02. 09. 18 r. Warszawa.
Jedziemy do Kazimierza. Liczyłam na dłuższą pogawędkę, a tu cisza.
- Homiel, powiedz coś – nie wytrzymałam.
- Masz złe pojęcie o aniołach.
- Myślisz, że tylko gadają ?
- Twój Gruby jak widzisz ciągle milczy.
- Ale wiesz, że to okazja.
- Zawsze jest okazja.
- No to jest teraz.
- A teraz to nie ta okazja.
- Czy ten wyjazd będzie udany chociaż ? – Piotr ciągłe spogląda na niebo, które chmurzy się od rana.
- Robię wszystko, aby tak było.
Byliśmy na miejscu już o 10 rano i od razu skierowaliśmy się do zakonu. Rozpoczęła się msza, pełno ludzi, ale mimo to przecisnęliśmy się prosto do naszej małej kapliczki. Nie byliśmy tam sami. Piotr usiadł dokładnie naprzeciwko obrazu Jezusa. Ksiądz rozpoczął kazanie, a mówił o nieczystych myślach, które zatruwają dusze. Pomyślałam, że kazanie idealnie dla nas.
- Jezus mi powiedział… – nachylił się do mnie.
- Czyszczę cię… i wysłał promień światła, który mnie przeszył na wylot.
Spojrzałam na ludzi siedzących obok, aby sprawdzić czy słyszą. I wtedy ogarnęło mnie dziwne uczucie, bardzo mocne uczucie, że to ostatni raz tu jesteśmy, usłyszałam w swoich myślach słowo „pożegnanie”. A kiedy zaczęłam wątpić w to co usłyszałam, przeszła mnie na wskroś taka energia, że włosy stanęły mi dęba. To nie mogło być ot tak sobie. Zrozumiałam, że to pożegnanie albo z tym miejscem albo z Jezusem z tego miejsca. Że coś się skończyło. To było tak przygniatające uczucie, że beczeć mi się chciało.
Godzinę później pytam…
- Czy dobrze to czułam ? – bo nie byłam pewna.
- To było prawdziwe.
- Zawsze twoje przeczucia są prawdziwe.
- Jesteś tym obdarowana.
- Nie obdarzona, a obdarowana.
- Jaka to różnica ? – spytałam, bo na pierwszy rzut oka wydaje się bez różnicy.
- W niektórych językach jest to równoważne, ale to nie jest równoważne.
- Może być obdarzona równoważne z obdarowaną, ale to nie jest prawda.
- Muszę to sprawdzić – pomyślałam.
Wydaje się, że obdarzona znaczy otrzymać coś na stałe, jak np. obdarzona urodą, mądrością, rodziną. Obdarowana to otrzymywać co jakiś czas, na przykład obdarowana prezentami. Moje przeczucia się zdarzają od czasu do czasu i nie są stałą częścią mnie.
Wracamy do domu. Milczymy.
- Dzisiejszy dzień był dniem magicznym.
- Były to wspaniałe chwile, bo ty już wiesz.
- ……. – oczywiście pochlipuję, bo wiem.
- Nie płacz, tylko się ciesz.
- Zacznie się dziać w tym roku ? – Piotr zaczyna.
- Piotr, prawdę mówisz.
Utknęliśmy w małym korku. Piotr się wnerwił, że stać musi i ani w tył, ani w przód.
- Czyż nie warto było ?
- Spokojnie. Dojedziesz bez swojego szaleństwa.
Tkwiąc z bezruchu Piotr znowu zaczął wspominać swój zawał. Im dłużej o tym mówił, tym bardziej byłam przerażona, że tak było blisko.
- Zabrakło właściwie kilka minut i byłoby po mnie.
- No właśnie… Dlaczego Ojciec czekał do ostatniej chwili ?
- Czemu czekałem do ostatniej chwili ?
- Żeby słuchać tych opowieści.
- Zobacz jak wiele dramatyzmu było i ile to dało.
- Czy bylibyście w Bielsku Białej ? W Ustroniu ?
- No tak Homiel… – Piotr wzdycha.
- Tu tatuś.
- …… – zaczęłam się śmiać na głos, to było cudowne.
- Nie będzie okazji jechać do Kazimierza ? Dlatego ostatni raz ? – pytam.
- To zdanie jest źle złożone.
- To jak powinno być złożone ? – pytam.
- Jak złożę, to będziesz miała odpowiedź, a tego nie chcę.
- Już zapomnieliście o tej ścianie ? – kryształowej. Ciekawe, bo jadąc do Kazimierza właśnie sobie o niej przypomniałam.
- Zaczynasz dotykać ściany – … kryształowej. - Tą ścianą jestem Ja. http://rozmowyzniebem.pl/wp/2018/07/14/poswiec-sie-dla-tego-swiata-i-wroc-do-mnie/
- A co to ma do rzeczy ? – Piotr
- Przypominam o niej.
- A kiedy przypomina się ?
- Kiedy coś zaczyna w życie wchodzić.
- …….
- Ten Adam się nie odezwał.
- Nie ty dla niego, a on dla ciebie.
Korek się rozluźnił i Piotr postanowił nadrobić zaległości, czyli jechał maksymalnie szybko. Ktoś mu zajechał drogę, więc nerwy mu puściły no i poszła wiącha soczysta …
- Mówisz, że boisz się Mnie to dlaczego w czynach tego nie pokazujesz ?
- Niejednego byś załatwił, a przecież w każdym jest cząstka Mnie.
- Bo się uczę.
- Długo będziesz się uczyć ?
- …… – nie wiedział co powiedzieć.
- Rzeczywiście, chyba ostatni raz byliśmy.
- Przecież wiecznie z tą teczką nie będziesz chodzić. Już ci to mówiłem.
- To powinno potrwać szybko w takim razie.
- Chwilę.
Dopisane 04. 05. 2019 r.
W Kazimierzu byliśmy wczoraj, ale już nie spotkaliśmy Jezusa „osobiście”.
