05. 11. 19 r. Warszawa.
Dzisiaj rano w kościele byliśmy razem. Zajęliśmy swoje stare miejsca. Klęcząc moja głowa nagle się odwróciła w lewo. Odwróciła sama, ponieważ nie przypominam sobie, abym o tym nawet pomyślała, żeby się odwrócić. Po prostu jakby ktoś moją głowę skierował w bok. Pierwsze co zobaczyłam …
Mały krzyżyk długości może 3-4 cm leżał sobie pod kaloryferem. Leżał tuż koło Piotra, ale on go nie zauważył. Wiedziałam, że jest dla Piotra. Trzeci już z kolei krzyż.
- Po co kolejny ? – pytam na kawie.
- Nigdy nie za wiele.
- … Coś mi się wydaje, że znowu będą na mnie ataki gacków, to dodatkowa ochrona.
- On jest tak mały, że chyba masz go mieć zawsze przy sobie, nawet w portfelu – przyszło mi do głowy.
- ………..
- Coraz częściej modlę się jak Żydzi, kiwam się do przodu i co ciekawe, nie mogę przestać się kiwać – Piotr się śmieje.
- Wszystko się zgadza.
- Najgorzej widzę problem z pejsami.
- Nie wiem, czy cokolwiek się wyplecie – roześmiałam się. Piotr nie tylko na górze łysy, ale i po bokach przystrzyżony jak świeży rekrut.
- Ten krzyż to dla nas ?
- A dla kogo ?
- Nie przez przepadek to zobaczyłaś.
No to już mam pewność. Głowa sama mi poszła w bok, nie byłam w stanie tego odruchu powstrzymać. Nawet taka drobna sytuacja uświadamia mi, jak łatwo stracić wolną wolę. Jak łatwo być … marionetką. Dlatego wolna wola poza samym danym nam życiem to największy dar od Ojca. W przeciwnym razie żyć i nie mieć woli … nie ma sensu.
- Ojciec wczoraj powiedział o Jezusie Żeby świat cały był za Nim. To się po prostu nie da zrobić. Ciągle go obrażają. Nawet chrześcijanie.
- Jak Mnie niektórzy obrażają czasami, wtedy myję sobie uszy, żeby nie słyszeć, bo nie wiedzą co czynią.
- Ojciec woli nie słyszeć. Przymyka oczy, tak jest miłosierny.
- Do czasu … – burknęłam. A apokalipsa ?
- ……. – Piotr uciska serce.
- Ten atak na serce wczoraj miałem od dyrektora.
- Serce to twój slaby punkt.
- Ale dzisiaj czuję go znacznie mniej, prawie w ogóle. Za to czuję swojego prawnika. Chyba pracuje nad czymś, albo myśli o mnie … Nie wiem, ale bardzo mocno go czuję.
- Na pewno dyrektora nie czujesz ? – dziwię się.
- …. Widzę go w bunkrze jak strzela do swoich. Hmm… Dlatego go nie czuję, skupił się na swoich ludziach, szuka winnych. Skierował uwagę na swoich. Widzę też jego prawnika, namawia go na apelacje, ale on mówi, przegrałeś teraz, przegrasz później, to nic nie da ….
To zadziwiające jak Piotr widzi obrazami. Przecież dyrektor nie siedzi w bunkrze dosłownie i nie strzela dosłownie. To jedynie widzenie odzwierciedlające atmosferę i sytuację panującą w NIP.
- Dlatego ta ostatnia wizja z rurociągiem to właśnie dotyczy co teraz. On będzie chciał szybko zapomnieć, załatwić sprawę, aby się to nie rozniosło – kiwam głową.
- Zgadza się i ten rurociąg naprawiają za dnia. Światło nastało.
- Czyli nastała boska sprawiedliwość.
Duża przestrzeń. Idzie Piotr drogą, a przed nim w znacznej odległości dwóch ludzi. Po prawej stronie ciągnie się rurociąg. Piotr mija robotników, którzy w szalonym tempie naprawiają wyrwę w tym rurociągu. Patrzy na to ze zdziwieniem, bo właśnie pomyślał, że nigdy by się nie zgodził na jego naprawę. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2016/07/30/nie-lekaj-sie-nigdy-nie-ma-zlego-konca/
- Zastanawia się nad apelacją ?
- Nie zastanawia się. Decyzję już podjął.
- Jaką ?
- Wizję widziałeś.
- Czyli rurociąg.
- ……. – Piotr kręci głową, że i tak nie wierzy. Ręce opadają.
Siedzimy przez chwilę w ciszy. Zbieram się na odwagę …
- Czy mogę zadać pytanie odnośnie AJ ?
- ……. – Piotr przewraca oczami, że jestem jak starta płyta.
- Czy autor AJ to rzeczywiście Jan Ewangelista ?
- Autor widział wszystko.
- Wszystko do niego dotarło co miało dotrzeć.
- Ale, czy to ten sam człowiek ?
- Tak.
Ulżyło mi. Jeszcze jedna zagadka rozwiązana. Wczoraj obejrzałam film dokumentalny o Apokalipsie i tam stwierdzono, że z dużym prawdopodobieństwem adresatem wizji nie był ten jeden, jedyny Jan.
06. 11. 19 r. Warszawa.
- Na mszy u „siebie” chowam się za filarem, tam jest ławeczka. Nie chcę siadać koło ludzi, bo czuję od nich energię, myśli i potem mnie głowa boli. No więc sobie siadłem, a zaraz dosiadła się do mnie para staruszków. Chyba mnie śledzą, bo to nie pierwszy raz. Gdzie ja siadam, to od razu i oni.
- Myślisz, że uciekniesz przed ludźmi ?
- Tak myślę.
- Przyślę ich wszystkich do ciebie.
- ……. – śmieję się. Im więcej buntu ma w sobie Piotr, tym bardziej dostaje po uszach.
Siedzimy na kawie, fajno jest, ale raptem Piotr łapie się za serce …
- Ale mnie uderzyła energia ! … Widzę, że to od dyrektora … Jest teraz z tym drugim … Gadają na mnie … Chyba się boją …
- Teraz widzisz po co ci ten mały krzyż ? Włóż go do kieszonki na sercu.
- ……..
- To nienormalne … Poczułem wielką ulgę …
- Gdy znalazłam ten krzyż, zobaczyłam twoją kieszonkę w niebieskiej koszuli. Teraz rozumiem, że masz go ciągle mieć na sercu, to twoje słabe miejsce.
- Oni chcieliby ukręcić mi głowę. Czy mnie zaatakują ?
- Bez przerwy ciebie atakują.
- Boją się rozgłosu, to może im mocno zaszkodzić.
Dostałam maila od osoby, która zaproponowała mi, że rozpowszechni dalej treści z tego blogu poprzez internet. Przestraszyłam się. Uświadomiłam sobie, że może nie jestem na to przygotowana. Jest mi dobrze jak jest, ale zdaję sobie sprawę, że nie może trwać to wiecznie.
- Ojcze, przysłałeś mi nowego człowieka.
- Pomoże ci.
- Pomógł sobie i tobie.
- On też ma jakieś doświadczenia.
- Ktoś, kto przeżywa łatwiej uwierzy.
- Ola się boi, Ojcze – wtrąca się Piotr.
- Ola bardziej wierzy.
- …….
- Ojcze, dziękuję, że pozwoliłeś mi się zobaczyć.
- Miałem w tym mały swój interes.
Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych i będą coraz trudniejsze, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku. http://osaczenie.pl/wp/2016/03/03/