17. 06. 19 r. Warszawa.
Piotr ma tyle wizji, że przestałam je w pewnym momencie liczyć. Ma ich tyle, że spisuję już tylko te najważniejsze, najbardziej znaczące. Ma ich tyle, że większości nie pamięta. U mnie wizje zdarzają się znacznie, znacznie rzadziej i zapadają w pamięci bardzo, bardzo głęboko.
Piotr obudził mnie już o 5.30, ponieważ musiał wziąć leki. Widząc tą nieszczęsną godzinę postanowiłam dospać chociaż jeszcze godzinę. I wtedy miałam niesamowite, absolutnie mistyczne widzenie. Właściwie to był bardzo wyraźny wizualny przekaz, który składał się z dwóch części.
Znalazłam się w hotelu. Budynek hotelu był w formie bardzo wysokiego wieżowca. W recepcji dostałam klucz do pokoju, który znajdował się na samej górze. Jadąc windą bardzo szybko znalazłam się na ostatnim piętrze. Na piętrze znajdował się tylko jeden pokój. Otwieram kluczem drzwi, wchodzę, patrzę w lewo… jest łóżko. Myślę sobie super ! Patrzę w prawo i widzę drugie łóżko. Staję jak wryta, bo na łóżku leży młody facet, lat około 30. Przystojny, lekko kręcone włosy, bardzo spokojny. Leży ubrany, trzyma ręce splecione na brzuchu, nogę na nogę i ni to czeka, ni to odpoczywa.
- Co jest do cholery ! – pomyślałam.
Zdenerwowana dzwonię do Piotra i mu opowiadam, a on na to, żebym to jakoś załatwiła. Pędzę więc do recepcji i proszę o inny pokój tłumacząc, że w pokoju jest dodatkowy gość, a chcę być sama. Recepcjonista, którego nie widzę, a jedynie słyszę mówi …
- Nie ma wolnych pokoi, jest tylko apartament za 10 tysięcy zł za noc.
- … Trudno, jakoś to zniosę – wzdycham ciężko, bo nie mam tyle pieniędzy.
Wracam do pokoju i widzę, że mężczyzna leży nadal jak leżał. Nie odzywa się, ale telepatycznie odczytuję jego myśli, że czekał na mnie, bo wiedział, że w pokoju będzie jeszcze jeden lokator. Od początku zresztą sprawiał wrażenie, jakby na coś albo na kogoś czekał. Miał w sobie niesamowity spokój i wyczuwalną cierpliwość. Nie mam innego wyjścia. Kładę się na swoim łóżku i zasypiam.
II sekwencja wizji.
Znajduję się raptem w pokoju, który jest bardzo kolorowy, ma pełno kolorowych bibelotów, jakieś książki, zabawki itd. Do środka wchodzi dziarskim krokiem mężczyzna w sile wieku, liczę go na około 60 – 65 lat. Ma czuprynę włosów ciemnych, jasno-śniadą karnację, można by powiedzieć, że opalony. Jest bardzo radosny, szybki, energiczny, ale i zdecydowany. Mówi …
- Tymczasowo to Ja jestem twoim mężem.
- Ale, ale … Co się tu do cholery dzieje … !!! – myślę sobie robiąc wieeelkie oczy.
- Wygraliśmy duże zlecenie do wojska, dostarczymy chleb.
- Ooook – mówię powoli nie wiedząc o co chodzi.
Nagle sceneria się zmienia, znika pokój, pojawia się całkowicie nieskazitelnie biała przestrzeń. Mężczyzna mówi …
- Pomoże ci Arab … – i z uśmiechem puszcza do mnie figlarnie i porozumiewawczo oko.
W lot łapię, o co chodzi. Podświadomie czuję lęk przed Arabami, może z powodu nasłuchania się opowieści o ich okrucieństwie wobec kobiet. Zdenerwowałam się. Mówiąc pomoże zza mojego lewego ramienia wyłonił się młody mężczyzna, lat około 25-30. Zdziwiłam się, ponieważ był mnie tak blisko, jakby przyklejony, a jednak Go wcześniej nie widziałam. Jakim cudem był tak blisko, a nie wiedziałam ? Wyszedł zza pleców, ominął mnie i poszedł do przodu.
- Jaki on Arab ! – myślę w duchu, bo zauważam, że ma jasno-śniadą twarz i rudawą bródkę. Zrozumiałam, że mówiąc „Arab” starszy mężczyzna sobie po prostu zażartował. Zażartował z mojej „fobii”.
Zauważam, że „Arab” na swoich falowanych ciemnych włosach sięgających do karku, ma z tyłu na głowie niedużą, białą, szydełkowaną jarmułkę.
- A więc to Hebrajczyk ! – i poczułam ulgę.
Kiedy przechodził, spojrzał na mnie spokojnie, ale jakby z wyrzutem, że sobie żarty robimy, a tyle jest roboty. Nic nie mówiąc zaczął energicznie zabierać się do pracy. Zaczął składać bochenki chleba.
Wszystko dzieje się bardzo szybko i jestem kompletnie zdezorientowana. Stoję jak oniemiała i w myślach zadaję sobie pytania; skąd ci ludzie, co ja tu robię, po co to wszystko i w ogóle o co tu chodzi ???!!! Nie wiem co mam ze sobą zrobić. Starszy mężczyzna wydaje się bardzo zorganizowany, nadzoruje pracą, jest zdecydowany i stanowczy, doskonale wie co się dzieje. Jednocześnie jest niesamowicie radosny, cieszy się z tego zlecenia, jest szczęśliwy, że się dzieje. Uważnie przygląda mi się z uśmiechem i chwytam jego wzrok, który jest bardzo … wszystkowiedzący. Takie odnoszę wrażenie. To, że się cieszy nie znaczy, że traci kontrolę. Ten wzrok mnie trochę dyscyplinuje i czuję, że nie mam możliwości się sprzeciwić. Zdaję sobie sprawę, że to wielkie zlecenie i że mam im pomóc w logistyce… usłyszałam zaraz w głowie. Więc mówię zrezygnowana rozkładając ręce ….
- No to pomogę.
I wtedy widzę Młodszego, który idzie w moim kierunku trzymając w rękach jeden chleb. Dziwię się, bo chleb jest bardzo duży. Moją uwagę przykuwa jeszcze coś. Przyglądam się uważniej, gdyż chleb ten ma dziwną formę.
- Wygląda jak tablica dekalogu – myślę w duchu.
Młodszy kładzie go na inny chleb, identyczny, leżący obok. Każdy opakowany był w biały, czysty materiał. Mężczyzna wziął do ręki kolejny, chyba trzeci i zaczął go owijać w taki sposób, że pomyślałam…
- Owija jak całun otula Jezusa – … pierwsze skojarzenie. I wtedy pomyślałam …
- Czy to nie czasami Bóg ? Przygotowuje chleb do wysyłki ?
I ta myśl mnie obudziła. Siedziałam na łóżku oniemiała przez długą chwilę. To było tak realne, że wydawałoby się, iż mogę dotknąć ich skóry. Im dłużej nad tym myślałam, tym bardziej byłam przekonana, że doświadczyłam niesamowitego spotkania.
W pierwszej wizji Jezus ewidentnie czekał. Te pozdrowienia jednak coś znaczyły.
- A ! I kazał cię pozdrowić na koniec. - Tak ?! – ucieszyłam i wzruszyłam się. - Pozdrów Olę … powiedział. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/02/16/bez-grzechu-to-bez-pychy/
- Mam ci przypomnieć, że zostałaś pozdrowiona wczoraj … - mówi po chwili. - Dziękuję ! - prawie krzyknęłam, ale zaraz zaczęłam główkować dlaczego mi to przypomniano. Czy to coś znaczy więcej ? http://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/02/18/czy-to-ze-mnie-nie-slyszysz-znaczy-ze-mnie-nie-ma/
- Słyszysz w ogóle Ojca ? – dopytuję z nadzieją. - A tak w ogóle to masz pozdrowienia. ……. – ucieszyłam się, że jednak wszystko po staremu. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/02/24/wystarczy-ze-ja-rozumiem/
Jest pewna rozmowa, na którą zwróciłam uwagę robiąc w dzienniku porządki;
- Dobrze by było, żeby to co piszę poszło w świat. - Poczekajmy... A Chrystus czeka. - Nie dziwię się, że się nie śmieje – ciągle jest smutny. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/03/16/jezeli-nie-wierzysz-w-chrystusa-jak-mozesz-z-grzechem-wejsc-o-nieba/
„Mój” Chrystus cały czas był skoncentrowany na pracy. Nic nie mówił, nie uśmiechał się, nie cieszył jak Ojciec, tylko pracował w skupieniu przy chlebach. Jednak widać było, że nic z naszych rozmów, gestów i reakcji nie uchodzi Jego uwadze. Pracował przy chlebach, ale wiedział co się dzieje. I co ciekawe… To, że miałam Mu w tym pomóc było dla Niego oczywiste. W ogóle nie był zdziwiony moją obecnością, nie był zdziwiony, że akurat to ja stałam taka nierozgarnięta. Po prostu … to było dla Nich oczywiste, że jestem. W przeciwieństwie do mnie. Nie mogłam się połapać, mówiąc potocznie, co się wokół dzieje.
Dlaczego hotel… ? Dlatego, że prawdziwy Dom nie jest na tym świecie. W tym świecie jesteśmy niejako przejazdem, niejako gościnnie, na chwilę. Dlaczego pokój znajduje się na ostatnim piętrze… ? Dlatego, że im wyżej, tym duchowo bliżej Boga. Symbolika często wykorzystywana w wizjach.
Jest jeszcze jedna rozmowa …
- Powiadam ci, że od sądu ( !?) ciasto zacznie się rumienić. - …… Pokazał mi chleb, który w stanie surowym był w piekarniku, a po chwili zaczął się rumienić. Dlaczego chleb ? – pyta Piotr. - A nie chciałbyś, żeby ciebie jedli ? - Mnie jedli ???!!! – w pierwszej chwili nie zrozumieliśmy tej metafory – Chodzi o wiedzę ? - Cieszę się, że się nie sprzeciwiasz. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2017/06/21/zobacz-syna-swego-dalem-a-co-oni-robia-jak-wielu-go-czci-dzisiaj/
To rozmowa z października 2016 roku. Wtedy chleb był pieczony, w dzisiejszej wizji jest już pakowany i szykowany do wysłania. Pokój i łóżko, na którym leżał młody mężczyzna i ta Jego poza, splecione ręce na brzuchu, stopa oparta o stopę… Zrozumiałam, że on czekał na ten moment. W całej Jego postawie wyczuwalne było, że spokojnie czeka. Ciarki przechodzą.
- Chrystus cię odwiedzi. Wtedy, gdy książka się zarumieni. - …. Zobaczyłem jak chleb rumieni się pod koniec pieczenia. Zanim upiecze się chleb, trzeba przygotować ciasto i dopiero włożyć do piekarnika. Ten blog to dopiero surowe ciasto. Jeśli opiszę wszystko, to jedynie w książce. Jeszcze wiele rzeczy się musi wydarzyć, żeby chleb był gotowy. Ta książka ma być chlebem. Słowem Ojca będą się żywić wielu ludzi. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/05/09/a-czyz-moj-syn-nie-cierpial-dla-ratowania-swiata/
Druga wizja jest znacznie w symbolikę bogatsza.
- Zauważyłeś, że od jakiegoś czasu wychodzą wszystkie brudy na wierzch? Czy to dzięki modlitwom Piotra? - Nie tylko. Także dzięki jego żonie. - Dlatego dekalog wraca. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/02/04/nie-zatrzymasz-zegara-czasu/
Trzy wielkie symbole razem. Dekalog, chleb, całun. Zrozumiałam, że słowa zawarte w tej książce będą tym chlebem. A dlaczego wojsko ? Bo nasz świat to poligon. My wszyscy jesteśmy jak wojsko na poligonie.
- Czy naukowo da się udowodnić istnienie Boga? – wtrąciłam się od razu. - Nigdy, ten świat miałby swój koniec. - Nie widzisz, że to poligon ? http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/08/14/nie-latwo-byc-aniolem/
Dekalog wraca do gry.
Gdy doszłam do siebie oczywiście całość zrelacjonowałam Piotrowi.
- A gdzie ja byłem ?
- Nooo gdzieś, dzwoniłam do ciebie. Na koniec miałam takie wrażenie, że wszystko jest już przygotowane, aby ruszyć, aby wysłać chleb do ludzi.
- Kości zostały rzucone.
- Aaaa… Na koniec trzy ważne symbole w jednym; chleb, całun i dekalog w formie chleba. Wiem, że to istotne, bo zwróciłam uwagę, że to dziwne jak na chleb. Rabin Kaduri powiedział, że ten co przyjdzie pokaże, że prawo boskie jest nadal ważne i aktualne. Przypomni o tym ludziom.
„Jeśli chodzi o literowy skrót imienia Mesjasza, On podniesie ludzi i udowodni, że jego słowo i prawo są ważne. To podpisałem w miesiącu miłosierdzia”. http://www.shofarbetzion.com/01/RabbiYitzchakKaduri.html
- No dobra, ale jeśli ty będziesz z Ojcem, Jezusem, to gdzie ja będę ? – Piotr się przestraszył.
- Tam gdzie masz być.
- Chcesz być podobny do swojej żonki, też ciekawski ?
- Hmm… Ojcze, co to właściwie wszystko znaczy ? – pytam.
- Zostałaś powołana do pracy.
- Ale czy to nie powinien robić mężczyzna ?
- Czy Mnie interesuje zdanie faryzeuszy ?
- Aaa …. – to pewnie nawiązanie do wczorajszej rozmowy o MM. Nie cenią kobiet zbyt wysoko.
- Dlaczego oni mówią, że czekają na mesjasza ?
- Zajmijmy się chlebem.
- ……. – zamyśliłam się znowu.
- Ojciec był cały szczęśliwy jak przygotowywał te chleby, wesoły, cały czas się cieszył, uśmiechał. Był bardzo zorganizowany. Nie mogłam się ogarnąć o co tam w ogóle chodzi, co ja tam robię, stałam jak wryta i się tylko przyglądałam.
- Jesteś wędrowcem – Ojciec do Piotra.
Dopisane 28. 02. 2020 r.
W dalszych rozmowach będziemy dość często do tej niesamowitej wizji powracać. Mam jeszcze jedno zdanie …
… Chrystus się cieszy na spotkanie z tobą… http://rozmowyzniebem.pl/wp/2020/01/09/blogoslawieni-ci-co-slysza/
… Czy to o to spotkanie chodziło ? Wydaje mi się, że nie. To jeszcze będzie.
Jarmułka na głowie Jezusa jest typowa dla Hebrajczyków. Większość chasydów nosi tradycyjną czarną jarmułkę, inni noszą kipy różnych wzorów I kolorów. W czasie Świąt wielu nosi białe nakrycia głowy. Czasami nakrycia głowy są małymi dziełami sztuki, przodują w tym zwłaszcza Żydzi jemeńscy i gruzińscy. https://www.chabadkrakow.org/templates/articlecco_cdo/aid/943765/jewish/Kipa-Jarmuka.htm
Dla zainteresowanych ; https://en.wikipedia.org/wiki/Kippah
Jarmułka Chrystusa była nieduża, biała i szydełkowana. A ponieważ szczegóły są ważne pytam;
- Czy biała jarmułka znaczy coś szczególnego?
- Czystość.
- A wiesz co znaczy szydełkowana ?
- ?
- Niewinność.
Dlaczego hotel… ? Dlatego, że prawdziwy Dom nie jest na tym świecie.
https://www.youtube.com/watch?v=on7VPe_SG7s