś zdefiniować swoje odczucia na dzisiaj i muszę powiedzieć, że nie jestem przerażona. Jestem porażona, porażona potęgą Boga. To wszystko rzeczywiście dzieje się naprawdę. Jeśli mogę coś dodać… Kochajcie Boga, bez względu na wszystko.

 

Uzbroję cię w Siebie.

31. 03. 18 r. Szczecin.

Jesteśmy u Krysi przygotowując się na święta. Ja siedzę w kuchni, Piotr siedzi w salonie i rozbawia towarzystwo, które na chwilę nawiedziło ten dom. W pewnym momencie przychodzi do kuchni…

  • Zobacz co mam. Ptak uderzył w szybę i teraz ledwo żyje. Nie ruszał się. Wziąłem go do ręki, pochuchałem i żyje – podstawia mi pod nos złączone dłonie, w których ledwo, ledwo widać łepek małego ptaszka.

Myślałam, że wróble są małe, ale ten nie tylko był mniejszy od wróbla, ale i z kolorową główką. Nigdy takiego wcześniej nie widziałam. Wyglądał prześlicznie. W pierwszym odruchu już sięgałam po telefon, aby zrobić zdjęcie, ale spojrzałam na swoje ręce upaprane mąką i zrezygnowałam. Później bardzo tego żałowałam.

Piotr trzymał przez dłuższą chwilę ptaszka w swoich dłoniach, ciągle chuchał i dmuchał, aż uznał, że ptak może już żyć samodzielnie. Otworzył drzwi do ogrodu i go wypuścił. Ptak usiadł na ogrodzeniu metr dalej i nie chciał odlecieć. Siedział i siedział, patrzyli sobie długo w oczy, aż w końcu odleciał.

Wieczorem.

Piotr przeczytał w Kurierze Szczecińskim nekrolog, który go postawił na nogi.

  • O Boże! To on powiedział, że nie może mi dwói wlepić, bo chroni mnie Bóg.
- Nie zdałem egzaminu. Profesor (mechanika okrętowa) kazał mi przyjść na poprawkę ustną, ale znowu się nie nauczyłem. Profesor wziął do ręki pióro i chciał mi wpisać do indeksu dwóję…. i tak wisiał nad tym indeksem z piórem w ręku, co przystawia do kartki pióro, to od razu cofa i tak kilka razy. W końcu odłożył pióro i powiedział; Ma pan szczęście, Bóg pana chroni. Pomyślałem, że zgłupiał. Kazał mi przyjść jeszcze raz, a kiedy przyszedłem nawet mnie nie odpytał, tylko wpisał 3. Do tej pory nie wiem dlaczego tak zrobił. http://osaczenie.pl/wp/2016/04/15/ma-pan-szczescie-bog-pana-chroni/
  • Po co ja to widzę ?
  • Tylko po to, żebyś się z nim pożegnał.
  • A ten ptak ?
  • To prezent dla ciebie.
  • Ptak ? – spytał zdziwiony i rozczarowany. Nie wiem… może spodziewał się garnca złota… 

Ponieważ zdecydowanie nie był to wróbel i nie wiedzieliśmy co to za ptak zaczęliśmy sprawdzać w internecie. W końcu znaleźliśmy odpowiedź…. szczygieł.

Dlaczego Ojciec przysłał szczygła? Czytając informacje w Wikipedii Piotr krzyknął nagle…

  • Ja pier…. !!! W chrześcijaństwie szczygieł bywa przedstawiany w związku z męką Jezusa. Wiąże się to z jego preferencjami pokarmowymi w kierunku ostów, których kolce są z w symbolice kolei związane z koroną cierniową… – https://pl.wikipedia.org/wiki/Szczygieł
  • ???!!! 
  • Dzisiaj Wielkanoc… to dlatego szczygieł, a nie wróbel uderzył w okno – nie mogłam uwierzyć, że Ojciec wpadł na tak niezwykły pomysł.
  • ……. – Piotr milczał zszokowany.

Ptak ten, według świętego Izydora z Sewilli ma bowiem symbolizować mękę i śmierć Chrystusową. Ale także dobrą nowinę – jego późniejsze zmartwychwstanie. Dlaczego szczygieł? Dawniej wierzono bowiem, iż ptaki te żywią się cierniami ostów, do złudzenia przypominającymi ciernistą koronę, która spoczęła na głowię Jezusa. Co więcej, wg średniowiecznych legend ptak ten, miał wyjmować z głowy konającego Chrystusa ciernie, a kontakt z jego krwią sprawił, iż jego dziób na stale zabarwił się na czerwono.

  • Dziękuję ci Ojcze za to – wykrztusiłam i bardzo, bardzo żałowałam, że nie zrobiłam zdjęcia.
  • Wiesz ile musiałem się namęczyć, żebyś to przeczytał ?
  • Dostałeś prezent.
  • Panie Boże dziękuję ci – Piotr się ocknął.
  • To Ja ci dziękuję za piękne słowa jakie powiedziałeś do Mojego Syna.
  • A co powiedziałeś ? – pytam, bo najwidoczniej czegoś nie wiem.
  • W kościele podczas święcenia jedzenia powiedziałem…
  • Wracaj do ludzi, wszyscy cię potrzebują. Odpowiedział mi…
  • Jesteś Mi bratem.
  • Aaaa… Ciebie to nie można nawet na minutę puścić, bo zawsze coś się dzieje… – czuję się zazdrosna.
  • Z tym ptakiem było niesamowite. Uderzył w szybę, ale tylko ja to zauważyłem. Nikt nie zwrócił uwagi. On tak grzecznie siedział mi w ręku, poprawiłem mu nóżki, skrzydła, siedział i się patrzył, długo nie chciał odlatywać… Natychmiast go schowałem w dłoniach, aby kot go nie zjadł. Był na początku nieprzytomny, nie ruszał się.
  • I uzdrowiłeś go.
  • To prezent dla mnie.
  • Dla was. Stanowicie jedność.
  • Tak uderzył w szybę, że powiedziałem do Ojca zabierz mi życie za niego.
  • Zgłupiał ! – pomyślałam. Jego życzenia się sprawdzają, musi uważać o co prosi…
  • Przekuję twoją deklarację, lecz nie przyjmuję twojego życia. Będzie potrzebne innym.
  • Ale jak mam to zrobić?
  • Uzbroję cię w Siebie.
  • …….
  • Piękny prezent Ojcze, jeszcze raz dziękuję ci.
  • Te znaki co się dzieją, dzieją się naprawdę.
  • Przyjmij je wszystkie spokojnie.
  • Ojciec mówi przyjmij, ale to jest do nas – Piotr tłumaczy.
  • Jesteś bardzo potrzebna – do mnie.
  • Żebyś prowadziła tego, któremu w głowie będzie się kręcić.
  • ……… – zamyśliłam się…

Kręcić w głowie… Jak przypuszczam ma to odniesienie do „beczki śmiechu”, którą nam zapowiadają. Będzie się tak dużo działo, że nie będzie wiedział co się dzieje. Kręcić się w głowie może od nadmiaru wrażeń… jest takie powiedzenie…

  • Pan Bóg dał ci odpowiedź, skąd ludzie wiedzą o imionach aniołów, czy demonów. Pokazał mi jak wybiera z każdego pokolenia kilku ludzi i przekazuje wiedzę. Stąd się to wzięło.
  • ……. – rozdziawiłam buzię. Rzeczywiście pytałam o to wcześniej skąd ludzie znają imiona, pełno ich w różnych źródłach, głównie hebrajskich.
  • To Ja ci nadałem imię, które masz.
  • To jest twoje ostatnie zadanie.
  • I nie bój się tego autoryzować.
  • ……. – zaczęłam się lekko nerwowo śmiać. Wczoraj, czy przedwczoraj leżąc już w łóżku myślałam sobie, że kiedy wydam książkę nigdy, przenigdy nie podam swoich prawdziwych danych. Pół nocy kombinowałam co zrobię i jak zrobię, żeby się nie ujawnić. 
  • Każdy z tych, który pisał, a pisał prawdę z imienia pisał. Nikt z tym się nie krył.
  • Gdy przyjdzie pora powiesz kim, kto jest i nie bój się tego.
  • ……. – słabo mi się zrobiło. Kiedy miała wyjść książka, planowałam zakopać się głęboko na Antarktydzie…
  • Ojcze, szczygieł był przepiękny.
  • To najładniejszy okaz, jaki udało mi się ściągnąć.

Widząc, że tak chętnie Ojciec rozmawia z nami teraz i że dzisiaj święta, odważyłam się spytać…

  • Dlaczego Ojcze Magdaleny nie było na ostatniej wieczerzy ?
  • Nie zaproszono jej.
  • ????!!! Dlaczego ?
  • Nie mogła być.
  • ……. – znowu chciałam spytać dlaczego, ale zestrachałam się, że zaraz dostanę po uszach.
  • Nie dlatego, że nie chciała.
  • Dlatego, że Chrystus jej nie pozwolił.
  • Dlaczego? – pomyślałam.
  • Maryi też nie było. Była z Maryją – czyli z Marią Magdaleną.
  • A mogę spytać o coś jeszcze ?
  • Przecież przetrwał.
  • ??? – … chodziło mi jeszcze raz o krzyż, na którym umarł Jezus, czy przetrwał, czy nie.  Ojciec czyta w moich myślach i nawet tego nie kryje. Nie nadążam pytać, a już odpowiada.
  • Patrz na symbol, nie na drzewiec.
  • Czy twój krzyż jest nieprawdziwy ?
  • Nie zastanawiaj się nad historią, bo zgubisz istotę.
  • Ojcze, niesamowity jesteś.
  • Już to mówiłeś. Myślisz, że mnie kupisz tym?
  • ……. – roześmieliśmy się.
  • Czy to zdanie… 
-Ta śmierć i zmartwychwstanie teraz da początek czemuś wielkiemu. 
-Skoro ci to mówię, więc wiesz co to oznacza. 
-Oznacza ni mniej, ni więcej, że zaczynamy. 
-Wszystko się wypełniło, wszystko zostało ustawione, by się zaczęło... http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/11/21/patrzcie-na-znaki/
  • … to jest ten szczygieł ?
  • Bingo.
  • Ojciec mówi jak człowiek ! – Piotr się śmieje.

Siedzimy w zupełnej ciszy, już późna godzina, delektujemy się rozmową i całym dniem…

  • Widzę tutaj z 30 aniołów, stoją wzdłuż ściany – i pokazuje mi ręką w stronę okna, a sam się nieco skulił chyba przestraszony.
  • Wiesz co mówią ?…
  • Czy jesteś gotowy na Nas? Bo My gotowi jesteśmy.
  • Kim jesteście ?
  • Aniołami światła. Chcesz Nas zobaczyć ?
  • ……. – Piotr kiwnął tylko głową.
  • Co będziemy robić ?
  • Będziemy oświetlać, a ty będziesz mówić gdzie. Oczekuj znaków.
  • Zrobić zdjęcie ? To coś da ? – pytam.
  • Jeszcze nie.
  • ?! – czyli może kiedyś…
  • Ciekawe co to się zacznie – Piotr był zamyślony.
  • Teraz to wszystkiego można się spodziewać – mówię analizując dzisiejszy dzień.
  • Czy jesteś w stanie Mi zaufać ?
  • Tak.
  • Jeśli tak, to dlaczego trwożysz się córko ?
  • Boimy się nieznanego – wtrąca się Piotr.
  • Ty się boisz ?! Ty, który wypędzasz sfory diabłów, ty się boisz ?!
  • Po to masz Mnie.
  • …….
  • Co ty na to ? – Piotr pyta mnie przestraszony jeszcze bardziej.
  • Na co ?
  • Na słowa Ojca.
  • Ale które ?
  • Wszystkie.
  • Przyjdzie pora, że nie będzie czasu na analizę słów.
  • Ojcze, ale powiedziałeś sąd, a potem płyń. Nie rozumiem tego.
  • Nie musisz. Ty graj w piłkę, Ja gwiżdżę – czyli Piotr to zawodnik, a Ojciec to sędzia.
  • Ojcze, a co z tą chorą dziewczyną ? Są szanse ? – pytam. 
  • Zadajesz Mi niewłaściwe pytania. Po tylu latach wymagam więcej.
  • ……
  • Ojcze, ale mi dałeś prezent – Piotr nie może jeszcze dojść do siebie.
  • Prezentów dla was mam bez liku. A ty mała tylko Mi pisz.
  • Długo będziesz to przeżywał ?
  • Trochę.
  • To chodź już.

Była już 23.30, czas na egzorcyzmy.

Dopisane 13. 12. 2018 r.

  • Maryi też nie było. Była z Maryją – odpowiedź „dlaczego?” w końcu otrzymałam, choć łatwo uzyskać jej nie było. Wszelkie teorie znane z książki „Kod da Vinci” Dona Browna są nieprawdziwe. Jeszcze jedno… Maria Magdalena to tak naprawdę Maria z Magdali, a mówiąc ściślej… Mariham z Magdali.